Του Χένρι Κίσινγκερ Α. (The Washington Post)
Ο Henry A. Kissinger ήταν υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ 1973 - 1977 και είναι ο συγγραφέας, πιο πρόσφατα, του «Περί Κίνας»
Μια από τις σημαντικότερες πτυχές της Αραβικής Άνοιξης είναι ο επαναπροσδιορισμός της από τούδε και στο εξής επικρατούσας αρχής της εξωτερικής πολιτικής. Δεδομένου ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες αποχωρούν από τις στρατιωτικές επεμβάσεις στο Ιράκ και το Αφγανιστάν που είχαν αναληφθεί με γνώμονα (αν και αμφισβητείται) την αμερικανική εθνική ασφάλεια, άρχισαν και επεμβαίνουν πάλι σε πολλές άλλες χώρες της περιοχής (αν και αβέβαια) στο όνομα μιας ανθρωπιστικής επέμβασης.
Το ερώτημα είναι αν η δημοκρατική ανασυγκρότηση θα αντικαταστήσει το εθνικό συμφέρον ως πολικό αστέρα της πολιτικής στη Μέση Ανατολή; Είναι όντως η δημοκρατική ανασυγκρότηση ό τι αντιπροσωπεύει η αραβική άνοιξη στην πραγματικότητα;
Το ερώτημα είναι αν η δημοκρατική ανασυγκρότηση θα αντικαταστήσει το εθνικό συμφέρον ως πολικό αστέρα της πολιτικής στη Μέση Ανατολή; Είναι όντως η δημοκρατική ανασυγκρότηση ό τι αντιπροσωπεύει η αραβική άνοιξη στην πραγματικότητα;
Η εξελισσόμενη συναίνεση είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν την ηθική υποχρέωση να ευθυγραμμιστούν με τα επαναστατικά κινήματα της Μέσης Ανατολής ως ένα είδος αποζημίωσης για τις πολιτικές του Ψυχρού Πολέμου -που πάντα περιγράφονται ως «ασύνετες»- στο οποίο συνεργάστηκαν με μη δημοκρατικές κυβερνήσεις στην περιοχή με στόχο την ασφάλεια. Έπειτα, προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι η υποστήριξη εύθραυστων κυβερνήσεων στο όνομα της διεθνούς σταθερότητας δημιούργησε μακροπρόθεσμη αστάθεια. Ακόμη και αν θεωρήσουμε ότι ορισμένες από αυτές τις πολιτικές συνεχίστηκαν πέρα από τη χρησιμότητά τους, η δομή του Ψυχρού Πόλεμου διήρκεσε 30 χρόνια και προκάλεσε αποφασιστικούς στρατηγικούς μετασχηματισμούς, όπως η εγκατάλειψη από την Αιγύπτο της συμμαχίας της με την Σοβιετική Ένωση και την υπογραφή των συμφωνιών του Καμπ Ντέιβιντ.
Το σχήμα που εμφανίζεται τώρα, αν δεν καταφέρει να δημιουργήσει μια κατάλληλη σχέση με τους ανακηρυγμένους στόχους του, κινδυνεύει να είναι εγγενώς ασταθές από την γέννηση του, γεγονός που θα μπορούσε να κατακλύσει τις αξίες που διακήρυξε.
Η αραβική άνοιξη παρουσιάζεται ευρέως ως περιφερειακή επανάσταση υπό την ηγεσία της νεολαίας στο όνομα των φιλελεύθερων δημοκρατικών αρχών.
Ωστόσο, η Λιβύη δεν κυβερνάται από τέτοιες δυνάμεις, συνεχίζει σχεδόν ως κράτος. Ούτε η Αίγυπτος, της οποίας η εκλογική πλειοψηφία (ενδεχομένως μόνιμα) είναι συντριπτικά ισλαμιστική. Ούτε δημοκράτες φαίνονται να κυριαρχήσουν στη συριακή αντιπολίτευση.
Η Συναίνεση του Αραβικού Συνδέσμου σχετικά με τη Συρία δεν διαμορφώθηκε από χώρες που διακρίνονται για την εφαρμογή ή την υπεράσπιση της δημοκρατίας. Αντίθετα, αντανακλά σε μεγάλο βαθμό τη χιλιετή παλιά σύγκρουση μεταξύ σιιτών και σουνιτών και μια προσπάθεια να διεκδικήσει εκ νέου την κυριαρχία των σουνιτών σε μια σιιτική μειονότητα. Είναι επίσης ακριβώς ο λόγος για τον οποίον τόσες πολλές μειονοτικές ομάδες, όπως οι Δρούζοι, Κούρδοι και οι Χριστιανοί, είναι ανήσυχοι για την αλλαγή καθεστώτος στη Συρία.
