Ποιος θα πληρώσει;

Ο νέος “δημοσιονομικός κανόνας” είναι γεγονός. Η πειθαρχία α λά Μέρκελ υιοθετήθηκε από τις 17 χώρες της Eυρωζώνης συν έξι μέλη της Ε.Ε. Ο Ντέϊβιντ Κάμερον αντιστάθηκε για να μη χαλάσει το χατήρι του “Σίτι” του Λονδίνου, και απειλείται τώρα με διεθνή και εσωτερική απομόνωση. Η Ουγγαρία, επίσης, είπε “όχι”, Τσεχία και Σουηδία ζήτησαν να τους δοθεί χρόνος για να αποφασίσουν. 

Η Ελλάδα- εννοείται ότι -είναι μέσα στο κλαμπ των προθύμων. Χάρη στα λεφτά των δανειστών έχει αποφύγει τη χρεοκοπία, «κιχ» δεν κάνει η κυβέρνηση.

Από εκεί και πέρα υπάρχουν μύθοι και πραγματικότητες. Όντως οι απείθαρχοι θα πρέπει να υποχρεώνονται σε συμμόρφωση και να τιμωρούνται. Διότι αν δεν κοροϊδεύαμε τόσα χρόνια τους Ευρωπαίους, αν εκείνοι δεν έκαναν ότι δεν καταλαβαίνουν, και αν όλοι μαζί δεν κρύβαμε τα σκουπίδια κάτω από το χαλί, δεν θα είχαμε φτάσει στο σημερινό εφιάλτη. Αν τηρούσαμε μια στοιχειώδη δημοσιονομική πειθαρχία και αν οι Βρυξέλλες έκαναν έναν στοιχειώδη έλεγχο, θα αποφεύγαμε το άλλο άκρο, της άγριας λιτότητας. Ζούσαμε έχοντας τα πόδια έξω από το πάπλωμα και κανείς δεν φρόντισε να μας το τραβήξει για να φανεί η γύμνια μας.

Από την άλλη, όμως, ο νέος δημοσιονομικός κανόνας πολύ δύσκολα θα μπορέσει να λειτουργήσει ως «από μηχανής θεός» για την Ευρωζώνη και την Ελλάδα, ώστε να αποφύγουν τον πνιγμό (βλέπε κατάρρευση). Κι αυτό γιατί υπάρχει ο παράγοντας λαός. Ήδη το ένα μέλος του ζεύγους “Μερκοζί”, που κατέβασε ως κοινή συμφωνία τη δημοσιονομική πειθαρχία – ο Νικολά Σαρκοζί- ανακοίνωσε ότι μετά τις προεδρικές εκλογές του Μαϊου του 2012 θα δουν στη Γαλλία τι θα κάνουν με τον “χρυσό κανόνα”. Υπάρχουν πολιτικές αντιστάσεις από μεγάλη μερίδα των Σοσιαλιστών και από την Αριστερά που δεν επιθυμούν μια τέτοια συνταγματική δέσμευση – θηλιά στο λαιμό του γαλλικού λαού.

Ο “χρυσός κανόνας” του νέου δημοσιονομικού συμφώνου προβλέπει, μεταξύ άλλων, το διαρθρωτικό έλλειμμα να μην ξεπερνά το 0,5% του ΑΕΠ. Για την Ελλάδα αυτό θα ισχύσει από το 2016. Δηλαδή, έχει τρία χρόνια μπροστά της να συμμορφωθεί, δείχνοντας ότι μπορεί να τα βγάζει πέρα με όσα έσοδα έχει, πετυχαίνοντας πλεονασματικούς ή ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς. Αν δεν τα καταφέρει, θα βρεθεί αντιμέτωπη με αυστηρές κυρώσεις και αποβολή από την Ευρωζώνη. Ταυτόχρονα, πρέπει να μειώσει δραστικά και το έλλειμμα της γενικής κυβέρνησης κάτω από το 3% του ΑΕΠ (γύρω στο 9% θα κυμανθεί φέτος με βάση το Μεσοπρόθεσμο).

Μεγάλη η ανηφόρα που μας περιμένει. Πίσω από το νέο δημοσιονομικό σύμφωνο υπάρχει μια νέα “τρύπα” έξι δισ ευρώ. Περικοπές και απολύσεις είναι αναπόφευκτες. Θα χρειαστούν κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα μέτρα… Το θέμα, όμως, είναι ποιος θα τα πληρώσει. Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος.

Δεν αρκεί η πειθαρχία και η αυστηρή τιμωρία. Ο “χρυσός κανόνας” δεν έπρεπε να είναι μόνο αριθμοί -τόσο το διαρθρωτικό έλλειμμα επί του ΑΕΠ, τόσο το χρέος κλπ. Πρέπει να μπορεί να εφαρμοστεί και στην πράξη. Όχι μόνο από τις κυβερνήσεις που κάνουν σχέδια επί χάρτου όσο έχουν την ανοχή. 

Πρέπει να τον αποδεχθούν και οι πολίτες, που θα κληθούν να κάνουν και νέες θυσίες μετά το πρώτο Μνημόνιο, το Μεσοπρόθεσμό, το Πολυνομοσχέδιο, και πάει λέγοντας.

Στην Ελλάδα δεν μπορώ να φανταστώ ότι υπάρχει έστω και μία κατηγορία προθύμων, από τους πιο πλούσιους μέχρι βέβαια τους πιο φτωχούς, που να λένε πολύ καλός ο “χρυσός κανόνας”, είναι αυτός που χρειαζόμασταν. Δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για ανάπτυξη. Δεν υπάρχει κανένα σχέδιο για νέες θέσεις εργασίας. Δεν λαμβάνεται καθόλου υπόψη η κοινωνική παράμετρος.

Πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν άνθρωποι που άλλο δεν αντέχουν. Γι αυτό και πιστεύω ότι ο “κανόνας” πολύ γρήγορα θα αποδειχθεί ότι δεν είναι “χρυσός”. Εύχομαι μόνο να μην συμβεί αυτό μέσα από κοινωνικές εκρήξεις…

 Πηγή