Το μαγαζί γέρνει!

Πρόκειτε για μια σάτιρα εποχής (3 Ιουνίου 2011). Μονόπρακτο για υπαίθριο θέατρο, σε δρόμο, πλατεία κλπ.

 
Πρόσωπα
Μήτσος: Ένας επαγγελματίας πολιτικάντης.
Νόντας: Ένας μικρομεσαίος, θύμα της οικονομικής κρίσης. Ώριμος άντρας
Πάγκος: Ένας χοντρός
Ελιάδα: Μια λυγερή ζηλευτή κοπέλα.

Πρόλογος
Βρισκόμαστε σε μια φανταστική χώρα. Μπανανία τι λένε; Δεν ξέρω, εσείς θα το βρείτε. Τα ονόματα δεν έχουν σημασία. Τα πρόσωπα είναι φανταστικά.  Εσείς μπορεί να  βρείτε κάποιες ομοιότητες, εγώ δεν το λέω.

(Συναντιόνται δυο παλαιοί γνωστοί. Ένα ψηλό τραπεζάκι για όρθιους. Μία φιάλη ούζου. Μικρά ποτηράκια. Ο ένας ήδη βρίσκεται εκεί και έρχεται ο γνωστός του.)

Μήτσος: Ε, Νόντα παλιόφιλε, τι γίνεσαι; Στεναχωρημένο σε βλέπω, τι έγινε;

Νόντας: Γεια σου Μήτσο. Εσύ φαίνεται, δεν έχεις σκοτούρες.

Μήτσος: Έλα να σε κεράσω ένα ουζάκι και να τα πούμε. (Βάζει στα ποτήρια)

Νόντας: (Τσουγκράνε) Άντε, έξω οι στεναχώριες.

Μήτσος: Εβίβα. Για λέγε, τι συμβαίνει κι έχεις κατεβάσεις τέτοια μούτρα.

Νόντας: Εσύ φαίνεται την έχεις βολέψει για τα καλά και δεν σκοτίζεσαι. Η κρίση δεν σε αγγίζει.

Μήτσος: Ας είναι καλά το μαγαζί.

Νόντας: Ποιο μαγαζί;

Μήτσος: Θα σου εξηγήσω αλλά για πες μου τα δικά σου.

Νόντας: Να, οι δουλειές μου έπεσαν έξω. Τώρα δεν έχω εισόδημα και η εφορία μου ζήτησε και περαίωση από πάνω. Εγώ ήμουν απόλυτα ειλικρινής με την εφορία, δεν είχα και περιθώρια άλλωστε και τώρα με τιμωρεί.

Μήτσος: Μην στεναχωριέσαι. Όλα θα τακτοποιηθούν. Έλα να μπεις στο δικό μας μαγαζί και θα τη βολέψεις για καλά.

Νόντας: Για εξήγησέ μου, τι εννοείς;

Μήτσος: Έλα εβίβα (πίνουν). Εεεπ, σιγά, σιγά, όχι έτσι μονορούφι.

Νόντας: Να πάνε κάτω τα φαρμάκια. Λέγε όμως για το μαγαζί.

Μήτσος: Αν μπεις λοιπόν στο μαγαζί αυτό, έχεις μισθό ακόμη και χωρίς να δουλεύεις.

Νόντας: (Παραξενευμένος) Με δουλεύεις; Γίνεται αυτό;

Μήτσος: Γίνεται και παραγίνεται. Εμείς που είμαστε μέσα σ’ αυτό το μαγαζί, τα έχουμε τακτοποιήσει όλα πολύ καλά. Και δεν είναι μόνο ο μισθός, δεν τον λέμε βέβαια μισθό αλλά δεν έχει σημασία, τα λεφτά πέφτουν βρέξει χιονίσει. Σε μας δεν καθυστερούν ποτέ.   

Νόντας: (Κερνιέται μόνος του) Για λέγε και για τα άλλα.

Μήτσος: Έχουμε κανονίσει κι ένα σωρό έξτρα για να μη λένε κάτι κακιές γλώσσες ότι κάνουμε αύξηση στον εαυτό μας.

