«Αν θέλουμε ν’ αλλάξουμε τον κόσμο….»

Θέλω να μοιραστώ μαζί σας έναν προβληματισμό μου και πιο συγκεκριμένα για την έννοια «κατάληψη». Πρόκειται για μια δημοφιλή λέξη με εφαρμογή περισσότερο στους χώρους των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Βλέπουμε, για οποιοδήποτε αίτημα να γίνεται κατάληψη του χώρου και παύση της λειτουργίας του. Αναρωτιέμαι, αν αυτά τα παιδιά γνωρίζουν ότι διαπράττουν αδίκημα, διότι παρανομούν.

Η κατάληψη είναι αξιόποινη πράξη.

Όμως, λίγο γιατί θέλουν και οι εργαζόμενοι του κτηρίου να πάρουν μιαν ανάσα, λίγο το ένα και το άλλο, η ανοχή ξεπερνά ακόμη και αυτήν την αδιαφορία. Έτσι λοιπόν οι μαθητές, οι σπουδαστές, οι φοιτητές,  πράττουν την πρώτη αξιόποινη πράξη τους, στο όνομα του δικαιώματος καλύτερων συνθηκών.

Καταλαμβάνουν  το οίκημα και όλη η διαδικασία μάθησης- λέμε τώρα- παγώνει ώσπου να τους πιέσει ο χρόνος για να «σταματήσουν» τον αγώνα τους.

Αυτόματα παύουν να είναι πολίτες και γίνονται εγκληματίες και μην παίζουμε με τις λέξεις, όταν κάποιος πράττει μια παράνομη πράξη εγκληματεί. Δεν γίνεται κατάργηση κάποιου νόμου ή διαμαρτυρία για κάτι με κατάληψη.

Μια πράξη διαμαρτυρίας είναι η Αποχή. Θέλει όμως κότσια!

Αν θέλουμε να μιλάμε για αλλαγή στη δομή της κοινωνίας, πρώτοι εμείς θα πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες των πράξεων μας.  Αν δεν συμφωνούμε με το σύστημα, με το να πράξουμε παρόμοιες τακτικές δεν το διορθώνουμε, διαιωνίζουμε τα ίδια σάπια, απάνθρωπα κατεστημένα που χρόνια τώρα μας έχουν οδηγήσει στη σήψη!

Αν θέλουμε λοιπόν ν’ αλλάξουμε τον κόσμο, πρώτοι εμείς θα πρέπει να υιοθετήσουμε μια στάση ζωής η οποία θα είναι πρότυπη, χωρίς παρανομίες. Δεν έχει σημασία αν πράξεις πταίσμα ή κακούργημα, η ουσία είναι ότι παραβίασες το νόμο.  Ολίγον έγκυος δεν υπάρχει!

Και μην βγει κάποιος εξυπνούλης και πει τις γνωστές σοφιστείες όπως:  που ζεις κυρά μου, σιγά μην πάω με το σταυρό στο χέρι όταν οι άλλοι με πατάνε…. Και άλλα τέτοια!

Είναι δύσκολο να εφαρμοστεί στην καθημερινότητα μας η νομοταγή, το κατανοώ.  Και εμείς δεν είμαστε σαν τον  Σωκράτη να αποδεχτούμε την άδική ποινή προς ένδειξη σεβασμού στο γράμμα του Νόμου.

Ο Ελύτης μας λέει: «…για να γυρίσει ο Ήλιος θέλει νεκρούς χιλιάδες νάναι στους τροχούς, θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους!».

Όλα έχουν το τίμημά τους! Έτσι και εμείς, αφού θέλουμε ν’ αλλάξουμε το σύστημα θα πρέπει να εφαρμόσουμε κάτι καλύτερο από το προηγούμενο. Διαφορετικά γινόμαστε επαναστάτες «γιαλαντζί»  που έλεγε και η γιαγιά μου.

Η πιο δύσκολη επανάσταση, είναι εκείνη που δεν απαριθμεί νεκρούς ανθρώπους, αλλά μόνον  νεκρά κατεστημένα!

Με τιμή
Φιλία Βαγιάκα