Πώς θα σας φαινόταν αν πηγαίνατε π.χ. κάθε δεύτερη Κυριακή με την ταυτότητά σας στο πρακτορείο Προ-Πο της γειτονιάς σας και συμπληρώνατε σε ένα δελτίο, πανομοιότυπο με αυτά των Λόττο και Τζόκερ, την προτίμησή σας για όλα τα τρέχοντα ζητήματα (π.χ. το μεταναστευτικό, το πακέτο στήριξης του ΔΝΤ ή τις μεταρρυθμίσεις στην παιδεία);
Η μετάβαση σε ένα νέο σύστημα Άμεσης Δημοκρατίας είναι σήμερα όχι μόνο απόλυτα εφικτή, αλλά και, όσο ποτέ στο παρελθόν, απαραίτητη.
Δεν έχουμε πλέον την πολυτέλεια να πληρώνουμε τους επαγγελματίες λαοπλάνους και τους παρατρεχάμενούς τους, ενώ το να τους αφήνουμε τόσα χρόνια ελεύθερους να αποφασίζουν εξ’ ονόματός μας, είδαμε πού μας οδήγησε.
Καιρός να αντικρίσουμε την αλήθεια κατάματα και να πάρουμε, εμείς οι πολίτες το μέλλον μας στα χέρια μας. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία δεν είναι δημοκρατία!
Παρακολουθήστε πολύ προσεκτικά στο παρακάτω βίντεο τους λόγους, για τους οποίους το υπάρχον σύστημα των επαγγελματιών πολιτικών δημαγωγών δεν θα μπορούσε ποτέ να υπηρετήσει το πραγματικό συμφέρον των πολιτών και της χώρας..
Το πείραμα ξεκίνησε με την Ελλάδα – η δανειακή σύμβαση με την οποία παραχωρούνται στους δανειστές τα κυριαρχικά και περιουσιακά στοιχεία της χώρας είναι η απόδειξη – αλλά στόχος τους είναι όλες οι χώρες παγκόσμια ακόμα και η ίδια η Αμερική. Η δημιουργία μιας τραπεζικής ελίτ σε υπερεθνικό επίπεδο, όπου θα συγκεντρώνει την παγκόσμια οικονομική και πολιτική δύναμη στα χέρια της, δεν χωράει πατρίδες και σύνορα. Αυτό το νέο στάδιο που έχουμε μπει οδηγεί στην εξαθλίωση εκατομμυρίων ανθρώπων. Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια πρέπει να δούμε και την προσπάθεια που γίνεται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου να ελέγξουν τον πληθυσμό της γης μέσα από την ίδια του την τροφή εφαρμόζοντας τον «Κώδικα Διατροφής» (Codex Alimentarius) θέτοντας εκτός λίστας απαραίτητα συστατικά για την ανθρώπινη διατροφή και επιβίωση, αλλά και προσθέτοντας επιβλαβείς ουσίες, με καταστροφικές συνέπειες για την ανθρωπότητα.
Ο ρόλος του χρηματιστικού κεφαλαίου, λοιπόν, δεν μπορεί να αλλάξει. Η κατάργησή του είναι αναγκαία για να επιζήσει σήμερα ο άνθρωπος.
Κανένα κόμμα από το υπάρχον πολιτικό σύστημα αλλά και γενικότερα κανένα κόμμα που θα δημιουργηθεί με βάση το σύστημα του αντιπροσωπευτικού πολιτεύματος δεν μπορεί να δώσει μια εναλλακτική λύση γιατί είναι μέρος του προβλήματος.
Η άμεση συμμετοχή των πολιτών στη διαμόρφωση μιας νέας οικονομικής δομής, στην υλοποίησή της αλλά και στον έλεγχό της είναι όσο ποτέ αναγκαία.
Το πολίτευμα της αθηναϊκής δημοκρατίας είναι ένας οδηγός για τη διαμόρφωση της άμεσης δημοκρατίας που επιχειρείται στις μέρες μας για δεύτερη φορά μετά από 2.500 χρόνια. Γυρίζουμε στην ιστορία για να εμπλουτίσουμε τις σκέψεις μας και να αντλήσουμε συμπεράσματα για τη λειτουργία της άμεσης δημοκρατίας σήμερα, μέσα από την ανάγκη μας για απόλυτη ελευθερία και δημοκρατία.
Οι μορφές που πήρε τότε η άμεση δημοκρατία μέσα από την Εκκλησία του Δήμου, την Ηλιαία, την Βουλή των 500, κ.λπ. δεν μπορεί να επαναληφθούν. Εκεί που πρέπει να επικεντρωθούμε και να βγάλουμε πολύτιμα συμπεράσματα από τότε για σήμερα είναι στην έννοια και την ουσία της δημοκρατίας.
Ο δήμος, δηλαδή οι πολίτες, ήταν η κύρια πηγή όλων των εξουσιών. Δεν αναγνώριζε κανέναν άλλον παρά τον εαυτό του σαν πηγή τους, γι’ αυτό και αποκλειόταν η μεταβίβαση εξουσιών σε αντιπροσώπους. Η συμμετοχή των πολιτών στη λειτουργία του δήμου γινόταν δυνατή μέσα από την εκκλησία του δήμου αλλά και με την κλήρωση η οποία ήταν η κύρια διαφορά της δημοκρατίας από τα άλλα πολιτεύματα. Το χαρακτηριστικό σημείο της άμεσης δημοκρατίας ήταν η άσκηση της δικαστικής εξουσίας από και προς όλους τους πολίτες. Οι βουλευτές, οι δικαστές και οι περισσότεροι άρχοντες, δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία των αξιωματούχων έβγαινε με κλήρωση. Οι ειδικοί δεν είχαν αποφασιστικό ρόλο για τη λειτουργία της δημοκρατίας. Ο έλεγχος της εξουσίας ήταν διαρκής και ουσιαστικός. Οι ελάχιστοι που εκλέγονταν δεν είχαν σχέση με αντιπροσώπευση αλλά με την εκλογή των καλύτερων στα αξιώματα που απαιτούνταν ειδικές γνώσεις και πείρα όπως οι στρατηγοί, οι ταμίες, κ.λπ. Αλλά και αυτοί ήταν κάτω από διαρκή έλεγχο και ανά πάσα στιγμή ανακλητοί. Ο έλεγχος ήταν ακόμα πιο ισχυρός γι’ αυτούς που εκλέγονταν και δεν κληρώνονταν.
Το πολίτευμα της αθηναϊκής δημοκρατίας ήταν το αποτέλεσμα μιας βαθμιαίας ανάπτυξης του δήμου και των αγώνων του και δοκιμασίας πολλών συστημάτων. Το περιεχόμενο της ενεργού συμμετοχής των πολιτών δεν ήταν δοσμένο εξαρχής αλλά μεταβαλλόταν όσο η δημοκρατία εξελισσόταν.
Η πολιτική σκέψη ήταν αυτή που καθόρισε την αρχή και την πορεία της. Εκείνη την εποχή υπήρχαν δυο φιλοσοφικά ρεύματα. Το πρώτο ρεύμα υποστήριζε ότι η πόλη και οι θεσμοί ήταν το αποτέλεσμα ανθρώπινων ενεργειών, ενώ το δεύτερο ότι η πόλη ήταν αποτέλεσμα επέμβασης της φύσης ή των θεών (Αριστοτέλης).
Το πρώτο ρεύμα που ξεκινάει από τους προσωκρατικούς ήταν αυτό που αμφισβητούσε τους υπάρχοντες θεσμούς και είχε την αντίληψη για την αυτοθέσμιση της πόλης. Η απουσία των a priori νόμων έδωσε έτσι ελευθερία στη σκέψη και τη δυνατότητα για την ανάπτυξη της δημοκρατίας.
Η επανάσταση στη σκέψη των αρχαίων ελλήνων ήταν ότι ο κόσμος ήταν δημιούργημα του χάους. Έβλεπαν τη φύση σαν ένα σύνολο καθολικά, μόνο που δεν μπορούσαν να την αναλύσουν. Την καθολική αλληλεξάρτηση των φυσικών φαινομένων δεν την συνήγαν από τα μερικά φαινόμενα γιατί οι φυσικές επιστήμες δεν είχαν αναπτυχθεί. Το σημαντικό, όμως, ήταν ότι πίστευαν ότι η φύση οφείλει την ύπαρξή της σε μια ακατάπαυστη κίνηση και αλλαγή. Αυτή η θεώρηση ήταν τότε μια φαεινή διαίσθηση.
Με το τέλος της αθηναϊκής δημοκρατίας η ανεπάρκεια σ’ αυτή τη θεώρηση έδωσε τη θέση της στη μεταφυσική που ήταν ορθότερη στα μερικά προβλήματα αλλά όχι στα γενικά. Η κυρίαρχη, όμως, φιλοσοφική θεώρηση ήταν τότε ότι κάθε αλλαγή στη φύση και στην κοινωνία ήταν απαράδεκτη.
Με το τέλος του Μεσαίωνα και την περίοδο της Αναγέννησης, η δικτατορία της εκκλησίας πάνω στο ανθρώπινο πνεύμα καταρρέει. Οι βασιλιάδες με την υποστήριξη των αστών συνέτριψαν τους φεουδάρχες και η αστική κοινωνία κάνει την εμφάνισή της. Ήταν η πιο μεγάλη προοδευτική επανάσταση στην ανθρωπότητα, τότε που γίγαντες της σκέψης εμφανίζονται.
Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες αναπτύσσονται οι επιστήμες. Η έρευνα έπρεπε να αρχίσει από την αρχή. Για τους φυσικούς επιστήμονες, όμως, του πρώτου μισού του 18ου αιώνα ο κόσμος ήταν αναλλοίωτος, απολιθωμένος, δοσμένος από πριν. Η επιστήμη ήταν δεμένη με τη θεολογία. Το ρήγμα έγινε με τον Καντ. Εμφανίστηκε νέα αντίληψη για τη φύση. Αποδείχτηκε ότι η φύση κινούνταν σε αιώνια πορεία αλλά αυτό ήταν τώρα το αποτέλεσμα ερευνών και επιστημονικής επιβεβαίωσης. Έτσι την επανάσταση στις επιστήμες ακολούθησε η επανάσταση στη σκέψη με τον Χέγκελ, ο οποίος παρουσίασε με ένα συνειδητό τρόπο τη θεωρία των νόμων της σκέψης, τη διαλεκτική της σκέψης.
Για δεύτερη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας μετά τον Αριστοτέλη, η διαλεκτική αναδεικνύεται σαν την πιο σπουδαία μορφή σκέψης και σήμερα είναι η μόνη που μπορεί να προσφέρει τη μέθοδο ερμηνείας της εξέλιξης της φύσης και της κοινωνίας καθώς και της αλληλεξάρτησής τους.
Η μετάβαση σήμερα από τη μεταφυσική στη διαλεκτική σκέψη είναι το ζητούμενο. Σε κάθε περίοδο της επιστήμης αλλά και της ιστορίας ξεκινάμε από τα πραγματικά γεγονότα. Επομένως, όπως και στις φυσικές επιστήμες έτσι και στην κοινωνία οι αλληλοσυνδέσεις δεν πρέπει να εισάγονται στα γεγονότα αλλά ξεκινώντας απ’ αυτά θα πρέπει να ανακαλύπτονται μέσα απ’ αυτά και να επαληθεύονται μέσα από τις πράξεις και την κοινωνική δράση, όπως στις επιστήμες γίνεται με το πείραμα.
Η αθηναϊκή δημοκρατία ήταν το μόνο πολίτευμα στην ιστορία που λειτούργησε με την άμεση δημοκρατία χάρη στην επαναστατική φιλοσοφική και πολιτική της σκέψη. Η περίοδος που ακολούθησε μέχρι τώρα είχε σαν βάση της τη μεταφυσική σκέψη και πάνω σ’ αυτήν βασίστηκαν οι διάφορες μορφές των πολιτευμάτων.
Όλα τα κόμματα που δημιουργήθηκαν τους προηγούμενους αιώνες βασίστηκαν στην αντιπροσώπευση. Πάντα υπήρχε μια «φωτισμένη ηγεσία», ένα «φωτισμένο κόμμα» που υποκαθιστούσε την κοινωνία και στηριζόταν στην «πίστη» θεωριών και δογμάτων δοσμένων εξαρχής μη αμφισβητούμενων από κανέναν και επομένως στην υποταγή και την τυφλή υπακοή της κοινωνίας σ’ αυτή την ηγεσία ή το κόμμα.
Η συγκέντρωση εξουσίας από μια ελίτ στο όνομα της αστικής ή της εργατικής τάξης, η ιστορία απέδειξε ότι καταλήγει σε ένα κράτος γραφειοκρατικό, απόμακρο και αντιμέτωπο με την κοινωνία σαν σύνολο. Η αυτονομία υπονομεύει αυτά τα κράτη και τα πολιτικά τους συστήματα. Τα αντιπροσωπευτικά πολιτεύματα καπηλεύονται την έννοια της ελευθερίας που στην άμεση δημοκρατία σημαίνει πραγματική συμμετοχή των πολιτών στην εξουσία.
