Κι ὅμως, θὰ νικήσουμε!

Ἐλευθερία ἢ Θάνατος;
(Θάνατος γιὰ κάθε τί ποὺ πρόδοσε!)

Μιλήσαμε μὲ τὸν Κωστῆ! Πολὺ θυμωμένος! Πάρα πολύ!
Γλῶσσες πύρινες ξερνοῦσε τὸ στόμα του!

«Μᾶς ξεπούλησαν! Τὰ πούλησαν ὅλα! Μᾶς ἔκλεψαν τὸ παρόν, τὸ μέλλον καὶ μᾶς ἔθαψαν διὰ παντὸς τὰ ὄνειρα!!!»

Χαμογελοῦσα!  Δὲν μποροῦσα νὰ τὸν σταματήσω μὲ τίποτα! Ἦταν τόσο θυμωμένος ποὺ ἀδυνατοῦσε νὰ συζητήσῃ! Μονόλογο ἔκανε! Ἕναν ἀπελπισμένον μονόλογο!

Κάθε Κωστῆς γύρω μου.. Ὅπου κι ἐὰν σταθῶ Κωστῆδες! Ἀπελπισμένοι, πονεμένοι, φοβισμένοι Κωστῆδες!

Φίλος ὁ Κωστῆς! Καλὸ φίλος! Καρδιακός! Ἀλλὰ πίστεψε σὲ αὐτὴν τὴν παράστασι ποὺ ὅλα τὰ παπαγαλάκια ἔστησαν μὲ τόσην μέριμνα καὶ φροντίδα!

Μᾶς ξεπούλησαν, ἔλεγε καὶ ξανάλεγε. Ἀπελπισμένος σχεδόν.  (Ἢ ὄχι;)

Ἒ καί; Αὐτή δέν ἦταν ἡ δουλειά τους; Γιατί χρειάστηκε ὁ Κωστῆς τρεῖς μῆνες πρό κειμένου νά τό ἀντιληφθῇ; Γιατί χρειάστηκε ὁ κάθε Κωστῆς τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα πρό κειμένου νά διαπιστώσῃ πώς δέν  ὑπάρχῃ τίποτα καί κανεῖς πού δέν θά μᾶς ξεπουλήσῃ; Γιατί;

Μήπως διότι ἔπρεπε νά τό ζήσουμε κι αὐτό; Μήπως διότι οὔτως ἢ ἄλλως τό σενάριον εἶναι τόσο τέλειον καί δέν μποροῦμε νά τοῦ ξεφύγουμε  μέ καμμίαν δύναμι;

Πρὸ μερικῶν μηνῶν ἔγραφα καὶ ξανὰ ἔγραφα γιὰ τὸ πόσο πολὺ πρέπει νὰ ψηλώσουμε ὅλοι μας! Γιὰ τὸ πόσο πολὺ πρέπει νὰ συνδεθοῦμε μὲ τὴν Φύσιν μας! Γιὰ τὸ πόσο μεγάλη δύναμι δίδει αὐτὸ ποὺ εἴμαστε!

Διότι εἴμαστε! Εἴμαστε τόσο μεγάλοι κι ἂς πασχίζουν νὰ μᾶς πείσουν γιὰ τὸ ἀντίθετον!
Εἴμαστε τόσο ἔτοιμοι, κι ἂς μὴν μποροῦμε νὰ τὸ διαβάσουμε στὰ σημάδια!
Εἴμαστε τόσο ὤριμοι κι ἂς μὴν τὸ μαρτυροῦν οἱ πράξεις μας!
Εἴμαστε γεννημένοι γιὰ νὰ νικήσουμε! Εἶναι τέτοια ἡ πάστα μας! Εἶναι τόσες χιλιάδες πρόγονοι μέσα μας ποὺ ζωντάνεψαν καὶ μᾶς κατέκλυσαν! Τόσοι πολλοί, ποὺ πλέον δὲν μποροῦμε νὰ λειτουργήσουμε ὡς αὐτόνομες προσωπικότητες! Θὰ τὸ κάνουμε θέλουμε δὲν θέλουμε, μποροῦμε δὲν μποροῦμε, ἀντέχουμε δὲν ἀντέχουμε!

