Δέκα μέρες έχουν περάσει από τον θάνατό του και τα δημοσιογραφικά πρακτορεία εξακολουθούν να βγάζουν το ψωμί τους ακόμη από εκείνον. Το πόσο σπουδαίος ηγέτης υπήρξε ο Νέλσον Μαντέλα, είναι κάτι που (πλέον) το ξέρουμε όλοι. Δεν είναι δυσνόητη η όλη εκμετάλλευση του ονόματός του από τα Μέσα, έως ένα σημείο θα την δικαιολογούσα, αλλά είναι τρομερό το γεγονός για το πώς καταφέρνουν να βγάζουν από τη μύγα… ξύγκι.
Προφανώς, ο κάθε τηλεοπτικός σταθμός ή η κάθε εφημερίδα θεώρησαν «χρέος» να αναφερθούν στη δράση και στα έργα του. Δημοσιοποίησαν εκτενή ρεπορτάζ, αφιερώματα για τη ζωή του, τραγούδια προς τιμήν του κ.ο.κ. Αρκετά λογικό ακούγεται, αλλά ως εκεί. Όταν στη συνέχεια το έργο «Μαντέλα» έχει παιχτεί χιλιάδες φορές, εκεί αρχίζει η απογύμνωση και ο εξευτελισμός. Για παράδειγμα, το προσκύνημα στο οποίο εκτέθηκε η σορός του αποτέλεσε μία πρώτης τάξεως αφορμή για πολιτικό… κους – κους. Και η χειραψία μεταξύ Ομπάμα – Κάστρο ήταν το επιστέγασμα των ειδήσεων που αναζητούσαν τα ΜΜΕ ακόμα και εκεί.
Θα πουν πολλοί ότι δε γίνεται μια τέτοια χειραψία να μείνει ασχολίαστη. Έστω και αν το δεχτώ, πάλι νομίζω ότι αυτή η χειραψία αποτέλεσε την αιτία του αποπροσανατολισμού από το πραγματικά σπουδαίο συμβάν, που δεν είναι άλλο από το πολυπληθέστατο προσκύνημα στον ηγέτη. Στη συνέχεια, βέβαια, άρχισαν και τα – all time classic στη χώρα μας – σκανδαλοθηρικά ρεπορτάζ. Πόσες γυναίκες είχε ο μακαρίτης, πόσα παιδιά, πόσες ερωμένες, τι έκανε για να προστατεύσει τη δημοσιοποίησή των παραπάνω, που τις πήγαινε… Έλεος!
Κάπου εκεί, η έννοια του σεβασμού και του ήθους πετιέται στα σκουπίδια. Αρχίζει το χάσιμο του ελέγχου που οδηγεί στον απόλυτο εξευτελισμό για χάρη λίγης παραπάνω τηλεθέασης ή περισσότερων πωλήσεων. Είναι γνωστό το σύνδρομο της αναγνώρισης σπουδαίων προσωπικοτήτων μετά το θάνατό τους, μα δε πρέπει αυτή η αναγνώριση να γίνεται θυσία μπροστά στα κολασμένα «μάτια» μιας διεστραμμένης είδησης. Μη νομίζετε, όμως, πως όλοι μας δεν είμαστε συνένοχοι στο… έγκλημα.
Κάπου - να με συγχωρέσετε δε θυμάμαι που και ούτε καν το όνομά του – είχα διαβάσει την άποψη ενός ψυχολόγου σχετικά με το γιατί συμβαίνει αυτό. Το να αναγνωρίζονται δηλαδή σημαντικά πρόσωπα μετά θάνατον. Αυτός είχε πει, μεταξύ άλλων, ότι η απώλεια του να έχουμε έναν δημιουργικό στόχο στη ζωή μας και η ενασχόληση μας με πολλά ανούσια πράγματα, μας οδηγούν πολλές φορές στο να παραβλέπουμε το έργο και τις πράξεις πολλών άξιων προσώπων. Αν μη τι άλλο, πιστεύω έχει απόλυτο δίκιο. Γιατί μη ξεχνάμε, ότι η αναγνώριση κάποιου μετά το θάνατό του έρχεται από άτομα που τώρα τον έμαθαν πραγματικά και όχι από άτομα που τον γνώριζαν.
Επομένως, μην απορούμε για την εκμετάλλευση του ονόματός του εκάστοτε Μαντέλα προς χάριν της – τάχα – ενημέρωσης. Αυτό γίνεται διότι σε ένα μεγάλο ποσοστό απευθύνονται σε ανθρώπους που παραγνωρίζουν τη δράση του νεκρού και δεν έχουν εκτιμήσει την μεγάλη του προσωπικότητα. Οπότε δε θα τους πειράξει ούτε αν την «αλατίσουν» λιγάκι παραπάνω. Γι’ αυτό, καλό θα είναι, να προλαβαίνουμε το… κακό με την ταχύτερη ενημέρωση.
Υ.Γ Ελπίζω σήμερα που πραγματοποιήθηκε η κηδεία του, να αφήσουν το μνημονευόμενο πρόσωπο του παλιού προέδρου της Νοτίου Αφρικής, να γαληνεύσει.
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.