Οι «ειδήμονες» στα αντιπροσωπευτικά πολιτεύματα είναι αναγκαίοι για την ύπαρξη και τη συνέχιση του υπάρχοντος συστήματος. Έχουν αναδειχθεί σε μορφώματα που υποκαθιστούν την βούληση και εξουσία των πολιτών. Είναι οι διάφοροι «ειδικοί» πολιτικοί, οικονομολόγοι, δημοσιογράφοι, συνήθως με ρητορικές ικανότητες που τις χρησιμοποιούν έντεχνα για να διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα, αγορεύοντας από κανάλι σε κανάλι για να μας πείσουν για την ορθότητα των οικονομικών μέτρων, το αναπόφευκτο της υπογραφής της δανειακής σύμβασης και πάνω απ’ όλα για την αναγκαιότητα του ρόλου ύπαρξης αλλά και της «δύναμης» του χρηματιστικού κεφαλαίου. Έχουν φθάσει στο σημείο να απαγορεύουν ακόμα και την οποιαδήποτε αναφορά για την λεγόμενη αναδιάρθρωση του χρέους λέγοντας ότι αυτό είναι θέμα που πρέπει να απασχολεί λίγους και ειδικούς που θα πρέπει να έχουν λόγο γι’ αυτήν όπως και για την οικονομία γενικότερα.
Το πολιτικό σύστημα και τα κόμματα που το στηρίζουν, συνειδητά προβάλλουν αυτή την αναγκαιότητα και τη «δύναμη» του χρηματιστικού κεφαλαίου γιατί τρέμουν να πουν αυτό που έχει αρχίσει σιγά σιγά να βλέπει όλο και πιο πολύς κόσμος ότι «ο βασιλιάς είναι γυμνός» δηλαδή ότι το χρηματιστικό κεφάλαιο είναι άχρηστο και επικίνδυνο για την κοινωνία.
Έτσι λοιπόν σήμερα η αναγκαιότητα για την άμεση δημοκρατία δεν είναι ένα αφηρημένο και θεωρητικό ζήτημα. Η έκφραση της κοινωνίας σήμερα μπορεί να γίνει μόνο με αμεσοδημοκρατικό τρόπο. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να υποστηρίξουμε όλες τις μορφές αυτοοργάνωσης που λειτουργούν με άμεση δημοκρατία χωρίς κατευθυνόμενη πολιτική πλατφόρμα και προγραμματικές διακηρύξεις καθόσον η συγκρότηση μιας τέτοιας πλατφόρμας θα πρέπει να είναι το ζητούμενο και το αποτέλεσμα τής όσο το δυνατό μεγαλύτερης συζήτησης και πιο πλατιάς ψηφοφορίας των πολιτών. Η δημιουργία ενός νέου συντάγματος, νέων νόμων καθώς και η μορφή που θα πρέπει να πάρει η δικαστική εξουσία θα είναι και αυτά αποτέλεσμα αυτής της ενεργού συμμετοχής.
Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι αγρότες, οι νέοι που αυτοοργανώνονται κατά τόπους, θα πρέπει να συζητούν και να προτείνουν συγκεκριμένα μέτρα για την κατάργηση της δανειακής σύμβασης αλλά και την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Δεν μπορούμε να αναλωνόμαστε σε αδιέξοδες συζητήσεις για όλα μαζί τα πολιτικά ζητήματα αν δεν επικεντρωθούμε πρώτα απ’ όλα στον τρόπο που πρέπει να λειτουργήσει η άμεση δημοκρατία αλλά και στο ποιες θα πρέπει να είναι οι θέσεις μας για την οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας.
Οι συζητήσεις που θα γίνονται πρέπει να καταλήγουν σε συγκεκριμένες αποφάσεις. Πρέπει να αρχίζουμε σιγά σιγά να ψηφίζουμε και με τις αποφάσεις της πλειοψηφίας να εκφράζουμε σιγά σιγά τη θέληση των πολιτών. Οι εκπρόσωποι των συνελεύσεων που θα είναι άμεσα ανακλητοί θα μεταφέρουν τις αποφάσεις της πλειοψηφίας σε όργανα που θα συντονίζουν πανελλαδικά το κίνημα. Πρέπει να εξεταστούν οι μορφές και η αναγκαία σύνθεση που θα πρέπει να πάρουν αυτές οι συνελεύσεις για να εκφράζουν όσο το δυνατόν καλύτερα τις ανάγκες της κοινωνίας.
Ο χρόνος μας πιέζει. Μην περιμένουμε από κανέναν μεσσία να μας βρει λύσεις. Δεν υπάρχουν έτοιμες απαντήσεις για τα δεκάδες ερωτήματα που θέτονται καθημερινά. Οι λύσεις θα βρεθούν μόνο όταν ο κάθε ένας από μας μπει μπροστά και αρχίσει να κάνει συγκεκριμένες προτάσεις. Τότε θα απελευθερωθούν πραγματικά τεράστιες δυνάμεις στην κοινωνία που αυτή τη στιγμή εμποδίζονται να εκφραστούν. Αυτές θα είναι και η κινητήρια δύναμη για την αλλαγή της κοινωνίας.
Η τεχνογνωσία και η νομοτεχνική δυνατότητα να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο υπάρχουν.
Μια τέτοιου είδους αυτοοργάνωση εξασφαλίζει τρεις βασικές αρχές:
- Την αρχή της μη κατοχής της αλήθειας. Το σωστό αποφασίζεται υπό τις συγκεκριμένες κάθε φορά συνθήκες συλλογικά, στην προσπάθεια των ανθρώπων να προσδιορίσουν το πρακτέο.
- Την αρχή της ελευθερίας. Οι άνθρωποι ρυθμίζουν αμέσως το αποτέλεσμα και το σκοπό και την κατεύθυνση της κοινής τους δυνάμεως.
- Την αρχή της δημοκρατίας. Εφόσον όλοι μπορεί να έχουν δίκιο ή άδικο, ας αποφασίσουν οι περισσότεροι κι απ’ τους περισσότερους οι σοφότεροι κι απ’ τους σοφότερους οι περισσότεροι.
Μια τέτοιου είδους ή προς αυτή την κατεύθυνση αναδιάρθρωση του Κράτους, αντιμετωπίζει τη διαφθορά και την πελατειακή σχέση (αφού εγώ συλλογικά έχω αποφασίσει τι πρόβλημα έχω και πώς θα το λύσω, πόσο και ποιος θα φορολογηθεί και που θα δαπανηθεί ο φόρος) και το μεγαλύτερο μέρος της σημερινής κοινωνικής και πολιτικής παθογένειας.
Και το πιο σημαντικό, μια τέτοια οργάνωση, χωρίς να αναμένει «μεσσίες» και χωρίς να αναλώνεται στην σύγκρουση των ομαδοποιημένων παντοειδών συμφερόντων, ανασυγκροτεί τον ελληνικό
κοινοτικό τρόπο και θέτει νέες δημιουργικές βάσεις για μια δυναμική αναγέννηση της ρημαγμένης και ιδιωτευούσης από καιρό ελληνικής κοινωνίας. Αναγεννημένη και λειτουργική μια ελληνική κοινωνία μπορεί να θέσει τα κριτήρια του κοινού μας βίου και να διαμορφώσει τις πολιτικές που θα κατευθύνουν τη χώρα, και ποιος ξέρει κάποτε μπορεί να ξαναχτίσει Παρθενώνες και Αγίες Σοφίες. Μια προϋπόθεση μόνο υπάρχει, να αναλάβει ο λαός μας την ευθύνη.
Η μετάβαση σε ένα νέο σύστημα Άμεσης Δημοκρατίας είναι σήμερα όχι μόνο απόλυτα εφικτή, αλλά και, όσο ποτέ στο παρελθόν, απαραίτητη.
Δεν έχουμε πλέον την πολυτέλεια να πληρώνουμε τους επαγγελματίες λαοπλάνους και τους παρατρεχάμενούς τους, ενώ το να τους αφήνουμε τόσα χρόνια ελεύθερους να αποφασίζουν εξ’ ονόματός μας, είδαμε πού μας οδήγησε.
Καιρός να αντικρίσουμε την αλήθεια κατάματα και να πάρουμε, εμείς οι πολίτες το μέλλον μας στα χέρια μας. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία δεν είναι δημοκρατία!
Παρακολουθήστε πολύ προσεκτικά στο παρακάτω βίντεο τους λόγους, για τους οποίους το υπάρχον σύστημα των επαγγελματιών πολιτικών δημαγωγών δεν θα μπορούσε ποτέ να υπηρετήσει το πραγματικό συμφέρον των πολιτών και της χώρας..
Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία έχει τελειώσει
Η ελληνική κυβέρνηση πραξικοπηματικά και αντισυνταγματικά υπέγραψε μια επαίσχυντη δανειακή σύμβαση με την οποία παραχωρούνται άνευ όρων στις τράπεζες, για πρώτη φορά στην ιστορία των συμβάσεων, τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας καθώς και όλα τα δημόσια και ιδιωτικά περιουσιακά της στοιχεία.
Ταυτόχρονα, όμως, χάνεται από δω και στο εξής και η δυνατότητα του ελληνικού λαού να μπορεί να παίρνει ο ίδιος τις σημαντικότερες αποφάσεις που αφορούν τη ζωή και την ύπαρξή του. Οι αντιπρόσωποί του, δηλαδή η κυβέρνηση και το κοινοβούλιο, δεν είχαν καμία νόμιμη εξουσιοδότηση να υποθηκεύσουν για πάντα το μέλλον του στους διεθνείς και ντόπιους τραπεζίτες.
Ο θεσμός της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας όχι απλά δείχνει ότι έχει ξεπεραστεί αλλά έχει φτάσει σε ένα νέο ποιοτικό επίπεδο, στο να οργανώνει καταστροφές προς όφελος του χρηματιστικού κεφαλαίου σε βάρος του ελληνικού λαού.
Σήμερα οι μεγάλες αποφάσεις οικονομικές και πολιτικές δεν παίρνονται ούτε καν από τα ίδια θεσμοθετημένα όργανα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, όπως είναι το Κοινοβούλιο. Έχουν παραμεριστεί με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο γιατί ακόμα κι αυτά αποτελούν εμπόδιο για την ύπαρξη του χρηματιστικού κεφαλαίου. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι η δανειακή αυτή σύμβαση ούτε καν επικυρώθηκε από το ελληνικό κοινοβούλιο, όπως προβλέπει το σύνταγμα. Και όχι μόνο αυτό. Από δω και πέρα η δημοσιονομική πολιτική, η φορολογία, τα όρια συνταξιοδότησης, τα ελλείμματα, το χρέος και γενικότερα όλη η οικονομική πολιτική της χώρας θα καθορίζονται από ένα πανευρωπαϊκό κέντρο μέσω του συμφώνου ανταγωνιστικότητας, με επικεφαλής τη Γερμανία και τις άλλες ανεπτυγμένες χώρες.
Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι συνυφασμένη με την αποξένωση της κοινωνίας από το κράτος και τη συγκέντρωση της εξουσίας από μια ελίτ. Ήταν η μορφή που πήρε η δημοκρατία την εποχή των αστικών επαναστάσεων για να εκφράσει τις ανάγκες μιας νέας ανερχόμενης τάξης, παραχωρώντας στο λαό το δικαίωμα της εκλογής των αντιπροσώπων του με σκοπό να μπορέσει το κράτος να έχει την αποδοχή της κοινωνίας για να μπορέσει αυτό να κυβερνήσει.
Η πολιτική έχει γίνει «τέχνη» που την ασκούν ορισμένοι υποτίθεται ειδήμονες οι οποίοι καθορίζουν τη ζωή και το μέλλον μας. Σαν πολίτες, εν λευκώ εξουσιοδοτούμε τους αντιπροσώπους μας να παίρνουν αποφάσεις για λογαριασμό μας. Οι αντιπρόσωποί αυτοί δεσμεύονται με γενικότητες να μας εκπροσωπήσουν για τέσσερα χρόνια και αποφασίζουν για συγκεκριμένα και καθημερινά μέτρα χωρίς να έχουν έγκριση από μας για το καθένα ξεχωριστά.
Έχει φτάσει, όμως, στο τέλος ο οικονομικός τρόπος κυριαρχίας που τους επέτρεπε να λειτουργούν ενάντιά μας και υπέρ μεγάλων οικονομικών μονάδων. Ένα νέο μοντέλο παραγωγής που θα βγει από την κατάργηση του χρηματιστικού κεφαλαίου απαιτεί και ένα νέο είδος έκφρασης της δημοκρατίας για να μπορέσουν να ικανοποιηθούν οι ανθρώπινες ανάγκες σήμερα. Γιατί σαφώς το ζήτημα της δημοκρατίας δεν μπορεί να ξεχωριστεί από την οικονομία.
Η μεγαλύτερη συμμετοχή των πολιτών στα κοινά και η πληρέστερη ενημέρωσή τους για να αποφασίζουν πιο σωστά δεν αρκεί για να κάνουν τους πολίτες να πάνε πιο κοντά στη δημοκρατία. Χρειάζεται να υπάρξει η άμεση συμμετοχή των πολιτών στη διαμόρφωση και λήψη όλων των αποφάσεων που τους αφορούν.
Η άμεση δημοκρατία έχει την καταγωγή της στην αθηναϊκή δημοκρατία κατά την οποία οι αποφάσεις του δήμου δεν λαμβάνονταν από ειδικούς και εμπειρογνώμονες αλλά από όλους τους πολίτες. Οι ειδικοί ήταν ασήμαντοι γι’ αυτό και οι άρχοντες έβγαιναν με κλήρωση και όχι με εκλογές. Κυρίαρχος θεσμός λήψης των αποφάσεων ήταν η λαϊκή συνέλευση. Η αρχή της δημοκρατίας ήταν ο κάθε πολίτης να γίνεται εκ περιτροπής άρχων και αρχόμενος έτσι ώστε να εμποδίζεται η συγκέντρωση εξουσίας σε μια ελίτ.
Στις μέρες μας η κατάρρευση των πολιτικών ηγεσιών, των κομμάτων και γενικά η αμφισβήτηση σε κάθε μορφή αντιπροσώπευσης ανοίγει το δρόμο για μια κοινωνία όπου η άμεση συμμετοχή των πολιτών στη διαμόρφωση και τη λήψη των αποφάσεων που αφορούν τους ίδιους είναι όσο ποτέ άλλοτε αναγκαία.
