Στην Τουρκία υπήρξε από τους νούμερο 1 στόχους της ΜΙΤ και μάλιστα κρυβόταν για αρκετό καιρό στα πιό σκοτεινά υπόγεια της ΕΥΠ. Τώρα θα μου πείτε, πως βρέθηκε από πράκτορας έμπειρος και μάχιμος, στις - "κόβω τις φλέβες μου" - παρακολουθήσεις "πολιτικών προσώπων". Αυτό είναι μια άλλη και πολύ πικραμένη ιστορία. Που η μισή αναλίσκεται στην κομματοκρατία και η άλλη μισή στα...πρακτορικά πισωμαχαιρώματα. "Αν δεν προλάβεις να με πατήσεις, θα σε πατήσω εγώ". Αυτό ήταν το μότο που επικρατούσε στην ΕΥΠ χρόνια ολόκληρα και μάλιστα με τις...απαραίτητες διευκολύνσεις των εκάστοτε "κομματικών" αρχηγών. Ο Ιούλιος Β' δεν είχε υποταχτεί ποτέ του. Αυτό το καμάρωνε. Αλλά ταυτόχρονα το πλήρωνε κιόλας. Ακριβά πολλές φορές.
- Θα σε ρωτήσω μόνο μια φορά και θα πάρω μια μόνο απάντηση. Με ποιους είσαι, με τη δημοκρατία ή με τους προδότες!
Ο Ιούλιος Β' τον κοίταξε με το πιό φαρμακερό βλέμμα που η αγανάκτηση και ο θυμός του μπορούσαν να γεννήσουν εκείνη τη στιγμή.
- Τι είπες ρε τομάρι; Ρε κομματόσκυλο του κερατά, εμένα τολμάς να απειλήσεις; Ρε κνώδαλο του Ρωμανού, τολμάς να μου μιλήσεις για προδοσία; Εμένα ρε καθίκι;
Ο Μάρκος 13 δεν κουνήθηκε ούτε ίντσα από τη θέση του ούτε το όπλο του έχασε ούτε πόντο από το στόχο, που ήταν το μέτωπο του άλλου.
- Αν τολμήσεις και κουνηθείς έστω κι ένα χιλιοστό, το κεφάλι σου θα σκορπίσει σ' όλο το δωμάτιο.
- Έλα λοιπόν, κάν' το ρε αλήτη! Για το καλό σου, πυροβόλησε! Γιατί αν δεν το κάνεις τώρα, θα σε σκοτώσω εγώ ο ίδιος!
- Το ξέρεις ότι αυτά σε μένα δεν περνάνε, τον έκοψε ο Μάρκος 13. Όλη η υπηρεσία είναι στο πόδι, επάνω πέφτουν πυροβολισμοί, το καταλαβαίνεις; Έχω διαταγή να σε σκοτώσω μαλάκα αν δε μου πείς τώρα!
- Τι λες μωρέ, είσαι στα καλά σου; Ποιοί πυροβολισμοί, τι συμβαίνει; Πας να με τρελάνεις πρωινιάτικα;
Ο Μάρκος 13 τον άρπαξε από το γιακά και τον ανάγκασε να σηκωθεί.
- Μάζεψε το ρημάδι σου γιατί θα στο σπάσω ακούς; έκανε ο Ιούλιος Β', αλλά ο άλλος τον είχε ήδη γραπώσει γερά και στο μεταξύ είχε κολλήσει το ρέμινγκτον στο κρόταφό του.
- Προχώρα! τον διέταξε. Άνοιξε τη πόρτα και προχώρα! Κουνήσου λέμε!
Ο Ιούλιος Β έβγαλε έναν αναστεναγμό δυσαρέσκειας και προχώρησε προς τη πόρτα. Τα λόγια του Μάρκου 13 τον έριξαν σε πλήρη σύγχυση. Δεν ήξερε ούτε τι συνέβαινε, ούτε τι τον είχε πιάσει τούτον εδώ τον σκερβελέ. Η πόρτα άνοιξε και βγήκαν και οι δυό στο διάδρομο. Δεν ακουγόταν το παραμικρό.
- Δεν ακούω τίποτα, λέγε τι συμβαίνει γιατί θα σκοτωθούμε! Και κατέβασε το όπλο σου γαμώτο!
