Μερικές σκέψεις για το χρέος

Ἂν καὶ δὲν κατέχω οἰκονομικά, βάσει τῶν ὀλίγων γενικῶν γνώσεών μου ἂς καταθέσω καὶ ἐγὼ τὴν γνώμην μου. Ἐκ τοῦ νομιζομένου (ἢ μᾶλλον κατ’ ἰσχυρισμόν) χρέους τὸ μόνον νόμιμον εἶναι ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον ἐχρησιμοποιήθη διὰ τὴν οἰκονομικὴν ἀνάπτυξιν (ὁπωσδήποτε ἓν ἀπειροελάχιστον ποσοστόν), καθῶς καὶ τὸ ὀφειλόμενον εἰς τὸ ἐμπορικὸν ἰσοζύγιον (λόγῳ τοῦ ὅτι ἡ χώρα σχεδὸν οὐδὲν παράγει).

Τὸ δὲ λοιπὸν εἶναι παράνομον, δι’ ὅτι δὲν ὠφέλησε τὸν ἑλληνικὸν λαόν, ἑπομένως ὑπάγεται εἰς τὴν κατηγορίαν τοῦ ἐπαχθοῦς χρέους (διεθνῶς «odious debt») καὶ δὲν πρέπει νὰ πληρωθῇ (ἂς ἀφήσουν λοιπὸν τὰς κουρὰς καὶ ἂς ὑπάγουν νὰ κουρευθοῦν οἱ ἴδιοι). Συνεπῶς ἐπιβάλλεται ὁ πλήρης ἔλεγχος τοῦ χρέους ὑπὸ τῆς δικαιοσύνης καὶ ἡ παραδειγματικὴ τιμωρία ἐκείνων, οἵτινες ἐπλούτισαν καταχρεώσαντες τὴν χώραν. Ὁπωσδήποτε τὸ νῦν καταδυναστεύον τὴν Ἑλλάδα ἐξουσιαστικόν (καὶ ὄχι πολιτικόν) σύστημα οὐδὲν ἐξ αὐτῶν πρόκειται νὰ πράξῃ, ἐπειδὴ οἱ συνιστῶντες αὐτὸ εἶναι οἱ ἴδιοι ἔνοχοι καὶ ἐπειδὴ ἐξυπηρετοῦν ἀλλότρια συμφέροντα.

Ἄρα τὸ ζήτημα εἶναι ἀμιγῶς πολιτικὸν ἢ ἄλλως ζήτημα ἐθνικῆς ἐλευθερίας καὶ ὁ μόνος τρόπος ἐπιλύσεώς του εἶναι ἡ ἐκ βάθρων ἀνατροπὴ τοῦ ὑπάρχοντος ὀλιγαρχικοῦ πολιτεύματος (καὶ αἱ ἐκλογαὶ εἶναι ὀλιγαρχικὸς θεσμός) καὶ ἡ ἐγκαθίδρυσις δημοκρατίας (καὶ ὅταν λέγωμεν δημοκρατίας, ἐννοοῦμεν ΠΑΝΤΟΤΕ ἀμέσου δημοκρατίας, ἔμμεσος ἢ ἀντιπροσωπευτικὴ δημοκρατία δὲν ὑπάρχει, εἶναι σχῆμα ὀξύμωρον, ὅρος αὐτοαναιρούμενος καὶ ἄρα ἀνόητος). Δύο ἐμπόδια ὑπάρχουν εἰς τὴν ἐγκαθίδρυσιν δημοκρατίας καὶ ἐπὶ τῆς ὑπερκεράσεως αὐτῶν πρέπει νὰ ἐργασθῶμεν.

Τὸ μὲν ἓν εἶναι ὁ συσχετισμὸς δυνάμεων, τὸ δ’ ἕτερον ἡ ἔλλειψις δημοκρατικῆς παιδείας καὶ παιδείας γενικώτερον καὶ ἄρα ἡ ἀναξιότης τῶν περισσοτέρων Ἑλλήνων τῆς σήμερον νὰ ἀπολαύσουν τὰ ἀγαθὰ τῆς δημοκρατίας καὶ μίας ἐλευθέρας πατρίδος.’ ἰσχυρισμόν) χρέους τὸ μόνον νόμιμον εἶναι ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον ἐχρησιμοποιήθη διὰ τὴν οἰκονομικὴν ἀνάπτυξιν (ὁπωσδήποτε ἓν ἀπειροελάχιστον ποσοστόν), καθῶς καὶ τὸ ὀφειλόμενον εἰς τὸ ἐμπορικὸν ἰσοζύγιον (λόγῳ τοῦ ὅτι ἡ χώρα σχεδὸν οὐδὲν παράγει).

