«Ποια είναι η «δουλειά» του δασκάλου!»

Μια ιδιαίτερη ανθρώπινη σχέση είναι αυτή του δασκάλου και του μαθητού. Καθοριστική, μπορεί και μοιραία μερικές φορές. Δεν έχει σημασία η διδαχή, αυτό που έχει σημασία είναι η μεταδοτικότητα και η αντίληψη. Εδώ αρχίζει να παίζει ρόλο η χημεία των ανθρώπων. Και αν ο δάσκαλος εμπνέει το μαθητή, όπως και το αντίθετο.

Άραγε πόσοι σήμερα μπορούν να έχουν μια σχέση σαν και εκείνης του Σωκράτους και του Πλάτωνος ή του Αριστοτέλους και του Μεγίστου  Αλεξάνδρου;

Με συστολή θα μπορούσα να παραθέσω ένα σημερινό παράδειγμα ανάμεσα σε έναν φωτισμένο δάσκαλο και μια γενιά νέων ανθρώπων οι οποίοι αύριο θα γίνουν πολίτες της Ελλάδος.

Αυτός ο δάσκαλος χρόνια τώρα στο Κερατσίνι προσπαθεί να «χτύσει» αυτήν την ιδιαίτερη ανθρώπινη σχέση. Η μέθοδος που χρησιμοποιεί είναι απλή –γιατί τα σπουδαία πράγματα χαρακτηρίζονται από την απλότητα- , πλησιάζει τον κάθε μαθητή τον «αφουγκράζεται» , κατανοεί τις ιδιαιτερότητές του – χρόνια εκπαιδευτικός και ξέρει να ψυχολογεί-, και αρχινά τη δόμηση της σχέσεως.

Η επιτυχία τις περισσότερες φορές είναι βέβαιη. Υπάρχει ανταπόκριση από τον μαθητή η οποία είναι ο ζήλος για μάθηση και η παίδευση αρχίζει. Έτσι δημιουργείται ένας άνθρωπος με «Παιδεία», καλλιέργεια διάθεση για προσφορά.

Αυτή είναι η «δουλειά» του δασκάλου, να δώσει κίνητρα ώστε ο μαθητής να αναρωτηθεί και θέλει να γνωρίσει. Και όταν γνωρίζεις, μαθαίνεις, και όταν μαθαίνεις ζεις καλύτερα, γίνεσαι χρήσιμος στην κοινωνία και στον εαυτό σου!

Υπάρχει όμως και η άλλη μάθηση, εκείνη η μοιραία, και ονομάζεται έτσι γιατί αυτά που διδάσκεται κάποιος είναι ολέθρια. Όταν η γνώση οδηγεί τον άνθρωπο σε μονοπάτια δύσβατα και πονηρά που σκοπό έχουν την εκμετάλλευση ή την επιβολή, τότε πώς αλλιώς να χαρακτηρισθεί αυτή η μάθηση;

Πώς μπορεί να ονομασθεί δάσκαλος κάποιος όταν το μόνο που μαθαίνει στους αδαείς είναι εφαρμογές που δεν προάγουν τον Άνθρωπο, την επιστήμη γενικά την πρόοδο;

Για εμένα δεν υπάρχει περίπτωση ούτε να συγκρίνω τις δύο μαθητείες, δεν έχουν τίποτε κοινό, ίσως κάποιες λέξεις, ίσως. Δηλαδή λόγια του ανέμου !

Όταν η ζωή μου επιτρέπει να ονειρεύομαι, φέρνω στο νου μου εκείνον τον φωτισμένο δάσκαλο, που –τι χαρά!- έχουν γίνει πολλοί και μαθαίνουν και άλλους να δημιουργούν μια Ιδανική Πολιτεία, την Πολιτεία της γνώσης, της αλήθειας, της ηθικής, των Αρετών, της Αγάπης!

Όνειρα γλυκά! Και είθε να γίνουν  πραγματικότητα!

Με τιμή
Φιλία Βαγιάκα