Θὰ νικήσουμε!
Θὰ νικήσουμε τὴν φτώχεια! Θὰ νικήσουμε τὴν προδοσία! Θὰ νικήσουμε τὸν πόνο!
Θὰ τὸ κάνουμε διότι δὲν ἔχουμε ἄλλον δρόμο!
Θὰ γίνουμε Νέμεσις καὶ Δίκαιον καὶ Ἄριστοι!
Διότι αὐτὴ εἶναι ἡ πραγματική μας Φύσις!
Μὰ πρῶτα ἀπὸ ὅλα θὰ νικήσουμε τοὺς φόβους μας!
Αὐτοὺς ποὺ ὥς ἄλλοι ξεπουλητᾶδες μᾶς παραδίδουν στὰ χέρια τῶν καταπατητῶν μας ἀόπλους!
Μόνον ἄοπλοι δὲν εἴμαστε! Μόνον τυχαῖοι δὲν εἴμαστε! Μόνον καταδικασμένοι δὲν εἴμαστε!

Θὰ ζήσουμε καὶ τὴν αὐριανὴ καὶ τὴν μεθαυριανὴ ἧττα, διότι αὐτὸ θὰ μᾶς δυναμώσῃ ἠθικῶς ἀκόμη περισσότερο! Θὰ μᾶς χαλυβδώσῃ! Θὰ μᾶς ἀναδομήσῃ!
Εἴπαμε, τὸ βαθύτερον σκότος πρὸ τῆς Ἠοῦς ὁρᾶται!
Τὸ βιώνουμε τώρα! Καὶ εἶναι θαυμάσιο!

Δὲν εἶναι θαυμάσιος ὁ πόνος καὶ ὁ δρόμος καὶ ἡ πείνα! Διόλου μάλλιστα! Ἀλλὰ εἶναι ἀπαραίτητος πρὸ κειμένου νὰ τελειώσουμε μὲ τὸ σκότος!
Ποιός πόλεμος στήν ἱστορία κερδήθηκε ὅταν ὅλα ἔλαμπαν γιά τόν νικητή;
Ποιός στρατός νίκησε ὅταν ζοῦσε μέσα στήν χλιδή καί μέσα στήν ῥαθυμία;
Ποιός πολεμιστής ἐπεβίωσε ὅταν ξεκίνησε γιά τόν πόλεμο ἀπό τήν πολυθρόνα του;

Γίναμε, εἴμαστε ἢ θὰ γίνουμε αὐτὸ ποὺ πρέπει!
Ἡ Ἑλλὰς δὲν χάνεται, διότι εἶναι ἰδέα! Εἶναι τρόπος ζωῆς καὶ σκέψεως! Εἶναι ὁ ἀέρας ποὺ ἀναπνέουμε!
Οὔτε ἐμεῖς θὰ χαθοῦμε διότι μᾶς ἔλαχε νὰ τὴν ἀναδομήσουμε ἀπὸ τὰ συντρίμια της!
Θὰ χαθῇ κάθε τί ποὺ τὴν καταστρέφει! Ποὺ τὴν κρατᾶ στάσιμη! Ποὺ ἐμποδίζει τὸ φῶς νὰ βρῇ τὸν δρόμο του γιὰ τὴν Ἀνθρωπότητα!
Ὄχι ἐμεῖς!

Δὲν φοβόμαστε Ἕλληνες!
Τίποτα δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς σταματήσῃ!
Τίποτα δὲν εἶναι ἱκανὸ νὰ ἀνακόψῃ τὴν πορεία μας!
Τίποτα καὶ κανεῖς δὲν μπορεῖ νὰ ξεπουλήσῃ κάτι ποὺ δὲν τοῦ ἀνήκει!

Θὰ νικήσουμε οὔτως ἢ ἄλλως!
Θὰ τὸ κάνουμε γιὰ ἐμᾶς καὶ γιὰ ὅλες τὶς γενεὲς ποὺ ἀκολουθοῦν!
Θὰ τὸ κάνουμε διότι αὐτὸ ποὺ συμβαίνει δὲν εἶναι ἱκανὸ νὰ μᾶς σκοτώσῃ, παρὰ μόνον νὰ μᾶς χαλυβδώσῃ!
Εἴμαστε ἤδη χάλυβας! Ἀτσάλι καὶ διαμάντι!
Τί κι ἐάν δέν μποροῦμε νά τό συνειδητοποιήσουμε ἀκόμη;
Στὴν ὥρα του κι αὐτό…
Καὶ ἡ ὥρα πλησιάζει!

Ἔστε ἕτοιμοι!!!

Τὸ σύνθημα δὲν θὰ ἀργήσῃ!

Φιλονόη.