 |
Η ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ της 3ης Σεπτέμβρη μπορεί να είναι μόλις 36 ετών, είναι όμως ένα κείμενο αρχών ενός άλλου αιώνα. Δεν είναι μόνο το γράμμα της Διακήρυξης που φαντάζει (και είναι) μακρινό, είναι το πνεύμα της που φαίνεται πως έχει ξεθωριάσει και δεν απηχεί τα όσα γίνονται σήμερα από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.
Είναι η ώρα που το ΠΑΣΟΚ έχει διχαστεί. Το κόμμα των μεσαίων στρωμάτων, το κόμμα που έφερε τους μη προνομιούχους στην εξουσία, έγινε, εδώ και χρόνια, το κόμμα των προνομιούχων, των ανερχόμενων οικονομικά στρωμάτων.
Η πολιτική του εκφράζει τις πραγματικότητες και είναι μόνο η ρητορική που θυμίζει κάτι από το ηρωικό παρελθόν.
Πολλοί πιστεύουν ακόμα και σήμερα πως το πνεύμα της Διακήρυξης της 3ης Σεπτέμβρη είναι πάντα επίκαιρο. Κι αυτό γιατί δείχνει το δρόμο του μη συμβιβασμού με το διεθνές μεγάλο κεφάλαιο, τη μη αποδοχή του ελέγχου της χώρας από τα ξένα κέντρα.
Η συμφωνία με την τρόικα και το ΔΝΤ μάλλον δεν αφήνει περιθώρια για ηρωισμούς και ρητορική που να θυμίζει παρελθόν.
Ο πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου την ίδια στιγμή δεν κρύβει την πρόθεσή του να διαλύσει το υπάρχον, να εγκαταλείψει το κράτος του ΠΑΣΟΚ, αυτό που στήθηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου και το οποίο συμβόλισε η Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη.Δεν πρόκειται μόνο για μια διάθεση. Είναι η ίδια η πραγματικότητα, είναι ο δισταγμός μπροστά στην παγκοσμιοποιημένη σκληρή πραγματικότητα. Γιατί κακά τα ψέματα το ελληνικό πολιτικό προσωπικό αδυνατεί να χαράξει νέα πορεία. Το σημερινό ΠΑΣΟΚ αδυνατεί να ξαναβγεί στο «δρόμο», να ξαναρχίσει από την αρχή και να χαράξει μια νέα 3η του Σεπτέμβρη.
Είναι λοιπόν αυτό το μεγάλο πρόβλημα. Ο δρόμος του ρεαλισμού, που εκφράζεται με τη σημερινή κυβέρνηση και εν πολλοίς από τον Γιώργο Παπανδρέου και η αδυναμία να διατυπωθεί μια νέα άποψη για τη στήριξη δυναμικών κοινωνικών ομάδων που είναι ή θα μπορούσαν να είναι ριζοσπαστικές.
Η Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη
«Η τραγωδία της Κύπρου καθώς και οι κίνδυνοι που έχουν προκύψει για το έθνος, τόσο από την αδίστακτη επεκτατική πολιτική του Πενταγώνου στα πλαίσια του ΝΑΤΟ όσο και από την προσπάθεια της αμερικανοκίνητης χούντας να μετατραπούν οι ένοπλες δυνάμεις μας αποκλειστικά σε όργανο αστυνόμευσης του Ελληνικού χώρου, κυριαρχούν στη σκέψη κάθε Έλληνα.
Όμως η ενότητα του λαού στην απόφασή του να αντιμετωπίσει ανυποχώρητα τον εξωτερικό κίνδυνο δικαιώνει την απραξία της κυβέρνησης σε τρεις κρίσιμους τομείς:
- την τιμωρία των ενόχων της επταετίας,
- της σφαγής του Πολυτεχνείου και της Κυπριακής τραγωδίας,
- την κάθαρση του κρατικού μηχανισμού
και την πλέρια αποκατάσταση των θυμάτων της κατοχής.
Λέγεται ότι δεν ήρθε η ώρα. Ότι τώρα παρέχει το εθνικό θέμα. Μα το επιχείρημα δεν ευσταθεί.
Πως είναι δυνατό να παραμένουν σε θέσεις κρίσιμες για το έθνος εκείνοι που ευθύνονται για την εθνική συμφορά; Ακριβώς γιατί η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα σε αποφασιστική καμπή, ακριβώς γι' αυτό το λόγο, πρέπει να προχωρήσουμε με θάρρος στην τιμωρία, την κάθαρση και την αποκατάσταση.
Για να προστατέψουμε το έθνος, για να ανοίξουμε τον δρόμο που οδηγεί στην αδέσμευτη λαϊκή κυριαρχία και τη δημοκρατία.
