Κώματα (και αποκώματα) με συγκεκριμένο ρόλο

Τούτο γράφεται από μια κακώς ενοούμενη υποχρέωση σε κάποιους λίγους, που μπαίνουν εδώ και θάθελαν κάτι να δουν. 

Βρέχει. Και πρέπει να περάσεις μέσα από τη βροχή, για να φτάσεις στον προορισμό. 7 χλμ μέσα στη βροχή, πάνω σ' ένα ποδήλατο. και τη νύχτα να κοιμάσαι με τα ρούχα, μιας και δεν υπάρχει άλλος τρόπος θέρμανσης. Αλλά, συνεχίζεις να γράφεις (και να σε γράφουνε). Πλάκα έχει.

Ζώντας την πρώτη γραμμή του πυρός, τριγυρνάς , γεμάτος πληγές. Όπου κι αν πάμε , μας διώχνουν. Έχει πλάκα.
Απολαύστε:

Κάποιοι θέλουν να φτιάξουν "κόμμα". Έχουν και copyright για τον τίτλο. Κόμμα με copyright θα μας πείτε; Ναι. Το πρώτο είναι; Το σύστημα έχει τον απόλυτο έλεγχο πάνω στις ζωές μας. Δεν θα έχει πάνω στα κόμματα, που το ίδιο δημιουργεί;

Άμα ο τίτλος (ποιος νοιάζεται για το περιεχόμενο;) είναι trade mark, δυνατό εμπορικό σήμα, χρειάζεται και "πνευματική" ιδιοκτησία.

ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ - ΠΡΑΣΙΝΟΙ: Το γράφουν και στην ούγια, για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία. "Μέλος του Ευρωπαϊκού κόμματος των πρασίνων". Έχουν πιστοποιηθεί ως "πράσινοι". Κάθε "πράσινος", εναλλακτικός ή μη, που δεν φέρει την ευρωπαϊκή πιστοποίηση , δεν είναι γνήσιος πράσινος. Είναι ο Τρεμόπουλος, όμως. Εϊναι και διεθνιστής, αντιεθνικιστής κ.ά. ωραία.

Υπάρχουν κι άλλα τέτοια κόμματα. Τα περισσότερα είναι για εσωτερική κατανάλωση. Δεν χρειάζονται διεθνή πιστοποίηση, αρκεί να καλύπτουν κάτι από το πολιτικό φαντασιακό των γηγενών.

Ας δούμε, σήμερα, ένα, χωρίς να βάλουμε, ακόμα, όνομα. Στο πρώτο άρθρο του καταστατικού μιλά για "άμεση" δημοκρατία.

Αχ, αυτοί οι "αγανακτισμένοι". Αυτοί οι ανώνυμοι πολίτες, δηλαδή, που βγήκαν , φώναξαν και γύρισαν στο σπίτι. Έβαλαν τους πάντες να μιλούν για (άμεση) δημοκρατία. Τους άφησαν εκεί, μόνους κι έρημους, να περιφέρουν την καθεστωτική μοναξιά τους.

Στέλνουμε, λοιπόν, στο υπό εκκόλαψη κόμμα,  την πιο κάτω επιστολή (σε πρώτο πρόσωπο ενικού αριθμού).

Συνήθως, όπου πηγαίνω με διώχνουν. Αυτό δεν το θεωρώ και πολύ κακό. Όπου πάω με συνοδεύει μια ανάποδη σκέψη.
Θα μπορούσα να γράφω, άρθρο προς άρθρο, τις απόψεις μου, πάνω σε διακηρύξεις και καταστατικά, αλλά δεν είναι αυτά που θα φέρουν το καλύτερο στον κόσμο. Είναι οι άνθρωποι. Αν θέλει κάποιος να βάλει μια "ελληνική" πινελιά στην πολιτική, θα ξεκινήσει από αυτό. Πίσω από καταστατικά, κόμματα και διακηρύξεις υπάρχουν άνθρωποι;
Δεν υπάρχει ένα πολιτικό κόμμα ή ομάδα που να μην πει ΝΑΙ στην προηγούμενη παράγραφο. Απόδειξε το, όμως. Εγώ, προσωπικά, δεν μπορώ.