Είναι ζωτικής σημασίας το να ψηφίζουμε όλοι μας αν θέλουμε να ακολουθήσουμε τον α’ ή β’ δρόμο. Να έχουμε όλοι δικαίωμα να διοικούμε, να αποφασίζουμε και να δικάζουμε. Αυτό σημαίνει ενεργός συμμετοχή.
Σήμερα συζητείται πολύ το θέμα της αυτοοργάνωσης. Αναπτύσσονται πολύ καλές συζητήσεις που παίρνουν καμιά φορά οξύτατες αλλά ταυτόχρονα αναγκαίες μορφές. Τη στιγμή που παλεύουμε για άμεση δημοκρατία όλες οι απόψεις είναι ανοικτές και ευπρόσδεκτες ακόμα και αν μας εξοργίζουν. Αυτή όμως είναι η αρχή της, διαφορετικά πέφτουμε στην παγίδα να έχουμε ένα άλλο κόμμα με το οποίο όποιος συμφωνεί ακολουθεί και όποιος διαφωνεί φεύγει. Για να λειτουργήσει η άμεση δημοκρατία δεν χρειάζονται προγραμματικές διακηρύξεις με τη μορφή καταστατικού με τις οποίες άλλος θα συμφωνήσει και άλλος όχι. Δεν πρέπει να αναζητούμε ακόμα κι ένα ελάχιστο επίπεδο ιδεολογικής συμφωνίας.
Δεν πάμε να φτιάξουμε ένα νέο κόμμα. Σαφώς και μπορεί να γίνουν από ορισμένους προτάσεις ολοκληρωμένες και όσο πιο ολοκληρωμένες τόσο το καλύτερο, αλλά δεν είναι υποχρεωτικό να συμφωνούμε όλοι στην ίδια πρόταση. Αυτό που θα ενώσει πραγματικά είναι η άμεση δημοκρατία, να διαφωνούμε σε ότι θέλουμε και όταν η πλειοψηφία θέλει κάτι να το αποφασίζουμε. Αυτό μειώνει τα λάθη. Είναι ο μόνος δρόμος για την ενότητα όλων των πραγματικά προοδευτικά σκεπτόμενων ανθρώπων.
Δεν βάζουμε όρους στην άμεση δημοκρατία. Δεν φοβόμαστε να βάλουμε σε ψηφοφορία καμία άποψη. Όλες οι απόψεις είναι δεκτές. Το μόνο πράγμα βέβαια που δεν μπαίνει σε ψηφοφορία είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα γιατί τότε παύουμε να υπάρχουμε σαν άνθρωποι.
Η άμεση δημοκρατία δεν έχει αντιπροσώπους για την υλοποίηση των αποφάσεων αλλά μεταφορείς των αποφάσεων. Έτσι αποκλείεται ο παραγοντισμός.
Η αντιπροσώπευση οδηγεί στην αδράνεια των ανθρώπων από τα πολιτικά πράγματα. Ο κάθε αντιπρόσωπος από τη στιγμή της εκλογής του γίνεται παράγοντας, επιβάλλεται λόγω της ιδιότητάς του πάνω στην κοινωνία και χρησιμοποιεί την εκλογή του συνήθως για δικό του όφελος και για τη δική του ματαιοδοξία. Αναγορεύεται ειδήμων λόγω της αναγκαστικής ενασχόλησής του με το αντικείμενο, εκμεταλλεύεται τις γνωριμίες, τις διασυνδέσεις του, δημιουργεί «αυλή» και κλίκες για να τον στηρίζουν.
Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι από τη στιγμή που εκλέγουμε τους αντιπροσώπους μας δεν υπάρχει λόγος εμείς να έχουμε ενεργή συμμετοχή. Θεωρώντας ότι οι αντιπρόσωποί μας λειτουργούν για τα συμφέροντά μας περιμένουμε απ’ αυτούς να μας λύνουν τα προβλήματά μας, γινόμαστε έτσι αδιάφοροι, άβουλοι, απομακρυνόμαστε από τα κοινά και θεωρούμε αυτό που συμβαίνει γύρω μας να είναι έξω από μας, απόμακρο και έτσι αδύνατο να το αλλάξουμε.
Στις μέρες μας η αξιοποίηση της ηλεκτρονικής τεχνολογίας ανοίγει πολλούς δρόμους για την εφαρμογή της άμεσης δημοκρατίας, ενώνοντας ανά πάσα στιγμή ευρεία στρώματα του πληθυσμού οργανώνοντας έρευνες, συζητήσεις, δημοψηφίσματα πάνω σε όλα τα θέματα που μας απασχολούν.
Έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε με στερεότυπα και με τον τρόπο που λειτουργούν τα πολιτικά κόμματα εμποδιζόμενοι έτσι να βλέπουμε καθαρά την έννοια της δημοκρατίας.
Το δικαίωμα στη λήψη αποφάσεων είναι ατομικό δικαίωμα του κάθε ανθρώπου και δεν παραχωρείται ούτε μεταβιβάζεται σε κανέναν αντιπρόσωπο. Κανένας δεν είναι ικανότερος από τον καθένα από μας στην άσκηση εξουσίας.
Ταυτόχρονα, όμως, χάνεται από δω και στο εξής και η δυνατότητα του ελληνικού λαού να μπορεί να παίρνει ο ίδιος τις σημαντικότερες αποφάσεις που αφορούν τη ζωή και την ύπαρξή του. Οι αντιπρόσωποί του, δηλαδή η κυβέρνηση και το κοινοβούλιο, δεν είχαν καμία νόμιμη εξουσιοδότηση να υποθηκεύσουν για πάντα το μέλλον του στους διεθνείς και ντόπιους τραπεζίτες.
Ο θεσμός της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας όχι απλά δείχνει ότι έχει ξεπεραστεί αλλά έχει φτάσει σε ένα νέο ποιοτικό επίπεδο, στο να οργανώνει καταστροφές προς όφελος του χρηματιστικού κεφαλαίου σε βάρος του ελληνικού λαού.
Σήμερα οι μεγάλες αποφάσεις οικονομικές και πολιτικές δεν παίρνονται ούτε καν από τα ίδια θεσμοθετημένα όργανα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, όπως είναι το Κοινοβούλιο. Έχουν παραμεριστεί με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο γιατί ακόμα κι αυτά αποτελούν εμπόδιο για την ύπαρξη του χρηματιστικού κεφαλαίου. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι η δανειακή αυτή σύμβαση ούτε καν επικυρώθηκε από το ελληνικό κοινοβούλιο, όπως προβλέπει το σύνταγμα. Και όχι μόνο αυτό. Από δω και πέρα η δημοσιονομική πολιτική, η φορολογία, τα όρια συνταξιοδότησης, τα ελλείμματα, το χρέος και γενικότερα όλη η οικονομική πολιτική της χώρας θα καθορίζονται από ένα πανευρωπαϊκό κέντρο μέσω του συμφώνου ανταγωνιστικότητας, με επικεφαλής τη Γερμανία και τις άλλες ανεπτυγμένες χώρες.
Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι συνυφασμένη με την αποξένωση της κοινωνίας από το κράτος και τη συγκέντρωση της εξουσίας από μια ελίτ. Ήταν η μορφή που πήρε η δημοκρατία την εποχή των αστικών επαναστάσεων για να εκφράσει τις ανάγκες μιας νέας ανερχόμενης τάξης, παραχωρώντας στο λαό το δικαίωμα της εκλογής των αντιπροσώπων του με σκοπό να μπορέσει το κράτος να έχει την αποδοχή της κοινωνίας για να μπορέσει αυτό να κυβερνήσει.
Η πολιτική έχει γίνει «τέχνη» που την ασκούν ορισμένοι υποτίθεται ειδήμονες οι οποίοι καθορίζουν τη ζωή και το μέλλον μας. Σαν πολίτες, εν λευκώ εξουσιοδοτούμε τους αντιπροσώπους μας να παίρνουν αποφάσεις για λογαριασμό μας. Οι αντιπρόσωποί αυτοί δεσμεύονται με γενικότητες να μας εκπροσωπήσουν για τέσσερα χρόνια και αποφασίζουν για συγκεκριμένα και καθημερινά μέτρα χωρίς να έχουν έγκριση από μας για το καθένα ξεχωριστά.
Έχει φτάσει, όμως, στο τέλος ο οικονομικός τρόπος κυριαρχίας που τους επέτρεπε να λειτουργούν ενάντιά μας και υπέρ μεγάλων οικονομικών μονάδων. Ένα νέο μοντέλο παραγωγής που θα βγει από την κατάργηση του χρηματιστικού κεφαλαίου απαιτεί και ένα νέο είδος έκφρασης της δημοκρατίας για να μπορέσουν να ικανοποιηθούν οι ανθρώπινες ανάγκες σήμερα. Γιατί σαφώς το ζήτημα της δημοκρατίας δεν μπορεί να ξεχωριστεί από την οικονομία.
Η μεγαλύτερη συμμετοχή των πολιτών στα κοινά και η πληρέστερη ενημέρωσή τους για να αποφασίζουν πιο σωστά δεν αρκεί για να κάνουν τους πολίτες να πάνε πιο κοντά στη δημοκρατία. Χρειάζεται να υπάρξει η άμεση συμμετοχή των πολιτών στη διαμόρφωση και λήψη όλων των αποφάσεων που τους αφορούν.
Η άμεση δημοκρατία έχει την καταγωγή της στην αθηναϊκή δημοκρατία κατά την οποία οι αποφάσεις του δήμου δεν λαμβάνονταν από ειδικούς και εμπειρογνώμονες αλλά από όλους τους πολίτες. Οι ειδικοί ήταν ασήμαντοι γι’ αυτό και οι άρχοντες έβγαιναν με κλήρωση και όχι με εκλογές. Κυρίαρχος θεσμός λήψης των αποφάσεων ήταν η λαϊκή συνέλευση. Η αρχή της δημοκρατίας ήταν ο κάθε πολίτης να γίνεται εκ περιτροπής άρχων και αρχόμενος έτσι ώστε να εμποδίζεται η συγκέντρωση εξουσίας σε μια ελίτ.
Στις μέρες μας η κατάρρευση των πολιτικών ηγεσιών, των κομμάτων και γενικά η αμφισβήτηση σε κάθε μορφή αντιπροσώπευσης ανοίγει το δρόμο για μια κοινωνία όπου η άμεση συμμετοχή των πολιτών στη διαμόρφωση και τη λήψη των αποφάσεων που αφορούν τους ίδιους είναι όσο ποτέ άλλοτε αναγκαία.
Είναι ζωτικής σημασίας το να ψηφίζουμε όλοι μας αν θέλουμε να ακολουθήσουμε τον α’ ή β’ δρόμο. Να έχουμε όλοι δικαίωμα να διοικούμε, να αποφασίζουμε και να δικάζουμε. Αυτό σημαίνει ενεργός συμμετοχή.
Σήμερα συζητείται πολύ το θέμα της αυτοοργάνωσης. Αναπτύσσονται πολύ καλές συζητήσεις που παίρνουν καμιά φορά οξύτατες αλλά ταυτόχρονα αναγκαίες μορφές. Τη στιγμή που παλεύουμε για άμεση δημοκρατία όλες οι απόψεις είναι ανοικτές και ευπρόσδεκτες ακόμα και αν μας εξοργίζουν. Αυτή όμως είναι η αρχή της, διαφορετικά πέφτουμε στην παγίδα να έχουμε ένα άλλο κόμμα με το οποίο όποιος συμφωνεί ακολουθεί και όποιος διαφωνεί φεύγει. Για να λειτουργήσει η άμεση δημοκρατία δεν χρειάζονται προγραμματικές διακηρύξεις με τη μορφή καταστατικού με τις οποίες άλλος θα συμφωνήσει και άλλος όχι. Δεν πρέπει να αναζητούμε ακόμα κι ένα ελάχιστο επίπεδο ιδεολογικής συμφωνίας.
Δεν πάμε να φτιάξουμε ένα νέο κόμμα. Σαφώς και μπορεί να γίνουν από ορισμένους προτάσεις ολοκληρωμένες και όσο πιο ολοκληρωμένες τόσο το καλύτερο, αλλά δεν είναι υποχρεωτικό να συμφωνούμε όλοι στην ίδια πρόταση. Αυτό που θα ενώσει πραγματικά είναι η άμεση δημοκρατία, να διαφωνούμε σε ότι θέλουμε και όταν η πλειοψηφία θέλει κάτι να το αποφασίζουμε. Αυτό μειώνει τα λάθη. Είναι ο μόνος δρόμος για την ενότητα όλων των πραγματικά προοδευτικά σκεπτόμενων ανθρώπων.
Δεν βάζουμε όρους στην άμεση δημοκρατία. Δεν φοβόμαστε να βάλουμε σε ψηφοφορία καμία άποψη. Όλες οι απόψεις είναι δεκτές. Το μόνο πράγμα βέβαια που δεν μπαίνει σε ψηφοφορία είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα γιατί τότε παύουμε να υπάρχουμε σαν άνθρωποι.
Η άμεση δημοκρατία δεν έχει αντιπροσώπους για την υλοποίηση των αποφάσεων αλλά μεταφορείς των αποφάσεων. Έτσι αποκλείεται ο παραγοντισμός.