Σ' αυτά τα πλαίσια πρέπει να ερμηνευτεί και η δικιά μας απόφαση να προχωρήσουμε σήμερα σε μια πολιτική πράξη, στη διακήρυξη των βασικών αρχών και στόχων ενός νέου πολιτικού Κινήματος, του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος.
Μόνο με την ενεργό πολιτική παρουσία των πολιτών, απ' άκρου εις άκρο της Ελλάδας, θα εξασφαλιστούν τόσο η εθνική μας ανεξαρτησία όσο και η λαϊκή κυριαρχία.
Ήρθε η ώρα να περάσουμε από την παθητική αναμονή στην ενεργό λαϊκή παρουσία για τη διαμόρφωση του μέλλοντος της χώρας μας.
Η ρίζα της συμφοράς βρίσκεται στην εξάρτηση της Πατρίδας μας. Τα επτά μεσαιωνικά χρόνια που πέρασαν με τη στυγνή στρατιωτική δικτατορία και η τραγωδία της Κύπρου δεν αποτελούν παρά μια ιδιαίτερα σκληρή έκφραση της εξάρτησης της Ελλάδας από το ιμπεριαλιστικό κατεστημένο των Η.Π.Α. και ΝΑΤΟ.
Μεταβλήθηκε η Ελλάδα σε προχωρημένο πυρηνικό φυλάκιο του Πενταγώνου για να εξυπηρετηθούν πιο αποτελεσματικά τα στρατιωτικά και οικονομικά συμφέροντα των μεγάλων μονοπωλίων. Διαβρώθηκε ο κρατικός μηχανισμός, οι ένοπλες δυνάμεις, τα κόμματα, ο συνδικαλισμός, η Πολιτική ηγεσία του τόπου έτσι ώστε να καταστεί δυνατή η επιβολή ξενοκίνητης στρατιωτικής δικτατορίας, όταν αυτό κρίθηκε πως συνέφερε την Ουάσιγκτον.
Επιβλήθηκε η στρατιωτική δικτατορία για να ανακοπεί η πορεία του λαού μας προς τη λαϊκή κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία. Προκλήθηκε το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου και ακολούθησε η βάναυση τουρκική εισβολή στην Κύπρο, για να διχοτομηθεί η μεγαλόνησος και να αποτελέσει τελικά ένα νέο στρατιωτικό ορμητήριο των Η.Π.Α. και του ΝΑΤΟ στην ανατολική Μεσόγειο.
Μεταβλήθηκε η πατρίδα μας σε ξέφραγο αμπέλι, για να διαβρωθεί η οικονομία μας από τις πολυεθνικές επιχειρήσεις των Η.Π.Α. και της Δύσης με τη συνεργασία πάντα του ντόπιου μεταπρατικού κεφαλαίου. Για να μαραθεί η ελληνική ύπαιθρος, για να μην αποδίδει ο ιδρώτας του αγρότη, για να συνεχιστεί η μετανάστευση, η προσφορά φτηνής εργασίας στην Πρωτεύουσα, μα και στην ξενιτιά, την Ευρώπη, την Αυστραλία, τον Καναδά.
Η πορεία προς την υποτέλεια, την υπονόμευση των εθνικών μας συμφερόντων, τη διάβρωση της λαϊκής κυριαρχίας, τον οικονομικό μαρασμό και την εκμετάλλευση του Έλληνα εργαζομένου πρέπει να ανακοπεί. Αντίθετα, πρέπει να προχωρήσουμε με θάρρος και αποφασιστικότητα στη θεμελίωση μιας νέας Ελλάδας.
Ανακοινώνουμε σήμερα την εκκίνηση ενός νέου πολιτικού κινήματος που πιστεύουμε ότι εκφράζει τους πόθους και τις ανάγκες του απλού Έλληνα, ενός Κινήματος που να ανήκει στον αγρότη, τον εργάτη, τον βιοτέχνη, τον μισθωτό, τον υπάλληλο, στην θαρραλέα και φωτισμένη νεολαία μας.
Τους καλούμε να πυκνώσουν τις τάξεις τους. Να στελεχώσουν και να συμμετάσχουν στην κατεύθυνση ενός Κινήματος που θα προωθήσει ταυτόχρονα την εθνική μας ανεξαρτησία, τη λαϊκή κυριαρχία, την κοινωνική απελευθέρωση και τη δημοκρατία σ' όλες τις φάσεις της δημόσιας ζωής.
