Ξυπνῆστεεεεεεεεεεε!

Ὅπου κι ἐὰν κυττάξω διαβάζω γιὰ τὸν ὗπνο μου!
Ὅπου κι ἐὰν στραφῶ κάποιος θὰ ἰσχυριστῇ πὼς κοιμᾶμαι καὶ χρειάζομαι ἀφύπνισι!
Ὅπου κι ἐὰν σταθῶ κάποιος θὰ προσπαθήσῃ νὰ μὲ ξεκουνήσῃ χαρακτηρίζοντάς με φυτό!

Τοῖχοι, κᾶδοι, ἀφίσσες, πανῶ, μηνυματάκια, τραγουδάκια….
Ὅλα ἔχουν ἀλλάξει χρώματα…
Εἶμαι πρόβατο καὶ ψάχνω τσοπάνη!
Εἶμαι φυτὸ καὶ χρειάζομαι κλάδεμα!
Εἶμαι τίποτα καὶ πρέπει νὰ γίνω κάτι!

Κοιμᾶμαι….Κοιμᾶμαι… Κοιμᾶμαι καὶ τὸ ἀπολαμβάνω!
Κι ὄχι μόνον τὸ ἀπολαμβάνω, ἀλλὰ δὲν ἀντιλαμβάνομαι κἂν πὼς κοιμᾶμαι!
Μεγάλη ἡ μαστούρα τῆς ἀποχαυνώσεώς μου!

Ἀλήθεια ὅμως, ποιοί εἶναι αὐτοί πού ξύπνησαν; Ποιοί εἶναι αὐτοί πού ξέρουν καλλίτερα; Ποιοί εἶναι αὐτοί πού μποροῦν νά χαράξουν τόν δικό μου δρόμο; Αὐτὸν τὸν δρόμο τὸν γεμάτο ἐλευθερία; Αὐτήν τήν ζωή τήν ἀνεξάρτητη; Αὐτήν τήν κοινωνία τοῦ δικαίου; Ποιοί εἶναι αὐτοί πού θά μέ ξυπνήσουν; Εἶναι ξύπνιοι ἢ νομίζουν πώς ξύπνησαν;
Καί τί κάνουν τόσα χρόνια;
Ποῦ κρύβονταν;
Γιατί μόλις ὁ GAP πάτησε τό ποδάρι του στήν ἐξουσία ἔξαφνα μία Ἑλλάδα (λέμε τώρα…) πάτησε ἕνα κουμπὶ καὶ ξύπνησε ἀπὸ τὸν ὗπνο τοῦ δικαίου;

Ἀλλὰ ξέχασα… Ἐγὼ κοιμᾶμαι… Πῶς νά καταφέρω νά καταλάβω τά χρεώδη;

Ἀγαπητοί μου ἀφυπνισμένοι!
Εἶμαι πάρα πολὺ εὐτυχὴς μέσα στὴν ἀποχαύνωσί μου!
Εἶμαι πάρα πολὺ γλυκὰ βολεμένη μέσα στὴν παραζάλη μου!
Εἶναι γλυκιὰ ἡ νάρκη μου καὶ δὲν ξεκολλάω μὲ τίποτα!
Δὲν θέλω νὰ ἀκούω τίποτα, γιὰ κάνέναν καὶ πολὺ περισσότερο γιὰ τὴν πραγματικότητά μου!
Δὲν θέλω νὰ τὴν γνωρίζω!
Δὲν θέλω νὰ ξεβολευθῶ καὶ νὰ ἀφήσω τὸν καναπέ μου μὲ καμμίαν δύναμι!!!

Θέλετε νά σᾶς πῶ γιατί;
Ἔχετε καταλάβει σέ ποιόν ἀπευθύνεστε ἐσεῖς ὅλοι πού ξυπνήσατε μόλις τήν τελευταία διετία; Ἔχετε συνειδητοποιήσει πώς  δέν εἶναι ἀκριβῶς ὅπως τά ἀντιλαμβάνεστε ὅλα αὐτά μέ τά ὁποῖα καταπιαστήκατε; Ἔχετε τό κουράγιο νά δεῖτε λίγο παρά πίσω; Νά σκάψετε; Νά ἀναζητήσετε τό γιατί εἴμαστε αὐτό πού φαινόμαστε ὅ,τι εἴμαστε; Ἔχετε συνειδητοποιήσει πώς κάποια πράγματι φαίνονται καί δέν εἶναι διόλου ὅπως φαίνονται;

Ἐν τάξει…. Ἐγὼ τὰ εἶδα στὸν ὗπνο μου… Κοιμᾶμαι… Βαθειὰ νυκτωμένη γάρ….
Ἐγὼ τὴν ἐπανάστασι τὴν ἀντιλαμβάνομαι διαφορετικῶς.
Κάπως μὲ ὅπλα… Μὲ βουνά… Μὲ σπηλιὲς καὶ κρησφύγετα….
Δὲν θὰ μποροῦσα ποτὲ νὰ διανοηθῶ ἐπανάστασιν ἀπὸ τὶς πλατεῖες…
Οὔτε ἀπὸ τὰ πληκτρολόγια… Οὔτε κὰν ἀπὸ τὶς …κρασοπαρέες!!!