- Σκασμός! Βούλωσ' το! έκανε σχεδόν ψιθυριστά ο Μάρκος 13 και αντί να κατεβάσει το όπλο του, το κόλλησε με περισσότερη δύναμη στο κεφάλι του άλλου. Η ανάσα του έπεφτε καυτή πάνω στο σβέρκο του Ιούλιου Β', ενώ μερικές σταγόνες ιδρώτα άρχισαν να λαμπυρίζουν στο μέτωπό του. Είχαν κολλήσει και οι δυό στο τοίχο, ενώ απόλυτη ησυχία επικρατούσε στα υπόγεια του κτιρίου.
- Άκου δώ, είπε με πιο ήρεμη φωνή ο Ιούλιος Β', έχοντας αρχίσει να καταλαβαίνει ότι όντως κάτι σοβαρό συνέβαινε. Δεν είμαι με το μέρος κανενός. Δεν ξέρω καν τι τρέχει και θέλω προτού πεθάνω να το μάθω. Λέγε λοιπόν με δυό κουβέντες. Δε θα κουνηθώ απ τη θέση μου αν δε μου πεις!
Ο άλλος ήταν ανένδοτος.
- Προχώρα απ τις σκάλες. Εσύ μπροστά κι εγώ πίσω σου. Αν πάς να το σκάσεις, σε έχω ξαπλώσει με τη μία! Πάμε στο γραφείο της Μάτα Χάρι. Είναι άδειο και δε θα μας αναζητήσει κανείς εκεί. Κουνήσου! Κολλητά στο τοίχο!
Ο Ιούλιος Β' προχώρησε ένα-δυό βήματα και κοντοστάθηκε.
- Είπες ότι έχεις διαταγή να με σκοτώσεις! Από ποιόν! Απ τον Διανομέα;
- Ναί! έκανε ξερά ο Μάρκος 13. Προχώρα!
- Και πού είναι τώρα ο Διανομέας;
- Δε ξέρω! Δε ξέρω τίποτα! Προχώρα σου λέω!
Την προσταγή του την έκοψαν δυο-τρεις ρυπές από οπλοπολυβόλο. Ακούστηκαν από τους ορόφους του ισογείου ή πιό ψηλά. Κοιτάχτηκαν και οι δυό τους τρομαγμένοι.
- Προχώρα, του είπε ο Μάρκος 13. Πάμε γρήγορα στο γραφείο αυτηνής της σκύλας. Εκεί θα προσπαθήσουμε να επικοινωνήσουμε με τον Διανομέα ή τον Τσαγκάρη. Έγινε πραξικόπημα μαλάκα, καταλαβαίνεις;
Ο Ιούλιος Β' πάγωσε, μένοντας ακίνητος στη θέση του. "Πραξικόπημα; Τι λέει αυτός ρε, είναι στα καλά του;"
- Προχώρα λέμε! Και σταμάτα να παριστάνεις τον ανήξερο! Εσύ τα άκουσες όλα!
- Δεν άκουσα τίποτα ηλίθιε! Αν είναι αλήθεια αυτές οι μαλακίες που μου λές, μας έπιασαν όλους στον ύπνο!
Ακούστηκε ο ήχος ενός από τα ασανσέρ που κατέβαινε.
- Σούς! έκανε ο Μάρκος 13. Εμάς ψάχνουν μάλλον! Πάμε εκεί που είπα! Γρήγορα!
Με γοργά βήματα, σχεδόν τρέχοντας αλλά αθόρυβα, ανέβηκαν τη σκάλα κι έτρεξαν στο βάθος του επάνω διαδρόμου. Στο τέρμα, έκαναν αριστερά και βρέθηκαν μπροστά στη δεύτερη μεγάλη πόρτα γραφείου. Ο Μάρκος 13 έκανε να βγάλει τη κάρτα του αλλά ο άλλος τον σταμάτησε.
- Περίμενε! Αν βάλεις τη κάρτα σου κι έχουν ανιχνευτή θα μας εντοπίσουν αμέσως!
Τράβηξε απο τη τσέπη του το πορτοφόλι του κι από μέσα έβγαλε μια κάρτα πλαστή MasterCard. Ήταν κλειδί για όλες τις ηλεκτρονικές πόρτες, με το που την πέρναγε κάποιος από το διπύρηνο έσπαγε τους κωδικούς σε κλάσμα νανοδευτερολέπτου. Ο Ιούλιος Β' την πέρασε και αμέσως άναψε ένα πράσινο φωτάκι. Η πόρτα υποχώρησε και χώθηκαν και οι δύο στο άδειο δωμάτιο.