Βασικός κυρίαρχος στόχος του Κινήματος είναι η δημιουργία πολιτείας απαλλαγμένης από έλεγχο ή επιρροή της οικονομικής ολιγαρχίας, πολιτείας ταγμένης στην προστασία του έθνους και στην υπηρεσία του λαού. Η εθνική ανεξαρτησία είναι αναπόσπαστα δεμένη με τη λαϊκή κυριαρχία, με τη δημοκρατία σε κάθε φάση της ζωής του τόπου, με την ενεργό συμμετοχή του πολίτη σ' όλες τις αποφάσεις που τον αφορούν. Μα είναι ταυτόχρονα συνυφασμένη με την απαλλαγή της οικονομίας μας από τον έλεγχο του ξένου μονοπωλιακού και ντόπιου μεταπρατικού κεφαλαίου που διαμορφώνει την οικονομική, την κοινωνική, την πολιτική και την πολιτιστική μας πορεία σύμφωνα με τα συμφέροντα όχι του λαού αλλά της οικονομικής ολιγαρχίας.
Και βέβαια πρέπει η Ελλάδα να αποχωρήσει και από το στρατιωτικό και από το πολιτικό ΝΑΤΟ. Και βέβαια πρέπει να ακυρωθούν όλες οι διμερείς συμφωνίες που έχουν επιτρέψει στο Πεντάγωνο να μετατρέψει την Ελλάδα σε ορμητήριο για την προώθηση της επεκτατικής του πολιτικής. Μα πίσω από το ΝΑΤΟ, πίσω από τις αμερικανικές βάσεις είναι οι μονοπωλιακές, πολυεθνικές επιχειρήσεις και τα ντόπια υποκατάστατά τους. Γι' αυτό η κοινωνική απελευθέρωση, ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός, αποτελεί τον θεμέλιο λίθο του Κινήματος μας. Για να απολαμβάνει ο αγρότης το προϊόν του ιδρώτα και της γης του, για να απολαμβάνει ο εργάτης, ο βιοτέχνης, ο μισθωτός, ο υπάλληλος, ο απλός Έλληνας το προϊόν του μόχθου του. Για να καταπολεμηθεί αποτελεσματικά η εντυπωσιακή εισοδηματική ανισότητα ανάμεσα σε γεωγραφικές περιφέρειες και κοινωνικά στρώματα που χαρακτηρίζει τη σύγχρονη Ελλάδα. Για να πάψει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Για να συμμετέχει ενεργά ο λαός στον προγραμματισμό της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής πορείας της χώρας. Για να εξασφαλιστεί η εργασία και η κατοικία σε όλους τους Έλληνες.
Για να καταργηθούν τα προνόμια των ολίγων στην ιατρική, νοσοκομειακή και φαρμακευτική περίθαλψη. Για να προστατευθούν η μητέρα, το παιδί, τα γηρατειά. Για να κατοχυρωθεί η κοινωνική και οικονομική ισότητα των δύο φύλων. Για να ελευθερωθεί η σκέψη και να γίνει η παιδεία κτήμα όλων των Ελλήνων.
Η σημερινή διακήρυξη των αρχών του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος αποτελεί εκκίνηση για την ίδρυση, στελέχωση και θεμελίωση ενός Κινήματος που θέλουμε να αποτελέσει τον φορέα όλων των γνήσια προοδευτικών και δημοκρατικών δυνάμεων της χώρας. Κάνουμε έκκληση αυτές οι δυνάμεις ενωμένες να προχωρήσουν στον αγώνα.
Θεμελιακή αρχή του Κινήματος είναι η απόλυτα κατοχυρωμένη δημοκρατική διαδικασία - από τη βάση μέχρι την ηγεσία - με απόλυτη ισοτιμία όλων των μελών που θα το στελεχώσουν. Και το πρόγραμμα και το οργανωτικό σχήμα θα συναποφασιστούν στην πορεία με την ισότιμη συμμετοχή όλων των μελών του πρώτου συνεδρίου που γρήγορα θα συγκληθεί. Και αυτό στα πλαίσια μιας κατοχυρωμένης δημοκρατικής διαδικασίας.
Έχει ο λαός μας πικρή πείρα από τους κομματικούς σχηματισμούς του παρελθόντος που στηρίζονταν στην φεουδαρχική σχέση ανάμεσα σε ηγέτες και βουλευτές, ανάμεσα σε βουλευτές και κομματάρχες, ανάμεσα σε κομματάρχες και ψηφοφόρους. Από κομματικούς μηχανισμούς που είχαν αντικαταστήσει τις αρχές, το πρόγραμμα και τις δημοκρατικές διαδικασίες με το ρουσφέτι και το παρασκήνιο. Καθολικό είναι το αίτημα για πολιτικούς οργανισμούς αρχών που να τους διακρίνει η ελεύθερη δημοκρατική έκφραση της βάσης, για να δεσμεύεται η ηγεσία στις πολιτικές αποφάσεις και για να υπάρχει συνέπεια και συνέχεια.