Ἡ ἐπανάστασις εἶναι δρόμος… Εἶναι ἀπόλυτος καὶ ξεκάθαρος σκοπός! Εἶναι δέσμευσις….
Συμβαίνει, ὄχι γιὰ νὰ συμβαίνῃ… Συμβαίνει διότι ἔτσι ἀπαιτεῖται…
Συμβαίνει διότι ἡ ἐπανάστασις, ἐὰν εἶναι ἐπανάστασις, ὁδηγεῖ σὲ ἀνάστασιν….

Ἄλλως τε, ἔτσι ὅπως πορευόμαστε (καὶ πολὺ καλὰ κάνουμε φαντάζομαι!!!!) τὸ καλλίτερον ποὺ θὰ συμβῇ, ἐπὶ τῆς παρούσῃς, εἶναι νὰ καταλάβουμε, νὰ συνειδητοποιήσουμε, νὰ νοιώσουμε τὸ ποιοὶ εἴμαστε.
Νὰ ἀποφασίσουμε ἐὰν θέλουμε νὰ εἴμαστε κάτι ἢ νὰ μὴν εἴμαστε τίποτα.
Νὰ κυττάξουμε τὸν ἑαυτόν μας   στὰ μάτια καὶ νὰ τὸν ἀναγνωρίσουμε…

Αὐτὴ ἡ ἐπανάστασις δὲν εἶναι σὰν ὅλες τὶς ἄλλες.
Ἴσως νὰ ἔχῃ κι αἷμα… Ὅπλα… Θάνατο….
Ἀλλὰ εἶναι τὸ αἷμα τῆς καρδιᾶς μας!
Τὸ αἷμα τῆς σκέψεώς μας!
Τὸ αἷμα τῆς γέννας μας…

Μὴν μὲ ξυπᾶτε λοιπόν…
Μὴν λερώνετε τοὺς τοίχους, διότι κάποιοι θὰ κοπιάσουν γιὰ νὰ τοὺς καθαρίσουν…
Δὲν σηκώνομαι ἀπὸ τὸν καναπέ μου μὲ τίποτα…
Δὲν ἀφήνω τὴν βολή μου μὲ καμμίαν δύναμι…

Κοιμᾶμαι κι ὀνειρεύομαι τοὺς Ἕλληνες… Ἀναμένω τὸν νέο Προμηθέα μὲ λαχτάρα!
Εἶμαι πανέτοιμη νὰ θυσιάσω τὰ πάντα γιὰ τὸ Ὅλον… Ὄχι γιὰ μερικὰ ψιχουλάκια…
Μὴν μὲ ἐνοχλεῖτε…
Ἀφῆστε ποὺ κάνετε καὶ θόρυβο… Ξυπνᾶτε κι ἄλλους ποὺ οὐδόλως ἔχουν ἀνάγκη νὰ κάνουν ἐπανάστασιν… Αὐτοὶ μάλλιστα εἶναι ἰδιαιτέρως θυμωμένοι…
Εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν τοὺς λερωμένους τοίχους καὶ πρέπει νὰ τοὺς καθαρίσουν ἀμέσως μετὰ τὴν ἀποχώρησίν σας…

Αὐτὴ ἡ ἐπανάστασις, ὅταν μὲ τὸ καλὸ θὰ ἔλθῃ, θὰ βρῇ ὄλους αὐτοὺς ποὺ πρέπει νὰ βρῇ στοὺς δρόμους, στὶς πλαγιὲς καὶ στὶς σπηλιές…
Αὐτὴ εἰδικῶς ἡ ἐπανάστασις εἶναι σκέτο ἀνάστασις!
Μὴν πασχίζετε νὰ τῆς ἀλλάξετε τὴν οὐσία της!
Δὲν ἀξίζει τὸν κόπο ὁ …κόπος σας!
Δὲν θὰ ὁδηγήσῃ πουθενὰ περισσότερο ἀπὸ τὸ …πουθενά!
Κι αὐτὸ εἶναι πάρα πολὺ καλὸ κατὰ βάθος!
Διότι ἐὰν δὲν γίνουμε ὅλοι ὅπως πρέπει νὰ γίνουμε, ὄχι ἐπανάστασιν δὲν βλέπουμε, ἀλλὰ μᾶς βλέπω νὰ μένουμε στὸν πᾶτο γιὰ πάρα πολὺ καιρό.

Μὲ εἰλικρινὴ ἀγάπη καὶ θαυμασμὸ γιὰ τὰ (δυστυχῶς ἄστοχα) ἔργα σας,

Φιλονόη.