Γράφει, η Κωνσταντίνα Μπούρη.
Τι είναι αυτό που κάνει μερικούς ανθρώπους να χάνουν την πίστη τους στον άνθρωπο;
Πάντα με βασάνιζε αυτό το ερώτημα.
Εκεί γύρω στην εφηβεία, όταν αρχίζεις και αποκτάς μια πιο ολοκληρωμένη άποψη για τη σύσταση και τη λειτουργία του κόσμου, αμφισβητείς διάφορα στερεότυπα και μύθους της παιδικής σου ηλικίας.
Παύεις να πιστεύεις στα θαύματα, αναθεωρείς σχετικά με την παροδικότητα και τη μονιμότητα, αμφιταλαντεύεσαι για την ύπαρξη του θεού και υφαίνεις την πραγματικότητα από μια πιο πραγματιστική και εμπειρική σκοπιά.
Τα μάτια και η ακοή σου, η νόηση και η λογική γίνονται σταδιακά ο μοναδικός άξονας πάνω στον οποίο κινείται η σκέψη σου. Και ναι, θα συμφωνήσω για τη στροφή σου αυτή, μιας και σταδιακά ωριμάζεις. Η ωρίμανση προϋποθέτει στα πρώτα της στάδια την κριτική σκέψη, η οποία με τη σειρά της δε δύναται να υπάρξει χωρίς την αμφισβήτηση.
Ως εδώ, λαμπρά. Τι συμβαίνει, όμως, κι εκεί κάπου στην εφηβεία πάλι, αρχίζεις και χάνεις την πίστη σου στον άνθρωπο; Δε μιλάμε πια για θεούς και πνεύματα, για θαύματα και άυλα όντα, δε μιλάμε για αόριστες πεποιθήσεις και εικασίες. Μιλάμε για τον άνθρωπο. Ζωντανός, μπροστά στα μάτια σου, στέκεται ο άνθρωπος. Και εκεί που μέχρι πιο πρόσφατα, ως παιδί, προσέγγιζες κάθε νέο άτομο με αθωότητα και με φιλική διάθεση, τώρα σε διακατέχει μια καχυποψία, μια αρνητικότητα και πάνω από όλα μια σιγουριά, πως το άτομο που έχεις απέναντί σου, χωρις καν ακόμη να το έχεις γνωρίσει, μπορεί να σε ξεγελάσει, να σε βλάψει, να σου δημιουργήσει πόνο και το κυριότερο, το άτομο που έχεις απέναντί σου πιστεύεις, ότι δεν μπορεί να αγαπήσει αληθινά και ανιδιοτελώς, δεν μπορεί να σε αγαπήσει. Και κλείνεσαι. Κλείνεσαι στον εαυτό σου σε μια προσπάθεια αυτοάμυνας.
Χάθηκε η πίστη στον άνθρωπο. Γίνονται όλοι ανασφαλείς και εσωστρεφείς. Περνούν τις ζωές τους σε ένα κρυφτό. Μικρά παίζαμε κρυφτό με άλλα παιδιά, σήμερα ενήλικες πια, παίζουμε κρυφτό με τα συναισθήματα. Ένα κρυφτό αλλιώτικο, χωρίς το «φτου, ελευθερία για όλους». Όχι. Στο ενήλικο κρυφτό τα συναισθήματα δεν ελευθερώνονται ποτέ. Γιατί τα κρύβουν οι άνθρωποι. Φοβούνται μήπως αφεθούν και γίνουν ευάλωτοι. Δειλία. Συναισθηματική δειλία.
Ξεχάσαμε το κρυφτό που παίζαμε παιδιά. Τότε, ακόμη και αν μας έπιαναν, η μεγαλύτερη χαρά ήταν η διαδικασία του ίδιου του παιχνιδιού. Και αν στον πρώτο γύρο χάναμε, παίζαμε ξανά και ξανά, ψάχνοντας την επόμενη φορά, καλύτερες κρυψώνες. Δε σταματούσαμε το παιχνίδι, ούτε λέγαμε «δεν παίζω άλλο γιατί θα με βρούνε». Σήμερα γιατί λειτουργούμε ακριβώς ανάποδα;
Αν ένας άνθρωπος μας απογοητεύσει ή ακόμα χειρότερα, μας προδώσει, χάνουμε την πίστη και την εμπιστοσύνη σε ολόκληρο το είδος. Μα έτσι, φίλε μου, είναι σαν να τα παρατάμε στον πρώτο γύρω του παιχνιδιού! Δε δίνουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας να ξαναπαίξει. Γιατί ξεχάσαμε, πως η χαρά είναι, κυρίως, στο παιχνίδι.
Οι άνθρωποι πια κλείνονται στον εαυτό τους και δεν δίνονται στην αγάπη, δε δίνονται στους άλλους ανθρώπους 100%. Πιστεύουν πως θα απογοητευτούν, πως κάποιος θα καταχραστεί την αγάπη τους και φυλάγονται, κρατάνε πισινή.