Νόντας: Δηλαδή;

Μήτσος: Τα έξτρα τα λέμε επιδόματα. Έχουμε επίδομα για κουστούμια και πουκάμισα και οτιδήποτε ρούχα και υποδήματα. Πρέπει να είμαστε πάντα του κουτιού βλέπεις. Πρέπει να δείχνουμε σπουδαίοι.

Νόντας:  Ωραίο αυτό!

Μήτσος: Μετά έχουμε δωρεάν ταξείδια. Το μαγαζί σού πληρώνει όλα τα ταξείδια και της οικογένειας και φιλενάδας ακόμη. Πας όπου θέλεις δωρεάν

Νόντας: Μπράβο. Δηλαδή είσαστε οι μεγάλοι τσαμπατζήδες. (Πίνει πάλι)

Μήτσος:  Περίμενε. Υπάρχουν κι άλλα. Έχουμε δωρεάν τηλέφωνα, κομπιούτερ, Internet, τηλεπικοινωνίες γενικά.

Νόντας: Αυτό το Internet, διαδίκτυο, υπολογιστές δεν τα ξέρω καλά.

Μήτσος:  Μη στεναχωριέσαι. Έχουμε και δωρεάν υπαλλήλους.

Νόντας: Τι λες βρε παιδί μου! Γίνονται αυτά;

Μήτσος: Γίνονται. Στο λέω εγώ.. Έχουμε κι άλλα ακόμη. Επίδομα για να συμμετέχουμε σε επιτροπές.

Νόντας:  Τι είναι αυτό:

Μήτσος:  Παρέες που μαζευόμαστε και συζητάμε.

Νόντας: Και πληρωνόσαστε γι αυτό;

Μήτσος: Βέβαια και έχουμε δημιουργήσει πολλές επιτροπές.

Νόντας: Μπράβο! Πολύ σοφοί είσαστε.

Μήτσος: Αυτή την εντύπωση πρέπει να δίνουμε. Πρέπει να φαντάζουμε σοφοί. Επιπλέον για κάθε γραπτή ερώτηση που υποβάλλουμε οπουδήποτε, παίρνουμε κι άλλο επίδομα.

Νόντας:  Εεε, το παρακάνετε. Θα σας κυνηγήσουν.

Μήτσος: Και γι αυτό έχουμε φροντίσει. Εμείς δεν διωκόμαστε για τίποτα, απαγορεύεται δια νόμου. Δεν μπορεί κανείς να μας μηνύσει.
Γιατί ξέρεις; Υπάρχουν κι άλλες δουλειές που κλείνουμε. Κι εκεί υπάρχει πολύ ψητό.
Α, ξέχασα, έχουμε και δωρεάν αυτοκίνητο ακόμη.

Νόντας: Τελικά, δεν μου λες; Τον μισθό, γιατί τον παίρνετε;

Μήτσος: Ε, να έχουμε και κάτι σταθερό. Τσάμπα θα δουλεύουμε;

Νόντας: (Χαμογελά) Ωραίες δουλειές κάνετε.  Αλλά δεν μου λες κάτι σε παρακαλώ.
Ποιος τα πληρώνει όλα αυτά;

Μήτσος:  Απλούστατα. Αυτοί που μένουν έξω από το μαγαζί. Γι αυτό σου ζητάμε και περαίωση και όλο νέους φόρους.

Νόντας: Έτσι θα δημιουργήσετε πολλούς αγανακτισμένους.

Μήτσος: Μην σκοτίζεσαι. Έχουμε ένα σωρό φρουρούς κι αυτούς δωρεάν.

Νόντας:  Δηλαδή πληρώνουν οι απ’ έξω;

Μήτσος:  Ε, βέβαια. Ποιος άλλος; Και ξέρεις ακόμη. Έχουμε κανονίσει και για σύνταξη. Αν κάνεις 4 χρόνια μέσα στο μαγαζί, εξασφαλίζεις σύνταξη. Κι εσύ (τον κοιτάζει πάνω κάτω) που δεν είσαι τόσο νέος, σιτεμένος ας πούμε, αν μπεις για 4 χρόνια στο μαγαζί μας, θα πάρεις τη σύνταξη και όλα τα άλλα επιπλέον, αν μείνεις ακόμη μέσα..

Νόντας: Τι λες βρε παιδί μου! Θέλω να μπω κι εγώ σ’ αυτό το μαγαζί. Τι χρειάζεται;

Μήτσος: Να πεις πολλά στους απ’ έξω. Πολλά μεγάλα, μεγάλα  λόγια και ωραία.

