Ο Πούτιν, οι Κινέζοι, η Συρία, και εμείς. Οι πόλεμοι για τον έλεγχο των ενεργειακών δρόμων

του Μ. Bouhamidi

Οι πρώτες αντιδράσεις των δυτικών επιβεβαιώνουν τη σπουδαιότητα του θέματος της Συρίας και του ρωσικού βέτο στις τρέχουσες παγκόσμιες προκλήσεις.

Σε ένα είδος αυτο-εξορκισμού, τα κύρια μέσα μαζικής ενημέρωσης και οι υψηλότεροι δυτικοί αξιωματούχοι έχουν απαρνηθεί την πραγματικότητα, τη σύσταση και την ανεξαρτησία του κινεζικού βέτο. Οι τελευταίοι έπρεπε να επαναδιατυπώσουν τη θέση τους και να επιμένουν στην αυστηρή τήρηση των καθιερωμένων αρχών της εθνικής κυριαρχίας για να εμφανιστεί η θέση τους μερικές φορές στις ειδήσεις και στα σχόλια, ωστόσο, δεν εμφανίζεται ποτέ ως τίποτα περισσότερο από μια θέση οπαδού που απλώς ακολουθεί την ομάδα του.

Από μόνη της, αυτή η μαζική και συνεχή απάρνηση αξίζει μια ανάλυση για τη δυσκολία που έχουν οι Ευρω-Αμερικανοί να δουν τους Κινέζους ως τίποτα άλλο από μέτοικους ή από μια ιστορική ανωμαλία που πρέπει να διορθωθεί γρήγορα.

Ωστόσο, η στάση της Κίνας εξέφρασε με το καλύτερο τρόπο, και με ποικίλες μορφές, την ευκαιρία να βγούμε από τη βαθιά κρίση που πλήττει τον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο.
Οι κινεζικές θέσεις είναι ξεκάθαρες. Επιβεβαιώνουν ότι οι κινέζοι ηγέτες έχουν πλήρη επίγνωση ότι η Κίνα (όπως και η Ρωσία) είναι ο απώτερος στόχος των σημερινών πολέμων για την αποικιακή ανακατάληψη και τον έλεγχο των ενεργειακών δρόμων. Παντού, αυτοί οι πόλεμοι είναι σχεδιασμένοι για να ματαιώσουν την ανάπτυξη του κινεζικού εμπορίου και συνεργασίας στην Αφρική   -η κα Κλίντον κάλεσε τους Αφρικανούς να αντισταθούν στη «κινεζική αποικιοκρατία», ενώ ζητούσε υποστήριξη για την επίθεση στη Λιβύη και να απομονώσει τις αφρικανικές προτάσεις για διάλογο και διαπραγματεύσεις ώστε να αποφευχθεί ο εμφύλιος πόλεμος και η κατάρρευση της Λιβύης-  να της στερήσουν οποιαδήποτε αυτονομία του ενεργειακού εφοδιασμού της μέχρι πνίξιμο, να την περικυκλώσουν ώστε να την αποκόψουν από την Ευρασία...
Οι Κινέζοι αξιωματούχοι υποστηρίζουν επίσης ότι είναι δυνατόν για τη Δύση να διατηρήσει την εξέχουσα θέση της χωρίς να καταφύγει σε ολική καταστροφή.

Και προτείνουν να συζητήσουν για όλες τις πιθανές ρυθμίσεις για να φέρουν τα κινεζικά μέσα στην υπηρεσία της επίλυσης των σημερινών προβλημάτων. Αυτή είναι η έννοια της κινεζικής βοήθειας προς την Ελλάδα, την Πορτογαλία, όπου αγόρασε χρέος και αγόρασε εταιρείες. Αυτό είναι το νόημα των πρόσφατων συζητήσεων με την κ. Μέρκελ στο Πεκίνο και αυτό είναι το νόημα των συζητήσεων γύρω από την κινεζική συνεισφορά προς το Ευρωπαϊκό Ταμείο Σταθεροποίησης γύρω από την εξαγορά ενός τμήματος του δημόσιου χρέους.

Η έκβαση της κρίσης του καπιταλισμού δεν βρίσκεται απαραιτήτως στον πόλεμο και δεν βρίσκεται απαραίτητα σε επιστροφή μιας αποικιακής λεηλασίας που θα πληρώσει τις αβύσσους και τα ελλείμματα όλων των ειδών και τη διατήρηση για κάποιο χρονικό διάστημα, των αδικαιολόγητων αλλά υψηλών επίπεδων κέρδους της χρηματοπιστωτικής κάστας που ηγείται του κόσμου.

Το μήνυμα είναι – ας το επαναλάβουμε - ξεκάθαρο: «Ξέρουμε ότι θέλετε τον πόλεμο και τη διαιώνιση της κυριαρχίας σας, αλλά σας προσφέρουμε, σε βάρος ορισμένων συμφερόντων μας, την ειρήνη και τη συνεργασία μας. Αλλά αν μας αναγκάσετε να κάνουμε πόλεμο θα τον κάνουμε στην περίμετρο της εθνικής μας ασφάλειας».

