“ Η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου διαλύει την δημόσια διοίκηση, αλλά αφήνει την ίδια ώρα τα «μεγάλα κεφάλια» στους οργανισμούς απείραχτα. ”
Του Κώστα Καπνίση
Είναι παραδεκτό πλέον από όλο και περισσότερους δημοσιολόγους και δημοσιολογούντες ότι η κατάσταση με τους ανθρώπους που έχουν τοποθετήσει ή μάλλον διορίσει τα δύο «πολιτικά» απομεινάρια του χθες, της ΝΔ και του «ΠΑΣΟΚ» δηλαδή, χωρίς κανέναν έλεγχο, χωρίς κανένα κριτήριο, χωρίς καμιά ουσιαστική μελέτη του «βιογραφικού» τους, έχει ξεφύγει πέρα από κάθε όριο.
Σε μια εκπομπή γνωστού τηλεοπτικού σταθμού ήταν προσκεκλημένος ο Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης, Λέανδρος Ρακιντζής. Έκπληκτο το τηλεοπτικό τραπέζι, οι υπόλοιποι προσκεκλημένοι, αλλά και όσοι τηλεθεατές παρακολουθούσαν, είδαν τον Λέανδρο Ρακιντζή να λέει ότι εκταμιεύτηκε κονδύλι ύψους περίπου 20.000 ευρώ από το Ταμείο Εθνικής Οδοποιίας, προκειμένου να τοποθετηθεί κεραία τηλεπικοινωνιών για WiFi (δωρεάν ασύρματη πρόσβαση στο διαδίκτυο), κάπου στην Πλάκα. Αυτή η απόφαση, όπως αποκάλυψε μετά από πιέσεις ο Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης, πάρθηκε από το υπουργείο Μεταφορών το 2011.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η κυβέρνηση Σαμαρά, αποφάσισε να βάλει λουκέτο στο Ταμείο Εθνικής Οδοποιίας με την πρόφαση ότι δεν είναι απαραίτητη πια η ύπαρξη του Οργανισμού, καθώς από το σύνολο των διοδίων στην χώρα, το Τ.Ε.Ο. ελέγχει μόνο δύο σταθμούς. Το ερώτημα που γεννάται είναι το ποιοι ακριβώς ελέγχουν και εκμεταλλεύονται οικονομικά τα υπόλοιπα διόδια, με την άδεια τίνος, καθώς επίσης και αν αυτή η άδεια παρατείνεται στο βάθος των επόμενων δεκάδων ετών. Υπενθυμίζεται πως σε ότι αφορά τις τιμές των διοδίων, ορισμένες διαδρομές με αυτοκίνητο στην Ελλάδα είναι ίσες ή και ακριβότερες από την βενζίνη που θα ξοδέψει ο φορολογούμενος, προκειμένου να μεταβεί στον επιθυμητό για αυτόν προορισμό.
Αυτό που είναι εξωφρενικό και πραγματικά εξοργιστικό, είναι ότι αυτές οι συζητήσεις δεν βρίσκονται στην «πρώτη γραμμή» του πολιτικού και κοινωνικού διαλόγου. Είναι συζητήσεις, οι οποίες γίνονται συνεχώς σε ιδιωτικό επίπεδο, αλλά κανείς δεν τολμά να κάνει δημόσιες αναφορές. Τα δε ΜΜΕ, έντυπα και ηλεκτρονικά, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι αυτή την θεματολογία. Αρκετοί μάλιστα ιδιοκτήτες μεγάλων ΜΜΕ τυγχάνει να είναι εργολάβοι και εργολήπτες μεγάλων δημοσίων έργων. Κι αυτό πάλι το γνωρίζουν οι πάντες σε αυτή τη χώρα, λίγες όμως φορές βγαίνει στην επιφάνεια.