Ο Ιούλιος Β' πήγε να ανάψει φώς, αλλά ο άλλος τον έκοψε.
- Οχι φώτα! Βγάλε τον αναπτήρα σου αν θές! Μας αρκεί το μισοσκόταδο, σε βλέπω μια χαρά! Και όχι κουταμάρες, δε ξέρω πώς θα αντιδράσω! Κατάλαβες;
Ο Μάρκος 13 πάλευε μέσα του να εμπιστευτεί τον Ιούλιο Β', μα κάτι τον κρατούσε ακόμα. Τον φοβόταν τον Ιούλιο Β', ήταν όντως πιο ικανός από αυτόν και πολύ πιο έμπειρος. Έπρεπε ακόμη να περιμένει, να δεί και τις πιο αδιάφορες κινήσεις του. Εξακολουθούσε να λοιπόν να έχει το όπλο πάνω στον άλλον, χωρίς να του δείχνει την παραμικρή εμπιστοσύνη.
Ο Ιούλιος Β' έβγαλε τον αναπτήρα του από τη τσέπη του τζιν που φόραγε και τον άναψε. Στο βάθος λαμπύρισε η οθόνη μιας μικρής τηλεόρασης.
- Πάω να ανοίξω τη τηλεόραση, να δούμε τι λένε.
- Σβήσε εντελώς τον ήχο πρώτα, έκανε ο Μάρκος 13.
Ο Ιούλιος Β' άναψε τη συσκευή και πριν αυτή φορτώσει, αμέσως πάτησε το κουμπί του ήχου και τον έσβησε τελείως. Η οθόνη άνοιξε, αλλά με παράσιτα και "χιόνι". Πάτησε δεύτερο κουμπί και άλλαξε κανάλι. Το ίδιο. Τρίτο κουμπί, τέταρτο, πέμπτο, έκτο. Όλα στο ίδιο μοτίβο. Λευκή οθόνη, παράσιτα και "χιόνι". Γύρισε και κοίταξε τον Μάρκο 13.
- Δε παίζει τίποτα.
- Έκλεισαν τους πομπούς παντού, είπε ο Μάρκος 13 και κάθισε χάμω, ακουμπώντας στον τοίχο. Πρέπει να βγούμε απ το κτίριο το συντομότερο δυνατό. Αν μας πάρουν χαμπάρι, θα μας εκτελέσουν.
- Ο Διανομέας ήξερε, έκανε ο Ιούλιος Β'. Γι' αυτό με είχε βάλει επικεφαλή της παρακολούθησης του Βατάτζη.
- Οχι, κανείς δεν ήξερε. Απλά είχε εντολή να τον παρακολουθούν. Και τα αποτελέσματα φεύγανε κατ' ευθείαν στην αμερικάνικη πρεσβεία και στη γερμανική. Κανείς δε περίμενε κάτι τέτοιο από αυτόν. Και κανείς δε ξέρει για λογαριασμό τίνος το έκανε.
Ο Ιούλιος Β' δεν έδειχνε να εκπλησσόταν. Ο άλλος το παρατήρησε, μα δε μίλησε. Σήκωσε μόνο το όπλο και τον σημάδεψε και πάλι.
- Μπορώ τελικά να σε εμπιστευτώ; του είπε και τον κοίταξε με το ίδιο βλέμμα, όταν και τον σημάδεψε για πρώτη φορά, πρίν από λίγο. Βαρέθηκα να σε σημαδεύω. Η θα σε εμπιστευτώ ή θα σε σκοτώσω.
Ο Ιούλιος Β' τον κοίταξε ατάραχος. Κατάλαβε ότι το είχε κερδίσει πλέον το παιχνίδι και τούτο δω το κομματόσκυλο ήταν τώρα του χεριού του.
- Δεν έχεις άλλη επιλογή, του είπε ο Ιούλιος Β'. Αν θες να βγεις απο δω μέσα ζωντανός, πρέπει να μ' εμπιστευτείς. Εγώ μόνο μπορώ να μας βγάλω από δώ, εσύ όχι.
- Πώς; έκανε ο άλλος χαζά. Θα διακτινιστούμε; 'Η θα ανέβουμε τις σκάλες σαν κύριοι και θα φύγουμε απο το ισόγειο;
- Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι εκτός από αυτούς. Εσύ φυσικά, πού να τους ξέρεις, ούτε καν τη βασική εκπαίδευση δε πέρασες.