Η αντιπροσώπευση οδηγεί στην αδράνεια των ανθρώπων από τα πολιτικά πράγματα. Ο κάθε αντιπρόσωπος από τη στιγμή της εκλογής του γίνεται παράγοντας, επιβάλλεται λόγω της ιδιότητάς του πάνω στην κοινωνία και χρησιμοποιεί την εκλογή του συνήθως για δικό του όφελος και για τη δική του ματαιοδοξία. Αναγορεύεται ειδήμων λόγω της αναγκαστικής ενασχόλησής του με το αντικείμενο, εκμεταλλεύεται τις γνωριμίες, τις διασυνδέσεις του, δημιουργεί «αυλή» και κλίκες για να τον στηρίζουν.
Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι από τη στιγμή που εκλέγουμε τους αντιπροσώπους μας δεν υπάρχει λόγος εμείς να έχουμε ενεργή συμμετοχή. Θεωρώντας ότι οι αντιπρόσωποί μας λειτουργούν για τα συμφέροντά μας περιμένουμε απ’ αυτούς να μας λύνουν τα προβλήματά μας, γινόμαστε έτσι αδιάφοροι, άβουλοι, απομακρυνόμαστε από τα κοινά και θεωρούμε αυτό που συμβαίνει γύρω μας να είναι έξω από μας, απόμακρο και έτσι αδύνατο να το αλλάξουμε.
Στις μέρες μας η αξιοποίηση της ηλεκτρονικής τεχνολογίας ανοίγει πολλούς δρόμους για την εφαρμογή της άμεσης δημοκρατίας, ενώνοντας ανά πάσα στιγμή ευρεία στρώματα του πληθυσμού οργανώνοντας έρευνες, συζητήσεις, δημοψηφίσματα πάνω σε όλα τα θέματα που μας απασχολούν.
Έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε με στερεότυπα και με τον τρόπο που λειτουργούν τα πολιτικά κόμματα εμποδιζόμενοι έτσι να βλέπουμε καθαρά την έννοια της δημοκρατίας.
Το δικαίωμα στη λήψη αποφάσεων είναι ατομικό δικαίωμα του κάθε ανθρώπου και δεν παραχωρείται ούτε μεταβιβάζεται σε κανέναν αντιπρόσωπο. Κανένας δεν είναι ικανότερος από τον καθένα από μας στην άσκηση εξουσίας.
Ομάδα Πολιτών Ηλιούπολης
Η Άμεση Δημοκρατία Ιστορική αναγκαιότητα σήμερα!
Για εκατομμύρια Έλληνες η πραγματική χρεοκοπία είναι ήδη μια πραγματικότητα. Όταν συνθλίβονται οικονομικά εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά οδηγώντας σε απόγνωση ολόκληρη την κοινωνία, όταν μέρα με τη μέρα οι εργαζόμενοι και η νεολαία συνειδητοποιούν ότι δεν μπορεί να υπάρχει μέλλον σ’ αυτό το σύστημα, τότε σημαίνει ότι έχει έρθει η ώρα να πάρουμε εμείς τη ζωή στα χέρια μας.
Το χρηματιστικό κεφάλαιο μέσα από τις τράπεζες, για να μπορέσει να επιβιώσει, καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις. Αυτή τη στιγμή κυκλοφορεί παγκόσμια περίπου 1.000 τρις δολάρια χωρίς αξία, τη στιγμή που το παγκόσμιο ΑΕΠ είναι μόλις 57 τρις. Το πλασματικό κεφάλαιο που απαιτεί να πάρει αξία μέσα από πρωτοφανή μέτρα λιτότητας παγκόσμια, δεν αρκείται με την εκμετάλλευση ορισμένων μερίδων αλλά με την ολοκληρωτική εκμετάλλευση του ανθρώπου και την καταβαράθρωση του βιοτικού του επίπεδου. Αυτό περνά σήμερα από την κατάλυση κάθε έννοιας κρατικής οικονομικής και πολιτικής αυτονομίας και έτσι εθνικής κυριαρχίας των χωρών.
Το χρηματιστικό κεφάλαιο μέσα από τις τράπεζες, για να μπορέσει να επιβιώσει, καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις. Αυτή τη στιγμή κυκλοφορεί παγκόσμια περίπου 1.000 τρις δολάρια χωρίς αξία, τη στιγμή που το παγκόσμιο ΑΕΠ είναι μόλις 57 τρις. Το πλασματικό κεφάλαιο που απαιτεί να πάρει αξία μέσα από πρωτοφανή μέτρα λιτότητας παγκόσμια, δεν αρκείται με την εκμετάλλευση ορισμένων μερίδων αλλά με την ολοκληρωτική εκμετάλλευση του ανθρώπου και την καταβαράθρωση του βιοτικού του επίπεδου. Αυτό περνά σήμερα από την κατάλυση κάθε έννοιας κρατικής οικονομικής και πολιτικής αυτονομίας και έτσι εθνικής κυριαρχίας των χωρών.
Το πείραμα ξεκίνησε με την Ελλάδα – η δανειακή σύμβαση με την οποία παραχωρούνται στους δανειστές τα κυριαρχικά και περιουσιακά στοιχεία της χώρας είναι η απόδειξη – αλλά στόχος τους είναι όλες οι χώρες παγκόσμια ακόμα και η ίδια η Αμερική. Η δημιουργία μιας τραπεζικής ελίτ σε υπερεθνικό επίπεδο, όπου θα συγκεντρώνει την παγκόσμια οικονομική και πολιτική δύναμη στα χέρια της, δεν χωράει πατρίδες και σύνορα. Αυτό το νέο στάδιο που έχουμε μπει οδηγεί στην εξαθλίωση εκατομμυρίων ανθρώπων. Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια πρέπει να δούμε και την προσπάθεια που γίνεται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου να ελέγξουν τον πληθυσμό της γης μέσα από την ίδια του την τροφή εφαρμόζοντας τον «Κώδικα Διατροφής» (Codex Alimentarius) θέτοντας εκτός λίστας απαραίτητα συστατικά για την ανθρώπινη διατροφή και επιβίωση, αλλά και προσθέτοντας επιβλαβείς ουσίες, με καταστροφικές συνέπειες για την ανθρωπότητα.
Ο ρόλος του χρηματιστικού κεφαλαίου, λοιπόν, δεν μπορεί να αλλάξει. Η κατάργησή του είναι αναγκαία για να επιζήσει σήμερα ο άνθρωπος.
Κανένα κόμμα από το υπάρχον πολιτικό σύστημα αλλά και γενικότερα κανένα κόμμα που θα δημιουργηθεί με βάση το σύστημα του αντιπροσωπευτικού πολιτεύματος δεν μπορεί να δώσει μια εναλλακτική λύση γιατί είναι μέρος του προβλήματος.
Η άμεση συμμετοχή των πολιτών στη διαμόρφωση μιας νέας οικονομικής δομής, στην υλοποίησή της αλλά και στον έλεγχό της είναι όσο ποτέ αναγκαία.
Το πολίτευμα της αθηναϊκής δημοκρατίας είναι ένας οδηγός για τη διαμόρφωση της άμεσης δημοκρατίας που επιχειρείται στις μέρες μας για δεύτερη φορά μετά από 2.500 χρόνια. Γυρίζουμε στην ιστορία για να εμπλουτίσουμε τις σκέψεις μας και να αντλήσουμε συμπεράσματα για τη λειτουργία της άμεσης δημοκρατίας σήμερα, μέσα από την ανάγκη μας για απόλυτη ελευθερία και δημοκρατία.
Οι μορφές που πήρε τότε η άμεση δημοκρατία μέσα από την Εκκλησία του Δήμου, την Ηλιαία, την Βουλή των 500, κ.λπ. δεν μπορεί να επαναληφθούν. Εκεί που πρέπει να επικεντρωθούμε και να βγάλουμε πολύτιμα συμπεράσματα από τότε για σήμερα είναι στην έννοια και την ουσία της δημοκρατίας.
Ο δήμος, δηλαδή οι πολίτες, ήταν η κύρια πηγή όλων των εξουσιών. Δεν αναγνώριζε κανέναν άλλον παρά τον εαυτό του σαν πηγή τους, γι’ αυτό και αποκλειόταν η μεταβίβαση εξουσιών σε αντιπροσώπους. Η συμμετοχή των πολιτών στη λειτουργία του δήμου γινόταν δυνατή μέσα από την εκκλησία του δήμου αλλά και με την κλήρωση η οποία ήταν η κύρια διαφορά της δημοκρατίας από τα άλλα πολιτεύματα. Το χαρακτηριστικό σημείο της άμεσης δημοκρατίας ήταν η άσκηση της δικαστικής εξουσίας από και προς όλους τους πολίτες. Οι βουλευτές, οι δικαστές και οι περισσότεροι άρχοντες, δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία των αξιωματούχων έβγαινε με κλήρωση. Οι ειδικοί δεν είχαν αποφασιστικό ρόλο για τη λειτουργία της δημοκρατίας. Ο έλεγχος της εξουσίας ήταν διαρκής και ουσιαστικός. Οι ελάχιστοι που εκλέγονταν δεν είχαν σχέση με αντιπροσώπευση αλλά με την εκλογή των καλύτερων στα αξιώματα που απαιτούνταν ειδικές γνώσεις και πείρα όπως οι στρατηγοί, οι ταμίες, κ.λπ. Αλλά και αυτοί ήταν κάτω από διαρκή έλεγχο και ανά πάσα στιγμή ανακλητοί. Ο έλεγχος ήταν ακόμα πιο ισχυρός γι’ αυτούς που εκλέγονταν και δεν κληρώνονταν.
Το πολίτευμα της αθηναϊκής δημοκρατίας ήταν το αποτέλεσμα μιας βαθμιαίας ανάπτυξης του δήμου και των αγώνων του και δοκιμασίας πολλών συστημάτων. Το περιεχόμενο της ενεργού συμμετοχής των πολιτών δεν ήταν δοσμένο εξαρχής αλλά μεταβαλλόταν όσο η δημοκρατία εξελισσόταν.
Η πολιτική σκέψη ήταν αυτή που καθόρισε την αρχή και την πορεία της. Εκείνη την εποχή υπήρχαν δυο φιλοσοφικά ρεύματα. Το πρώτο ρεύμα υποστήριζε ότι η πόλη και οι θεσμοί ήταν το αποτέλεσμα ανθρώπινων ενεργειών, ενώ το δεύτερο ότι η πόλη ήταν αποτέλεσμα επέμβασης της φύσης ή των θεών (Αριστοτέλης).
Το πρώτο ρεύμα που ξεκινάει από τους προσωκρατικούς ήταν αυτό που αμφισβητούσε τους υπάρχοντες θεσμούς και είχε την αντίληψη για την αυτοθέσμιση της πόλης. Η απουσία των a priori νόμων έδωσε έτσι ελευθερία στη σκέψη και τη δυνατότητα για την ανάπτυξη της δημοκρατίας.
Η επανάσταση στη σκέψη των αρχαίων ελλήνων ήταν ότι ο κόσμος ήταν δημιούργημα του χάους. Έβλεπαν τη φύση σαν ένα σύνολο καθολικά, μόνο που δεν μπορούσαν να την αναλύσουν. Την καθολική αλληλεξάρτηση των φυσικών φαινομένων δεν την συνήγαν από τα μερικά φαινόμενα γιατί οι φυσικές επιστήμες δεν είχαν αναπτυχθεί. Το σημαντικό, όμως, ήταν ότι πίστευαν ότι η φύση οφείλει την ύπαρξή της σε μια ακατάπαυστη κίνηση και αλλαγή. Αυτή η θεώρηση ήταν τότε μια φαεινή διαίσθηση.
Με το τέλος της αθηναϊκής δημοκρατίας η ανεπάρκεια σ’ αυτή τη θεώρηση έδωσε τη θέση της στη μεταφυσική που ήταν ορθότερη στα μερικά προβλήματα αλλά όχι στα γενικά. Η κυρίαρχη, όμως, φιλοσοφική θεώρηση ήταν τότε ότι κάθε αλλαγή στη φύση και στην κοινωνία ήταν απαράδεκτη.
Με το τέλος του Μεσαίωνα και την περίοδο της Αναγέννησης, η δικτατορία της εκκλησίας πάνω στο ανθρώπινο πνεύμα καταρρέει. Οι βασιλιάδες με την υποστήριξη των αστών συνέτριψαν τους φεουδάρχες και η αστική κοινωνία κάνει την εμφάνισή της. Ήταν η πιο μεγάλη προοδευτική επανάσταση στην ανθρωπότητα, τότε που γίγαντες της σκέψης εμφανίζονται.
Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες αναπτύσσονται οι επιστήμες. Η έρευνα έπρεπε να αρχίσει από την αρχή. Για τους φυσικούς επιστήμονες, όμως, του πρώτου μισού του 18ου αιώνα ο κόσμος ήταν αναλλοίωτος, απολιθωμένος, δοσμένος από πριν. Η επιστήμη ήταν δεμένη με τη θεολογία. Το ρήγμα έγινε με τον Καντ. Εμφανίστηκε νέα αντίληψη για τη φύση. Αποδείχτηκε ότι η φύση κινούνταν σε αιώνια πορεία αλλά αυτό ήταν τώρα το αποτέλεσμα ερευνών και επιστημονικής επιβεβαίωσης. Έτσι την επανάσταση στις επιστήμες ακολούθησε η επανάσταση στη σκέψη με τον Χέγκελ, ο οποίος παρουσίασε με ένα συνειδητό τρόπο τη θεωρία των νόμων της σκέψης, τη διαλεκτική της σκέψης.
Για δεύτερη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας μετά τον Αριστοτέλη, η διαλεκτική αναδεικνύεται σαν την πιο σπουδαία μορφή σκέψης και σήμερα είναι η μόνη που μπορεί να προσφέρει τη μέθοδο ερμηνείας της εξέλιξης της φύσης και της κοινωνίας καθώς και της αλληλεξάρτησής τους.