Η σημερινή διακήρυξη μας είναι μια διακήρυξη που είμαστε βέβαιοι ότι αντικατοπτρίζει το πιστεύω, τους πόθους, τις απαιτήσεις, το όραμα του ελληνικού λαού. Έχει σκοπό να παρακινήσει συζήτηση και προβληματισμό σε εθνικό επίπεδο. Η σημερινή μας διακήρυξη αποτελεί την πυξίδα που θα καθοδηγεί την πορεία μας προς μια νέα, αναγεννημένη, ανθρώπινη, σοσιαλιστική και δημοκρατική Ελλάδα, μια Ελλάδα που να ανήκει στους Έλληνες.
Το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα είναι πολιτικό Κίνημα που αγωνίζεται για τους ακόλουθους στόχους:
- Εθνική Ανεξαρτησία,
- Λαϊκή Κυριαρχία,
- Κοινωνική Απελευθέρωση,
- Δημοκρατική Διαδικασία
Για το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα το στρατιωτικό καθεστώς της χούντας που επιβλήθηκε με το πραξικόπημα της 21 Απρίλη 1967, δεν ήταν παρά μια ιδιαίτερα στυγνή μορφή αποικιοποιήσης της Ελλάδας από το Πεντάγωνο και το ΝΑΤΟ με τη συνεργασία του εξαρτημένου δυτικοευρωπαϊκού και ντόπιου μεταπρατικού κεφαλαίου. Σαν στόχο είχε την εξυπηρέτηση των στρατηγικών και οικονομικών επιδιώξεων του αμερικανικού κεφαλαίου στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου. Γι' αυτό ο αγώνας του λαού μας αποβλέπει πρώτιστα στην οριστική εξάλειψη των αιτίων που οδήγησαν στη στυγνή δικτατορία της επταετίας.
Κι αυτός ο αγώνας δεν μπορεί να δικαιωθεί αν δεν υπάρξει:
α) Τιμωρία των ενόχων και των βασανιστών της χουντικής επταετίας και των υπευθύνων της προδοσίας της Κύπρου.
β) Πλήρης αποκατάσταση των θυμάτων της δικτατορίας.
γ) Άμεση ακύρωση όλων των ανελεύθερων και καταπιεστικών έκτακτων μέτρων της χουντικής επταετίας καθώς και των παρόμοιων νομοθετημάτων των προδικτατορικών κυβερνήσεων.
δ) Εξασφάλιση της ελεύθερης επιστροφής των πολιτικών προσφύγων στην πατρίδα.
ε) Εξυγίανση όλου του κρατικού μηχανισμού.
στ) Εξάλειψη του παρακράτους και του κομματικού κράτους.
ζ) Άμεση ένταξη των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας στην υπηρεσία του Έθνους και του Λαού και υποβολή τους σε αποτελεσματικό, πλήρη και συνεχή έλεγχο από την νόμιμα εκλεγμένη πολιτική ηγεσία.
Για την εξάλειψη του συστήματος που οδήγησε στην ιμπεριαλιστική κατοχή της πατρίδας μας και των συνθηκών που το δημιούργησαν, το διατηρούν και το προστατεύουν, για τη θεμελίωση μιας γνήσιας, αβασίλευτης, αναγεννημένης και σοσιαλιστικής Ελληνικής Δημοκρατίας, το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα θέτει σαν προϋπόθεση την επίτευξη των ακόλουθων συγκεκριμένων στόχων:
- Κάθε εξουσία πηγάζει από τον λαό, εκφράζει τον λαό και υπηρετεί τον λαό.
- Η κοινωνική, οικονομική και πολιτική δομή της δύναμης στη χώρα μας διαρθρώνεται με τρόπο που να αποκλείει την παραβίαση της λαϊκής θέλησης με οποιοδήποτε τρόπο.
- Κατοχυρώνεται συνταγματικά το δικαίωμα άμυνας κάθε πολίτη σε κάθε προσπάθεια κατάλυσης της νόμιμης εξουσίας, κατάργησης του Συντάγματος και υποδούλωσης του λαού μας.
Εξασφαλίζεται με γνήσιες δημοκρατικές διαδικασίες η άμεση και ενεργός συμμετοχή όλων των πολιτών στην πολιτική ζωή του τόπου.