Τὸ δὲ λοιπὸν εἶναι παράνομον, δι’ ὅτι δὲν ὠφέλησε τὸν ἑλληνικὸν λαόν, ἑπομένως ὑπάγεται εἰς τὴν κατηγορίαν τοῦ ἐπαχθοῦς χρέους (διεθνῶς «odious debt») καὶ δὲν πρέπει νὰ πληρωθῇ (ἂς ἀφήσουν λοιπὸν τὰς κουρὰς καὶ ἂς ὑπάγουν νὰ κουρευθοῦν οἱ ἴδιοι). Συνεπῶς ἐπιβάλλεται ὁ πλήρης ἔλεγχος τοῦ χρέους ὑπὸ τῆς δικαιοσύνης καὶ ἡ παραδειγματικὴ τιμωρία ἐκείνων, οἵτινες ἐπλούτισαν καταχρεώσαντες τὴν χώραν.

Ὁπωσδήποτε τὸ νῦν καταδυναστεύον τὴν Ἑλλάδα ἐξουσιαστικόν (καὶ ὄχι πολιτικόν) σύστημα οὐδὲν ἐξ αὐτῶν πρόκειται νὰ πράξῃ, ἐπειδὴ οἱ συνιστῶντες αὐτὸ εἶναι οἱ ἴδιοι ἔνοχοι καὶ ἐπειδὴ ἐξυπηρετοῦν ἀλλότρια συμφέροντα. Ἄρα τὸ ζήτημα εἶναι ἀμιγῶς πολιτικὸν ἢ ἄλλως ζήτημα ἐθνικῆς ἐλευθερίας καὶ ὁ μόνος τρόπος ἐπιλύσεώς του εἶναι ἡ ἐκ βάθρων ἀνατροπὴ τοῦ ὑπάρχοντος ὀλιγαρχικοῦ πολιτεύματος (καὶ αἱ ἐκλογαὶ εἶναι ὀλιγαρχικὸς θεσμός) καὶ ἡ ἐγκαθίδρυσις δημοκρατίας (καὶ ὅταν λέγωμεν δημοκρατίας, ἐννοοῦμεν ΠΑΝΤΟΤΕ ἀμέσου δημοκρατίας, ἔμμεσος ἢ ἀντιπροσωπευτικὴ δημοκρατία δὲν ὑπάρχει, εἶναι σχῆμα ὀξύμωρον, ὅρος αὐτοαναιρούμενος καὶ ἄρα ἀνόητος).

Δύο ἐμπόδια ὑπάρχουν εἰς τὴν ἐγκαθίδρυσιν δημοκρατίας καὶ ἐπὶ τῆς ὑπερκεράσεως αὐτῶν πρέπει νὰ ἐργασθῶμεν. Τὸ μὲν ἓν εἶναι ὁ συσχετισμὸς δυνάμεων, τὸ δ’ ἕτερον ἡ ἔλλειψις δημοκρατικῆς παιδείας καὶ παιδείας γενικώτερον καὶ ἄρα ἡ ἀναξιότης τῶν περισσοτέρων Ἑλλήνων τῆς σήμερον νὰ ἀπολαύσουν τὰ ἀγαθὰ τῆς δημοκρατίας καὶ μίας ἐλευθέρας πατρίδος.

Καὶ μία συμπλήρωσις: Ἐξυπακούεται ὅτι καὶ τὰCDS καὶ τὰ ὑπερβολικὰ ἐπιτόκια τοῦ χρέους (τὰ ὑπεράνω ἑνὸς λογικοῦ κέρδους), καθῶς καὶ τὰ ἐπανωτόκια (συνολικῶς) εἶναι παράνομα καὶ ἄρα δὲν ἀναγνωρίζονται.CDS καὶ τὰ ὑπερβολικὰ ἐπιτόκια τοῦ χρέους (τὰ ὑπεράνω ἑνὸς λογικοῦ κέρδους), καθῶς καὶ τὰ ἐπανωτόκια (συνολικῶς) εἶναι παράνομα καὶ ἄρα δὲν ἀναγνωρίζονται. 

Αναγνώστης