Η κυρία Xι Κάππα

” Ο ιδιωτικός τομέας δεν μπορεί να συντηρεί πλέον το δημόσιο. Αυτή είναι η αλήθεια” Υφυπουργός Οικονομίας χθες. Κοιτάζω τον λογαριασμό πάνω στο γραφείο. Φορτώνω, το κάνω εικόνα, εδώ να τα πώ:

Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί πρέπει να υπερασπίζομαι σε πορείες το δικαίωμα στην εργασία για την κυρία με την χοντρή κωλάρα που είχε μπάρμπα στην Κορώνη, που αποδείχθηκε ξύπνια σε σχέση με τα λοιπά της κοινωνίας και καπάκωσε την θέση στο Δημόσιο, που πηγαίνει στην δουλειά όποτε (όταν τα μαγαζιά είναι κλειστά) και αν θέλει (για να γεμίσει το πράσινο της πασιέντζας την οθόνη), που έχει την οψιόν να της χτυπάνε κάρτα αντ’ αυτής , να μένει έγκυος και να παίρνει 2 χρόνια ρεπό ενώ η αντίστοιχη του ιδιωτικού με το ζόρι 2 μήνες, να παίρνει σωρό τα επιδόματα, το κράτος να πληρώνει τους τόκους της να παιρνει δάνεια με ευνοϊκότερους όρους απ’ τους υπόλοιπους κλεφταράκους τους ιδιωτικού τομέα, και βάλε, βάλε, βάλε και στο τέλος κι ένα εφάπαξ.

Δεν μπορώ να υπερασπιστώ αυτήν την κυρία με την χοντρή κωλάρα που δεν μπορεί,… καθημερινά συναντά τους μεταφορείς των κούριερ που ανεβοκατεβαίνουν την πόλη για 30 ευρώ μεροκάματο, τους πωλητές των καταστημάτων της σούζας και της ορθοστασίας. Αλήθεια εκεί γιατί δεν της βγαίνει η αλληλεγγύη, η σκέψη ότι κοίτα είμαι ευνοημένη, δεν υπάρχει από πάνω μου καμία απειλή ν’ απολυθώ όπως η κοπελίτσα με το ιδρωμένο μέτωπο = που της ετοιμάζει την σαντουιτσάρα στο έβερεστ;

Και δεν είναι μια κυρία με χοντρή κωλάρα πάντα, να θυμηθώ την τραυματική και μόνη θητεία-ένταξη μου στο Δημόσιο, το γραφείο στο ναυτικό: μια τρελή γριά αναλφάβητη πασόκα που το άγχος της είναι να της αφήσουν ένα έξτρα προσωπικό κωλόχαρτο, τον διευθυντή που γκομένιζε ολημερίς άρα δεν πρέπει να του σηκωνότανε πια και δεν τολμούσε κανείς μες στην όλη πηχτή υποκρίσία να του την πει, την απο κάτω του που κλαιγότανε γιατί την χώρισε ο άντρας της, τον υπεύθυνο προμηθειών με το μπεγλέρι να τραγουδά καθημερινά Βοσκόπουλο, την υστερικιά 30αρα που τ’ αγόρια δεν προσέχουν.

Και σ’ όλο αυτό το γραφείο ο μόνος που να δουλεύει να ‘μαι εγώ ο ναύτης της μηδέν δραχμής. Κι αυτοί οι άνθρωποι να πληρώνονται 40 χρόνια γι’ αυτό το επαναλαμβανόμενο, τσάκα-τσούκα το μπεγλέρι, τίποτα! Και δεν ήρθε κανείς να τους πει ότι δεν στέκει να πληρώνονται χωρίς να παράγουν τίποτα, ότι είναι αντικοινωνική συμπεριφορά το μισθουλάκι τους. Δεν ήρθε; Τέλεια βολευτήκαμε!

Σχώρα με κυρία μου για το σημερινό αλλά ξήμέρωσε και πρέπει να πάω ν’ αφήσω 670 ευρώ στο ταχυδρομείο για το ΤΕΒΕ μου, κατάλαβες; Και μείνε στην πασιέντζα στο γραφείο, ειδικά σήμερα, δεν θα τ’ αντέξω να σε πετύχω μπροστά μου…

http://athensville.blogspot.com

Πηγή