Κάτι πήγα να γράψω, αλλά το είπαν "ποίηση". Ναι. Κάπως έτσι τόλεγε και ο Αριστοτέλης. Ποίηση αντί κατασκευή.

Η Πολιτική είναι ελληνική εφεύρεση. Δημιουργήθηκε, μαζί με την πόλη, όταν τέλειωναν οι σκοτεινοί χρόνοι, μετά την κατάρρευση των μυκηναϊκών βασιλείων. (1000-700π.Χ.) . Η λέξη δηλώνει και την προέλευση. Πολιτική, διαδικασία, δημιουργία, πράξη, έννοιες και νοήματα προερχόμενα από την πόλη και τους πολίτες.

Όσο η πολιτική δεν ασκείται από το σύνολο των πολιτών, δεν είναι "πολιτική". Είναι κάτι άλλο, αλλά πολιτική δεν είναι. Στερείται του βασικού της χαρακτηριστικού, της ετυμολογικής ρίζας. Η Πολιτική είναι συνώνυμο της Δημοκρατίας. Λέξη κι αυτή ελληνική και αμετάφραστη. Λέξη, που για ρίζα έχει κι αυτή το όλον. Την πόλη, το δήμο, τον πολίτη. Δίχως καμιά εξαίρεση. Δεν έλεγαν: Στις αποφάσεις "συμμετέχουν όσοι ασπάζονται ένα καταστατικό ή κάποια διακήρυξη". Συμμετείχαν όλοι και το όλον αποφάσιζε ποιον θα στείλει εξορία, γιατί ενοχλούσε ή ήταν επικίνδυνος. Κι έκαναν και λάθη, αλλά ήταν δικά τους και μπορούσαν να τα διορθώσουν. Δεν μπορείς να αποκαλείς δημοκρατία, κάτι που δεν είναι, όσα επίθετα και αν κολήσεις δίπλα στη λέξη. Κάθε τι που δεν εμπεριέχει το όλον, τον δήμο και την πόλη ή την πολιτεία, δεν μπορεί να είναι δημοκρατία και πολιτική.

Άρα, αυτό εννοούσα, όταν μιλούσα για ένα κόμμα που να μην είναι κόμμα και ένα καταστατικό που να μην είναι καταστατικό. Χρειάζεται κάτι που να χωρά το όλον, αλλά ταυτόχρονα να περιγράφει με σαφήνεια, την ισότιμη συμμετοχή όλων, σε όλα όσα τους αφορούν. Εκ του ανθρώπου ορμώμενοι.

Όλα είναι δημιούργημα της ανθρώπινης, φαντασίας, επινόησης και δημιουργίας. Ανθρωποκεντρική και όχι χρηματοκεντρική κοινωνία και ισοπολιτεία.

Μπορούμε; Είναι θέμα φαντασίας και επινόησης.

Μήπως, αυτό που φτιάχνουμε αφήνει πολύ κόσμο απ' έξω, παρά τις προθέσεις των ιδρυτών;

ΟΧΙ άλλη διαίρεση.

Θα κλείσω τη σημερινή παρέμβαση, με ένα ερώτημα, που δεν με αφορά προσωπικά. Όμως, θα ήθελα να αφορά τον κάθε ένα παραλήπτη αυτού του κειμένου.

Σκέφτομαι "αμερικάνικα", τώρα. (Μέχρι τώρα, μιλούσα "ελληνικά").

Μπορούμε να στείλουμε έναν άνθρωπο σε άλλο Γαλαξία;

Ή για να "κοντύνω" λίγο το βεληνεκές της ερώτησης:

Μπορούμε να έχουμε δωρεάν, ελεύθερο και ασφαλές διαδίκτυο για όλους; Δωρεάν χρήση (και ιδιοκτησία) της τεχνολογίας; Τσάμπα κινητή τηλεφωνία π.χ.; Ζωή δίχως φτώχια;

Οι πιο πάνω είναι ερωτήσεις, με λάθος ρήμα. Στη θέση του "μπορούμε", ας βάλουμε το "θέλουμε".

Όταν πούμε το "θέλω" μας, μπορούμε. Βάζοντας μεγάλους στόχους, κάνεις μεγάλα άλματα.

Θέλετε, λοιπόν, να αλλάξετε τον κόσμο, ξεκινώντας με ένα κόμμα της πλάκας; Όχι απλά την Ελλάδα, αλλά τον κόσμο όλο. (Εμείς οι έλληνες το έχουμε ξανακάμει).