Νόντας:  Και ψέματα ακόμη;

Μήτσος:  Προπαντός ψέματα. Όσο μπορείς περισσότερα αλλά να τα σερβίρεις ωραία. Είναι το μόνο, για το οποίο θα πρέπει να κοπιάσεις. Μετά εκτός απ’ όλα αυτά εξαρτάται σε ποια θέση θα σε βάλει ο αρχηγός του μαντριού για να έχεις κι άλλα.

Νόντας:  Γιατί: Μέσα σε μαντριά βρισκόσαστε;

Μήτσος: Ε, βέβαια. Μέσα στο μαντρί εξασφαλίζεσαι, γιατί το μαντρί παίρνει κι άλλα λεφτά.

Νόντας: Πάλι από τους απ’ έξω από το μαγαζί;

Μήτσος: Ναι, τα κανονικά, γιατί υπάρχουν και οι δωρεές από φίλους του μαντριού.

Νόντας:  Τι είναι αυτοί οι φίλοι;

Μήτσος:  Λεφτάδες που μας υποστηρίζουν. Βέβαια μετά κάτι ζητούν.

Νόντας: Σαν τι;

Μήτσος:  Ε, αυτά δεν λέγονται. Περίεργος είσαι.

Νόντας:  Ας πούμε ότι πήρες μια καλή θέση, τότε τι κάνεις;

Μήτσος:  Απλούστατα,  θα κλείνεις διάφορες συμφωνίες για αγορές, έργα ακόμη και να μη χρειάζονται και όλα με φουσκωμένες τιμές.

Νόντας:  Και γιατί φουσκωμένες τιμές;

Μήτσος:  Δεν καταλαβαίνεις τώρα; Πώς θα βολευτείς κι εσύ;

Νόντας: Μίζες εννοείς;

Μήτσος: Σσσστ. Μην ξαναπείς αυτή τη λέξη. Δεν την λέμε έτσι έξω στον κόσμο.
               Ξέρεις; Τα πολλά λεφτά δεν βγαίνουν με κόπο αλλά με κόλπο.

(Έρχεται ένας χοντρός με μια τεράστια μπάκα, λέγεται Πάγκος)
Ααα, να ένας συνάδελφος. Γεια σου φίλε Πάγκο. Όλο τρως ρε παιδί μου, θα κλατάρεις.

Πάγκος:  Γιατί εσείς δεν τρώτε;

Μήτσος:  Τρώμε αλλά δεν φαίνεται. Εχθές στην ταβέρνα που επήγαμε, παραγγείλαμε τόσα φαγητά και σχεδόν μόνο σου τα έφαγες.

Πάγκος:  Τι λες; Μαζί τα φάγαμε. Όλοι μαζί τα φάγαμε. Πάω να φύγω όμως, γιατί βλέπω κάτι κοπρίτες να έρχονται με γιαούρτια. Άντε γεια (φεύγει).

Νόντας: Ποιους λέει κοπρίτες;

Μήτσος:  Άστο. Θα στο εξηγήσω άλλη φορά. Τώρα θέλω να με βοηθήσεις για ένα πρόβλημα που έχουμε.

Νόντας:  Ποιο πρόβλημα; Εσείς τα έχετε όλα λυμένα.

Μήτσος: Έχουμε κάποιο προβληματάκι. Ξέρεις, για να μη φωνάζουν πολύ οι απ’ έξω από το μαγαζί, έπρεπε να βολεύουμε κάποιους για να μας υποστηρίζουν. Αυτό το κάνουμε χρόνια. Έγινε παράδοση σε μας.

Νόντας: Δεν φτάνουν οι φίλοι οι λεφτάδες που υποστηρίζουν το μαντρί;

Μήτσος: Δεν φτάνουν, θέλουμε και αρκετούς από το λαό. Μάλιστα κλείσαμε βιομηχανίες, επιχειρήσεις. Αυτές διώξανε κόσμο και εμείς τους διορίσαμε. Έτσι μας ήταν και υποχρεωμένοι.

Νόντας: Έτσι μειώσατε όμως την παραγωγή.  Θα ρίξετε την οικονομία έξω.