Η μεγαλύτερη πληγή της χώρας είναι από την μια πλευρά τα συμφέροντα της βλαχομπαρόκ ολιγαρχίας, η οποία νεοπλούτισε σε αυτή την χώρα από το 1830 και μετά, αλλά από την άλλη πλευρά βρίσκονται και όσοι διοικητές, διευθυντικά στελέχη και «φυτευτοί», άσχετοι τις περισσότερες φορές με το εκάστοτε γνωστικό αντικείμενο οργανισμών, δημοσίων υπηρεσιών, οι οποίοι τοποθετήθηκαν μάλιστα με εντολές και «χαρτάκια» βουλευτών, υπουργών ή και εγνωσμένης αξίας «κομματοφρουρών», κοινώς «κομματόσκυλων». Όλο αυτό το σύστημα της διαφθοράς και της διαπλοκής, μένει ανέγγιχτο στην σημερινή Ελλάδα των Μνημονίων, της καταστροφής και της ισοπέδωσης της συντριπτικής πλειονότητας του ελληνικού λαού.
Την ίδια στιγμή, οι πρώην εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, οι οποίοι φτάνουν ή και ξεπερνούν το 27% , βλέπουν αυτή την κατάσταση από την σκοπιά της ανεργίας και της εξαθλίωσης και παθαίνουν απανωτά «εγκεφαλικά». Το κυριότερο όμως είναι ότι απογοητεύονται και αντί να αντιδράσουν, βυθίζονται όλο και περισσότερο στην κατάθλιψη, στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής ή ακόμα χειρότερο στην αγκαλιά της ακροδεξιάς. Από την άλλη μεριά, δυστυχώς, έφτασε η στιγμή και η ώρα των υπαλλήλων του δημοσίου τομέα να νιώσουν, αλλά και να βιώσουν τα ίδια ακριβώς συναισθήματα. Η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου τους πετάει και εκείνους με την σειρά τους στον δρόμο, διαλύοντας την δημόσια διοίκηση, αλλά αφήνοντας την ίδια ώρα τα «μεγάλα κεφάλια» στους οργανισμούς απείραχτα. Κι αν τυχόν κλείσει κάποιος οργανισμός, τότε αυτά τα «κεφάλια» δε θα μείνουν παραπονεμένα. Θα βρεθεί κάποιος άλλος οργανισμός δημόσιος ή ιδιωτικός για να στεγάσει τον «μύθο» τους.
Η ευθύνη των απλών δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίοι στην συντριπτική τους πλειονότητα έκαναν την δουλειά τους με όσα μέσα και δύναμη διέθεταν, έγκειται στο ότι τόσα χρόνια δεν αντιδρούσαν μέσω των συλλογικών τους οργάνων, προκειμένου να μπει στη «λαιμητόμο» οποιοσδήποτε συνάδελφός τους δεν έκανε την δουλειά του ή οποιοδήποτε διοικητικό ή διευθυντικό στέλεχος «έκανε του κεφαλιού του». Ο κοινωνικός αυτοματισμός, στον οποίο οι κυβερνώντες προσπαθούν να ρίξουν τις κοινωνικές ομάδες, πρέπει να αποκλειστεί. Να μπει ένα μεγάλο τείχος από τους εργαζόμενους του ιδιωτικού και δημοσίου τομέα.
Η κάθαρση οφείλει να γίνει πρώτα από τους ίδιους τους εργαζόμενους στους διεφθαρμένους κομματικούς συνδικαλιστές, προκειμένου το κρίσιμο αυτό κομμάτι του παζλ, ο συνδικαλισμός, να εξυγιανθεί και να μπορέσει να οδηγήσει ενωμένος και όχι κατακερματισμένος, όπως παρατηρείται δυστυχώς σήμερα, σε νίκες τους εργαζόμενους. Από την άλλη μεριά, το σκέλος του τελειωμένου, προσκυνημένου και ανίκανου πολιτικού προσωπικού, το οποίο τελειώνει τον ελληνικό λαό και δεν μπορεί να ζήσει με κάτω από 6.000 ευρώ μηνιαίως, θα πάρει από τον ενωμένο και συνειδητοποιημένο πια λαό την απάντησή του εκεί που πρέπει και αυτό το μέρος λέγεται κάλπη. Η πιο όμορφη, αλλά και συνάμα πιο δύσκολη λέξη της Δημοκρατίας. Για να τοποθετηθούν εκεί που πρέπει άνθρωποι που είναι ικανοί και αξίζουν. Άνθρωποι που θα υπηρετήσουν τον λαό και την χώρα.
