Ο ευρωπαϊσμός είναι Συμβολικός.

Και ενώ είμαστε την ευρωζώνη έχουμε εθνικό προϋπολογισμό αντί για κοινό  ευρωπαϊκό. Έχουμε εθνικό επιτόκιο δανεισμού αντί για ευρωομόλογο. Και Ακαθάριστο εθνικό προϊών αντί για Κοινό ΑΕΠ. Έχουμε εθνικά ελλείμματα των χωρών αντί για ευρωπαϊκά ελλείμματα, ενώ θα έπρεπε να μιλάμε για ευρωπαϊκή οικονομία και ευρωπαίο ΥΠΟΙΚ μιλάμε για εθνικές οικονομίες και Υπ Οικονομικων που εκπρόσωπων ένα έθνος.

Αντί να μιλάμε για κοινές αναπτυξιακές πολιτικές μιλάμε για Γερμανικό σχέδιο Μαρσαλ και αντί να μιλάμε  υπανάπτυξη μιας ευρωπαϊκής περιοχής μιλάμε για εθνικό αναπτυξιακό έλλειμμα. Αντί να μιλάμε για καταμερισμό επενδύσεων στις ευρωπαϊκές επαρχίες βλέπουμε  οικονομικό ανταγωνισμό αυτών μεταξύ τους.

Αντί να μιλάμε για ευρωπαϊκή κρίση χρέους μιλάμε για εθνικές κρίσης και αντί να δώσουμε ευρωπαϊκή λύση σακατεύονται λαοί  για να σωθούν άλλοι λαοί για να  μην επεκταθεί η κρίση.

Ο ευρωπαϊσμός λοιπόν είναι  Συμβολικός και  αρχίζει και τελειώνει  στο σύμβολο του ευρώ και όσο και να ψάξει κανείς δεν βρίσκει κάτι άλλο.

Ως αποτέλεσμα η  κρίση δεν “βαθαίνει” την Ευρώπη,  ούτε οδηγεί στο σφίξιμο  των δεσμών όπως συμβαίνει σε επίπεδο οικογενειών,  κοινοτήτων  ή  συλλογικοτήτων που μπροστά στο κίνδυνο συνασπίζονται. Δεν συμβαίνει αυτό και για αυτό και παραμένει χωρίς  βαθύτερα νοήματα χωρίς βάσεις.

Και έτσι συμβολικός ο ευρωπαϊσμός  γίνεται δυσλειτουργικός και αντιπαραγωγικός. Οπότε αναθεωρείται και αντικαθίσταται από το all time clasick  λειτουργικό έθνος  κάτι που για λόγους χρηστικότητας θα συμβεί και στην χώρα μας

 papaioannou