Ανώδυνα και ειρηνικά..., σαν σύγχρονοι Έλληνες...

Στα χρόνια του πολέμου οι νεκροί χαρακτηρίζονται ως ήρωες όταν θυσιάζονται για την ελευθερία και την πατρίδα τους. Στα χρόνια του πολέμου υπάρχουν επίσης νεκροί που χαρακτηρίζονται ως εγκληματίες, κατακτητές ή και προδότες, όταν επιδιώκουν με τις αποτρόπαιες πράξεις τους να σκλαβώσουν ανθρώπους και πατρίδες. Σε καιρό πολέμου η ανθρωπότητα και η ιστορία έχοντας πλούσιες πολεμικές εμπειρίες αιώνων μπορούν εύκολα να «ξεχωρίζουν» τους νεκρούς τους , να θέτουν την διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους καλούς και τους άξιους νεκρούς και στους άλλους .. τους πολεμοχαρείς και ανάξιους νεκρούς.

Η ανθρωπότητα και η ιστορία στο διάβα των αιώνων προσπάθησαν και κατάφεραν να μειώσουν την συχνότητα , την ένσταση και τις αρνητικές συνέπειες εν αρχή των πολυετών πολέμων των αρχαίων χρόνων και μετέπειτα- στους σύγχρονους καιρούς- να υποσχεθούν στους εαυτούς τους, μέσω των αναρίθμητων διεθνών κινημάτων Ειρήνης, την αποτροπή ενός ακόμη παγκόσμιου πολέμου.

Έτσι στις μέρες μας έχουν μειωθεί αισθητά οι νεκροί του πολέμου κι εκείνοι που ακόμα προσμετρούνται και καταγράφονται εντάσσονται συνήθως είτε σε πολέμους αντιμαχόμενων οικονομικών συμφερόντων είτε σε εμπόλεμες διενέξεις «δημοκρατικών» ενάντια σε φασίστες...

Παρόλα αυτά το πρόβλημα της ανθρωπότητας και της ιστορίας αναφορικά με τους νεκρούς δεν έχει επιλυθεί... Αντίθετα μάλιστα έχει διογκωθεί. Στις μέρες που ζούμε, τη θέση των νεκρών πολέμου έχουν πάρει οι αδικοχαμένοι νεκροί Ειρήνης...

Ο Λαός μας γνωρίζει καλά και προσωπικά αυτούς τους νεκρούς...

Πολλοί από εμάς μιλούσαμε λίγες ώρες, μέρες, μήνες ή έστω λίγα χρόνια πριν με κάποιους από αυτούς τους νεκρούς , τους νεκρούς της Ειρήνης.., όλους εκείνους που έφυγαν στο όνομα της διατήρησης ενός Ανάλγητου Κοινωνικά και Ηθικά Κράτους, ενός συστημικά Δήμιου Κράτους, ενός παντελώς Ξενόδουλου και Διεφθαρμένου Κράτους, που δυστυχώς όσο κι αν αμπαρώνουμε με αναίδεια και ξεδιάντροπα τα μάτια, τα αυτιά και τις συνειδήσεις μας… αυτό διογκώνεται, επιβιώνει και συντηρείται με υπερβολική αναλγησία από εμάς τους ίδιους, από όλους εμάς...

Είναι οι καθημερινοί νεκροί των τροχαίων ατυχημάτων, είναι οι αναπάντεχα νεκροί των συνεπειών κάποιας θεομηνίας...

Μόνο που ο Θεός δεν δημιούργησε τις καρμανιόλες Εθνικές οδούς, μήτε σε έκρινε παράνομα ικανό προς οδήγηση χουφτώνοντας ένα πενηντάρικο στην τσέπη του...

Ακόμη ο Θεός δεν σου έδωσε πολεοδομική άδεια να χτίσεις κοτέτσι ή βίλα πάνω σε ρέμα χώνοντας ένα χιλιάρικο στο παντελόνι του...

Το δυσκολότερο απ όλα στην Ειρήνη που ζούμε για τους φέροντες αληθινά ανθρώπινες Συνειδήσεις και μόνο γι αυτούς.. είναι ότι η διατήρηση της σύγχρονης παγκόσμιας ειρήνης προφανώς απαιτεί αριθμό μεγαλύτερο από εκείνον που εξ ανάγκης προκύπτει σε ένα πραγματικό πόλεμο...

Κι έτσι επειδή στις Δημοκρατίες της σύγχρονης Ειρήνης οι ανθρώπινες Συνειδήσεις θα παραμένουν πάντα Μειοψηφία δεν υπάρχει καμιά εκδοχή να περιοριστεί ο αριθμός των νεκρών της εικονικής ειρήνης που έχουμε συνειδητά επιλέξει…

Ο μόνος ηρωισμός που ακόμα μας έχει απομείνει είτε ως άτομα είτε ως ελληνική κοινωνία είναι το να γράφουμε άρθρα και απόψεις σχετικά με την Κατάντια μας, όπως κακή και ψυχρή μου ώρα κάνω τώρα εγώ, υπογράφοντας αυτό το κείμενο ή όπως καλή σας ώρα κάνετε εσείς, που θα το διαβάσετε, που πιθανώς θα δηλώσετε πως σας άρεσε ή και εκείνοι που ξεπερνώντας ακόμη περισσότερο τα όρια του σύγχρονου ειρηνικού ηρωισμού μας.., θα αποτολμήσουν με άγνοια κινδύνου να το αναδημοσιεύσουν...

Για αυτό πια οι ήρωες πολεμούν ανώδυνα και ειρηνικά..., σαν σύγχρονοι Έλληνες...

e-nemesis.eu