Οι Κινέζοι δεν σταματούν να επαναλαμβάνουν το ίδιο μήνυμα, κάθε φορά πιο ενισχυμένο και κάθε φορά πιο σφιχτό, γύρω και για το θέμα της Συρίας που έχουν σαφώς συνδέσει με την προετοιμασία του πολέμου εναντίον του Ιράν. Και Κινέζοι αξιωματούχοι, από τους οποίους και στρατιωτικούς, εξήγησαν ότι μια επίθεση κατά του Ιράν θα ήταν μια πράξη πολέμου εναντίον της Κίνας. Η περικύκλωση της Κίνας από την Ευρασία και τις ασιατικές αγορές της, ο έλεγχος του ενεργειακού εφοδιασμού της, η συρρίκνωση των πιθανών συμμάχων της, η απομόνωση της και ο περιορισμός της να βασιστεί μόνο στις περιορισμένες ανεπαρκείς στρατιωτικές δυνατότητες της, αυτός είναι ο σημερινός οδικός χάρτης.

Η κινεζική απάντηση είναι ότι η Λιβύη δεν ήταν στη περίμετρο της άμυνας της και ότι έχει δεχθεί σημαντικές απώλειες στη Λιβύη, επειδή δεν επηρέαζαν άμεσα την άμυνα της.

Στη Συρία, βάλλεται η ασφάλεια της Κίνας. Την Τρίτη, ο Κινέζος Υπουργός Εξωτερικών κάλεσε τους Αμερικανούς να επιλέξουν την οδό της συνεργασίας και του σεβασμού των αμοιβαίων συμφερόντων στην περιοχή Ασίας-Ειρηνικού. Το παρακάτω απόσπασμα είναι μια περίληψη της πολιτικής της Κίνας για το σύνολο της Ασίας μέχρι τη Συρία, φυσικά για όσους μπορούν να διαβάσουν: «Υπέδειξε τις δύο χώρες να συνεργαστούν για να ενισχύσουν τη στρατηγική της αμοιβαίας εμπιστοσύνης τους, την εξάλειψη των εμποδίων και διαταραχών, και να ανοίξουν νέες προοπτικές, ώστε να επιτραπεί στις εν λόγω δύο μεγάλες χώρες, η ανάπτυξη υγιών σχέσεων και να εφαρμόσουν μια συνεργασία win-win».

«Η δέσμευση μεταξύ των δύο χωρών έχει δείξει ότι οι σινο-αμερικανικές ειρηνικές σχέσεις ωφελήσαν και τις δύο χώρες», δήλωσε ο κ. Yang, ο οποίος ήταν πρεσβευτής της Κίνας στις Ηνωμένες Πολιτείες μεταξύ των ετών 2001 και 2005.

«Η Κίνα και οι ΗΠΑ έχουν περισσότερα κοινά συμφέροντα στην περιοχή Ασίας-Ειρηνικού, από ό, τι σε άλλα μέρη του κόσμου. Ελπίζουμε να δούμε τις ΗΠΑ να διαδραματίσουν εποικοδομητικό ρόλο στην περιοχή αυτή και την ίδια στιγμή, ελπίζουμε ότι οι ΗΠΑ θα σέβονται τα συμφέροντα και τις ανησυχίες της Κίνας, σημείωσε. (http://french.cri.cn / 621/2012/03/06/301s272654.htm ).

Με την απόκρυψη της αυτόνομης θέσης της Κίνας, τα κύρια μέσα μαζικής ενημέρωσης συνέχισαν το έργο τους ως πειθαρχημένα τάγματα του παγκόσμιου πολέμου που φέρει το παλιό/νέο ιμπεριαλισμό. Για να επηρεάσουν τη φαντασία και το συναίσθημα της κοινής γνώμης, η Κίνα δεν παρουσιάζει τα πλεονεκτήματα ενός «αυτοκρατορικού παρελθόντος», όπως η Ρωσία και δεν «εκμεταλλεύεται» τη μνήμη του μπολσεβίκικου ούτε του Ψυχρού Πολέμου. Η Κίτρινη Απειλή παρέμεινε στο υποσυνείδητο ένα θέμα λαογραφίας, και ιδίως ελαφρύ, διότι η Κίνα κείται πολύ μακριά, φιλοξενεί μετεγκαταστημένα εργοστάσια και ντύνει όλο τον κόσμο εκτός του ότι προμηθεύει τον εξοπλισμό των σπιτιών μας.
Η Κίνα παρουσιάζει ένα σημαντικό εμπόδιο για το έργο της προπαγάνδας: δεν διαθέτει προσωποποιημένη ηγεσία η έναν μοναδικό ηγέτη που μπορεί να δαιμονοποιείται όπως στη Ρωσική υπόθεση. Τέλος, και βασικό, το να αναφερθούμε στην Κίνα αναδεικνύει το ζήτημα του κράτους, ενώ για τη Ρωσία είναι τόσο εύκολο να οδηγηθεί η κοινή γνώμη σχετικά με τα λασπωμένα εδάφη των δεσποτών, των τσάρων, των σταλινικών...