Μήτσος: Τι σε νοιάζει εσένα; Γι αυτό εισάγουμε τα πάντα.

Νόντας:  Για λέγε για το προβληματάκι που είπες.

Μήτσος: Να, ξέρεις, έξοδα απ’ εδώ, φουσκωμένοι λογαριασμοί απ’ εκεί, παροχές σε δικούς μας, πολλές εισαγωγές. Έτσι λοιπόν όσα αρμέγαμε από τους έξω από το μαγαζί,  απ’ εκείνους που τους φλομώναμε στο ψέμα, δεν έφταναν τελικά και έπρεπε συνέχεια να δανειζόμαστε και απ’ έξω από τη χώρα.

Νόντας: Καλά, και σας δάνειζαν, αφού είχατε χρέη;

Μήτσος: Μας δάνειζαν γιατί εισάγουμε  πολλά από δαύτους, αλλά  επιπλέον έχουμε αυτή την ωραία κοπέλα και την έχουν βάλει πολλοί  στο μάτι.

Νόντας: Ποιά κοπέλα;

(Εμφανίζεται μια ωραία κοπέλα με μπλε-άσπρο φόρεμα. Χορεύει)

Μήτσος:  Δεν βλέπεις; (Η κοπέλα στροβιλίζεται μπροστά τους). Έχει ωραία βουνά και κάμπους,  ωραίες παραλίες κολπίσκους, λιμανάκια και ένα απέραντο γαλάζιο.

Νόντας: (πίνοντας πάλι) Εβίβα ωραία μου κοπέλα. Πώς σε λένε;

Κοπέλα: (Πλησιάζει) Ελιάδα. (Χορεύοντας φεύγει)

Νόντας: (Με παράπονο) Αχ Μήτσο μου, τη θέλω.

Μήτσος:  Αυτό είναι το κακό. Πολλοί την θέλουν. Και οι δανειστές μας πιο πολύ. Ξέρεις; Είναι πολύ λιγούρηδες.

Νόντας:  Και τι; Θα την πουλήσετε;

Μήτσος: Σσσστ! Πρόσεχε πώς μιλάς. Θα το πούμε αλλιώς, γιατί υπάρχουν και οι αγανακτισμένοι απ’ έξω από το μαγαζί.  Θα πούμε απλά ότι θα την παραχωρήσουμε για λίγο, δηλαδή για κάπου έναν αιώνα.

Νόντας:  Καλά, η κοπέλα δέχεται; Την ρωτήσατε;

Μήτσος:  (Με αυστηρότητα) Ποιος σου είπε ότι ρωτάμε για ό,τι αποφασίζουμε;
Αυτό μας έλειπε να ρωτάμε τον λαό. Εμείς αποφασίζουμε, φοβίζουμε και κάνουμε αυτό που μας βολεύει. Πληρώνουμε, δηλαδή εσείς πληρώνετε, ειδικούς συμβούλους γι αυτό.

Νόντας: Ε τότε, εμένα τι με θέλεις;

Μήτσος:  Σε θέλω να γίνεις παπαγαλάκι.

Νόντας: Δηλαδή;

Μήτσος: Εσύ που είσαι απ’ έξω από το μαγαζί και φίλος, θα κυκλοφορείς παντού και θα διαδίδεις αυτά που θα σου λέμε. Ακόμη και στην τηλεόραση θα σε βγάζουμε. Και μη σε νοιάζει. Θα σε βολέψουμε κι εσένα. Ίσως σε βάλουμε και μέσα στο μαγαζί.

Νόντας: Δεν μ’ αρέσει.

Μήτσος: Γιατί;

Νόντας:  Γιατί το μαγαζί γέρνει.

Μήτσος: Γέρνει; Πού γέρνει;  (Χαμογελώντας) Ο πύργος της Πίζας είναι;
 
Νόντας: (Φωνάζει) Ο πύργος της μίζας είναι!.

Μήτσος: Δεν ξέρεις τι λες; (Απειλητικά) Πρόσεξε πως μιλάς! Ήπιες πολύ φαίνεται.

