Select Menu





Ο Θούριος αρχίζει με τα λόγια «Ως πότε παλικάρια θα ζούμε στα στενά...». Και σήμερα, περίπου 200 χρόνια από την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα, πάλι στα «στενά» ζούμε, μόνο πως αυτά λέγονται οικονομικό (και πολιτικό) αδιέξοδο. Και δεν είναι δύσκολο να υπολογίσουμε το μέγεθος του κινδύνου και τον αγώνα που απαιτείται για να τον αντιμετωπίσουμε.

Ολοι πλέον, από τον απλό πολίτι μέχρι τον πρωθυπουργό της χώρας, παραδέχονται ότι έχουμε νέους αφέντες, με δική μας υπαιτιότητα, που διαφεντεύουν τις τύχες μας. Και δεν θα τους διώξουμε «με τις πέτρες», όπως σωστά παρατήρησε ο κ. Παπανδρέου από το βήμα της Βουλής. Ωστόσο, το θέμα δεν είναι πώς θα αποτινάξουμε τον ζυγό, αλλά πότε και αν θα αντέξουμε μέχρι να φτάσει η ευλογημένη ώρα. Δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι η απελευθέρωσή μας θα έρθει σε τρία χρόνια. Από μόνη της μπορεί να μην έρθει ούτε σε τρία ούτε σε δεκατρία. Να φοβόμαστε τους «σαράντα χρόνους» του Φεραίου.

«Τι σ' ωφελεί αν ζήσεις και είσαι στη σκλαβιά;

Στοχάσου πως σε ψένουν, καθ' ώραν στη φωτιά.»

Αυτή τη «φωτιά» τη ζούμε σήμερα, μετά την επιβολή των επώδυνων δημοσιονομικών μέτρων και τη συνακόλουθη «σκλαβιά». Με λιγοστά περιθώρια αντίστασης, αφού ξεκινάμε από όπλα και πολεμοφόδια για λόγους που δεν χρειάζεται να αναλύσουμε εδώ, παραδοθήκαμε αμαχητί. Κερδίσαμε τουλάχιστον λίγο χρόνο για να ανασυνταχτούμε. Αγνωστο είναι, ωστόσο, πόσο χρόνο θα χρειαστούμε και αν τελικά τα καταφέρουμε. Το στράτευμα χρειάζεται δουλειά (καινούργια εκπαίδευση, γυμνάσια, πειθαρχία) για να γίνει, αν ποτέ γίνει, αξιόμαχο και ετοιμοπόλεμο, από το τελευταίο «παλικάρι» μέχρι τον καπετάνιο.

«Ελάτε με έναν ζήλον, σε τούτον τον καιρόν,

Να κάμωμεν τον όρκον, επάνω στον σταυρόν.

Συμβούλους προκομμένους, με πατριωτισμόν

Να βάλωμεν εις όλα, να δίνουν ορισμόν...».

Το πρόβλημά μας ήταν πάντα οι «σύμβουλοι». Πού να τους βρούμε τους «προκομμένους»; Φώναζε ο Ρήγας, φωνάζουμε κι εμείς, αλλά ποιος ακούει; Εγινε το μάθημα πάθημα, το «πάθει μάθος» του Αισχύλου («Αγαμέμνων», στ. 177);

Προσωπικά αμφιβάλλω.

«Σ' ανατολή και δύση και νότον και βοριά,

Για την πατρίδα όλοι, να 'χωμεν μια καρδιά...»

Ετσι είναι. Σήμερα, όμως, φτάσαμε στο σημείο ακόμη και να διαφωνούμε για την έννοια της πατρίδας.
«Ως πότε οφικιάλιος, σε ξένους Βασιλείς;

Ελα να γένεις στύλος, δικής σου της φυλής...»

Πώς να επιστρέψει σήμερα ο «οφικιάλιος» όταν τον κλωτσάμε; Τι «στύλος» να γίνει και τι να στηρίξει; Πολλοί παλιννόστησαν, προσδοκώντας επί χρόνια το «νόστιμον ήμαρ» του ομηρικού Οδυσσέα, και έφυαν πάλι, ενώ άλλοι που έμειναν για να προσφέρουν στον τόπο, μαράζωσαν.

Οι νέοι επιστήμονες, όχι πια οι εργάτες και οι επαγγελματίες όπως παλιά, ετοιμάζονται να «πάρουν των ομματιών» τους.

Και δεν είναι λίγοι εκείνοι που ντρέπονται για τη «φυλή» τους. Εκεί φτάσαμε, δυστυχώς. Και φταίμε όλοι γι' αυτό. Και είναι λάθος να περιορίζουμε το μερίδιο ευθύνης μόνο στο «εμείς τους ψηφίσαμε». Και με αυτό τον αφορισμό αποποιούμαστε τις ευθύνες μας για λανθασμένες επιλογές στην καθημερινή μας ζωή, για λάθη και παραλείψεις που χρεώνεται συνέχεια η χώρα και φτάνει κάποτε αναπόφευκτα στη χρεοκοπία ή στην οικονομική υποδούλωση.

Οδυσσεας Τσαγκαρακης
Ομότιμος καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης και συγγραφέας

Σχόλια

Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.

 
Top