Η μετάβαση σήμερα από τη μεταφυσική στη διαλεκτική σκέψη είναι το ζητούμενο. Σε κάθε περίοδο της επιστήμης αλλά και της ιστορίας ξεκινάμε από τα πραγματικά γεγονότα. Επομένως, όπως και στις φυσικές επιστήμες έτσι και στην κοινωνία οι αλληλοσυνδέσεις δεν πρέπει να εισάγονται στα γεγονότα αλλά ξεκινώντας απ’ αυτά θα πρέπει να ανακαλύπτονται μέσα απ’ αυτά και να επαληθεύονται μέσα από τις πράξεις και την κοινωνική δράση, όπως στις επιστήμες γίνεται με το πείραμα.
Η αθηναϊκή δημοκρατία ήταν το μόνο πολίτευμα στην ιστορία που λειτούργησε με την άμεση δημοκρατία χάρη στην επαναστατική φιλοσοφική και πολιτική της σκέψη. Η περίοδος που ακολούθησε μέχρι τώρα είχε σαν βάση της τη μεταφυσική σκέψη και πάνω σ’ αυτήν βασίστηκαν οι διάφορες μορφές των πολιτευμάτων.
Όλα τα κόμματα που δημιουργήθηκαν τους προηγούμενους αιώνες βασίστηκαν στην αντιπροσώπευση. Πάντα υπήρχε μια «φωτισμένη ηγεσία», ένα «φωτισμένο κόμμα» που υποκαθιστούσε την κοινωνία και στηριζόταν στην «πίστη» θεωριών και δογμάτων δοσμένων εξαρχής μη αμφισβητούμενων από κανέναν και επομένως στην υποταγή και την τυφλή υπακοή της κοινωνίας σ’ αυτή την ηγεσία ή το κόμμα.
Η συγκέντρωση εξουσίας από μια ελίτ στο όνομα της αστικής ή της εργατικής τάξης, η ιστορία απέδειξε ότι καταλήγει σε ένα κράτος γραφειοκρατικό, απόμακρο και αντιμέτωπο με την κοινωνία σαν σύνολο. Η αυτονομία υπονομεύει αυτά τα κράτη και τα πολιτικά τους συστήματα. Τα αντιπροσωπευτικά πολιτεύματα καπηλεύονται την έννοια της ελευθερίας που στην άμεση δημοκρατία σημαίνει πραγματική συμμετοχή των πολιτών στην εξουσία.
Οι «ειδήμονες» στα αντιπροσωπευτικά πολιτεύματα είναι αναγκαίοι για την ύπαρξη και τη συνέχιση του υπάρχοντος συστήματος. Έχουν αναδειχθεί σε μορφώματα που υποκαθιστούν την βούληση και εξουσία των πολιτών. Είναι οι διάφοροι «ειδικοί» πολιτικοί, οικονομολόγοι, δημοσιογράφοι, συνήθως με ρητορικές ικανότητες που τις χρησιμοποιούν έντεχνα για να διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα, αγορεύοντας από κανάλι σε κανάλι για να μας πείσουν για την ορθότητα των οικονομικών μέτρων, το αναπόφευκτο της υπογραφής της δανειακής σύμβασης και πάνω απ’ όλα για την αναγκαιότητα του ρόλου ύπαρξης αλλά και της «δύναμης» του χρηματιστικού κεφαλαίου. Έχουν φθάσει στο σημείο να απαγορεύουν ακόμα και την οποιαδήποτε αναφορά για την λεγόμενη αναδιάρθρωση του χρέους λέγοντας ότι αυτό είναι θέμα που πρέπει να απασχολεί λίγους και ειδικούς που θα πρέπει να έχουν λόγο γι’ αυτήν όπως και για την οικονομία γενικότερα.
Το πολιτικό σύστημα και τα κόμματα που το στηρίζουν, συνειδητά προβάλλουν αυτή την αναγκαιότητα και τη «δύναμη» του χρηματιστικού κεφαλαίου γιατί τρέμουν να πουν αυτό που έχει αρχίσει σιγά σιγά να βλέπει όλο και πιο πολύς κόσμος ότι «ο βασιλιάς είναι γυμνός» δηλαδή ότι το χρηματιστικό κεφάλαιο είναι άχρηστο και επικίνδυνο για την κοινωνία.
Έτσι λοιπόν σήμερα η αναγκαιότητα για την άμεση δημοκρατία δεν είναι ένα αφηρημένο και θεωρητικό ζήτημα. Η έκφραση της κοινωνίας σήμερα μπορεί να γίνει μόνο με αμεσοδημοκρατικό τρόπο. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να υποστηρίξουμε όλες τις μορφές αυτοοργάνωσης που λειτουργούν με άμεση δημοκρατία χωρίς κατευθυνόμενη πολιτική πλατφόρμα και προγραμματικές διακηρύξεις καθόσον η συγκρότηση μιας τέτοιας πλατφόρμας θα πρέπει να είναι το ζητούμενο και το αποτέλεσμα τής όσο το δυνατό μεγαλύτερης συζήτησης και πιο πλατιάς ψηφοφορίας των πολιτών. Η δημιουργία ενός νέου συντάγματος, νέων νόμων καθώς και η μορφή που θα πρέπει να πάρει η δικαστική εξουσία θα είναι και αυτά αποτέλεσμα αυτής της ενεργού συμμετοχής.
Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι αγρότες, οι νέοι που αυτοοργανώνονται κατά τόπους, θα πρέπει να συζητούν και να προτείνουν συγκεκριμένα μέτρα για την κατάργηση της δανειακής σύμβασης αλλά και την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Δεν μπορούμε να αναλωνόμαστε σε αδιέξοδες συζητήσεις για όλα μαζί τα πολιτικά ζητήματα αν δεν επικεντρωθούμε πρώτα απ’ όλα στον τρόπο που πρέπει να λειτουργήσει η άμεση δημοκρατία αλλά και στο ποιες θα πρέπει να είναι οι θέσεις μας για την οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας.
Οι συζητήσεις που θα γίνονται πρέπει να καταλήγουν σε συγκεκριμένες αποφάσεις. Πρέπει να αρχίζουμε σιγά σιγά να ψηφίζουμε και με τις αποφάσεις της πλειοψηφίας να εκφράζουμε σιγά σιγά τη θέληση των πολιτών. Οι εκπρόσωποι των συνελεύσεων που θα είναι άμεσα ανακλητοί θα μεταφέρουν τις αποφάσεις της πλειοψηφίας σε όργανα που θα συντονίζουν πανελλαδικά το κίνημα. Πρέπει να εξεταστούν οι μορφές και η αναγκαία σύνθεση που θα πρέπει να πάρουν αυτές οι συνελεύσεις για να εκφράζουν όσο το δυνατόν καλύτερα τις ανάγκες της κοινωνίας.
Ο χρόνος μας πιέζει. Μην περιμένουμε από κανέναν μεσσία να μας βρει λύσεις. Δεν υπάρχουν έτοιμες απαντήσεις για τα δεκάδες ερωτήματα που θέτονται καθημερινά. Οι λύσεις θα βρεθούν μόνο όταν ο κάθε ένας από μας μπει μπροστά και αρχίσει να κάνει συγκεκριμένες προτάσεις. Τότε θα απελευθερωθούν πραγματικά τεράστιες δυνάμεις στην κοινωνία που αυτή τη στιγμή εμποδίζονται να εκφραστούν. Αυτές θα είναι και η κινητήρια δύναμη για την αλλαγή της κοινωνίας.
Ομάδα Πολιτών Ηλιούπολης
Πώς λειτουργεί η Άμεση Δημοκρατία στην Ελβετία
Είναι ίσως σκόπιμο να αναλύσουμε σε γενικές γραμμές πως λειτουργεί η δημοκρατία της Ελβετίας, έτσι ώστε να κατανοήσουμε καλύτερα, ποια οφείλουν να είναι τα επόμενα στάδια εξέλιξης της χώρας μας.
Κατ’ αρχήν λοιπόν, η σημερινή Ελβετία αποτελείται από 20 καντόνια και 6 «ημικαντόνια», διαφορετικής έκτασης πληθυσμού και οικονομικής δομής μεταξύ τους (με 3.000 κοινότητες). Το κάθε ένα από τα 26 καντόνια και ημικαντόνια έχει το δικό του Σύνταγμα, τα δικά του Δικαστήρια, τη δική του Κυβέρνηση, το δικό του Κοινοβούλιο και τη δική του Αστυνομία. Η πολύπλοκη αυτή δομή έχει σαν αποτέλεσμα την ύπαρξη διαφορετικών νόμων, οι οποίοι συνήθως εξισορροπούνται μεταξύ τους, έτσι ώστε να λειτουργεί το σύστημα στο σύνολο του – περισσότερο μετά από συμφωνίες των καντονιών και λιγότερο με τη βοήθεια ομοσπονδιακών νομοθετημάτων.
Το βασικότερο χαρακτηριστικό της άμεσης δημοκρατίας της χώρας είναι τα συχνά (αρκετές φορές εντός του ίδιου έτους) δημοψηφίσματα, τα οποία αφορούν νόμους και νομοσχέδια – σε επίπεδο κοινοτήτων, επίσης τον προϋπολογισμό (έσοδα και έξοδα). Κατά τη διάρκεια ενός «δημοψηφιστικού» σαββατοκύριακου, αποφασίζεται συχνά για περισσότερα από δέκα διαφορετικά θέματα, τα οποία συμπεριλαμβάνουν «ερωτήματα» της ομοσπονδίας, των καντονιών και των κοινοτήτων.
Το ομοσπονδιακό Σύνταγμα, όπως επίσης το Σύνταγμα των καντονιών, καθορίζει επακριβώς το είδος των νόμων, καθώς επίσης των υπολοίπων αποφάσεων (νομοσχεδίων κλπ), οι οποίοι (οποίες) υπάγονται υποχρεωτικά σε δημοψηφίσματα. Για όλους τους εναπομένοντες νόμους ή αλλαγές νόμων, για αυτούς δηλαδή που δεν υπάγονται σε δημοψηφίσματα, είναι δυνατόν, εντός τριών μηνών από την ψήφιση τους εκ μέρους του εκάστοτε Κοινοβουλίου, να απαιτηθεί από τους Πολίτες η διενέργεια δημοψηφίσματος – υπό την προϋπόθεση να συγκεντρωθούν 50.000 υπογραφές, μεταξύ αυτών που έχουν το εκλογικό δικαίωμα. Ίσως οφείλουμε να σημειώσομε εδώ ότι, στην Ελβετία επιτρέπεται η ταχυδρομική ψήφος (υποθέτουμε σύντομα και η ηλεκτρονική), έτσι ώστε να διευκολύνονται οι Πολίτες στην εξάσκηση των εκλογικών τους δικαιωμάτων.
Το ίδιο ισχύει και για τις αποφάσεις των καντονιών ή των κοινοτήτων – όπου όμως ο αριθμός των απαιτουμένων υπογραφών είναι ανάλογα μικρότερος. Στις πολύ μικρές κοινότητες δεν υπάρχει «κοινοβούλιο», οπότε οι εκλογείς συζητούν και αποφασίζουν κατά τη διάρκεια των «κοινοτικών συγκεντρώσεων», οι οποίες λαμβάνουν χώρα πολλές φορές εντός του ιδίου έτους.
Επειδή, μέσα σε μία άμεση δημοκρατία, οι νόμοι, οι οποίοι ψηφίζονται από το Κοινοβούλιο, μπορούν να καταργηθούν με τη βοήθεια της συλλογής υπογραφών εναντίον τους, οπότε ακολουθεί δημοψήφισμα, γίνεται εκ των πρότερων προσπάθεια, πριν ακόμη δηλαδή ψηφιστούν, να εξασφαλισθεί η συμφωνία της πλειοψηφίας των εκλογέων – με αποτέλεσμα να υπάρχουν αρκετοί συμβιβασμοί, έτσι ώστε να λαμβάνονται υπ’ όψιν τα συμφέροντα όλων.
Στα πλαίσια αυτά η κυβέρνηση, πριν ακόμη συντάξει τους νόμους, διενεργεί έρευνες μεταξύ όλων των κομμάτων, των κοινωνικών ομάδων, των εμπορικών συνδέσμων, των συνδικαλιστικών οργανώσεων, των θρησκευτικών συλλόγων κλπ, έτσι ώστε να σφυγμομετρήσει την κοινή γνώμη. Επειδή λοιπόν σε μία άμεση δημοκρατία οι νόμοι ελέγχονται από όλους τους Πολίτες, το κοινό συμφέρον ευρίσκεται σε πρώτη θέση – ενώ η «συντεχνιακή» ικανοποίηση των πολιτικών κομμάτων ή άλλων ομάδων μεταξύ τους, έρχεται σε δεύτερη μοίρα.
Συνεχίζοντας, με τη συγκέντρωση 100.000 υπογραφών από το εκλογικό σώμα, μπορεί να απαιτηθεί η αλλαγή του Συντάγματος σε ομοσπονδιακό επίπεδο – σε επίπεδο καντονιών, οι απαιτούμενες υπογραφές είναι λιγότερες. Σε σχέση δε με κάθε πρωτοβουλία των Πολιτών είναι υποχρεωτικά τα δημοψηφίσματα, ακόμη και αν διαφωνεί η κυβέρνηση ή το κοινοβούλιο. Εν τούτοις, το κοινοβούλιο έχει τη δυνατότητα να αντιπροτείνει κάτι άλλο στους Πολίτες, για το οποίο είναι τότε υποχρεωμένοι να ψηφίσουν.