Μα για σκέψου! Χάνεις έτσι την ευκαιρία να παίξεις ένα δεύτερο γύρο! Αυτοτιμωρείσαι.
Ξέρω,είναι δύσκολο πλέον να πείσεις με επιχειρήματα, γιατί οι άνθρωποι πρέπει να πιστεύουν στους ανθρώπους. Δε θα το κάνω λοιπόν με επιχειρήματα. Θα το πάω λίγο διαφορετικά. Γιατί οι άνθρωποι, να μην πιστεύουν στους ανθρώπους;
Θα βιαστείς να μου απαντήσεις, πως στον κόσμο υπάρχει δολιότητα, κακία, μισαλλοδοξία, ζήλια, απάτη, μίσος. Σύμφωνοι. Προσυπογράφω.
Μα, σκέψου λίγο. Οι ανθρώπινες διαπροσωπικές σχέσεις είναι διαδραστικές και αμφίδρομες. Χωρίς να εμπλέξω το θέμα της ιδιοτέλειας, θα σου πω πως αν η δολιότητα απ’τη μια, τραφεί με καχυποψία και επιφυλακτικότητα απ’την άλλη, τότε υπάρχει περίπτωση να μεταστραφεί σε μίσος. Αν όμως στην απέναντι πλευρά, βρει αγάπη, δεκτικότητα και πάνω απ’όλα εμπιστοσύνη και καλή διάθεση, ακόμα και αν δεν υποχωρήσει, δεν έχει πιθανότητες να μεταλλαχθεί σε κάτι πιο απεχθές, όπως το μίσος.
Είναι στενάχωρο, να μη δίνεις το 100% του εαυτό σου στους άλλους, επειδή φοβάσαι.
Είναι, όμως, εξοργιστικό να μη δίνεις το 100% του εαυτού σου στους άλλους, επειδή κάποια στιγμή το έδωσες και κάποιος το εκμεταλλεύτηκε ή δεν το εκτίμησε. Γιατί τότε είναι σαν να διαιωνίζεις την πράξη του. Σαν να την επιβεβαιώνεις.
Ήρθε η στιγμή να καταλάβουμε, πως αν υπάρχει κάτι στο οποίο πρέπει να πιστεύουμε πιο ολοκληρωτικά από κάθε θρησκεία είναι στον άνθρωπο, στη δύναμή του και τα συναισθήματά του. Και αν νομίζουμε, πως η πραγματική αγάπη του ανθρώπου για τον άνθρωπο έχει χαθεί, ας θυμόμαστε πως κάτι χάνεται, όταν παύουμε να πιστεύουμε σε αυτό.
Τι είναι αυτό που κάνει μερικούς ανθρώπους να χάνουν την πίστη τους στον άνθρωπο;
Πάντα με βασάνιζε αυτό το ερώτημα.
Εκεί γύρω στην εφηβεία, όταν αρχίζεις και αποκτάς μια πιο ολοκληρωμένη άποψη για τη σύσταση και τη λειτουργία του κόσμου, αμφισβητείς διάφορα στερεότυπα και μύθους της παιδικής σου ηλικίας.
Παύεις να πιστεύεις στα θαύματα, αναθεωρείς σχετικά με την παροδικότητα και τη μονιμότητα, αμφιταλαντεύεσαι για την ύπαρξη του θεού και υφαίνεις την πραγματικότητα από μια πιο πραγματιστική και εμπειρική σκοπιά.
Τα μάτια και η ακοή σου, η νόηση και η λογική γίνονται σταδιακά ο μοναδικός άξονας πάνω στον οποίο κινείται η σκέψη σου. Και ναι, θα συμφωνήσω για τη στροφή σου αυτή, μιας και σταδιακά ωριμάζεις. Η ωρίμανση προϋποθέτει στα πρώτα της στάδια την κριτική σκέψη, η οποία με τη σειρά της δε δύναται να υπάρξει χωρίς την αμφισβήτηση.
Ως εδώ, λαμπρά. Τι συμβαίνει, όμως, κι εκεί κάπου στην εφηβεία πάλι, αρχίζεις και χάνεις την πίστη σου στον άνθρωπο; Δε μιλάμε πια για θεούς και πνεύματα, για θαύματα και άυλα όντα, δε μιλάμε για αόριστες πεποιθήσεις και εικασίες. Μιλάμε για τον άνθρωπο. Ζωντανός, μπροστά στα μάτια σου, στέκεται ο άνθρωπος. Και εκεί που μέχρι πιο πρόσφατα, ως παιδί, προσέγγιζες κάθε νέο άτομο με αθωότητα και με φιλική διάθεση, τώρα σε διακατέχει μια καχυποψία, μια αρνητικότητα και πάνω από όλα μια σιγουριά, πως το άτομο που έχεις απέναντί σου, χωρις καν ακόμη να το έχεις γνωρίσει, μπορεί να σε ξεγελάσει, να σε βλάψει, να σου δημιουργήσει πόνο και το κυριότερο, το άτομο που έχεις απέναντί σου πιστεύεις, ότι δεν μπορεί να αγαπήσει αληθινά και ανιδιοτελώς, δεν μπορεί να σε αγαπήσει. Και κλείνεσαι. Κλείνεσαι στον εαυτό σου σε μια προσπάθεια αυτοάμυνας.