- Κόφτο.
Ο Ιούλιος Β' προχωράει προς το μέρος του και κάθεται δίπλα του.
- Εκτός αυτού, αν πράγματι το ήθελα, θα ήσουν νεκρός εδώ και ώρα. Μπορούσα να σε σκοτώσω ανά πάσα στιγμή. Δεν το έκανα.
Λέγοντας αυτά, αφήνει να κυλήσει από το μανίκι του ένα μικροσκοπικό ρεβόλβερ, που κατέληξε στο δεξί του χέρι. Ο άλλος το κοίταξε σαν χαμένος.
- Ούτε που σου πέρασε απ' το μυαλό, ε; Σταμάτα λοιπόν να με σημαδεύεις, γιατί και η υπομονή έχει τα όριά της. Το τρίτο όπλο μου θα είναι και το τελευταίο πράγμα που θα δείς στη ζωή σου. Άραξε λοιπόν για λίγο μέχρι να βρω τον τρόπο να φύγουμε από δώ. Τον Διανομέα ξέχνα τον. Αν είναι ζωντανός, ή θα είναι μ' αυτούς ή θα τον έχουν ρίξει σε κάνα μπουντρούμι. Να έχει ξεφύγει αποκλείεται. Μαζί θα το σκάσουμε κι όπου μας βγάλει. Θα πάμε πρώτα απο το "σπίτι" μου, έχω λεφτά φυλαγμένα, όπλα και διαβατήρια. Μετά θα δούμε. Κατάλαβες;
Ο Μάρκος 13 κούνησε καταφατικά το κεφάλι του. "Τούτος εδώ είναι πράγματι επικίνδυνος, εγώ ο μαλάκας τον υποτίμησα, ως συνήθως".
Ο Γιάννος Βατάτζης κοίταξε έναν-έναν τους πολιτικούς αρχηγούς και προσπαθούσε να βρεί έστω και έναν λόγο στο να αναβάλει αυτό που ήδη βρισκόταν σε εξέλιξη. Δεν μπόρεσε να βρεί κανέναν. Ο Γιώργος Ρωμανός, ας πούμε. Αμερικανοθρεμμένος, γιός του αείμνηστου Ανδρέα Ρωμανού, ιδρυτή του Σοσιαλιστικού Κινήματος στην Ελλάδα και πρωθυπουργού που έμελε να αλλάξει την νεώτερη πολιτική ιστορία της, αποδείχτηκε οτι δεν ήταν παρά ένα απλό πιόνι των ξένων καθ όλη τη διάρκεια της πολιτικής του καριέρας. Ατάλαντος, χωρίς ούτε ένα εργατικό ένσημο στη ζωή του, ποτέ του δεν νοιάστηκε, ούτε έδωσε καμμιά σημασία για τη πρόοδο της πατρίδας του. Κατέλαβε την εξουσία με χοντρά ψέμματα και υποσχέσεις που τις ξέχασε την επόμενη μέρα και με τη μεταστροφή του αυτή, απέδειξε με τον πιο σκανδαλώδη τρόπο το ποιοί στην πραγματικότητα ήταν οπι σκοποί του και τίνος τα συμφέροντα εξυπηρετούσε. Ασε που εδώ κι ένα χρόνο, οι αποκαλύψεις του βουλευτή Νίκου Σερέτη περί συμμετοχής της οικογένειάς του σε εταιρείες διακίνησης κεφαλαίων τον φέρνουν ως αποκλειστικό υπέυθυνο για την απότομη οικονομική κατρακύλα της χώρας. Υπάρχουν επίσης και οι κατάφωρες παραβιάσεις του Συντάγματος με τα περίφημα νομοσχέδια των δανειακών συμβάσεων που απαιτούσαν παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας και που τον καθιστούσαν, αυτόν και τον Υπουργό των Οικονομικών του, ως ενόχους για την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας!
Ο Σωζόπουλος μετά. Τα ίδια και χειρότερα. Ασε που υπήρξε και συμμαθητής και φίλος του Ρωμανού για χρόνια. Κάποτε μάλιστα είχε αποσχιστεί απο το κόμμα του, ιδρύοντας δικό του κόμμα, επειδή αυτοί που τον στήριζαν του είχαν φουσκώσει και τα μυαλά οτι θα ήταν ο ...επόμενος μεγάλος ηγέτης! Πάντως, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, τα κατάφερε και επανεντάχτηκε στο κόμμα του και έφτασε να πάρει μέχρι και την αρχηγία των Συντηρητικών! Ζούσε μέχρι τώρα το όνειρο στο να γίνει ο επόμενος πρωθυπουργός, με κάθε κόστος. Και ίσως και να έβαλε μεγάλες "υποθήκες" για να το καταφέρει. Μέχρι στιγμής δεν το κατάφερε.