Σε αντίθεση τώρα με τα απλά νομοθετήματα, η αλλαγή του Συντάγματος σε ομοσπονδιακό επίπεδο απαιτεί, εκτός από την πλειοψηφία των εκλογέων, επίσης την πλειοψηφία των καντονιών – κάτι που πρακτικά έχει αποδειχθεί μεγαλύτερο εμπόδιο. Το ομοσπονδιακό κοινοβούλιο τώρα αποτελείται από δύο μέρη:
(α) Από το Εθνικό Συμβούλιο (τη μεγάλη Βουλή), στο οποίο εκπροσωπούνται όλοι οι Πολίτες ισότιμα. Ο αριθμός των εδρών του έχει περιορισθεί στις 200, κάτι που σημαίνει ότι υπάρχει ένας βουλευτής ανά 35.000 εκλογείς. Κάθε καντόνι αποτελεί έναν εκλογικό τομέα και εκλέγει έναν τουλάχιστο εκπρόσωπο – ενώ η εκλογική θητεία ανέρχεται σε τέσσερα έτη.
(β) Από το Τοπικό Συμβούλιο (τη μικρή Βουλή), στο οποίο εκπροσωπούνται όλα τα καντόνια – όπου το κάθε ένα στέλνει δύο εκπροσώπους, ενώ τα «ημικαντόνια» από έναν. Τα μέλη του τοπικού συμβουλίου εκλέγονται με το Δίκαιο των καντονιών, ενώ η θητεία τους μπορεί (χωρίς όμως να είναι υποχρεωτικό) να είναι η ίδια με αυτήν του Εθνικού Συμβουλίου.
Το «αξίωμα» του βουλευτή στην Ελβετία δεν θεωρείται ως κύρια απασχόληση – οπότε οι αμοιβές που λαμβάνουν οι βουλευτές είναι ελάχιστες, με αποτέλεσμα να είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται στο επάγγελμα τους, για να συντηρηθούν. Παρά το ότι λοιπόν οι απαιτήσεις των κοινοβουλευτικών δραστηριοτήτων είναι πολύ μεγάλες, οπότε οι βουλευτές είναι αναγκασμένοι να δαπανούν πολλές ώρες, οι Ελβετοί δεν θέλουν να υιοθετήσουν ένα «επαγγελματικό κοινοβούλιο» – θεωρώντας πολύ σωστά ότι έτσι, χωρίς να είναι επαγγελματικό δηλαδή, λειτουργεί περισσότερο προς όφελος των Πολιτών.
Τα μέλη της ομοσπονδιακής κυβέρνησης δεν εκλέγονται από τους Πολίτες, αλλά από το Κοινοβούλιο – τόσο από το Εθνικό, όσο και από το Τοπικό, κατά τη διάρκεια μίας κοινής συνεδρίασης τους. Τα επτά μέλη της κυβέρνησης (δύο από το κόμμα των ελευθέρων δημοκρατών, δύο από το χριστιανοδημοκρατικό, δύο από το σοσιαλιστικό και ένα από το SVP), το κάθε ένα εκ των οποίων διοικεί κάποιο υπουργείο, σχηματίζουν μία «συναδελφική Αρχή» (η διακομματική «συναίνεση» είναι εκ των πραγμάτων δεδομένη), η οποία λαμβάνει όλες τις σημαντικές κυβερνητικές αποφάσεις, κατά τη διάρκεια των εβδομαδιαίων συναντήσεων της.
Ο Πρόεδρος (πρωθυπουργός) της κυβέρνησης εκλέγεται κάθε χρόνο όπου, με βάση άγραφους κανόνες, όλα τα μέλη της εκάστοτε κυβέρνησης ασκούν την εξουσία του Προέδρου, ο ένας μετά τον άλλον (rotation principle). Ο εκάστοτε Πρόεδρος διευθύνει τις συνεδριάσεις της κυβέρνησης, ίσος μεταξύ ίσων, ενώ αντιπροσωπεύει τη χώρα σε επίσημες δραστηριότητες, είναι υπεύθυνος για την καθιερωμένη ομιλία του νέου έτους κλπ. Όμως, δεν υποδέχεται μόνο αυτός τους ξένους εκπροσώπους άλλων κυβερνήσεων, αλλά όλη η κυβέρνηση μαζί.
Τα κοινοβούλια των καντονιών αποτελούνται από ένα σώμα (μεγάλη βουλή), ενώ διαθέτουν 100-200 βουλευτές, οι οποίοι εκλέγουν την κυβέρνηση του καντονιού, όπως συμβαίνει με την ομοσπονδιακή. Τέλος, ένα μέρος των 3.000 κοινοτήτων της Ελβετίας ειδικά οι πόλεις, διαθέτουν ένα κοινοτικό κοινοβούλιο – συνήθως με λιγότερους από 50 βουλευτές.
Η ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΟΣ
Έχουμε την άποψη ότι, η ανάγκη αναθεώρησης του εκ φύσεως διεφθαρμένου πολιτεύματος της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας (άρθρο μας), πρέπει να είναι εν πρώτοις προς την κατεύθυνση της συμμετοχικής δημοκρατίας, η οποία ορίζεται ως εξής:
“Η συμμετοχική δημοκρατία είναι ένας τύπος φιλελεύθερης δημοκρατίας, η οποία δίνει έμφαση στην ευρεία εμπλοκή των πολιτών στην διεύθυνση και διαχείριση των πολιτικών υποθέσεων. Αν και η ετυμολογία υπονοεί ότι, όλα τα πολιτεύματα που αξίζουν την ονομασία «δημοκρατία» στηρίζονται στη συμμετοχή των πολιτών, οι παραδοσιακές αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες τείνουν να περιορίζουν τη συμμετοχή αυτή στην ανάδειξη αντιπροσώπων, οι οποίοι αποφασίζουν για όλα τα ζητήματα, εγκαταλείποντας έτσι τη διακυβέρνηση σε μία επαγγελματική ολιγαρχία – πολύ συχνά δε, σε έναν «κομματικό» δικτάτορα-πρωθυπουργό. Η συμμετοχική δημοκρατία προσπαθεί να εισάγει σε αυτό το σύστημα κάποια χαρακτηριστικά άμεσης δημοκρατίας, συνήθως σε φιλελεύθερο πλαίσιο, έτσι ώστε να διευρύνει το πλήθος των ανθρώπων που έχουν πρόσβαση στις πολιτικές διεργασίες λήψης αποφάσεων, αλλά και να εμβαθύνει αυτήν την πρόσβαση”.
- Να οργανωθούμε διοικητικά σε 110 νομούς των 100.000 κατοίκων, οι οποίοι θα αναλάβουν πλήρως την είσπραξη και τη διαχείριση της φορολογίας των πολιτών που ανήκουν στη δικαιοδοσία τους, όπως και τη συνολική δημόσια δαπάνη που τους αναλογεί, σε όλους τους τομείς, της παιδείας, της υγείας, της ασφάλειας, των δημοσίων αγαθών, των δημοσίων έργων κ.τ.ο. για τα διοικητικά τους όρια.
- Οι νομοί αυτοί θα συγκροτήσουν με συνέλευση (περί τις 70.000 πολιτών ανά 100.000 κατοίκων, ο αριθμός μπορεί να μειωθεί αυξάνοντας το ηλικιακό όριο από τα 18 στα 21) τα τοπικά τους «κοινά», θα ψηφίζουν τον ετήσιο προϋπολογισμό τους, θα εκλέγουν τους τοπικούς χωριστά για κάθε υπούργημα
άρχοντες, θα εκλέγουν το τοπικό νομαρχιακό συμβούλιο, που θα παρακολουθεί την εφαρμογή των αποφάσεων της γενικής συνέλευσης, και θα αποστέλλουν 3 αντιπροσώπους στο εθνικό κοινοβούλιο ανά πάσα στιγμή ανακλητούς από τη συνέλευση του νομού. ( Η συνέλευση διαδικαστικά λειτουργεί περίπου όπως ένα κομματικό ή ένα πολυμετοχικής εταιρίας συνέδριο). Το «Κοινό» αποτελεί το ανώτερο όργανο λήψης των αποφάσεων του νομού.
- Κάθε τέτοιος νομός είναι διαρθρωμένος σε 10 των 10.000 κατοίκων δήμους, οι οποίοι έχουν αρμοδιότητες αυτοδιοικητικές (όπως περίπου ένας σημερινός δήμος) και οργανωτικές των γενικών συνελεύσεων (ποιοι θα μιλήσουν, ποιες προτάσεις θα κατατεθούν, ποια πρόσωπα θα προταθούν για την ανάληψη των υπουργημάτων κ.τ.ο. από τον κάθε δήμο στη γενική του νομού συνέλευση). Οι δήμοι συγκροτούνται σε σώμα με συνέλευση των δημοτών τους, η οποία αποτελεί το όργανο λήψης των αποφάσεων του δήμου.
- Οι Νομοί αποδίδουν το 20% της φορολογίας που εισπράττουν στο κεντρικό κράτος, το οποίο έχει το στρατό, την εξωτερική πολιτική και όλες τις σχετικές κεντρικές υπηρεσίες.
- Το εθνικό κοινοβούλιο είναι διαρκές (οι βουλευτές ως αντιπρόσωποι των τοπικών κοινοτήτων έχουν ορισμένη θητεία και εκλέγονται, ελέγχονται και λογοδοτούν στις τοπικές συνελεύσεις. Είναι ανακλητοί.) Το εθνικό κοινοβούλιο νομοθετεί όπως και σήμερα, προκειμένου να διατηρηθεί η κοινότητα του δικαίου σ’ όλη την ελληνική επικράτεια. (Οι νομοί έχουν αναλάβει τη διοίκηση, την εκτελεστική εξουσία δηλαδή.)
- Το εθνικό κοινοβούλιο εκλέγει από τα μέλη του με ορισμένη θητεία την εθνική κυβέρνηση. Εκλέγει τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, όπως σήμερα.
- Η εθνική κυβέρνηση έχει την εκτελεστική εξουσία για όλους τους τομείς που δεν είναι δυνατόν να περάσουν σε τοπικό επίπεδο. (Το χρέος, ο στρατός, η διπλωματία, η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι υπηρεσίες πληροφοριών, η ναυσιπλοΐα, το εθνικό οδικό δίκτυο κ.τ.ο.). Η εθνική κυβέρνηση φροντίζει για την εξισορρόπηση των ανισοτήτων που προκύπτουν σε τοπικό επίπεδο.
- Το δικαστικό σύστημα αναδιαρθρώνεται αναλόγως προς την τοπική αναδιοργάνωση. Οι εισαγγελείς εκλέγονται τοπικά. Προβλέπονται δυο εθνικά κεντρικά δικαστήρια, ένα για τις μεταξύ των νομών, κράτους και νομών, πολιτών και δημοσίου διενέξεις και ένα με τις αρμοδιότητες του σημερινού Αρείου Πάγου συν μια κεντρική γενική εισαγγελία για το «μεγάλο» οργανωμένο έγκλημα.
Κατ’ αρχήν λοιπόν, η σημερινή Ελβετία αποτελείται από 20 καντόνια και 6 «ημικαντόνια», διαφορετικής έκτασης πληθυσμού και οικονομικής δομής μεταξύ τους (με 3.000 κοινότητες). Το κάθε ένα από τα 26 καντόνια και ημικαντόνια έχει το δικό του Σύνταγμα, τα δικά του Δικαστήρια, τη δική του Κυβέρνηση, το δικό του Κοινοβούλιο και τη δική του Αστυνομία. Η πολύπλοκη αυτή δομή έχει σαν αποτέλεσμα την ύπαρξη διαφορετικών νόμων, οι οποίοι συνήθως εξισορροπούνται μεταξύ τους, έτσι ώστε να λειτουργεί το σύστημα στο σύνολο του – περισσότερο μετά από συμφωνίες των καντονιών και λιγότερο με τη βοήθεια ομοσπονδιακών νομοθετημάτων.
Το βασικότερο χαρακτηριστικό της άμεσης δημοκρατίας της χώρας είναι τα συχνά (αρκετές φορές εντός του ίδιου έτους) δημοψηφίσματα, τα οποία αφορούν νόμους και νομοσχέδια – σε επίπεδο κοινοτήτων, επίσης τον προϋπολογισμό (έσοδα και έξοδα). Κατά τη διάρκεια ενός «δημοψηφιστικού» σαββατοκύριακου, αποφασίζεται συχνά για περισσότερα από δέκα διαφορετικά θέματα, τα οποία συμπεριλαμβάνουν «ερωτήματα» της ομοσπονδίας, των καντονιών και των κοινοτήτων.
Το ομοσπονδιακό Σύνταγμα, όπως επίσης το Σύνταγμα των καντονιών, καθορίζει επακριβώς το είδος των νόμων, καθώς επίσης των υπολοίπων αποφάσεων (νομοσχεδίων κλπ), οι οποίοι (οποίες) υπάγονται υποχρεωτικά σε δημοψηφίσματα. Για όλους τους εναπομένοντες νόμους ή αλλαγές νόμων, για αυτούς δηλαδή που δεν υπάγονται σε δημοψηφίσματα, είναι δυνατόν, εντός τριών μηνών από την ψήφιση τους εκ μέρους του εκάστοτε Κοινοβουλίου, να απαιτηθεί από τους Πολίτες η διενέργεια δημοψηφίσματος – υπό την προϋπόθεση να συγκεντρωθούν 50.000 υπογραφές, μεταξύ αυτών που έχουν το εκλογικό δικαίωμα. Ίσως οφείλουμε να σημειώσομε εδώ ότι, στην Ελβετία επιτρέπεται η ταχυδρομική ψήφος (υποθέτουμε σύντομα και η ηλεκτρονική), έτσι ώστε να διευκολύνονται οι Πολίτες στην εξάσκηση των εκλογικών τους δικαιωμάτων.