Χάθηκε η πίστη στον άνθρωπο. Γίνονται όλοι ανασφαλείς και εσωστρεφείς. Περνούν τις ζωές τους σε ένα κρυφτό. Μικρά παίζαμε κρυφτό με άλλα παιδιά, σήμερα ενήλικες πια, παίζουμε κρυφτό με τα συναισθήματα. Ένα κρυφτό αλλιώτικο, χωρίς το «φτου, ελευθερία για όλους». Όχι. Στο ενήλικο κρυφτό τα συναισθήματα δεν ελευθερώνονται ποτέ. Γιατί τα κρύβουν οι άνθρωποι. Φοβούνται μήπως αφεθούν και γίνουν ευάλωτοι. Δειλία. Συναισθηματική δειλία.
Ξεχάσαμε το κρυφτό που παίζαμε παιδιά. Τότε, ακόμη και αν μας έπιαναν, η μεγαλύτερη χαρά ήταν η διαδικασία του ίδιου του παιχνιδιού. Και αν στον πρώτο γύρο χάναμε, παίζαμε ξανά και ξανά, ψάχνοντας την επόμενη φορά, καλύτερες κρυψώνες. Δε σταματούσαμε το παιχνίδι, ούτε λέγαμε «δεν παίζω άλλο γιατί θα με βρούνε». Σήμερα γιατί λειτουργούμε ακριβώς ανάποδα;
Αν ένας άνθρωπος μας απογοητεύσει ή ακόμα χειρότερα, μας προδώσει, χάνουμε την πίστη και την εμπιστοσύνη σε ολόκληρο το είδος. Μα έτσι, φίλε μου, είναι σαν να τα παρατάμε στον πρώτο γύρω του παιχνιδιού! Δε δίνουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας να ξαναπαίξει. Γιατί ξεχάσαμε, πως η χαρά είναι, κυρίως, στο παιχνίδι.
Οι άνθρωποι πια κλείνονται στον εαυτό τους και δεν δίνονται στην αγάπη, δε δίνονται στους άλλους ανθρώπους 100%. Πιστεύουν πως θα απογοητευτούν, πως κάποιος θα καταχραστεί την αγάπη τους και φυλάγονται, κρατάνε πισινή.
Μα για σκέψου! Χάνεις έτσι την ευκαιρία να παίξεις ένα δεύτερο γύρο! Αυτοτιμωρείσαι.
Ξέρω,είναι δύσκολο πλέον να πείσεις με επιχειρήματα, γιατί οι άνθρωποι πρέπει να πιστεύουν στους ανθρώπους. Δε θα το κάνω λοιπόν με επιχειρήματα. Θα το πάω λίγο διαφορετικά. Γιατί οι άνθρωποι, να μην πιστεύουν στους ανθρώπους;
Θα βιαστείς να μου απαντήσεις, πως στον κόσμο υπάρχει δολιότητα, κακία, μισαλλοδοξία, ζήλια, απάτη, μίσος. Σύμφωνοι. Προσυπογράφω.
Μα, σκέψου λίγο. Οι ανθρώπινες διαπροσωπικές σχέσεις είναι διαδραστικές και αμφίδρομες. Χωρίς να εμπλέξω το θέμα της ιδιοτέλειας, θα σου πω πως αν η δολιότητα απ’τη μια, τραφεί με καχυποψία και επιφυλακτικότητα απ’την άλλη, τότε υπάρχει περίπτωση να μεταστραφεί σε μίσος. Αν όμως στην απέναντι πλευρά, βρει αγάπη, δεκτικότητα και πάνω απ’όλα εμπιστοσύνη και καλή διάθεση, ακόμα και αν δεν υποχωρήσει, δεν έχει πιθανότητες να μεταλλαχθεί σε κάτι πιο απεχθές, όπως το μίσος.
Είναι στενάχωρο, να μη δίνεις το 100% του εαυτό σου στους άλλους, επειδή φοβάσαι.
Είναι, όμως, εξοργιστικό να μη δίνεις το 100% του εαυτού σου στους άλλους, επειδή κάποια στιγμή το έδωσες και κάποιος το εκμεταλλεύτηκε ή δεν το εκτίμησε. Γιατί τότε είναι σαν να διαιωνίζεις την πράξη του. Σαν να την επιβεβαιώνεις.
Ήρθε η στιγμή να καταλάβουμε, πως αν υπάρχει κάτι στο οποίο πρέπει να πιστεύουμε πιο ολοκληρωτικά από κάθε θρησκεία είναι στον άνθρωπο, στη δύναμή του και τα συναισθήματά του. Και αν νομίζουμε, πως η πραγματική αγάπη του ανθρώπου για τον άνθρωπο έχει χαθεί, ας θυμόμαστε πως κάτι χάνεται, όταν παύουμε να πιστεύουμε σε αυτό.
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.