Ο Ανδρέας Καρατζάς; Ας μη το κουβεντιάσουμε καλύτερα. Αισχρό υποκείμενο, απο όπου κι αν τον πιάσεις, λερώνεσαι. Δημοσιογράφος, απο αυτούς που θα πούλαγαν την ίδια τους τη μάνα προκειμένου να αποκτήσουν πλούτο και δύναμη, στήριξε (με το αζημίωτο φυσικά) την συντηρητική παράταξη, κάνοντας πόλεμο στον τότε πρωθυπουργό Ανδρέα Ρωμανό, εξευτελίζοντάς τον δημοσιεύοντας κρυφές πτυχές της ιδιωτικής του ζωής και δημοσιεύοντας γυμνές φωτογραφίες της τότε - και κατα πολύ νεώτερής του - συζύγου του, βρομίζοντας την ελληνική δημοσιογραφία και την δημόσια ζωή. Φανατικός υπέρμαχος ακροδεξιών και αντιδημοκρατικών ιδεών, προσπάθησε να προσεταιριστεί μέσω των εφημερίδων που εξέδιδε, ό,τι χειρότερο είχε γεννήσει ο ιδεολογικός χάρτης της Ελλάδας, απο φασίστες, βασιλικούς, συνεργάτες της χούντας κλπ και που είτε ανήκαν στο περιθώριο είτε είχαν ενταχτεί στους συντηρητικούς. Οι δέ σπόνσορές του, τον βοήθησαν μέχρι και τηλεοπτικό κανάλι να ιδρύσει μόνος του και μέσα απο αυτό, να μπεί και στη πολιτική με τη σημαία - ασφαλώς - των συντηρητικών. Πολύ γρήγορα όμως οι εκάστοτε αρχηγοί του κόμματος κατάλαβαν τους σκοπούς του και τον απομόνωσαν. Κι αυτός, αντί να το βάλει κάτω, ιδρύει δικό του κόμμα με τη ...σημαία της Ορθοδοξίας (μέχρι εκεί είχε φτάσει αυτό το απίστευτο μούτρο) και ξαφνικά - και λόγω ασφαλώς και της σταδιακής καθόδου της ποιότητας της πολιτικής ζωής - να βρεθεί με ένα ποσοστό που τον...έβαλε και στην βουλή! Και σήμερα, να το παίζει ακόμη και ρυθμιστής των πραγμάτων! Αντί να βρίσκεται σε κάποιο ανήλιαγο κελλί, βρίσκεται με κόμμα και δύναμη στα πολιτικά πράγματα... Αν αυτό δεν είναι κατάντια για τον τόπο, τότε τί μπορεί να είναι;
Υστερα ο Δεμίρης. Εντάξει, καλό παιδί, αλλά μέχρι εκεί. Αριστερός, όχι απο παλικαριά αλλά απο συμβιβασμό, ποτέ του δεν είχε το ανάστημα να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Εγινε όμως αρχηγός ενός ιστορικού κόμματος, επειδή ακριβώς όλοι οι άλλοι ήταν κατα πολύ χειρότεροί του. Σαν να λέμε, ο μονόφθαλμος που βασίλευε στους τυφλούς. Ηταν ακριβώς η περίπτωση του "αριστερού επαναστάτη", ο οποίος θα πήγαινε το πρωί στη διαδήλωση, θα φώναζε, θα γκάριζε, θα έκανε τη βολτούλα του στο Σύνταγμα με τους ...άλλους "θυμωμένους" και μετά, όλοι μαζί, θα κατέληγαν σε κάποιο μεζεδάδικο του Κολωνακίου για κανένα ουζάκι μετά...αριστερίστικης συζητήσεως για την άτιμη, την κακούργα τη ...μπουρζουαζία!
