Η αδικία από αδυναμία…;

Γράφει ο Κυριάκος Τούνης

Αδικία. Μια λέξη όπου σε ένα “α” ενώνει κάθε τι μη δίκαιο που ταλαιπωρεί τον άνθρωπο από την αρχή της κοινωνικής του συμβίωσης. Εκτείνεται από τις ενέργειες του ανθρώπου ως και την λειτουργία του φυσικού περιβάλλοντός του. Θα λέγαμε ότι είναι στενή η σχέση της με τον πόνο. Δηλαδή οι περισσότεροι ονομάζουν κάτι άδικο την χρονική στιγμή που επέρχεται ο πόνος. Τα μεγάλα ερωτήματα από όλους, όμως, είναι: Γιατί λέμε ναι στον πόνο που προκαλούμε ή μας προκαλούν, ενώ η σκέψη μας θέλει κάτι διαφορετικό; Γιατί αδικούμε χωρίς να μας αδικούν; Μήπως υπάρχει μια μέγιστη “αδικία” που μας κινεί αρνητικά όλους;

Αρχικά, είναι καλό να βάλουμε την λέξη αδυναμία δίπλα στην λέξη φύση. Από την γέννηση του κανείς αισθάνεται ευάλωτος. Ο θάνατος συνυπάρχει με την ζωή και καθιστά τον άνθρωπο τον πιο  δυνατό αδύναμο. Καθώς είναι το ον που γνωρίζει ότι θα πεθάνει σε μια χρονική στιγμή και ταυτόχρονα καλείται από τον πολιτισμό να δημιουργήσει. Και ο πολιτισμός με την σειρά του αποτελεί μια έκφραση θανάτου. Μια κραυγή αντίστασης που μετουσιώνεται σε τέχνη, σε δημιουργία. Το ζήτημα είναι τώρα αν η έκφραση θανάτου ακολουθεί και την κοινωνική έκφραση. Δηλαδή αν η κοινωνική κραυγή της αδικίας έχει υπόβαθρο και την απειλή του θανάτου. Και κατ’ επέκταση αν η αρχή του “εγώ” ξεκινά από το τέλος του “εγώ”. Τι θέλω να πω με αυτό; Ότι ο εγωκεντρισμός είναι η κίνηση της αδικίας. Ή καλύτερα η απώλεια του. Εξηγώντας, το άτομο στην κοινωνική του συμβίωση καλείται να ανοίξει διόδους, τους οποίους θα καλύπτει από κοινού με άλλα άτομα. Τι συμβαίνει όμως και η αδικία παντρεύει όλες τις σχέσεις;

Η κοινωνική συμβίωση σαν να είναι έκφραση θανάτου τρικλίζει το “εγώ” που νιώθει να απειλείται. Ειδικά, παρατηρείται αυτό όταν στην κοινωνία επικρατούν τα στερεότυπα των πιο αδύναμων. Δηλαδή μια μερίδα ανθρώπων έχει κατορθώσει να αποκλείει και να συντηρεί πράγματα που τρέφουν μόνο μια παρεκτροπή της κοινωνικής ευημερίας. Πόλεμοι, ρατσισμός, οικονομική εκμετάλλευση, έλλειψη κοινωνικής κατανόησης, εγωιστική θεώρηση του ωραίου είναι μερικά από τα παραδείγματα που φανερώνουν την αδυναμία του κατεστημένου απέναντι στην θετικότητα και την αλήθεια, που τρέφεται με ανανεώσιμη αδικία.

Άρα, ενώ ο άνθρωπος από την φύση του οδηγήθηκε σε κοινωνικό οικοδόμημα, νιώθει πως η αδυναμία του “εγώ” του, που τελειώνει με τον θάνατο ή μεταποιείται στην κοινωνία σε πόλο των πολλών, κινεί την αιώνια αδικία. Όμως όταν λέμε ότι ο πολιτισμός, που υψώνει την κοινωνία είναι έκφραση θανάτου ή ακόμη καλύτερα έκφραση της τάσης για ένωση που πολλές φορές δεν μετουσιώνεται στην πράξη, εννοούμε πως υπερβαίνει την φυσική και μη αδυναμία με την δημιουργία σχέσεων με άλλες υπάρξεις. Σχέσεων που προκύπτουν από την δύναμη της αδυναμίας. Γιατί η αδυναμία δεν έχει ύπαρξη αποκομμένη από την δύναμη που συνοδεύει την φύση μας. Γιατί όπως από την φύση μας πεθαίνουμε, έτσι και από την φύση μας δημιουργούμε με την δύναμη-αδυναμία του θανάτου και της κοινωνίας.

uperbasis.wordpress.com