Κατοχυρώνεται συνταγματικά το δικαίωμα εργασίας για όλους τους πολίτες, άντρες και γυναίκες. Ο συνδικαλισμός αποδεσμεύεται από την εξάρτηση της οικονομικής ολιγαρχίας και από την κηδεμονία του κράτους, κατοχυρώνεται σαν ελεύθερο και αυτόνομο κίνημα και τίθεται στην υπηρεσία των συμφερόντων του εργαζόμενου λαού. Διαχωρίζεται οριστικά η εκκλησία από το κράτος και κοινωνικοποιείται η μοναστηριακή περιουσία. Η Ελλάδα αποσυνδέεται από τους στρατιωτικούς, πολιτικούς και οικονομικούς συνασπισμούς, που υπονομεύουν την εθνική μας ανεξαρτησία και το κυρίαρχο δικαίωμα του Ελληνικού λαού να προγραμματίζει αυτός την κοινωνική, οικονομική, πολιτική και πολιτιστική πορεία της χώρας.
Η Ελλάδα ακολουθεί δυναμική ανεξάρτητη πολιτική με στόχους:
- την εγγύηση της εδαφικής ακεραιότητας,
- την κατοχύρωση της αδέσμευτης λαϊκής κυριαρχίας
- την καλύτερη δυνατή πραγμάτωση των επιδιώξεων του ελληνικού λαού.
Ακυρώνονται οι διεθνείς συμβάσεις και συμφωνίες που έχουν οδηγήσει την Ελλάδα σε οικονομική, πολιτική και στρατιωτική εξάρτηση από τα μονοπωλιακά συγκροτήματα της Δύσης και ιδιαίτερα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.
Επιδιώκεται η κοινωνική απελευθέρωση του εργαζόμενου Ελληνικού λαού που μακροπρόθεσμα ταυτίζεται με τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.
Αυτή η πορεία προϋποθέτει για το σήμερα ορατό μέλλον:
α. Την κοινωνικοποίηση του χρηματοδοτικού συστήματος στο σύνολό του, των βασικών μονάδων παραγωγής, καθώς και του μεγάλου εισαγωγικού και εξαγωγικού εμπορίου. Ταυτόχρονα προωθείται συστηματικά η ένταξη των αγροτικών επιχειρήσεων σε συνεταιρισμούς νέας μορφής, με δραστηριότητα που θα επεκτείνεται στην προμήθεια πρώτων υλών και στην επεξεργασία, συσκευασία και διάθεση των προϊόντων τους. Οι οργανισμοί αυτοί θα καταργήσουν τον μεσάζοντα που εκμεταλλεύεται το προϊόν του ιδρώτα και της γης του αγρότη. Στη βιοτεχνία προωθείται επίσης η συνεταιριστική εκμετάλλευση.
β. Τον περιφερειακά αποκεντρωμένο κοινωνικό προγραμματισμό της οικονομίας που συνδυάζεται με τον έλεγχο των παραγωγικών μονάδων από τους εργαζόμενους (δηλαδή με την αυτοδιαχείριση) και από τους αρμόδιους κοινωνικούς φορείς. Αρμόδιος κοινωνικός φορέας είναι το κράτος, η περιφέρεια, ο δήμος ή η κοινότητα ανάλογα με το μέγεθος, τον τύπο και σημασία της παραγωγικής μονάδας.
γ. Τη διοικητική αποκέντρωση με ενίσχυση της τοπικής αυτοδιοίκησης.
δ. Το συστηματικό και προοδευτικό κλείσιμο του ανοίγματος ανάμεσα στα κατώτερα και ανώτερα εισοδήματα κατά περιφέρεια και επάγγελμα.
ε. Μια οικιστική και πολεοδομική πολιτική που να εξασφαλίζει πολιτισμένη κατοικία σε κάθε Ελληνική οικογένεια.
στ. Μια καινούργια παιδεία για να καταργηθούν οι φραγμοί που εμποδίζουν το πλάτεμα της γνώσης και για να δημιουργηθούν ελεύθερα σκεπτόμενοι και κοινωνικά υπεύθυνοι πολίτες. Η παιδεία είναι ελεύθερη του κοινωνικού συνόλου. Η ιδιωτική εκπαίδευση καταργείται. Η δωρεάν και υποχρεωτική παιδεία εξασφαλίζεται ανεξαίρετα για όλους τους Έλληνες, θεσπίζεται εκπαιδευτική πολιτική που να εξασφαλίζει την πλατειά συμμετοχή όλων των λαϊκών στρωμάτων, καθώς και τη συμμετοχή των σπουδαστών στον προγραμματισμό της παιδείας και στη διοίκηση των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.
ζ. Την κοινωνικοποίηση της υγείας που συνεπάγεται την δωρεάν ιατρική, φαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη, την προληπτική υγιεινή για όλους τους Έλληνες, την κατάργηση των ιδιωτικών κλινικών και όλων των προνομίων στην παροχή ιατρικών και νοσοκομειακών υπηρεσιών.