Νόντας: (Φωνάζει) Τι θα σε φοβηθώ; Θα μιλάω όπως θέλω. Είμαι με τους αγανακτισμένους. Δεν θα σε αφήσουμε να παραχωρήσεις την ωραία μας κοπέλα. Δεν είναι δική σου, δεν είναι ιδιοκτησία σου.  Είναι το αίμα μας, είναι η γη μας. Και δεν μπορείτε να αποφασίζετε πλέον χωρίς εμάς και θα σας αφαιρέσουμε όλα αυτά τα έξτρα και προνόμια που μόνοι σας κανονίσατε. Αυτό δεν είναι δημοκρατία.

Μήτσος:  Μη φωνάζεις. Θα σου εξηγήσω. Έτσι γίνεται. Θα σε βολέψουμε κι εσένα.

Νόντας: Τι να το κάνω; Σε ποια κοινωνία θα ζήσω εγώ και τα παιδιά μου; Να ντρέπομαι τον εαυτό μου; Να ντρέπομαι για τη χώρα μου;

Μήτσος: Ποιος θα ντρέπεται βρε; Εμείς που είμαστε μέσα στο μαγαζί δεν ντρεπόμαστε καθόλου.

Νόντας: Το βλέπω. Δεν έχετε τσίπα.

Μήτσος: Τι σε νοιάζει; Εμείς να βολευόμαστε. Τους απ’ έξω από το μαγαζί μπορούμε να τους κοροϊδεύουμε. Έχουμε ειδικούς καλοπληρωμένους γι αυτό το σκοπό.

Νόντας:  Μέχρι πότε θα κοροϊδεύετε;

Μήτσος:  Για πάντα. Για να κάνουμε τώρα τα χατίρια των δανειστών μας, να τρέξουν πάλι τα δις και δις και θα δεις! Τον λαό τον κάνουμε ό,τι θέλουμε.

Νόντας:  Δεν περνάνε πλέον αυτά.

Μήτσος: Άκου εμένα που έχω πείρα. Περνάνε μια χαρά. Βολεύουμε κάποιους, βγάζουμε παπαγαλάκια και ο λαός πιστεύει ό,τι του σερβίρουμε. Έτσι θα μας ψηφίσει πάλι.

Νόντας:  (Φωνάζει εξαγριωμένος) Φτάνει πια! Είσαι ανυπόφορος. Δεν σε αντέχω άλλο, ούτε εσένα, ούτε το μαντρί σου, ούτε όλους μέσα στο μαγαζί. Άκου ακόμη: Το μαγαζί αυτό δεν είναι δικό σας, ανήκει σε όλους εμάς που είμαστε απ’ έξω.

Μήτσος: Μου φαίνεται είσαι αγύριστο κεφάλι. Καλύτερα να του τη δίνω. (φεύγει)

Νόντας: Ναι, είμαι αγύριστο κεφάλι, όπως όλοι μας εδώ οι έξω από το μαγαζί. Τι φεύγεις; Άκου κι αυτά: Απαιτούμε εδώ και τώρα. Άμεση δημοκρατία. Αλλαγή του συντάγματος. Κατάσχεση περιουσιών κάθε υπευθύνου, περιουσιών εδώ και έξω από τη χώρα. Έλεγχος του χρέους. Απεξάρτηση από τους διεθνείς τοκογλύφους.
(Προς τους θεατές) Πρέπει επιτέλους να μπει τάξη σ’ αυτό τον τόπο. Εκλέγουμε κάποιους να υπηρετήσουν τα κοινά. Πρέπει να καταλάβουν ότι έχουν ευθύνες και μεγάλες υποχρεώσεις.  Ακούς εκεί, όλο ψέματα, κομπίνες, μαντριά και σου είπα, μου είπες. Να καταργήσουμε τα μαντριά. Άμεση δημοκρατία χωρίς μαντριά. Έλεγχος του χρέους. Γιατί να πληρώσουμε εμείς τους φουσκωμένους λογαριασμούς και τις μίζες;
Α, να έρχεται η Ελιάδα.

Ελιάδα: Ο φίλος σου ο Μήτσος φτηνά τη γλύτωσε.