Το ίδιο ισχύει και για τις αποφάσεις των καντονιών ή των κοινοτήτων – όπου όμως ο αριθμός των απαιτουμένων υπογραφών είναι ανάλογα μικρότερος. Στις πολύ μικρές κοινότητες δεν υπάρχει «κοινοβούλιο», οπότε οι εκλογείς συζητούν και αποφασίζουν κατά τη διάρκεια των «κοινοτικών συγκεντρώσεων», οι οποίες λαμβάνουν χώρα πολλές φορές εντός του ιδίου έτους.
Επειδή, μέσα σε μία άμεση δημοκρατία, οι νόμοι, οι οποίοι ψηφίζονται από το Κοινοβούλιο, μπορούν να καταργηθούν με τη βοήθεια της συλλογής υπογραφών εναντίον τους, οπότε ακολουθεί δημοψήφισμα, γίνεται εκ των πρότερων προσπάθεια, πριν ακόμη δηλαδή ψηφιστούν, να εξασφαλισθεί η συμφωνία της πλειοψηφίας των εκλογέων – με αποτέλεσμα να υπάρχουν αρκετοί συμβιβασμοί, έτσι ώστε να λαμβάνονται υπ’ όψιν τα συμφέροντα όλων.
Στα πλαίσια αυτά η κυβέρνηση, πριν ακόμη συντάξει τους νόμους, διενεργεί έρευνες μεταξύ όλων των κομμάτων, των κοινωνικών ομάδων, των εμπορικών συνδέσμων, των συνδικαλιστικών οργανώσεων, των θρησκευτικών συλλόγων κλπ, έτσι ώστε να σφυγμομετρήσει την κοινή γνώμη. Επειδή λοιπόν σε μία άμεση δημοκρατία οι νόμοι ελέγχονται από όλους τους Πολίτες, το κοινό συμφέρον ευρίσκεται σε πρώτη θέση – ενώ η «συντεχνιακή» ικανοποίηση των πολιτικών κομμάτων ή άλλων ομάδων μεταξύ τους, έρχεται σε δεύτερη μοίρα.
Συνεχίζοντας, με τη συγκέντρωση 100.000 υπογραφών από το εκλογικό σώμα, μπορεί να απαιτηθεί η αλλαγή του Συντάγματος σε ομοσπονδιακό επίπεδο – σε επίπεδο καντονιών, οι απαιτούμενες υπογραφές είναι λιγότερες. Σε σχέση δε με κάθε πρωτοβουλία των Πολιτών είναι υποχρεωτικά τα δημοψηφίσματα, ακόμη και αν διαφωνεί η κυβέρνηση ή το κοινοβούλιο. Εν τούτοις, το κοινοβούλιο έχει τη δυνατότητα να αντιπροτείνει κάτι άλλο στους Πολίτες, για το οποίο είναι τότε υποχρεωμένοι να ψηφίσουν.
Σε αντίθεση τώρα με τα απλά νομοθετήματα, η αλλαγή του Συντάγματος σε ομοσπονδιακό επίπεδο απαιτεί, εκτός από την πλειοψηφία των εκλογέων, επίσης την πλειοψηφία των καντονιών – κάτι που πρακτικά έχει αποδειχθεί μεγαλύτερο εμπόδιο. Το ομοσπονδιακό κοινοβούλιο τώρα αποτελείται από δύο μέρη:
(α) Από το Εθνικό Συμβούλιο (τη μεγάλη Βουλή), στο οποίο εκπροσωπούνται όλοι οι Πολίτες ισότιμα. Ο αριθμός των εδρών του έχει περιορισθεί στις 200, κάτι που σημαίνει ότι υπάρχει ένας βουλευτής ανά 35.000 εκλογείς. Κάθε καντόνι αποτελεί έναν εκλογικό τομέα και εκλέγει έναν τουλάχιστο εκπρόσωπο – ενώ η εκλογική θητεία ανέρχεται σε τέσσερα έτη.
(β) Από το Τοπικό Συμβούλιο (τη μικρή Βουλή), στο οποίο εκπροσωπούνται όλα τα καντόνια – όπου το κάθε ένα στέλνει δύο εκπροσώπους, ενώ τα «ημικαντόνια» από έναν. Τα μέλη του τοπικού συμβουλίου εκλέγονται με το Δίκαιο των καντονιών, ενώ η θητεία τους μπορεί (χωρίς όμως να είναι υποχρεωτικό) να είναι η ίδια με αυτήν του Εθνικού Συμβουλίου.
Το «αξίωμα» του βουλευτή στην Ελβετία δεν θεωρείται ως κύρια απασχόληση – οπότε οι αμοιβές που λαμβάνουν οι βουλευτές είναι ελάχιστες, με αποτέλεσμα να είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται στο επάγγελμα τους, για να συντηρηθούν. Παρά το ότι λοιπόν οι απαιτήσεις των κοινοβουλευτικών δραστηριοτήτων είναι πολύ μεγάλες, οπότε οι βουλευτές είναι αναγκασμένοι να δαπανούν πολλές ώρες, οι Ελβετοί δεν θέλουν να υιοθετήσουν ένα «επαγγελματικό κοινοβούλιο» – θεωρώντας πολύ σωστά ότι έτσι, χωρίς να είναι επαγγελματικό δηλαδή, λειτουργεί περισσότερο προς όφελος των Πολιτών.
Τα μέλη της ομοσπονδιακής κυβέρνησης δεν εκλέγονται από τους Πολίτες, αλλά από το Κοινοβούλιο – τόσο από το Εθνικό, όσο και από το Τοπικό, κατά τη διάρκεια μίας κοινής συνεδρίασης τους. Τα επτά μέλη της κυβέρνησης (δύο από το κόμμα των ελευθέρων δημοκρατών, δύο από το χριστιανοδημοκρατικό, δύο από το σοσιαλιστικό και ένα από το SVP), το κάθε ένα εκ των οποίων διοικεί κάποιο υπουργείο, σχηματίζουν μία «συναδελφική Αρχή» (η διακομματική «συναίνεση» είναι εκ των πραγμάτων δεδομένη), η οποία λαμβάνει όλες τις σημαντικές κυβερνητικές αποφάσεις, κατά τη διάρκεια των εβδομαδιαίων συναντήσεων της.
Ο Πρόεδρος (πρωθυπουργός) της κυβέρνησης εκλέγεται κάθε χρόνο όπου, με βάση άγραφους κανόνες, όλα τα μέλη της εκάστοτε κυβέρνησης ασκούν την εξουσία του Προέδρου, ο ένας μετά τον άλλον (rotation principle). Ο εκάστοτε Πρόεδρος διευθύνει τις συνεδριάσεις της κυβέρνησης, ίσος μεταξύ ίσων, ενώ αντιπροσωπεύει τη χώρα σε επίσημες δραστηριότητες, είναι υπεύθυνος για την καθιερωμένη ομιλία του νέου έτους κλπ. Όμως, δεν υποδέχεται μόνο αυτός τους ξένους εκπροσώπους άλλων κυβερνήσεων, αλλά όλη η κυβέρνηση μαζί.
Τα κοινοβούλια των καντονιών αποτελούνται από ένα σώμα (μεγάλη βουλή), ενώ διαθέτουν 100-200 βουλευτές, οι οποίοι εκλέγουν την κυβέρνηση του καντονιού, όπως συμβαίνει με την ομοσπονδιακή. Τέλος, ένα μέρος των 3.000 κοινοτήτων της Ελβετίας ειδικά οι πόλεις, διαθέτουν ένα κοινοτικό κοινοβούλιο – συνήθως με λιγότερους από 50 βουλευτές.
Η ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΟΣ
Έχουμε την άποψη ότι, η ανάγκη αναθεώρησης του εκ φύσεως διεφθαρμένου πολιτεύματος της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας (άρθρο μας), πρέπει να είναι εν πρώτοις προς την κατεύθυνση της συμμετοχικής δημοκρατίας, η οποία ορίζεται ως εξής:
“Η συμμετοχική δημοκρατία είναι ένας τύπος φιλελεύθερης δημοκρατίας, η οποία δίνει έμφαση στην ευρεία εμπλοκή των πολιτών στην διεύθυνση και διαχείριση των πολιτικών υποθέσεων. Αν και η ετυμολογία υπονοεί ότι, όλα τα πολιτεύματα που αξίζουν την ονομασία «δημοκρατία» στηρίζονται στη συμμετοχή των πολιτών, οι παραδοσιακές αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες τείνουν να περιορίζουν τη συμμετοχή αυτή στην ανάδειξη αντιπροσώπων, οι οποίοι αποφασίζουν για όλα τα ζητήματα, εγκαταλείποντας έτσι τη διακυβέρνηση σε μία επαγγελματική ολιγαρχία – πολύ συχνά δε, σε έναν «κομματικό» δικτάτορα-πρωθυπουργό. Η συμμετοχική δημοκρατία προσπαθεί να εισάγει σε αυτό το σύστημα κάποια χαρακτηριστικά άμεσης δημοκρατίας, συνήθως σε φιλελεύθερο πλαίσιο, έτσι ώστε να διευρύνει το πλήθος των ανθρώπων που έχουν πρόσβαση στις πολιτικές διεργασίες λήψης αποφάσεων, αλλά και να εμβαθύνει αυτήν την πρόσβαση”.
Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)
Αθήνα, 12. Φεβρουαρίου 2011
Πολίτευμα ελευθερίας στην Ελλάδα
Πολίτευμα ελευθερίας σήμερα, περίπου σημαίνει:
- Οι νομοί αυτοί θα συγκροτήσουν με συνέλευση (περί τις 70.000 πολιτών ανά 100.000 κατοίκων, ο αριθμός μπορεί να μειωθεί αυξάνοντας το ηλικιακό όριο από τα 18 στα 21) τα τοπικά τους «κοινά», θα ψηφίζουν τον ετήσιο προϋπολογισμό τους, θα εκλέγουν τους τοπικούς χωριστά για κάθε υπούργημα
άρχοντες, θα εκλέγουν το τοπικό νομαρχιακό συμβούλιο, που θα παρακολουθεί την εφαρμογή των αποφάσεων της γενικής συνέλευσης, και θα αποστέλλουν 3 αντιπροσώπους στο εθνικό κοινοβούλιο ανά πάσα στιγμή ανακλητούς από τη συνέλευση του νομού. ( Η συνέλευση διαδικαστικά λειτουργεί περίπου όπως ένα κομματικό ή ένα πολυμετοχικής εταιρίας συνέδριο). Το «Κοινό» αποτελεί το ανώτερο όργανο λήψης των αποφάσεων του νομού.
- Κάθε τέτοιος νομός είναι διαρθρωμένος σε 10 των 10.000 κατοίκων δήμους, οι οποίοι έχουν αρμοδιότητες αυτοδιοικητικές (όπως περίπου ένας σημερινός δήμος) και οργανωτικές των γενικών συνελεύσεων (ποιοι θα μιλήσουν, ποιες προτάσεις θα κατατεθούν, ποια πρόσωπα θα προταθούν για την ανάληψη των υπουργημάτων κ.τ.ο. από τον κάθε δήμο στη γενική του νομού συνέλευση). Οι δήμοι συγκροτούνται σε σώμα με συνέλευση των δημοτών τους, η οποία αποτελεί το όργανο λήψης των αποφάσεων του δήμου.
- Οι Νομοί αποδίδουν το 20% της φορολογίας που εισπράττουν στο κεντρικό κράτος, το οποίο έχει το στρατό, την εξωτερική πολιτική και όλες τις σχετικές κεντρικές υπηρεσίες.
- Το εθνικό κοινοβούλιο είναι διαρκές (οι βουλευτές ως αντιπρόσωποι των τοπικών κοινοτήτων έχουν ορισμένη θητεία και εκλέγονται, ελέγχονται και λογοδοτούν στις τοπικές συνελεύσεις. Είναι ανακλητοί.) Το εθνικό κοινοβούλιο νομοθετεί όπως και σήμερα, προκειμένου να διατηρηθεί η κοινότητα του δικαίου σ’ όλη την ελληνική επικράτεια. (Οι νομοί έχουν αναλάβει τη διοίκηση, την εκτελεστική εξουσία δηλαδή.)
- Το εθνικό κοινοβούλιο εκλέγει από τα μέλη του με ορισμένη θητεία την εθνική κυβέρνηση. Εκλέγει τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, όπως σήμερα.
- Η εθνική κυβέρνηση έχει την εκτελεστική εξουσία για όλους τους τομείς που δεν είναι δυνατόν να περάσουν σε τοπικό επίπεδο. (Το χρέος, ο στρατός, η διπλωματία, η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι υπηρεσίες πληροφοριών, η ναυσιπλοΐα, το εθνικό οδικό δίκτυο κ.τ.ο.). Η εθνική κυβέρνηση φροντίζει για την εξισορρόπηση των ανισοτήτων που προκύπτουν σε τοπικό επίπεδο.
- Το δικαστικό σύστημα αναδιαρθρώνεται αναλόγως προς την τοπική αναδιοργάνωση. Οι εισαγγελείς εκλέγονται τοπικά. Προβλέπονται δυο εθνικά κεντρικά δικαστήρια, ένα για τις μεταξύ των νομών, κράτους και νομών, πολιτών και δημοσίου διενέξεις και ένα με τις αρμοδιότητες του σημερινού Αρείου Πάγου συν μια κεντρική γενική εισαγγελία για το «μεγάλο» οργανωμένο έγκλημα.
Η τεχνογνωσία και η νομοτεχνική δυνατότητα να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο υπάρχουν.