η. Ένα σύστημα κοινωνικής ασφάλισης για υγεία, ατυχήματα, γηρατειά και ανεργία που να επεκταθεί σε όλους τους Έλληνες.
θ. Την προστασία της μητέρας και του παιδιού.
ι. Την προστασία του περιβάλλοντος, τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής σε συνδυασμό με την αξιοποίηση των εθνικών και λαϊκών παραδόσεων και τη συμμετοχή ολόκληρου του λαού στην πολιτιστική εξέλιξη.
Οι οικονομικές, πολιτικές, κοινωνικές και πολιτιστικές επιδιώξεις των εργαζόμενου Ελληνικού λαού - εργατών, αγροτών, μισθωτών, υπαλλήλων, νεολαίας, μικροεπαγγελματιών και βιοτεχνών - η θεμελίωση μιας κοινωνίας χωρίς αλλοτρίωση και γραφειοκρατία, θα πραγματοποιηθούν με τη συνεχή λαϊκή επαγρύπνηση, έλεγχο και κινητοποίηση.
Το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα καλεί τον Ελληνικό Λαό να οργανωθεί στις τάξεις του, σε οργανώσεις βάσεις, να συμμετάσχει άμεσα στην παραπέρα διαμόρφωση του προγράμματός του, στη λήψη όλων των αποφάσεων και στην ανάδειξη των στελεχών του σε όλα τα επίπεδα. Έτσι θα συνεχίσουμε με νέα ένταση και αποφασιστικότητα τον αγώνα για μια ανεξάρτητη, σοσιαλιστική και δημοκρατική Ελλάδα.»
Το να θυμάσαι σήμερα την 3η του Σεπτέμβρη 1974 καταντά ρομαντισμός, ένας ρομαντισμός οδυνηρός, αδικαίωτος.
Ακολουθεί ένα κείμενο του πάλαι ποτέ υπεύθυνου διαφώτισης του Πασοκ κύριου Μανώλη Μακρή στην εφημερίδα δημοκρατική της Ρόδου.
Δεν παραβλέπω ούτε τον καταλυτικό ιστορικό ρόλο που διαδραμάτισε το ΠΑΣΟΚ ριζοσπαστικοποιώντας τις μάζες, ούτε τα επιμέρους (εξαιρετικά όντως) επιτεύγματα των Κυβερνήσεών του. Όμως, ξαναδιαβάζοντας το κείμενο εκείνης της Ιδρυτικής Διακήρυξης, που ξεχειλίζει από λαμπερά οράματα, δεν μπορώ ν’ αποφύγω την πικρή διαπίστωση ότι η «Εθνική Ανεξαρτησία», η «Λαϊκή Κυριαρχία», η «Κοινωνική Απελευθέρωση» «με τελικό στόχο το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας» ηχούν σήμερα παράξενα, εξωτικά, σαν μηνύματα σ’ άγνωστη γλώσσα.
Γιατί, αν οι Κυβερνήσεις κινούνται κατ’ ανάγκην στη σφαίρα του εφικτού κι αν χρειαστεί χαμηλώνουν και τις σημαίες τους, το «ΠΑΣΟΚ», αντίθετα, είναι όνομα όχι Κυβέρνησης αλλά πολιτικού σχηματισμού, που ήδη έχει ιστορία 36 ετών και –μεταξύ άλλων- έχει αναδείξει σειρά Κυβερνήσεων.
ΤΟΤΕ, λοιπόν, κι αν δεν ήσαν όλα ξεκάθαρα, πάντως αναζητούσαμε μια ιδεολογία. Λέγαμε: Ούτε ο καπιταλισμός, ούτε ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» με τα αδιέξοδά τους, θέλουμε το δικό μας δρόμο. (Κι η ιστορία ήρθε και δικαίωσε εκείνες τις αγωνίες μας). Προσπαθούσαμε, παράλληλα, να δομήσουμε αξίες. Θέλαμε όχι ένα «δόγμα» (όπως άλλοι), αλλά ένα «όραμα» που να μας δίνει ελπίδες και να μας εμπνέει, θέλαμε ένα υπερ-χρονικό μέτρο της όποιας προοδευτικότητάς μας. Ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε γράψει τότε αξιόλογα κείμενα για τη σοσιαλιστική μας ταυτότητα. Μα όλ’ αυτά κράτησαν πολύ λίγο, μέχρι που η εξουσία έγινε ορατή. Ακόμα κι Εκείνος πολύ εύκολα φαίνεται να τα ξέχασε. Όραμα (και τέρμα του αγώνα) ήταν πια η «εξουσία» κι ένα θολό γενικό αίτημα περί «αλλαγής».
