Έχει τύχη η δημοκρατία σήμερα;

Εκείνο που δεν έχουμε υπολογίσει, όσοι θέλουμε περισσότερη δημοκρατία, είναι ότι η ίδια η επιταχυνόμενη δύναμη της παγκοσμιοποίησης, απαιτεί όλο και πιο ισχυρές κεντρικές κυβερνήσεις που να παίρνουν γρήγορα αποφάσεις. Αυτό οδηγεί αναπόφευκτα στην υποβάθμιση του Κοινοβουλίου και φυσικά και της έννοιας της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας στο σύνολό της.

Αυτή η ανάγκη για ισχυρές κυβερνήσεις μέσα στο νέο συγκρουσιακό πολιτικό δίπολο «Παγκοσμιοποίηση – Έθνος», οδηγεί αναπόφευκτα σε δύο πολιτικά στρατόπεδα. Από το ένα μέρος θα έχουμε τις συμβιβασμένες με τις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης παλιές πολιτικοοικονομικές ολιγαρχίες, που γίνονται πλέον νεοταξίτικες και από το άλλο, αριστερά, φασιστικά και εθνικιστικά κινήματα που επανεμφανίζονται και θα ομνύουν είτε στο όνομα του λαού είτε στην προστασία του Έθνους. 

Όλα αυτά τα ολοκληρωτικά – υπερσυγκεντρωτικά κινήματα επανεμφανίζονται πάλι, γιατί ταιριάζουν απόλυτα με την ανάγκη ισχυρής εκτελεστικής εξουσίας και υπόσχονται προστασία των λαών. Δυστυχώς όμως, ενώ θα ισχυρίζονται ότι μάχονται για το λαό, στην ουσία θα εκτελούν κι αυτά τις εντολές των νεοταξιτών της διεθνούς ελίτ.

Αναρωτηθήκατε άραγε ποτέ γιατί οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και ειδικά του Νότου, υπακούουν τυφλά στη γερμανική κυβέρνηση, παρότι η πρακτική της γερμανικής κυβέρνησης φέρνει δυστυχία στους ευρωπαϊκούς λαούς και ειδικά σε αυτούς του Νότου και παρότι η Γερμανία δείχνει ξεκάθαρα ότι θέλει να είναι το αφεντικό της Ευρώπης;

Το αντίδοτο στην επίθεση της παγκοσμιοποίησης επί των λαών είναι η δημοκρατική οργάνωση των τελευταίων. Όμως δυστυχώς, αυτό είναι τώρα πλέον τόσο δύσκολο αφενός να γίνει κατανοητό και ακόμα πιο δύσκολο να υλοποιηθεί.