Θέλετε να αλλάξετε το περιεχόμενο της εξουσίας και από ολιγαρχικό να το κάνετε δημοκρατικό ή απλώς, θέλετε 2-3 βουλευτές στη βουλή ή στην ευρωβουλή;

Θέλετε να κάνουμε πλάκα στον πλανήτη, παίζοντας διαπλανητικά και πλανητικά games ή αρκείστε σε μια μίζερη γωνίτσα, ένα ασήμαντο μερίδιο μιας εξουσίας, που καταστρέφει τη φύση, ιδιοποιείται δημόσια τεχνολογία και φυσικούς πόρους και καίει ανθρώπινες ζωές;

(Μόνο ως πλάκα και χαριτωμένο παιχνίδι πρέπει να βλέπουμε πράξεις πολιτικής, στις οποίες δεν συμμετέχει το όλον. Αλλά, πάντα, την ιστορία, αν δεν τη γράφουν, την ξεκινούν οι παρέες( και τις επαναστάσεις). Άλλο κοινοβουλευτισμός, republic ή "αντιπροσωπευτική "δημοκρατία" των νεωτερικών χρόνων και άλλο πολιτική και δημοκρατία, όπως περιγράφονται από την ετυμολογία, που είναι ελληνική. Ευτυχώς ξέρουμε ελληνικά).

Αν το θέλετε, μπορούμε. Είναι θέμα φαντασίας, επινόησης και καινοτομίας.

Νομίζω, πως αυτά τα μικρά ερωτήματα είναι μια καλή βάση, για συζήτηση. Ή μάλλον, οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα είναι το πιο σημαντικό. Όταν δεν έχεις την απάντηση, μια καλή ερώτηση, μπορεί να σώσει την παρτίδα.

Νομίζω... δεν είμαι ποτέ σίγουρος.

Εμείς τους ρωτήσαμε, αν θέλουν να γίνουν κυρίαρχοι στην πολιτική σκηνή (ποιο κόμμα δεν το θέλει;) κι αν το θέλουν, να βοηθήσουμε. Η απάντηση ήταν ευγενική και σαφής:

Το κόμμα είναι κομμάτι, εξ'ορισμού.

Δεν είναι κάτι που "καρα-γουστάρω" ούτε εγώ.

Δυστυχώς όμως σήμερα η διάσπαση έχει γίνει. Αυτό το 10-15% που έχει μείνει να "ψηφίζει" ΠΑΣΟΚ, άλλο 10-15% ΚΚΕ κ.λ.π. θα μείνουν στο κόσμο τους για πάντα. Δεν θα έρθουν στο κομμάτι μας και θα κάνουν μπάχαλο το "όλον" που κηρύττεις.

Μέσα στο σημερινό σύστημα, αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι ένα κόμμα. Μπορεί να είναι κι η τελευταία ευκαιρία "εντός" του "συστήματος", πριν αυτό "πεθάνει" οριστικά ή "καταστραφεί" από μια "επανάσταση" οργής.

Για κόμμα, μας βρίσκω μια χαρά...

Αυτό δεν σημαίνει ότι κανείς δεν πρέπει να κάνει και κάτι άλλο, "εκτός" συστήματος. Καν' το και μ' αυτά που γράφεις πιθανότατα θα το παρακολουθήσω.

Το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Ταυτόχρονα, το ένα δεν μπορεί να είναι το άλλο.

Αλλά... γιατί όχι και τα δύο...

Αν δεν το κατάλαβε κάποιος, τα παιδιά που απάντησαν, μάς είπαν  να φύγουμε και μας ευχήθηκαν και καλή επιτυχία!!!

Τους ρωτήσαμε, αν θέλουν να γίνουν μεγάλη πολιτική δύναμη και μας απάντησαν "για κόμμα είμαστε μια χαρά"!!!! Και μας έδειξαν την πόρτα: "Καν' το και μ' αυτά που γράφεις πιθανότατα θα το παρακολουθήσω"!

Ναι, υπάρχουν "κόμματα" , που δεν θέλουν να γίνουν μεγάλη πολιτική δύναμη.

Άλλος είναι ο ρόλος τους.  

Πηγή