Νόντας: Γιατί; τι έγινε;

Ελιάδα: Καθώς πήγαινε να μπει στο αυτοκίνητό του, χαιρετούσε τον κόσμο σαν Ρωμαίος αυτοκράτορας, γιατί νόμιζε ότι τον επευφημούσαν. Το μαζεμένο όμως πλήθος ήταν πυρ και μανία εναντίον του, άρχισαν να τον βρίζουν και να του πετούν διάφορα αντικείμενα, ακόμη και πέτρες. Μπήκε αμέσως στο αυτοκίνητο και ο οδηγός πάτησε γκάζι και εξαφανίστηκε, μια πέτρα όμως έσπασε ένα τζάμι.

Νόντας: Βέβαια κάτι τέτοιο δεν είναι πολιτισμένο. Πολλοί είναι ενάντια σε κάτι τέτοια.

Ελιάδα: Αυτός μπόρεσε και ξέφυγε. Έχει τους φρουρούς του κλπ. Οι αγανακτισμένοι, ο απλός Έλληνας πολίτης πώς θα προστατευτεί από τους τεράστιους ογκόλιθους που πετάνε επάνω του; Φορολογία, μείωση μισθών, ανεργία κλπ.
Αυτός δεν μπορεί να προστατευτεί. Πρέπει να εργάζεται όλο και περισσότερο, υπερωρίες που συνήθως δεν πληρώνονται, και με όλο μικρότερη αμοιβή. Συγχρόνως λόγω φορολογίας τα περισσότερα ακριβαίνουν. Αν κάπου διαμαρτυρηθεί, το πιο πιθανόν είναι να χάσει τη δουλειά του. Αυτό τον οδηγεί σε απόγνωση. Η ανεργία όλο αυξάνεται. Ο κατώτερος μισθός για πλήρη απασχόληση προγραμματίζεται να φθάσει τα 500 Ευρώ μηνιαίως.
Οι πετρούλες, τα γιαούρτια που πετιούνται στους πολιτικούς συγκρίνονται με όλα αυτά;

Νόντας:  Τι να σου πω; Έχεις δίκιο αλλά όλοι οι πολιτικοί δεν συμφωνούν με τα μέτρα.

Ελιάδα: Το να παραμένουν όμως μέσα στο μαγαζί και να μην παραιτούνται, ώστε να προκαλέσουν εκλογές, βοηθούν να συνεχίζεται αυτή η κατάσταση. Οι διαφωνούντες λένε μεγάλα λόγια αλλά παραμένουν στο βόλεμά τους, με τη πράξη παραμονή τους στο βόλεμά τους, δεν αλλάζει η κατάσταση, η χώρα μας υποδουλώνεται, ξεπουλιέται ή παραχωρείται προς εκμετάλλευση σε ξένα συμφέροντα. Τα κέρδη θα φεύγουν, εμείς θα πέφτουμε κάτω από το όριο της φτώχειας και κάποιοι θα θησαυρίζουν. Εσύ το ανέχεσαι αυτό;

Νόντας:  Βεβαίως όχι.

Ελιάδα:  Αυτοί όμως μέσα στο μαγαζί που γέρνει το ανέχονται παραμένοντας στο βόλεμά τους με όλα τα προνόμια που έχουν μόνοι τους κανονίσει για τον εαυτούλη τους.

Νόντας:  Τι θα μπορούσε να γίνει;

Ελιάδα: Μήπως χρειάζεται πάλι μια φιλική εταιρεία;

Νόντας:  Αν το καλοσκεφθείς, μάλλον έχεις δίκιο. Βρισκόμαστε πάλι υπό ξένη κατοχή, αφού επισήμως λέγεται ότι ήδη έχουν παραχωρηθεί σε ξένους τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.

Ελιάδα:  Ποιοι τα παραχώρησαν παράνομα χωρίς να μας ρωτήσουν και ποιοι παραμένοντας στη θέση τους συνεργούν σ’ αυτή την παρανομία;

 

Τέλος

Συγγραφέας: Ένας αγανακτισμένος Έλληνας πολίτης.

Το συνημμένο αφιερώνεται στην Ελλάδα. Δεν υπάρχουν πνευματικά δικαιώματα.
Συγγραφέας: Ανώνυμος.
Είμαι πρόθυμος να βοηθήσω να παιχτεί κάπου στην Αθήνα, Αττική γενικά.
Δεν χρειάζονται οπωσδήποτε επαγγελματίες ηθοποιοί.
Γαβριήλ Πανάγος (συγγραφέας)   

E-mail: vinni@otenet.gr