Άραγε θα ξυπνήσουμε ποτέ αληθινά ή θα υπνοβατούμε σε δρόμους που άλλοι μας δείχνουν;

Γράφει η Annie Just Dreaming

Βρισκομαι καθησμενη στον υπολογιστη γεματη με σκεψεις για τα γεγονοτα των ημερων.. Και μεσα σ ολα αυτα εχω και... τη Λογοτεχνια.. 

Μαλιστα... Ψαχνω διαφορες σελιδες στο Ιντερνετ που να σχετιζονται με τα κειμενα που εχω στην υλη μου...

Ανοιγω μια σελιδα και αρχιζω να διαβαβω τις σημειωσεις.. Και διαβαζω και διαβαζω μα δεν αντεχω.. Θελω καπου να το πω... Το κειμενο αυτο-για την ακριβεια το ποιημα αυτο- φαινεται να αντιπροσωπευει απολυτα την κατασταση που βειωνουμε σημερα... 

Το κειμενο αυτο ειναι "Ο Καιομενος" του Τακη Σινοπουλου.

Κοιτάχτε μπήκε στη φωτιά! είπε ένας από το πλήθος.
Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. 

Ήταν στ’ αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο, όταν του
μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια.

Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου.
Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένος να παραξενεύομαι.

Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;
Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;

Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι.
Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις, μου είπαν.

Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.
Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο.

Γινόταν ήλιος. 

Σε καποιο σημειο αναφερει στα σχολια:
«Η αντίδραση του πλήθους είναι τυπική, δεν εκφράζει κάποιο συναίσθημα. Όμως αναγνωρίζουν το μάρτυρα, είναι εκείνος που οργισμένος είχε αποστρέψει το πρόσωπό του (...) από τις επιλογές τους, τους ηθικούς συμβιβασμούς, τις αντιλήψεις του πλήθους. Είχαν μιλήσει μαζί του, ποιος ξέρει τι του είχαν τάξει, τι του είχαν υποσχεθεί «λάφυρα και σειρήνες», αλλ’ αυτός, (...) ήταν «στραμμένος σ’ άλλα οράματα».

Οι πρώτοι στίχοι σκιαγραφούν κατά τρόπο ακαριαίο το μάρτυρα. Είναι μια όρθια παρουσία, μια ανένδοτη συνείδηση, ένας ιδεαλιστής που αντιτίθεται στο πλήθος, προσηλωμένος στο όραμά του. Αποστρέφεται τις φτηνές δοσοληψίες και συναλλαγές που μειώνουν την υπόσταση του ανθρώπου. Έχει πρόσωπο, εκεί που πολλοί άλλοι έχουν χάσει το πρόσωπό τους, που εμπορεύτηκαν τον ηθικό εαυτό τους. 

Ήδη με τη φράση «και τώρα καίγεται» έχει αρχίσει η τραγική περιπέτειά του, που από ελεύθερη βούληση επέλεξε ως το μόνο τρόπο αντίστασης και εναντίωσης, αποστασιοποιημένος από το πλήθος, βυθισμένος στη βαθυνόητη σιωπή του, την υπαρξιακή μοναξιά του. Στο σημείο αυτό ο ποιητής εκφράζει την απορία του γιατί δε ζητάει βοήθεια, δεν μιλά, δεν κραυγάζει (επομένως η απόφασή του είναι οριστική και αμετάκλητη), δεν επαναστατεί, όμως το φλεγόμενο σώμα του είναι η πιο διαπεραστική κραυγή, η έμπρακτη ομολογία, η πλήρης αποδοχή ενός ανέφικτου και δυσπρόσιτου ιδεώδους."

Μηπως αραγε ο πρωταγωνιστης μας θυμιζει κατι; Μηπως το πληθος; Μηπως το ποιημα εκφραζει και τη σημερινη κοινωνια μας;

Ακομα και ο χωρος στον οποιο εξελισσεται η σκηνη αυτη ειναι "μια χώρα σκοτεινή και ανελεύθερη, ένας κεντρικός δρόμος, μια πλατεία μιας πολυανθρώπινης, καταδυναστευόμενης πολιτείας"...  Μηπως τα επιθετα αυτα δημιουργουν καποια εικονα στο μυαλο μας;

"Από καταβολής κόσμου κάποιοι είναι μέσα στη φωτιά, μέσα στην καρδιά των εξελίξεων, που προσελκύουν με την ανυπόταχτη φύση τους τους κεραυνούς και τις θύελλες, όπως τα αιωνόβια, πανύψηλα δέντρα, είναι αυτοί που επιλέγουν αυτοπροαίρετα τον πιο δύσκολο δρόμο, ακολουθώντας την επιταγή της συνειδήσεώς τους και έρχονται σε σύγκρουση μ’ αυτά που άλλοι ασμένως αποδέχονται, που γεννιούνται με το άστρο του θανάτου στο μέτωπό τους, έτοιμοι να επωμισθούν τη μοίρα του έθνους και της ανθρωπότητας, να θυσιάσουν τον εαυτό τους.
Κάποιοι άλλοι χειροκροτούν, θαυμάζουν, απορούν, επικροτούν, αλλά από τις κερκίδες θεώνται τα δρώμενα στην αρένα της ζωής, τηρώντας απόσταση ασφαλείας."

Αυτα ειναι σχολια που αναφερονται στο ποιημα. Παρολα αυτα ευκολα θα μπορουσε, πλεον, να πει κανεις οτι σχετιζονται αμεσα με την εικονα της κοινωνιας μας.

Ολες αυτες τις μερες που ο κοσμος ξεχυθηκε στις πλατειες εβαλε τη φλογα μεσα του.. 

Καποιοι μιλανε για αντιδραση, αλλοι για αντισταση, αγανακτιση... 

Το σιγουρο ειναι οτι ο καθενας πηρε την αποφαση για τον εαυτο του και δεν αλλαζει! Μαλιστα.. αποφαση. Αρα η φλογα αυτη ειναι η φλογα των Αποφασισμενων! Ο "Καιομενος" ηταν αποφασισμενος να ριχτει στη φωτια, ετσι και οι ανθρωποι που κατεβαινουν καθε μερα στις πλατειες! Ισως φαινονται λιγοι σχετικα με τον πληθυσμο της χωρας μας, μονοι σε μια κοινωνια που δειχνει να θαυμαζει αυτες τις κινησεις χωρις να συμμετεχει... Κι ομως. δεν φοβουνται!!! Συνεχιζουν εκει, ενωμενοι...

Μεχρι να γινουν ο Ηλιος που θα φωτισει το σκοταδι μας!

Ας σκεφτουμε το ποιημα του Σινοπουλου και ας προβληματιστουμε... Εμεις θελουμε να ειμαστε απλοι θεατες στους αγωνες της ζωης μας ή πρωταγωνιστες;

Τα σχολια ειναι απο τη σελιδα: http://users.sch.gr/sinopoulos