Ας τους μαυρίσουμε! Ας αρχίσουμε από κάπου!

Γράφει η Μαρία Σπυράκη,

Και γιατί μας εξέπληξε που ζητάνε και τα ρέστα της πτωχευμένης Ελλάδος οι εθνοπατέρες;
Δεν είναι καθόλου έξω από τα καθημερινά ήθη η διεκδίκηση των αναδρομικών των βουλευτών, νυν και πρώην. Μια σειρά από κρατικούς λειτουργούς, με πρώτους τους δικαστικούς αντιμετώπιζαν χρόνια τώρα το κράτος ως μπαταχτσή εργοδότη, και όχι εντελώς άδικα.

Δικαιώματα που είχαν κατοχυρωθεί με συμβάσεις και νομούς δεν αποδίδονταν μισθολογικά και το αποτέλεσμα ήταν να συσσωρεύονται οι διεκδικήσεις. Ενδεικτικό παράδειγμα η νομοθετική κατοχύρωση της ισότητας των αμοιβών των δικαστικών με τους πανεπιστημιακούς δασκάλους -που ουδέποτε εφαρμόστηκε…

Μια ολόκληρη κοινωνία διαπαιδαγωγήθηκε να διεκδικεί από ένα κράτος που ποτέ δεν χάλαγε χατήρι σε κανένα. Μπορεί το κράτος να χρειαζόταν μόνο μερικές δεκάδες υπαλλήλους για μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο, για ένα απολύτως προσδιορισμένο έργο, αλλά εκείνοι έβρισκαν την ευκαιρία να …τρουπώσουν. Από την ώρα που τρούπωναν, αυτό το ίδιο ενοχικό κράτος που ζητούσε προσωπικό με συγκεκριμένη περιγραφή έργου, αναγκαζόταν να τους …αποκαταστήσει. Υπήρχαν, άλλωστε, οι πολιτικοί που φρόντισαν να επιλεγούν οι συγκεκριμένοι συμβασιούχοι -πελάτες. Το κράτος διογκωνόταν αλλά κανένας δεν ανησυχούσε. Έπρεπε να πληρώνει καλά αλλά επειδή τα λεφτά , ακόμη και τα δανεικά , δεν έφθαναν κατέληξε να πληρώνει συμβολικά.

Εν τω μεταξύ, συνέχιζε να μην λέει «όχι» σε κανένα.

Επίδομα θέλετε υπάλληλοι που εργάζεστε στις αποστολές του εξωτερικού; Επίδομα θα σας δώσω.

Αυξήσεις πολύ πάνω από τον πληθωρισμό θέλετε δημόσιοι υπάλληλοι ανεξαρτήτως επίδοσης και προσόντων; Αυξήσεις θα σας δώσω.

Και εσείς δικαστές θέλετε να αμοίβεστε όπως στις χώρες που η έγκαιρη απόδοση της Δικαιοσύνης αποτελεί θεμέλιο της κοινωνίας; Ευχαρίστως! Και ας συσσωρεύονται κατά εκατοντάδες οι εκκρεμούσες υποθέσεις στα γραφεία σας.

Οι βουλευτές ήρθαν τελευταίοι . Μετά την κατακραυγή που προκάλεσε η απόφαση του Μισθοδικειου, δηλαδή του αρμόδιου δικαστηρίου, να δώσει αναδρομικά στους δικαστές αναγκάστηκαν να συνομολογήσουν, εν σώματι,  στη Βουλή ότι δεν θα διεκδικήσουν όσα -πάλι το κράτος- τους είχε υποσχεθεί και νομικά κατοχυρώσει. Μετά  πήγαν στο σπίτι και το ξανασκεφτήκαν. «Τι θα κάνω εγώ αύριο που δεν θα έχω έδρα; Ποιο κράτος θα αποκαταστήσει το παιδάκι μου»;

Έτσι ξεκίνησαν οι πρόσφυγες. Και δεν αποσύρθηκαν ούτε τη δωδέκατη ώρα που ο συνταξιούχος έβλεπε με τρόμο στις ειδήσεις ότι μπορεί να μην πληρωθεί πριν τα Χριστούγεννα. Η αναδρομική ευαισθησία τους δεν μπορεί να πείσει κανένα. Και επειδή οι διεκδικητές των αναδρομικών, μαζί με δεκάδες άλλους βέβαια, πρωταγωνίστησαν στην ιστορία της καταστροφής της χώρας, προτείνω κάτι απλό και αποτελεσματικό.  

Ας τους μαυρίσουμε. Ας πάρουμε τον κατάλογο των ονομάτων των νυν και πρώην βουλευτών που διεκδίκησαν αναδρομικά και ας φροντίσουμε να μην απασχολήσουν ξανά το δημόσιο βίο . Δεν είναι η λύση. Είναι, όμως, μια αρχή για να σταματήσουν να νομίζουν πως όλα συγχωρούνται. Είναι μια αρχή για να ξαναπιάσουμε το κουβάρι του αυτοσεβασμού μας. Ένα βήμα κάθε φορά…