Οσο για τους βουλευτές, ένθεν κα κείθεν, ανάξιοι ακόμη και σχολιασμού. Βολεψάκηδες οι περισσότεροι, κυρίως αυτοί των μεγάλων κομμάτων, η μόνη δουλειά που ξέρανε να κάνουν ήταν το...ψέμμα και το παραμύθι στους ψηφοφόρους τους. Πρόβατα στην υπηρεσία του εκάστοτε αρχηγού τους, έτρεχαν σαν τσανακογλύφτες να του γλύψουν τα πόδια και τη ποδιά για ένα οφφίτσιο ή μια καρέκλα που θα τους εξασφάλιζε το...παχυλό μεροκάματο του πολιτικού. Α, κι αν περίσσευε και λίγος χρόνος, θα έριχναν και μια ματιά στις ανάγκες του κοσμάκη που τους ψήφισε. Κι αν αυτές ήταν μέσα στα πλαίσια των συμφωνιών των κομμάτων με τους σπόνσορές τους, έχει καλώς. Αν όχι... Ερμαια στις ορέξεις των εκάστοτε συμφερόντων, δεν δίστασαν να ξεπουλήσουν την ίδια τη πατρίδα τους, ψηφίζοντας νόμους του Ρωμανού και του Παπαδήμα - κατ' εντολήν των εκβιαστών δανειστών - που την έδεναν χειροπόδαρα και έριχναν τον λαό της στους πιο τρομαχτικούς εφιάλτες του. Εφτασαν ακόμη και στο σημείο, ενώ ο λαός πεινούσε κυριολεκτικά, να ...διεκδικήσουν αυξήσεις και επιδόματα εκατομμυρίων, που αποτελούσαν μέγιστο σκάνδαλο για τον δοκιμαζόμενο κόσμο.
"Αυτούς τους ανθρώπους αξίζει άραγε η πατρίδα μου; Αυτούς θα ήθελαν ο πατέρας μου και οι σύντροφοί του, όταν πολεμούσαν τους φασίστες στη Πίνδο και στα οχυρά; Αυτή την Ελλάδα θα ήθελαν, όπως την κατάντισαν τούτα τα πολιτικά ανδρείκελα;"
"Τώρα δεν έχω το δικαίωμα να κάνω πίσω"!
"Οχι, δεν είμαι σωτήρας, δεν παριστάνω τον σωτήρα, απλώς θα ανοίξω το δρόμο για να πάρει λαός τις τύχες στα χέρια του. Απο αυτόν θα ξεπηδήσουν οι αυριανοί ηγέτες του, να κυβερνήσουν μια Ελλάδα καθαρή από βρόμικα υποκείμενα και νταβατζήδες. Εγώ δεν έχω θέση ανάμεσα στους καθαρούς, γιατί κι εγώ μέσα απο αυτή τη βρομιά προέρχομαι κι ας μη το επιδίωξα. Δεν είμαι άξιος..."
"Το δίκιο, όταν δεν έχει άλλη διέξοδο, θριαμβέυει μόνο με τη βία!"
- Με συγχωρείτε που, μέσα απο αυτές τις κουβέντες μου κύριε Σωζόπουλε, σας έφερα σε δύσκολη θέση και διαμαρτυρηθήκατε. Κι εσάς κύριε Ρωμανέ. Κι εσάς κύριε Καρατζά και κύριε Δεμίρη. Ομως είναι η αλήθεια. Κι ας φωνάξετε όσο θέλετε. Είστε υπέυθυνοι, αποκλειστικοί υπεύθυνοι για το κατάντημα της χώρας. Της χώρας ΜΟΥ! Κυβερνήσατε τη χώρα ΜΟΥ και τη φέρατε σε αυτό το σημείο, να βρίσκεται δεμένη πισθάγκωνα και να σύρεται στα σκλαβοπάζαρα της ανυποληψίας και του επαιτισμού! Αυτή τη χώρα, που γέννησε έναν Μεγαλέξανδρο, έναν Περικλή, έναν Μιλτιάδη, έναν σωκράτη, έναν Ομηρο! Αυτή τη χώρα, που γέννησε έναν Ηράκλειο, έναν Παλαιολόγο, έναν Κολοκοτρώνη, έναν Καραισκάκη, μια Μπουμπουλίνα και μια Μαντώ! Αυτή τη χώρα των γενναίων, τη σύρατε μέσα στη βρομιά και τη δυσωδία!
Οι φωνές άρχισαν να πληθαίνουν. Οι βουλευτές είχαν σηκωθεί όρθιοι και χειρονομούσαν φωνάζοντας. Ο Ρωμανός με τον Σωζόπουλο, χτυπούσαν τα χέρια τους στά έδρανα, απαιτώντας να σταματήσει ο Βατάτζης την ομιλία του και να ζητήσει συγνώμη!
