Select Menu

Μέσα στο τεράστιο και ανεξερεύνητο ΜΕΤΑΛΛΕΙΟ ΧΡΥΣΟΥ της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, υπάρχει ένα βιβλίο του Αριστοτέλη το οποίο ονομάζεται «ΠΕΡΙ ΘΑΥΜΑΣΙΩΝ ΑΚΟΥΣΜΑΤΩΝ».

Το βιβλίο αυτό, που στις μέρες μας εξακολουθεί να παραμένει προκλητικά άγνωστο, μας επιτρέπει να μεταφερθούμε, όπως αποδεικνύεται τελικά, στην τελείως άγνωστη εποχή της Αρχαίας Ελλάδας και να πληροφορηθούμε για συμβάντα και γεγονότα που ο ίδιος ο Αριστοτέλης τα καταγράφει ως «αξιοθαύμαστα».

Στην σύγχρονη σημερινή εποχή θα μπορούσαμε να αποδώσουμε σε μία ελεύθερη μετάφραση τον τίτλο αυτού του Βιβλίου ως «ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΑΛΗΘΙΝΑ»

Ας γνωρίζουμε λοιπόν σήμερα ένα «Θαυμάσιο άκουσμα» που αφορά στον τρόπο που κάθε περιοχή παράγει και αξιοποιεί το δικό της μέλι. Χωρίς αμφιβολία, θα διαπιστώσουμε για άλλη μία φορά το υψηλότατο επίπεδο πολιτισμού των προγόνων μας, την τεχνογνωσία και τις επιστημονικές γνώσεις που διέθεταν. Αλήθεια, ποιος από εμάς θα μπορούσε σήμερα να φανταστεί, ότι με το ειδικό μέλι που παρήγαγε εκείνη την εποχή η Τραπεζούντα του Πόντου, μπορούσαν να θεραπεύσουν ολοκληρωτικά, όπως τουλάχιστον ισχυρίζεται το αρχαίο κείμενο, την ασθένεια της Επιληψίας;

Ας απολαύσουμε λοιπόν ένα μικρό απόσπασμα, από αυτό το άγνωστο κείμενο του Αριστοτέλη:

…Λέγεται από κάποιους, σχετικά με το μέλι το οποίο αποκαλείται «μέλι ανθέων» το οποίο παράγεται στην Μήλο και στην Κνίδο, ότι έχει ωραία οσμή, η οποία διατηρείται για μικρό χρονικό διάστημα και ότι από αυτό το μέλι παράγεται και ο «βασιλικός πολτός». (Με την ονομασία Κνίδος, ήταν γνωστές στην εποχή της Αρχαίας Ελλάδας, δύο πόλεις. Η μία βρισκόταν στην Κύπρο και η άλλη στα παράλια της Μικράς Ασίας. Δυστυχώς ο Αριστοτέλης δεν μας διευκρινίζει ποια από τις δύο πόλεις εννοεί).

Κοντά στην Καππαδοκία, σε κάποιες περιοχές χρησιμοποιούν μία τεχνική, κατά την οποία παράγουν το μέλι μέσα σε «τεχνητές κηρύθρες»,

Και αυτό το μέλι είναι λεπτόρρευστο, όπως το λάδι.

Στην Τραπεζούντα του Πόντου, παράγεται μέλι από το φυτό πυξός, το οποίο έχει πολύ βαριά οσμή.
Και όπως λένε, αυτό το μέλι, αυτούς μεν που είναι υγιείς τους τονώνει ακόμα περισσότερο και τους διεγείρει σεξουαλικά,

ΑΥΤΟΥΣ ΔΕ ΠΟΥ ΠΑΣΧΟΥΝ ΑΠΟ ΕΠΙΛΗΨΙΑ ΤΟΥΣ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ!

Λένε επίσης, ότι και στην Λυδία παράγονται μεγάλες ποσότητες μελιού, από μέλισσες που καλλιεργούνται μέσα στα δάση.

και οι κάτοικοι της περιοχής κατασκευάζουν από το μέλι αυτό, μικρούς κοπτικούς τροχίσκους, οι οποίοι δεν περιέχουν καθόλου κερί,που τους χρησιμοποιούν για να κόβουν, μετά από ισχυρό τρίψιμο, διάφορες επιφάνειες.
Αυτό το ίδιο μέλι παράγεται και στην Θράκη, αλλά εκεί δεν το παρασκευάζουν σε στερεά μορφή, αλλά σε μία αμμώδη μορφή. Δηλαδή, αυτή η «αμμώδης μορφή», θα πρέπει να υποθέσουμε ότι είναι κάτι που θα πρέπει να μοιάζει πολύ με την σημερινή ζάχαρη, η οποία όμως προέρχεται αποκλειστικά από το μέλι! Βεβαίως, τέτοιο προϊόν που να προέρχεται από το μέλι, σήμερα δεν υπάρχει!

Πρέπει να γνωρίζουμε πώς όταν πήξει το μέλι, διατηρεί τον ίδιο ακριβώς όγκο που είχε και πριν, δηλαδή δεν διαστέλλεται καθόλου, όπως συμβαίνει με το νερό και τα άλλα υγρά.

Στην Χαλκιδική καλλιεργούν ένα ποώδες φυτό, το οποίο προσθέτουν μέσα στο μέλι, το οποίο το ανακατεύουν επίσης και με αμύγδαλα.

Το μείγμα αυτό κάνει τις γυναίκες πολύ γόνιμες!

Όσον αφορά στις ίδιες τις μέλισσες, πολλοί λένε ότι δεν μπορούν να ανεχτούν την οσμή του φυτού μύρου, διότι τις ναρκώνει.
Μερικοί μάλιστα λένε ότι αν και κάποιος άνθρωπος πασαλειφθεί με μύρο, θα έχει τα ίδια αποτελέσματα.

Λένε επίσης ότι σε κάποια περιοχή των Ιλλυριών που λέγεται Ταυλάντια (πρόκειται για το σημερινό Δυρράχιο) χρησιμοποιούν το μέλι για να παρασκευάσουν οίνο.

Πρόκειται προφανώς για το ίδιο παρασκεύασμα που σήμερα αποκαλούμε «οινόμελο».

Μέσα σε έναν λέβητα βράζουν αυτό το μείγμα μέχρι να εξατμιστεί το μισό.Στην συνέχεια το ρίχνουν μέσα σε κεραμικό σκεύος,ενώ την μισή ποσότητα την παίρνουν την βάζουν μέσα σε ένα σανιδένιο κιβώτιο.

Μέσα σε αυτά τα σανιδένια βαρέλια λένε ότι διατηρείται για πάρα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα και τελικά γίνεται σαν κρασί, που είναι γλυκό και τονωτικό.

Μερικοί μάλιστα λένε, ότι αυτό το κάνουν και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας,
Έτσι ώστε τελικά σε τίποτα να μην διαφέρει αυτό το παρασκεύασμα από ένα παλιό κρασί.

Όμως αυτό το κρασί από μέλι, αν θελήσει κάποιος να το αναμίξει με νερό, δεν θα καταφέρει να βρει την σωστή αναλογία.

(Δηλαδή αυτό το κρασί από μέλι, παρόλο που έχει ακριβώς την ίδια γεύση με ένα πολύ καλό παλιό κρασί, εντούτοις δεν μπορεί να αναμιχθεί με νερό, κατά την προσφιλή συνήθεια των Αρχαίων Ελλήνων, όπως συμβαίνει με οποιοδήποτε κρασί.)

Πηγή: irakleitos.blogspot.gr


Σχόλια

Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.

 
Top