Είναι παραδεκτό πλέον από όλο και περισσότερους δημοσιολόγους και δημοσιολογούντες ότι η κατάσταση με τους ανθρώπους που έχουν τοποθετήσει ή μάλλον διορίσει τα δύο «πολιτικά» απομεινάρια του χθες, της ΝΔ και του «ΠΑΣΟΚ» δηλαδή, χωρίς κανέναν έλεγχο, χωρίς κανένα κριτήριο, χωρίς καμιά ουσιαστική μελέτη του «βιογραφικού» τους, έχει ξεφύγει πέρα από κάθε όριο.
Σε μια εκπομπή γνωστού τηλεοπτικού σταθμού ήταν προσκεκλημένος ο Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης, Λέανδρος Ρακιντζής. Έκπληκτο το τηλεοπτικό τραπέζι, οι υπόλοιποι προσκεκλημένοι, αλλά και όσοι τηλεθεατές παρακολουθούσαν, είδαν τον Λέανδρο Ρακιντζή να λέει ότι εκταμιεύτηκε κονδύλι ύψους περίπου 20.000 ευρώ από το Ταμείο Εθνικής Οδοποιίας, προκειμένου να τοποθετηθεί κεραία τηλεπικοινωνιών για WiFi (δωρεάν ασύρματη πρόσβαση στο διαδίκτυο), κάπου στην Πλάκα. Αυτή η απόφαση, όπως αποκάλυψε μετά από πιέσεις ο Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης, πάρθηκε από το υπουργείο Μεταφορών το 2011.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η κυβέρνηση Σαμαρά, αποφάσισε να βάλει λουκέτο στο Ταμείο Εθνικής Οδοποιίας με την πρόφαση ότι δεν είναι απαραίτητη πια η ύπαρξη του Οργανισμού, καθώς από το σύνολο των διοδίων στην χώρα, το Τ.Ε.Ο. ελέγχει μόνο δύο σταθμούς. Το ερώτημα που γεννάται είναι το ποιοι ακριβώς ελέγχουν και εκμεταλλεύονται οικονομικά τα υπόλοιπα διόδια, με την άδεια τίνος, καθώς επίσης και αν αυτή η άδεια παρατείνεται στο βάθος των επόμενων δεκάδων ετών. Υπενθυμίζεται πως σε ότι αφορά τις τιμές των διοδίων, ορισμένες διαδρομές με αυτοκίνητο στην Ελλάδα είναι ίσες ή και ακριβότερες από την βενζίνη που θα ξοδέψει ο φορολογούμενος, προκειμένου να μεταβεί στον επιθυμητό για αυτόν προορισμό.
Αυτό που είναι εξωφρενικό και πραγματικά εξοργιστικό, είναι ότι αυτές οι συζητήσεις δεν βρίσκονται στην «πρώτη γραμμή» του πολιτικού και κοινωνικού διαλόγου. Είναι συζητήσεις, οι οποίες γίνονται συνεχώς σε ιδιωτικό επίπεδο, αλλά κανείς δεν τολμά να κάνει δημόσιες αναφορές. Τα δε ΜΜΕ, έντυπα και ηλεκτρονικά, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι αυτή την θεματολογία. Αρκετοί μάλιστα ιδιοκτήτες μεγάλων ΜΜΕ τυγχάνει να είναι εργολάβοι και εργολήπτες μεγάλων δημοσίων έργων. Κι αυτό πάλι το γνωρίζουν οι πάντες σε αυτή τη χώρα, λίγες όμως φορές βγαίνει στην επιφάνεια.