Κι ύστερα πια... τα γνωστά. Εκείνη η «αίτηση εγγραφής» ήταν κάποτε παλικαριά, ύστερα τι ήταν; Τι σήμαινε; Κατέκλυσαν τις οργανώσεις κι ό,τι άλλο μπορούσε να προσφέρει «εξουσία» οι αριβίστες, οι παρατρεχάμενοι, οι ασπόνδυλοι, πλήθος ανερμάτιστοι «οπαδοί», χειρότεροι κι απ’ αυτούς που φωνάζουν στα γήπεδα. Κι έτσι διαιωνίσαμε τα αρχαία εκείνα κακά. Είδαμε να εκτινάσσονται στα ύψη (και μάλιστα με τους ίδιους τρόπους που με τόσο πάθος ως τότε καταγγέλλαμε) άτομα που θεωρούσαμε δεύτερης και τρίτης διαλογής. Οι χτεσινοί «σύντροφοι», άρχισαν ένας – ένας να «φτιάχνονται», έτσι εννοούσαν την Αλλαγή. Οι οργανώσεις δεν ήταν παρά ένας περιστασιακός εκλογικός μηχανισμός, ενοχλητικές στους Επάνω. Αρχές, σοσιαλιστικά ιδεώδη και οράματα, κοινωνική απελευθέρωση κλπ. κλπ. ήταν πια οι παιδικές μας ασθένειες! Ιδεολογία; Όπως έρθουν τα πράγματα κι ό,τι πει ο Αρχηγός.
Τότε πήγα στο σπίτι μου. Κι έσκυψα με απολυτρωτική διάθεση στα χαρτιά μου, άλλωστε ήμουν πάντα (ακόμα και τότε στο ΠΑΣΟΚ) ένας –ας πούμε- διανοούμενος… Δεν είχε κανένα νόημα να συναγελάζομαι μ’ εκείνο τον ιδιοτελή συρφετό, προτιμούσα την αξιοπρέπεια της σιωπής μου… Και δεν ήμουν ο μόνος. Έμειναν κι άντεξαν κυρίως όσοι είχαν βλέψεις πολιτικές (με στενή έννοια), όσοι δηλ. επιθυμούσαν «ανθρώπων άρχειν».
Σήμερα, τόσα χρόνια μετά, αναρωτιέμαι: Τι έχουμε στη θέση εκείνης της Ιδρυτικής Διακήρυξης; Η ίδια είναι ασφαλώς παρωχημένη ως προς το γράμμα της, όμως τα βαθύτερα μηνύματά της (εθνικά, πολιτικά, κοινωνικά) δεν ξεπεράστηκαν, παραμένουν και απαιτούν. Δεν θα έπρεπε να έχουμε στα χέρια μας ένα στοιχειώδες ανάλογο κείμενο; Τι σημαίνει σήμερα να ανήκεις στο ΠΑΣΟΚ, και σε τι διαφέρει από το να ανήκεις στη ΝΔ ή σε οποιοδήποτε άλλο Κόμμα; Με δυο λόγια: Ποια είναι η σημερινή ιδεολογική ταυτότητα του πολιτικού σχηματισμού που γεννήθηκε στις 3.9.1974; Και ποιον εξυπηρετεί επιτέλους αυτή η θολούρα;
Και κάτι ακόμα: Προσπαθούσαμε να πλάσουμε χαρακτήρες. Το να ανήκεις στο Κίνημα σήμαινε εν πολλοίς τρόπο ζωής. Έλεγες: Δεν μπορώ να το κάνω αυτό, από τη στιγμή που δηλώνω σοσιαλιστής. Το κάνει ο άλλος, αλλά αυτός είναι δεξιός. Σήμερα, το λέει κανείς;
Κι έτσι χάσαμε όσους από την ίδια τη φύση τους τείνουν στο να αναπαράγουν ιδεολογία, όσους αναζητούν έμπνευση, χάσαμε δηλ. τόσο τη Διανόηση όσο και τη Νεολαία. Όχι ότι τους κέρδισε κάποιος άλλος, άστεγοι παρέμειναν έκτοτε, άλλωστε ποιος να τους στεγάσει; Δεν έχει τη δύναμη να τους εμπνεύσει ούτε η Δεξιά, που παρέμεινε η ίδια, ούτε κι οι Άλλοι με την απολιθωμένη ιδεολογία τους. Ήταν το τέλος του μύθου… Και δεν υπάρχει τίποτε εγκληματικότερο από το να δολοφονήσεις τον μύθο!