Και μέσα σε αυτή τη φασαρία, κανείς δεν άκουσε το κινητό του που βάραγε μανιασμένα. Μόνο ο Ρωμανός, που το ένοιωσε να δονείται μέσα στη τσέπη του σακκακιού του εδώ και ώρα. Άφησε τους άλλους να διαμαρτύρονται και το άνοιξε. Ενα μήνυμα αναβόσβηνε, με την ένδειξη "Κατεπείγον". Οχι πάντως απο αυτόν, που διακαώς ανέμενε απάντησή του. Σούφρωσε το μέτωπό του και πάτησε "Ανάγνωση". Ξαφνικά κέρωσε. Σηκώθηκε απο θέση του και κοίταζε δεξιά-αριστερά σαν χαμένος. το μήνυμα ήταν από την ιδιαιτέρα της γυναίκας του. "Γίνεται πραξικόπημα. Φύγε τώρα όσο μπορείς. Θα σε σκοτώσουν". Το μήνυμα είχε έρθει εδώ και μισή ώρα. Γιατί τώρα που το κοίταζε αυτός, η ένδειξη του σήματος ήταν νεκρή. Γύρισε αμέσως προς την Ανέττα.
- Κοίταξε το κινητό σου, έχει σήμα;
- Γιατί, τι συμβαίνει; έκανε εκείνη.
- Εγώ δεν έχω, για δες κι εσύ! Γρήγορα!
Η Ανέττα έβγαλε το iphone της απο τη τσάντα της και το άνοιξε. Η ένδειξη "Εκτός δυκτίου" αναβόσβηνε.
- Και το δικό μου δεν έχει, είπε με αγωνία. Συμβαίνει κάτι;
- Την έχουμε άσχημα, είπε ο Ρωμανός τρέμοντας. Διάβασε!
Της δίνει το τηλέφωνό του να διαβάσει το μήνυμα. Σειρά της Ανέττας να παγώσει.
- Οσο και να φωνάζετε κύριοι, απλώς δυσχερένετε τη θέση σας! φώναξε αυτή τη φορά ο Βατάτζης. Οι πρώτες σταγόνες ιδρώτα άρχιζαν να λαμπιρίζουν στο μέτωπό του. Είστε προδότες, πατριδοκάπηλοι
και ...
"...επίορκοι! Είστε υπέυθυνοι για το αιματοκύλισμα της 21ης Ιανουαρίου! Εσείς σκοτώσατε 22 ανθρώπους, που το μόνο τους έγκλημα ήταν να φωνάξουν και να διαμαρτυρηθούν για το κατάντημα του τόπου! Σας κατηγορώ όλους για ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ!"
Η βουλή ολόκληρη, μέσα απο το μόνιτορ που παρακολουθούσε ο Καλαρίτης, είχε μετατραπεί σε οχλαγωγία. Φωνές και διαμαρτυρίες παντού, ενώ ο πρόεδρος της Βουλής προσπαθούσε να επιβάλει τη τάξη, χτυπώντας μανιασμένα το κουδούνι του.
Ο Καλαρίτης δεν περίμενε να αποσώσει ο Βατάτζης το "κατηγορώ" του καί πληκτρολόγησε ένα μήνυμα στο κινητό του. Ηταν σε ειδική συχνότητα, που μόνο τα κινητά όσων ήθελε εκείνος, μπορούσαν να το λάβουν, συντονισμένα απο ειδικό πομπό, μιας και καμία άλλη συχνότητα δεν λειτουργούσε απο καμία εταιρεία τηλεφωνίας.
Το μήνυμα έγραφε "ΚΛΕΙΣΘΕΝΗΣ"
- Δουλεύουν ρε παιδιά τα κινητά σας; έκανε ο διευθυντής της METRICON στους υπόλοιπους μετέχοντες της σύσκεψης. εμένα εδώ και μισή ώρα είναι νεκρό! Θα το πετάξω μου φαίνεται σε κανα κάδο σκουπιδιών το ρημάδι.
Κοίταξαν και οι άλλοι τις δικές τους συσκευές. Νεκρές όλες.
- Τι συμβαίνει πάλι, χτυπήθηκαν όλοι ομαδικώς απο χάκερ; Κανένα δε δουλεύει;
- Οχι κύριε Γενικέ, έκανε μια ξανθιά κουκλάρα, που παρίστανε την ιδιαιτέρα του.