Η συσσώρευση πολλών διαφορετικών παράπονων που υποστηρίζονται από γενικά συνθήματα δεν αποτελεί δημοκρατική έκβαση. Με τη νίκη έρχεται η ανάγκη για την απόσταξη μιας δημοκρατικής εξέλιξης και να εγκατασταθεί ένας νέος τόπος εξουσίας. Όσο πιο σαρωτική είναι η καταστροφή της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων, τόσο πιο δύσκολη θα αποδειχθεί η εγκατάσταση μιας εγχώριας εξουσίας και το πιο πιθανό είναι ότι θα πρέπει να επιβληθεί μια παγκόσμια ιδεολογία με δύναμη. Όσο πιο κατακερματισμένα αναπτύσσεται μια κοινωνία, τόσο μεγαλύτερος είναι ο πειρασμός για την προώθηση της ενότητας επικαλούμενη ένα όραμα για συγχωνευμένο εθνικισμό και για Ισλαμισμό με στόχευση τις δυτικές αξίες.
Πρέπει να προσέξουμε μήπως, σε μια εποχή μειωμένης προσοχής, οι επαναστάσεις θα γυρίσουν, για τον έξω κόσμο, σε ένα μεταβατικό πείραμα του Internet -παρακολούθηση με προσήλωση σε λίγες στιγμές-κλειδιά, και μετά με μειωμένη παρακολούθηση όταν κρίνεται το κύριο γεγονός. Η επανάσταση θα πρέπει να κριθεί για τον προορισμό της και όχι από την καταγωγή της, από την έκβασή της, όχι από τις διακηρύξεις.
Henry A. Kissinger
A new doctrine of intervention?
By Henry A. Kissinger
Henry A. Kissinger was secretary of state from 1973 to 1977 and is the author, most recently, of “On China.”
Not the least significant aspect of the Arab Spring is the redefinition of heretofore prevalent principles of foreign policy. As the United States is withdrawing from military efforts in Iraqand Afghanistan undertaken on the basis (however disputed) of American national security, it is reengaging in several other states in the region (albeit uncertainly) in the name of humanitarian intervention. Will democratic reconstruction replace national interest as the lodestar of Middle East policy? Is democratic reconstruction what the Arab Spring in fact represents?
The evolving consensus is that the United States is morally obliged to align with revolutionary movements in the Middle East as a kind of compensation for Cold Warpolicies — invariably described as “misguided” — in which it cooperated with non-democratic governments in the region for security objectives. Then, it is alleged, supporting fragile governments in the name of international stability generated long-term instability. Even granting that some of those policies were continued beyond their utility, the Cold War structure lasted 30 years and induced decisive strategic transformations, such as Egypt’sabandonment of its alliance with the Soviet Union and the signing of the Camp David accords. The pattern now emerging, if it fails to establish an appropriate relationship to its proclaimed goals, risks being inherently unstable from inception, which could submerge the values it proclaimed.
The Arab Spring is widely presented as a regional, youth-led revolution on behalf of liberal democratic principles. Yet Libya is not ruled by such forces; it hardly continues as a state. Neither is Egypt, whose electoral majority (possibly permanent) is overwhelmingly Islamist. Nor do democrats seem to predominate in the Syrian opposition. The Arab League consensus on Syria is not shaped by countries previously distinguished by the practice or advocacy of democracy. Rather, it largely reflects the millennium-old conflict between Shiite and Sunni and an attempt to reclaim Sunni dominance from a Shiite minority. It is also precisely why so many minority groups, such as Druzes, Kurds and Christians, are uneasy about regime change in Syria.
The confluence of many disparate grievances avowing general slogans is not yet a democratic outcome. With victory comes the need to distill a democratic evolution and establish a new locus of authority. The more sweeping the destruction of the existing order, the more difficult establishment of domestic authority is likely to prove and the more likely is the resort to force or the imposition of a universal ideology. The more fragmented a society grows, the greater the temptation to foster unity by appeals to a vision of a merged nationalism and Islamism targeting Western values.
We must take care lest, in an era of shortened attention spans, revolutions turn, for the outside world, into a transitory Internet experience — watched intently for a few key moments, then tuned out once the main event is deemed over. The revolution will have to be judged by its destination, not its origin; its outcome, not its proclamations.
Henry A. Kissinger
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.