Από τη δεκαετία ήδη του ’80, το ΠΑΣΟΚ ταυτίζεται με την εκάστοτε (εν ενεργεία ή εν δυνάμει) Κυβέρνησή του. Το Κόμμα είναι ο λακές της Κυβέρνησης, δεν είναι ο ζωντανός οργανισμός που πάει μπροστά, που θυμίζει τους στόχους, που κρατά ζωντανά τα οράματα. Κι έτσι, μια και δεν υπάρχουν διατυπωμένες αρχές και οράματα, το ΠΑΣΟΚ σήμερα είναι ο Α, ο Β, ο κάθε κύριος ή η κάθε κυρία, που ζητάει την ψήφο μας για να ικανοποιήσει τα όποια συμπλέγματα ή για να πετύχει μια (αστικά νοούμενη) κοινωνική «ολοκλήρωση». (Αν κάποιος απ’ αυτούς τους …εθνοσωτήρες πιστεύει ότι έχει εξ ύψους εντολή να μας σώσει, όπως λ.χ. ο Μωυσής στο Σινά ή ο Μωάμεθ στην έρημο, αυτόν πρέπει σίγουρα να τον δει γιατρός). Συμπαθάτε με για το ευτράπελο, αλλά πέστε μου, βλέπετε κάτι άλλο πέρα από τα πρόσωπα; Κι αυτά κατ’ ανάγκην δεν προσωποποιούν και το δύσμοιρο ΠΑΣΟΚ, με όσες συνέπειες κι αν έχει αυτό; Υπήρξαν φορές που έτυχε να σκεφτώ πηγαίνοντας προς την κάλπη: Δηλαδή η ψήφος μου θα πάει λ.χ. σ’ αυτήν την κυρία; Και τι μπορώ να κάνω; Δεν πήγαινε το χέρι μου να ψηφίσω άλλο κόμμα, ήταν σαν να πρόδιδα τον εαυτό μου. Και ψήφιζα λευκό.
Ρώτησα κάποιο μεγαλόσχημο: -Τι έμεινε, σύντροφε, από κείνα; Μου απάντησε: -Και δεν σκέφτεσαι τι θα είμαστε, αν δεν υπήρχαν κι εκείνα; (Τι να πω; «Είναι κι αυτό μια στάσις, νοιώθεται», όπως λέει κι ο ποιητής…).
ΟΜΩΣ: Θέλω να πιστεύω ότι τίποτε δεν πάει χαμένο. Στο βάθος του ο λαός του ΠΑΣΟΚ (η ιστορική ραχοκοκαλιά του, όχι το παρδαλό πλήθος των περιστασιακών) είναι ο ίδιος λαός των αγώνων και των θυσιών που ξέραμε, αγαπούσαμε κι ελπίζαμε στις ανεξάντλητες δυνάμεις του. Έστω κι ασυναίσθητα, αδιόρατα, σαν από φυσική έφεση, αποτελεί ό,τι προοδευτικότερο έχουμε, είναι ένας κόσμος γενναίος και μάχιμος.
Αν υπάρξει διέξοδος στα αδιέξοδα, λύση στα προβλήματα, απ’ αυτό τον λαό θα προέλθει. Που πρέπει, όμως, να τον ακούσουμε, να τον βοηθήσουμε να ξαναβρεί την αυτοπεποίθησή του, την πίστη του στο ότι είναι κύριος της τύχης του. Να ξαναβρεί την εμπιστοσύνη του στους πολιτικούς (για τον κλονισμό της οποίας είναι ο μόνος που δεν ευθύνεται). Χρειάζεται να επαναπροσδιοριστεί με σαφήνεια το κοινωνικό Όραμα, να οριοθετηθεί με γενναιότητα - όχι ως υπεριπτάμενο ιδεώδες, αλλά ως καθημερινή πράξη- το πολιτικό Ήθος.
Να το πω πολύ απλά: Όταν σκουπίζεις μια σκάλα, αρχίζεις από το πάνω σκαλί. Κι εν προκειμένω, το πάνω σκαλί ονομάζεται ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ.
Ο πάλαι ποτέ υπεύθυνος Διαφώτισης στο ΠΑΣΟΚ
Σχόλια δεν χωράνε διότι οι αλήθειες εκ των έσω είναι οι ποιο βαθύτατες...
Για το αν υπάρχει ελπίδα για να ''καθαριστεί μια τόσο μακρόχρονη σαπισμένη σκάλα''
είμαι της άποψης ότι καλύτερα να την γκρεμίσεις και να την χτίσεις απο την αρχή.
Τότε και μόνο υπο προυποθέσεις το ξαναβλέπουμε...
Λόγιος Ερμής ϶ϵ
Πηγή: Εφημερίδα Παρασκευή +13 (04/09/10
Πηγή: Εφημερίδα Το Ποντίκι (02/09/10)
Πηγή: Εφημερίδα Δημοκρατική της Ρόδου (05/09/10)
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.