Το σπίτι σου.....πλέον δεν είναι δικό σου!!!!

Γράφει η Γιώτα Χουλιάρα

Ο Έλληνας πάντα ήθελε ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του. Ένα σπίτι, μικρό ή μεγάλο να στεγάσει την οικογένεια του. Ένα σπίτι που θα το μεταβίβαζε αργότερα στα παιδιά του.

Μάλιστα, για να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα, δούλευε σκληρά κάνοντας θυσίες μέχρι να πάρει το πολυπόθητο αυτό κεραμίδι και να το τοποθετήσει ως ασπίδα προστασίας πάνω από το κεφάλι των παιδιών του και των εγγονών του.

Έτσι θα μπορούσε να είναι ήσυχος ότι θα άφηνε κάτι στις επόμενες γενιές.

Τη δεκαετία του '90 μάλιστα κατάφερε εκτός από κατοικία να φτιάξει και εξοχικό. Εκεί θα πήγαινε να κάνει τα μπάνια του ή να απολαύσει την ηρεμία του βουνού. Βλέπεις, ο Έλληνας δεν έμοιαζε με τους δυτικοευρωπαίους που κάθε χρόνο χαλούσαν χρήματα για τις διακοπές τους σε διαφορετικό - κάθε φορά- μέρος. Ο Έλληνας αγαπούσε τη συνήθεια, τη σταθερότητα, το δικό του μέρος.

Στο εξοχικό του θα φιλοξενούσε τους φίλους του. Θα έψηνε στο κήπο. Θα έκανε τη γιορτή για τα παιδιά του και θα ένιωθε άρχοντας. Έτσι περνούσε όμορφα......ο άρχοντας!!

Και μετά..... ήρθαν οι τράπεζες. Το τηλέφωνο χτυπούσε για να σου πει ότι με μια ''απλή'' προσημείωση ακινήτου μπορούσες να πάρεις δάνειο. Κι αν ρωτούσες τι δάνειο, υπήρχε σίγουρα κάποιο που να κάλυπτε τις ανάγκες σου ή, ακόμη χειρότερα, κάποιο που θα σου δημιουργούσε την επιθυμία, μια νέα επιθυμία, πολλές νέες επιθυμίες......

Πόσα σπίτια προσημειώθηκαν για ανάγκες κι άλλα τόσα για επιθυμίες!!!
Και μετά ήρθαν οι κάρτες....

Και ο Έλληνας πήρε όσες περισσότερες κάρτες μπορούσε για να κάνει τη ζωή του πιο όμορφη λησμονώντας πως η ομορφιά βρίσκεται στα απλά, καθημερινά..... που ήδη είχε. Γιατί η ομορφιά ήταν στο σπιτικό του.

Και αργότερα ήρθε η οικονομική κρίση. Και οι χώρες μπήκαν στις δαγκάνες των μεγάλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και οργανισμών όπου οι αγορές αποφάσιζαν για τη χάραξη πολιτικής.

Βλέπεις, πολύ πριν την οικονομική κρίση, είχε έρθει η κρίση αξιών και θεσμών και η πολιτική χάθηκε!

Η κατοικία του Έλληνα μπήκε στο στόχαστρο. Είναι που υπήρχε αυτή η ''απλή'' -όπως τον είχαν πείσει - προσημείωση. Η ακίνητη περιουσία μπήκε στο στόχαστρο των αγορών. Όλα έπρεπε να ξεπουληθούν γιατί ο Έλληνας ήταν πλούσιος - το έγραφαν και τα γερμανικά ΜΜΕ- των φίλων,δανειστών , δυναστών μας.Το έλεγε κι ο μη αιρετός υπουργός οικονομικών, ο Γιάννης Στουρνάρας, φίλος των γερμανών. Δεν είναι δυνατόν οι Έλληνες να έχουν σπίτια στο όνομά τους ενώ η Ευρώπη παραπαίει.....

Αρχικά ήταν ο Μάκης Βορίδης, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ , πέρυσι τον Οκτώβριο. Είχε βγει στο real fm και στον Παυλόπουλο. Μίλησε τότε για τον ταμπού των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας....κάπως πρέπει να σωθούν οι τράπεζες.... Οι τράπεζες, όχι ο Έλληνας.

Με το σάλο που ξεσηκώθηκε, ανασκεύασε.

Μετά ήταν ο υφυπουργός ανάπτυξης, ο Αθανάσιος Σκορδάς, κι αυτός μη αιρετός. Τον Ιούνιο με δηλώσεις του μέσα στη Βουλή, άνοιξε το θέμα των πλειστηριασμών. Και τότε το μάζεψαν εκδίδοντας το ίδιο απόγευμα και μετά από παρέμβαση του Μαξίμου διευκρινιστική ανακοίνωση.

Λίγες μέρες πιο πριν είχαμε και την τρυφερή δήλωση του υιού Βαρβιτσιώτη. Ο Μιλτιάδης που δεν έχει δουλέψει ποτέ στη ζωή του και έχει κληρονομήσει ένα σωρό ακίνητα από την οικογένεια του- συγνώμη αλλά μου διαφεύγει ο αριθμός- δήλωσε ρητά πως όποιος δεν έχει να πληρώσει το χαράτσι στη ΔΕΗ, ας πουλήσει το ακίνητό του. Μα πώς δεν το είχαμε σκεφτεί αγαπητέ Μιλτιάδη!!!!

Σήμερα, η Σοφία Βούλτεψη στη Βουλή προειδοποίησε για τους κινδύνους πίσω από την ενδεχόμενη άρση αναστολής των πλειστηριασμών και τονίζει ότι το θέμα αποτελεί «κόκκινη γραμμή» για πολλούς βουλευτές της ΝΔ.Μάλλον όχι για τους παραπάνω βουλευτές!!!

Την ίδια ώρα μαθαίνουμε ότι τα distress funds έρχονται στην Ελλάδα και ζητάνε από τις τράπεζες να αγοράσουν «κόκκινα» δάνεια (στεγαστικά και επιχειρηματικά κυρίως) αντί 10 λεπτών το κάθε ευρώ δανείου.

Τα distress funds, όπως δείχνει και η ονομασία τους (distress: αγωνία, θλίψη), είναι ουσιαστικά επενδυτικά κεφάλαια έκτακτης ανάγκης, που επενδύουν στην ανάγκη υπερχρεωμένων κρατών, επιχειρήσεων και νοικοκυριών, με την απειλή κατασχέσεων και πλειστηριασμών.

Μήπως γυρνώντας από τις διακοπές σου, πριν βάλεις το κλειδί στη πόρτα, μήπως λέω....να χτυπήσεις το κουδούνι:;::