Ο διευθυντής στράβωσε το μούτρο του.
- Πολύ παράξενο.
Οι φωνές και η οχλοβοή σταμάτησαν απότομα, όταν οι πόρτες της αίθουσας ανοίγουν με βρόντο και ορμή. Δυό ντουζίνες φαντάροι πεζοναύτες, ορμούν μέσα, έχοντας τα οπλοπολυβόλα τους προτεταμένα εναντίον όλων.
- Ακίνητοι όλοι! ΑΚΙΝΗΤΟΙ!
Τα πρόσωπα όλων πάνιασαν, εκτός του Βατάτζη και του Στρατάκη, που παρακολουθούσε την όλη διαδικασία με μια έκφραση προσώπου σαν να είχε αφόρητους πόνους στο στομάχι.
Οι φωνές τώρα ακούγονταν απο τα διαζώματα. Γυναικείες κυρίως, που τρόμαξαν και έπαθαν σόκ βλέποντας αυτό το σκηνικό του τρόμου.
- ΣΚΑΣΜΟΣ!!! ούρλιαξε ένας υπολοχαγός πυροβολώντας με το περίστροφό του στον αέρα. ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΟΙ ΦΩΝΕΣ ΤΩΡΑ!
Μέσα σε μια στιγμή, απλώθηκε νεκρική σιωπή στην αίθουσα συνεδριάσεων της Βουλής. Ο νεαρός υπολοχαγός που πυροβόλησε πριν λίγο, κατευθύνθηκε προς το βήμα της βουλής και πλησίασε τον Βατάτζη. Στάθηκε απέναντί του σε στάση προσοχής και χαιρέτησε στρατιωτικά.
- Αναμένουμε εντολές κύριε πρόεδρε, είπε κοφτά και κατέβασε το χέρι του.
Ο Βατάτζης κοίταξε και πάλι τους πάντες, βουλευτές και αρχηγούς κομμάτων κι ένας αναστεναγμός πίκρας και θυμού βγήκε απο το στήθος του.
- Να συλληφθούν όλοι και να οδηγηθούν σε ασφαλές μέρος, είπε με σιγανή, αλλά σταθερή φωνή. Θα σε κατατοπίσει ο Διοικητής σου.
- Μάλιστα κύριε! έκανε και πάλι χαιρετώντας ο υπολοχαγός. Μετά στράφηκε προς τον λοχία του που στέκονταν απέναντι, έχοντας το ντουφέκι του στραμμένο προς όλους.
- Να συλληφθούν όλοι! ούρλιαξε. Λοχία, είσαι υπεύθυνος. Να οδηγηθούν στο υπόγειο κι απο κεί να αναμένεις διαταγές μου! Εμπρός! Τώρα!
Οι ανάσες ολονών δεν ακούγονταν καν. Κοιτούσαν όλοι έντρομοι τους στρατιώτες να τους πλησιάζουν και να τους φοράνε χειροπέδες και δεν έβγαζαν μιλιά. Η σκιά του τρόμου είχε γεμίσει την αίθουσα, μια σκιά που θα τους ακολουθούσε σε όλη τη μετέπειτα ζωή τους.
Ο Βατάτζης γύρισε και κοίταξε τον Πρόεδρο, καθώς ένας στρατιώτης του περνούσε χειροπέδες. Οι ματιές τους συναντήθηκαν. Ο Πρόεδρος τον κατακεραύνωσε με βλέμμα που πετούσε φωτιές.
- Θα πληρώσεις γι' αυτό Βατάτζη, έκανε με μίσος. Δε θα σταθείς ούτε μιά μέρα, να το ξέρεις. Τα βαλες με δυνάμεις που δεν μπορείς να ελέγξεις. Θα κρεμαστείς γι΄ αυτό!
Ο φαντάρος τον έσπρωξε βίαια κι ο Πρόεδρος χάθηκε πίσω απο τη μαύρη πόρτα που οδηγούσε έξω απο την αίθουσα.
"Κάθε έγκλημα έχει και τη τιμωρία του..." Αυτή ήταν η στερνή σκέψη του Βατάτζη, που αναστέναξε καθώς γινόταν μάρτυρας και θύτης ενός γεγονότος, που ίσως και να άλλαζε για πάντα τη πορεία της πατρίδας του.
(Συνεχίζεται)
Διαβάστε εδώ τα άλλα μέρη
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.