Οι θέσεις της Κίνας επιτρέπονταν στα καθιερωμένα μέσα ενημέρωσης να φέρουν το όλο θέμα σε: ο Πούτιν, «ο αυτοκράτης» υποστηρίζει τον «δικτάτορα» Άσαντ, και για τους δυο χαρακτηρισμένους με αυτόν τον τρόπο, μπορούσαν να βρουν όλες τις προσωπικές, οικογενειακές, ψυχολογικές εξηγήσεις... που απομακρύνουν την κοινή γνώμη από τα πολιτικά, κοινωνικά, πολιτιστικά, και πάνω απ 'όλα, ιστορικά θέματα, που θα μας φώτιζαν για τις εκλογικεύσεις, τους λόγους και προσδιορισμούς που οδήγησαν σε αυτό ή εκείνο το είδος της μορφής της εξουσίας ή του κράτους. Ήταν ζωτικής σημασίας για να πραγματοποιηθεί η επίθεση εναντίον της Συρίας να λένε ανοησίες για τα κίνητρα του Πούτιν στο στυλ: αυτός άσκησε βέτο για να κερδίσει τις εκλογές, για να δώσει την εικόνα του ισχυρού άνδρα…
Ο πολίτης, έλλειψη άλλου θέματος για την αγωνία του, μπορούσε να κοιμηθεί ήσυχα, η Μεγάλη Ρωσία νύσταζε κάτω από τις μπότες του νέου τσάρου.

Ο Λαβρόφ και μερικοί άλλοι αξιωματούχοι χρειάστηκαν να αγωνιστούν σχεδόν το ίδιο ισχυρά όπως οι Κινέζοι, για να περάσουν κάποιες πληροφορίες για το συλλογικό χαρακτήρα, τον κρατικό χαρακτήρα του ρωσικό βέτο. Όλοι έπρεπε να συμμετάσχουν: από τον Pushkov μέχρι τον Zyuganov. Γιατί δεν μπορούν οι δυτικοί ηγέτες να παραδεχτούν την αποτυχία τους ενώπιον της κοινής γνώμης τους;

Για να μη έχουν να απαντήσουν για το ουσιαστικό βάθος. Και για να μπορέσουν να ξανα-αναπηδήσουν.  Ενώ διεξήχθη η μάχη της Συρίας, διεξήχθη επίσης η μάχη των εκλογών. Θα το δείτε επίσης αύριο για την Αλγερία, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης των δισεκατομμυριούχων έπραξαν το παν δυνατό για να ενισχυθεί η εικόνα των χειραγωγημένων εκλογών εκ των προτέρων από έναν λυσσασμένο αυτοκράτη. Παρά τις δημοσκοπήσεις που έδιναν τον Πούτιν νικητή στον πρώτο γύρο. Τέρμα στις ανεκπλήρωτες δεσμεύσεις που ανέλαβε ο εκκαθαριστής Γκορμπατσόφ για τη διάλυση του ΝΑΤΟ μετά τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, και να αφήσουν στη Ρωσία μια σφαίρα επιρροής που θα αντιστοιχούσε σε αυτή της πρώην Σοβιετικής Ένωσης...

Αντίθετα, τόσο στην Κεντρική Ασία, όσο στα Ευρωπαϊκά σύνορά του, το ΝΑΤΟ περικυκλώνει την Ρωσία και προσπαθεί να την περιορίσει σε μια αποικία ενθαρρύνοντας μέσω των πολιτικών τους, ολιγάρχες τους οποίους ο Γέλτσιν έβαλε στην εξουσία και μέσω μιας χρωματισμένης επανάστασης.

Η εκλογή του Πούτιν στον πρώτο γύρο, ήταν μια πρόκληση από μόνη της. Ένας δεύτερος γύρος θα τον είχε αποδυναμώσει σύμφωνα με τα κριτήρια που μας επέβαλαν τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Οι δημοσκοπήσεις είχαν προειδοποιήσει για τη νίκη του Πούτιν. Οι Ρώσοι ψήφιζαν για το ισχυρό κράτος που προσφέρει ο Πούτιν και κατά των ολιγαρχιών. Σε ένα τελευταίο παραλήρημα, ο Σαρκοζί και ο Ζιπέ σημείωσαν τη νίκη του Πούτιν   -να το  καταλάβετε, του την παραχωρήσαν-   και να του ζητούν τώρα που εκλέχτηκε,  και δεν έχει πια προσωπικό λόγο να υποστηρίξει τον Άσαντ για προεκλογικούς λόγους, να αλλάξει την θέση για την Συρία. Περισσότερο μικροτσικνιάς από αυτό θα πεθάνεις! Η ανταπόκριση ήταν άμεση. Η Ρωσία έχει ανωτέρους κρατικούς λόγους.

Αυτό είναι το κλειδί που εξηγεί την επιστροφή σε ένα πολυπολικό κόσμο: η ζωτική ανάγκη εθνικών κρατών που δένονται με τα έθνη τους για να επιβιώσουν κατά της αμερικανικής καπιταλιστικής και καταστροφικής παγκοσμιοποίησης.

Μ. Bouhamidi

 infognomonpolitics