Η μεγαλύτερη πληγή της χώρας είναι από την μια πλευρά τα συμφέροντα της βλαχομπαρόκ ολιγαρχίας, η οποία νεοπλούτισε σε αυτή την χώρα από το 1830 και μετά, αλλά από την άλλη πλευρά βρίσκονται και όσοι διοικητές, διευθυντικά στελέχη και «φυτευτοί», άσχετοι τις περισσότερες φορές με το εκάστοτε γνωστικό αντικείμενο οργανισμών, δημοσίων υπηρεσιών, οι οποίοι τοποθετήθηκαν μάλιστα με εντολές και «χαρτάκια» βουλευτών, υπουργών ή και εγνωσμένης αξίας «κομματοφρουρών», κοινώς «κομματόσκυλων». Όλο αυτό το σύστημα της διαφθοράς και της διαπλοκής, μένει ανέγγιχτο στην σημερινή Ελλάδα των Μνημονίων, της καταστροφής και της ισοπέδωσης της συντριπτικής πλειονότητας του ελληνικού λαού.
Την ίδια στιγμή, οι πρώην εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, οι οποίοι φτάνουν ή και ξεπερνούν το 27% , βλέπουν αυτή την κατάσταση από την σκοπιά της ανεργίας και της εξαθλίωσης και παθαίνουν απανωτά «εγκεφαλικά». Το κυριότερο όμως είναι ότι απογοητεύονται και αντί να αντιδράσουν, βυθίζονται όλο και περισσότερο στην κατάθλιψη, στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής ή ακόμα χειρότερο στην αγκαλιά της ακροδεξιάς. Από την άλλη μεριά, δυστυχώς, έφτασε η στιγμή και η ώρα των υπαλλήλων του δημοσίου τομέα να νιώσουν, αλλά και να βιώσουν τα ίδια ακριβώς συναισθήματα. Η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου τους πετάει και εκείνους με την σειρά τους στον δρόμο, διαλύοντας την δημόσια διοίκηση, αλλά αφήνοντας την ίδια ώρα τα «μεγάλα κεφάλια» στους οργανισμούς απείραχτα. Κι αν τυχόν κλείσει κάποιος οργανισμός, τότε αυτά τα «κεφάλια» δε θα μείνουν παραπονεμένα. Θα βρεθεί κάποιος άλλος οργανισμός δημόσιος ή ιδιωτικός για να στεγάσει τον «μύθο» τους.
Η ευθύνη των απλών δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίοι στην συντριπτική τους πλειονότητα έκαναν την δουλειά τους με όσα μέσα και δύναμη διέθεταν, έγκειται στο ότι τόσα χρόνια δεν αντιδρούσαν μέσω των συλλογικών τους οργάνων, προκειμένου να μπει στη «λαιμητόμο» οποιοσδήποτε συνάδελφός τους δεν έκανε την δουλειά του ή οποιοδήποτε διοικητικό ή διευθυντικό στέλεχος «έκανε του κεφαλιού του». Ο κοινωνικός αυτοματισμός, στον οποίο οι κυβερνώντες προσπαθούν να ρίξουν τις κοινωνικές ομάδες, πρέπει να αποκλειστεί. Να μπει ένα μεγάλο τείχος από τους εργαζόμενους του ιδιωτικού και δημοσίου τομέα.
Η κάθαρση οφείλει να γίνει πρώτα από τους ίδιους τους εργαζόμενους στους διεφθαρμένους κομματικούς συνδικαλιστές, προκειμένου το κρίσιμο αυτό κομμάτι του παζλ, ο συνδικαλισμός, να εξυγιανθεί και να μπορέσει να οδηγήσει ενωμένος και όχι κατακερματισμένος, όπως παρατηρείται δυστυχώς σήμερα, σε νίκες τους εργαζόμενους. Από την άλλη μεριά, το σκέλος του τελειωμένου, προσκυνημένου και ανίκανου πολιτικού προσωπικού, το οποίο τελειώνει τον ελληνικό λαό και δεν μπορεί να ζήσει με κάτω από 6.000 ευρώ μηνιαίως, θα πάρει από τον ενωμένο και συνειδητοποιημένο πια λαό την απάντησή του εκεί που πρέπει και αυτό το μέρος λέγεται κάλπη. Η πιο όμορφη, αλλά και συνάμα πιο δύσκολη λέξη της Δημοκρατίας. Για να τοποθετηθούν εκεί που πρέπει άνθρωποι που είναι ικανοί και αξίζουν. Άνθρωποι που θα υπηρετήσουν τον λαό και την χώρα.
Τελεία, παράγραφος…
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.