Μια τέτοιου είδους αυτοοργάνωση εξασφαλίζει τρεις βασικές αρχές:
- Την αρχή της μη κατοχής της αλήθειας. Το σωστό αποφασίζεται υπό τις συγκεκριμένες κάθε φορά συνθήκες συλλογικά, στην προσπάθεια των ανθρώπων να προσδιορίσουν το πρακτέο.
- Την αρχή της ελευθερίας. Οι άνθρωποι ρυθμίζουν αμέσως το αποτέλεσμα και το σκοπό και την κατεύθυνση της κοινής τους δυνάμεως.
- Την αρχή της δημοκρατίας. Εφόσον όλοι μπορεί να έχουν δίκιο ή άδικο, ας αποφασίσουν οι περισσότεροι κι απ’ τους περισσότερους οι σοφότεροι κι απ’ τους σοφότερους οι περισσότεροι.
Μια τέτοιου είδους ή προς αυτή την κατεύθυνση αναδιάρθρωση του Κράτους, αντιμετωπίζει τη διαφθορά και την πελατειακή σχέση (αφού εγώ συλλογικά έχω αποφασίσει τι πρόβλημα έχω και πώς θα το λύσω, πόσο και ποιος θα φορολογηθεί και που θα δαπανηθεί ο φόρος) και το μεγαλύτερο μέρος της σημερινής κοινωνικής και πολιτικής παθογένειας.
Και το πιο σημαντικό, μια τέτοια οργάνωση, χωρίς να αναμένει «μεσσίες» και χωρίς να αναλώνεται στην σύγκρουση των ομαδοποιημένων παντοειδών συμφερόντων, ανασυγκροτεί τον ελληνικό
κοινοτικό τρόπο και θέτει νέες δημιουργικές βάσεις για μια δυναμική αναγέννηση της ρημαγμένης και ιδιωτευούσης από καιρό ελληνικής κοινωνίας. Αναγεννημένη και λειτουργική μια ελληνική κοινωνία μπορεί να θέσει τα κριτήρια του κοινού μας βίου και να διαμορφώσει τις πολιτικές που θα κατευθύνουν τη χώρα, και ποιος ξέρει κάποτε μπορεί να ξαναχτίσει Παρθενώνες και Αγίες Σοφίες. Μια προϋπόθεση μόνο υπάρχει, να αναλάβει ο λαός μας την ευθύνη.
Για να φτάσουμε κάπου, πρέπει να ξέρουμε που θέλουμε να πάμε...
Τα λαμόγια είναι έτοιμα στη γωνία. Ο δημοκράτης Τζέφρυ θέλει λέει να κάνει δημοψήφισμα. Βεβαίως, δε θα κάνει το δημοψήφισμα που θέλουμε εμείς, αλλά αυτό που θέλει αυτός. Το ηλίθιο δίλημμα - εκβιασμός που θέλει να μας θέσει (αν θέλουμε να είμαστε στην Ευρωπαϊκή Ενωση ή όχι), δεν έχει καμία σχέση με τα προβλήματα της χώρας μας και δεν μας απασχολεί. Ο κωλοτούμπας Καρατζαφέρης, (δημοκράτης κι αυτός βεβαίως) συμφώνησε αμέσως με τον Τζέφρυ. Οι αριστεροί φίλοι του λαού, διαφωνούν όπως πάντα παίζοντας το ρολάκι τους.
Για να μη μας μπερδέψουν λοιπόν , προτείνω ενδεικτικά προς συζήτηση και διαβούλευση τα ακόλουθα αιτήματα :
- Άρση βουλευτικής ασυλίας και κατάργηση νόμου περί ευθύνης υπουργών. (Χωρίς σχόλιο)
- Ακύρωση και μη αναγνώριση του αισχρού μνημονίου.
- Εφαρμογή της ΑΟΖ. (Δημοψήφισμα)
- Συμμετοχή τυχαία εκλεγμένων πολιτών στις εξεταστικές επιτροπές. (Δημοκρατία).
- Πάγωμα όλων των πληρωμών προς τους πιστωτές μας μέχρι να ελέγξουμε το χρέος! (Κοινή λογική)
- Αρνηση πληρωμής του δημόσιου χρέους ως προϊόν απάτης - αν αποδειχθεί.(Προβληματισμοί)
Να αποτελέσει αντικείμενο δημοψηφίσματος υπο όρους: Υποχρεώνουμε τα κανάλια να δώσουν ίσο χρόνο ομιλίας στις δύο πλευρές (την μνημονιακή και την αντιμνημονιακή που ενδεικτικά αναφέρω ότι υποστηρίζεται από τους Δ. Καζάκη και Κ. Λαπαβίτσα) και πιθανό ντιμπέητ με ελεύθερη συζήτηση μεταξύ των δύο πλευρών και χρόνο να θέσουν ερωτήματα ο ένας στον άλλο).
- Δήμευση περιουσίας όσων έκλεψαν - αν έκλεψαν. (Κοινό αίσθημα δικαίου)
- Αλλαγή Πολιτικού συστήματος, αναθεώρηση του συντάγματος.(Δες και εδώ και εδώ και εδώ και εδώ)
- Εξοδος από το ευρώ. Επιστροφή στη δραχμή. (Προβληματισμοί)
- Κατάργηση όλων των διοδίων πλην των εθνικών.
- Πλήρης διαχωρισμός εκτελεστικής, νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας.
- Το νερό είναι δημόσιο αγαθό. Οχι εμπορεύσιμο είδος.
- Αυστηρότερος έλεγχος και ποινές στους πολίτες που κατέχουν δημόσια αξιώματα και παρανομούν. (Δημοψήφισμα)
- Ενιαίο ψηφοδέλτιο σε όλες τις εκλογές πλην των εθνικών. (Καταπολέμηση κομματοκρατίας).
- Εθνικοποίηση όσων τραπεζών δεν τα καταφέρνουν και χρειάζονται κρατική στήριξη. (Κοινή λογική).
- Διεξαγωγή δημοψηφισμάτων για ΟΛΑ τα σοβαρά εθνικά θέματα. (Δημοκρατία)
- Παιδεία στο τρίπτυχο γνώση, αγάπη για τον άνθρωπο, σεβασμό στο περιβάλλον, που να λαμβάνει υπόψη και την τηλεόραση. Να εξεταστεί αν η τηλεόραση πρέπει να ανήκει στο υπουργείο τύπου, ή στο παιδείας.(Δημοψηφίσματα μετά από προτάσεις)
- Να υποχρεωθούν όλα τα πολιτικά πρόσωπα και όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι (ειδικά ο υπουργός παιδείας και όλα τα στελέχη του υπουργείου) να στέλνουν τα παιδιά τους σε δημόσιο σχολείο. Να καθαίρεται του αξιώματος του όποιος δε συμμορφώνεται. Δεν μπορεί η κ. Διαμαντοπούλου να στέλενει τα παιδιά της σε ιδιωτικό σχολείο και να αποφασίζει για τη μόρφωση των δικών μας παιδιών.
- Απαγόρευση παιδικών διαφημίσεων. (Δημοψήφισμα)
- Κατάργηση τρομονόμου. (Δημοψήφισμα).
- Ανάπτυξη ενός ορθολογικού τρόπου διαχείρισης των μεταναστών στην Ελλάδα μακριά από ακρότητες αντί για το άθλιο νομοσχέδιο ο οποίος θα τεθεί σε δημοψήφισμα.
- Ανάπτυξη (σχολεία, πάρκα, θέατρα) στις ακριτικές περιοχές (Θράκη - νησιά) ώστε ο ντόπιος πληθυσμός να έχει δουλειά, να περνάει ζωή υποφερτή και να μη διανοείται να σκεφτεί ότι δεν είναι Έλληνας.
- Ανάπτυξη πλατφόρμας για την αντικειμενική αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων χωρίς να επεμβαίνει η κυβέρνηση.
- Διαφήμιση και ανάπτυξη του τουρισμού.
- Ανάπτυξη αντικειμενικού ποσοτικοποιημένου συστήματος αξιολόγησης (οι Γερμανοί δεν είναι πιο έξυπνοι από εμάς) στις δημόσιες υπηρεσίες, νοσοκομεία κ.λ.π.
- Δημιουργία περιβάλλοντος και κινήτρων για την επιστροφή όλων των διακεκριμένων επιστημόνων στην Ελλάδα. Ιδιαίτερη έμφαση στην Ιατρική, και την παροχή ιατρικών υπηρεσιών.
Για να μη μας μπερδέψουν λοιπόν , προτείνω ενδεικτικά προς συζήτηση και διαβούλευση τα ακόλουθα αιτήματα :
- Άρση βουλευτικής ασυλίας και κατάργηση νόμου περί ευθύνης υπουργών. (Χωρίς σχόλιο)
- Ακύρωση και μη αναγνώριση του αισχρού μνημονίου.
- Εφαρμογή της ΑΟΖ. (Δημοψήφισμα)
- Συμμετοχή τυχαία εκλεγμένων πολιτών στις εξεταστικές επιτροπές. (Δημοκρατία).
- Πάγωμα όλων των πληρωμών προς τους πιστωτές μας μέχρι να ελέγξουμε το χρέος! (Κοινή λογική)
- Αρνηση πληρωμής του δημόσιου χρέους ως προϊόν απάτης - αν αποδειχθεί.(Προβληματισμοί)
Να αποτελέσει αντικείμενο δημοψηφίσματος υπο όρους: Υποχρεώνουμε τα κανάλια να δώσουν ίσο χρόνο ομιλίας στις δύο πλευρές (την μνημονιακή και την αντιμνημονιακή που ενδεικτικά αναφέρω ότι υποστηρίζεται από τους Δ. Καζάκη και Κ. Λαπαβίτσα) και πιθανό ντιμπέητ με ελεύθερη συζήτηση μεταξύ των δύο πλευρών και χρόνο να θέσουν ερωτήματα ο ένας στον άλλο).
- Δήμευση περιουσίας όσων έκλεψαν - αν έκλεψαν. (Κοινό αίσθημα δικαίου)
- Αλλαγή Πολιτικού συστήματος, αναθεώρηση του συντάγματος.(Δες και εδώ και εδώ και εδώ και εδώ)
- Εξοδος από το ευρώ. Επιστροφή στη δραχμή. (Προβληματισμοί)
- Κατάργηση όλων των διοδίων πλην των εθνικών.
- Πλήρης διαχωρισμός εκτελεστικής, νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας.
- Το νερό είναι δημόσιο αγαθό. Οχι εμπορεύσιμο είδος.
- Αυστηρότερος έλεγχος και ποινές στους πολίτες που κατέχουν δημόσια αξιώματα και παρανομούν. (Δημοψήφισμα)
- Ενιαίο ψηφοδέλτιο σε όλες τις εκλογές πλην των εθνικών. (Καταπολέμηση κομματοκρατίας).
- Εθνικοποίηση όσων τραπεζών δεν τα καταφέρνουν και χρειάζονται κρατική στήριξη. (Κοινή λογική).
- Διεξαγωγή δημοψηφισμάτων για ΟΛΑ τα σοβαρά εθνικά θέματα. (Δημοκρατία)
- Παιδεία στο τρίπτυχο γνώση, αγάπη για τον άνθρωπο, σεβασμό στο περιβάλλον, που να λαμβάνει υπόψη και την τηλεόραση. Να εξεταστεί αν η τηλεόραση πρέπει να ανήκει στο υπουργείο τύπου, ή στο παιδείας.(Δημοψηφίσματα μετά από προτάσεις)
- Να υποχρεωθούν όλα τα πολιτικά πρόσωπα και όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι (ειδικά ο υπουργός παιδείας και όλα τα στελέχη του υπουργείου) να στέλνουν τα παιδιά τους σε δημόσιο σχολείο. Να καθαίρεται του αξιώματος του όποιος δε συμμορφώνεται. Δεν μπορεί η κ. Διαμαντοπούλου να στέλενει τα παιδιά της σε ιδιωτικό σχολείο και να αποφασίζει για τη μόρφωση των δικών μας παιδιών.
- Απαγόρευση παιδικών διαφημίσεων. (Δημοψήφισμα)
- Κατάργηση τρομονόμου. (Δημοψήφισμα).
- Ανάπτυξη ενός ορθολογικού τρόπου διαχείρισης των μεταναστών στην Ελλάδα μακριά από ακρότητες αντί για το άθλιο νομοσχέδιο ο οποίος θα τεθεί σε δημοψήφισμα.
- Ανάπτυξη (σχολεία, πάρκα, θέατρα) στις ακριτικές περιοχές (Θράκη - νησιά) ώστε ο ντόπιος πληθυσμός να έχει δουλειά, να περνάει ζωή υποφερτή και να μη διανοείται να σκεφτεί ότι δεν είναι Έλληνας.
- Ανάπτυξη πλατφόρμας για την αντικειμενική αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων χωρίς να επεμβαίνει η κυβέρνηση.
- Διαφήμιση και ανάπτυξη του τουρισμού.
- Ανάπτυξη αντικειμενικού ποσοτικοποιημένου συστήματος αξιολόγησης (οι Γερμανοί δεν είναι πιο έξυπνοι από εμάς) στις δημόσιες υπηρεσίες, νοσοκομεία κ.λ.π.
- Δημιουργία περιβάλλοντος και κινήτρων για την επιστροφή όλων των διακεκριμένων επιστημόνων στην Ελλάδα. Ιδιαίτερη έμφαση στην Ιατρική, και την παροχή ιατρικών υπηρεσιών.
Νέοι της Ελλάδας, είναι η Ώρα σας.
Σε σας ανήκει η Μεγάλη Εθνική και Δημοκρατική Πρωτοβουλία.
Σε σας ανήκει η Μεγάλη Εθνική και Δημοκρατική Πρωτοβουλία.
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.