'Περίεργα' στοιχεία για την ελληνική κρίση αποκαλύπτουν εκθέσεις του ΔΝΤ (μέρος 2ο)

'Περίεργα' στοιχεία για την ελληνική κρίση αποκαλύπτουν εκθέσεις του ΔΝΤ (μέρος 2ο)

Του Πάνου Παναγιώτου

Στο 1ο μέρος της ανάλυσης είδαμε πως η αύξηση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων αναγνωρίζεται ως παγκόσμια τάση από το ΔΝΤ και έτσι η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση σε καμία περίπτωση.


Όμως, ως παγκόσμια τάση, κατά τη διάρκεια της κρίσης, αναγνωρίζεται και αυτή της αύξησης του δημόσιου χρέους, σύμφωνα με στοιχεία που παρουσίασε στο Παρίσι την 1η Μαρτίου 2010 ο αναπληρωτής διευθυντής του ΔΝΤ John Lipsky ο οποίος είπε τα εξής σχετικά με το θέμα: "Είναι κοινώς αποδεκτό πως η επιτυχία των μέτρων ενάντια στην κρίση, τα οποία ελήφθησαν το τελευταίο έτος, αντικατόπτρισαν τη θετική επιρροή που είχε η, άνευ προηγουμένου, δημοσιονομική τόνωση που σχεδιάστηκε τόσο από τις χώρες της G20 όσο και από άλλες χώρες.

Ωστόσο, αυτές οι, μεγάλης κλίμακας, προσπάθειες, δεν ήταν χωρίς κόστος. Αντίθετα, ακόμη και αν επιβεβαιωθούν οι παλαιότερες (και όχι οι πιο πρόσφατες) προβλέψεις μας, η κρίση θα αφήσει βαριά δημοσιονομικά σημάδια.
Προβλέπουμε πως το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ στις αναπτυγμένες χώρες θα αυξηθεί, κατά μέσο όρο, από 75% στο τέλος του 2007, στο 110% του ΑΕΠ στο τέλος του 2014, ακόμη και αν προλάβουν να έχουν σταματήσει τα μέτρα δημοσιονομικής τόνωσης στο μεσοδιάστημα. Μέχρι το 2014 το δημόσιο χρέος θα είναι κοντά ή θα έχει ξεπεράσει το 85% του ΑΕΠ σε όλες τις οικονομίες της ομάδας G7 με εξαίρεση αυτήν του Καναδά. Ήδη, μέσα στο 2010, το μέσο δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ στις αναπτυγμένες χώρες προβλέπεται να φτάσει σε επίπεδα υψηλότερα από αυτά του 1950, δηλαδή μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο."

Με το ελληνικό χρέος να κυμαίνεται σήμερα στο 110 - 114% του ΑΕΠ και με την πρόβλεψη του ΔΝΤ ότι μέσα στα επόμενα 3,5 χρόνια αυτός θα είναι ο μέσος όρος των αναπτυγμένων κρατών διεθνώς, η Ελλάδα δε φαντάζει τόσο 'εξωγήινη' όσο περιγράφεται τους τελευταίους μήνες από τα διεθνή ΜΜΕ, ιδιαίτερα αν σκεφτεί κανείς πως παραμένει πολύ κοντά στο μέσο όρο της των τελευταίων 20 ετών. Έτσι, ούτε η αύξηση του ελληνικού δημοσιονομικού ελλείμματος αλλά ούτε και αύξηση του ελληνικού χρέους δεν είναι δυνατόν να προκάλεσαν έκπληξη στο ΔΝΤ, την ΕΕ και τις αγορές, αφού πρόκειται για τη μείζονα τάση του σήμερα, διεθνώς. Αντίθετα, έκπληξη θα ήταν η Ελλάδα να αποτελέσει την εξαίρεση και να καταφέρει να μειώσει το έλλειμμα και το χρέος της ενώ αντιμετωπίζει τη διεθνή κρίση και την ώρα που οι υπόλοιπες χώρες ανά τον κόσμο αυξάνουν το χρέος και τα ελλείμματα τους.

Μήπως, όμως, είναι το μέγεθος, αυτό καθ' αυτό, του ελληνικού δημοσιονομικού ελλείμματος υπεύθυνο για την ελληνική κρίση καθώς είναι το μεγαλύτερο μεταξύ των αναπτυγμένων κρατών διεθνώς; Λαμβάνοντας υπόψη πως κυμαίνεται στο 12,7% του ΑΕΠ, όταν ο μέσος όρος των πρώτων 6 χωρών σε δημοσιονομικό έλλειμμα (συμπεριλαμβανομένης της Ισπανίας, Γαλλίας, ΗΠΑ) κυμαίνεται στο 10,41%, των πρώτων 9 χωρών σε 9,61%, ενώ ο μέσος όρος της ΕΕ κυμαίνεται στο 7%, το ελληνικό έλλειμμα, σίγουρα είναι το μεγαλύτερο αλλά και πάλι δε φαντάζει καθόλου εξωπραγματικό, αποκλίνοντας κατά 1,4% από αυτό των ΗΠΑ, 1,5% από το Ισπανικό και 0,2% από το Ιρλανδικό.

Ίσως, τότε, φταίει το γεγονός ότι ξαφνιάσαμε το ΔΝΤ, την ΕΕ και τις αγορές όταν, μετά τις πρόσφατες εκλογές, παραδεχτήκαμε ότι το έλλειμμα ήταν πολύ μεγαλύτερο απ' ότι δηλώναμε μέχρι εκείνη τη στιγμή αλλά και όταν αποκαλύφθηκε η συμφωνία των αρχών της δεκαετίας του 2000 για την απόκρυψη τμήματος του δημοσίου χρέους. Αν και η παραδοχή για το έλλειμμα έγινε με το γνωστό δραματικό τρόπο που συνηθίζεται απ' όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις και αν και η αποκάλυψη για τη συμφωνία προβλήθηκε με το γνωστό τρόπο που προβάλλονται τα 'σκάνδαλα' από τα ΜΜΕ, ούτε και σε αυτήν την περίπτωση το σοκ που προκλήθηκε μπορεί να ήταν ιδιαίτερα μεγάλο, τουλάχιστον όχι στον βαθμό που να θεωρηθεί ουσιαστικά υπεύθυνο για την ελληνική κρίση.

Αυτό, γιατί, σύμφωνα με πληθώρα εκθέσεων της ΕΕ, τα ελληνικά στατιστικά στοιχεία τελούν υπό αμφισβήτηση, σταθερά, από το 1996 και μετά ενώ τα παραδείγματα που επιβεβαίωσαν το βάσιμο της καχυποψίας των Ευρωπαίων και του ΔΝΤ ενώ δεν υπάρχει, σχεδόν, καμία έκθεση του ΔΝΤ ή της ΕΕ που να μην κάνει, έστω έμμεση, αναφορά στην αμφισβητούμενη ποιότητα των ελληνικών στατιστικών στοιχείων, θεωρώντας ότι η πραγματική εικόνα είναι διαφορετική προς το χειρότερο. Ενδεικτικά της θέσης της ΕΕ για το θέμα, είναι τα ακόλουθα σχετικά που αναφέρονται σε έκθεση της: "Συμπερασματικά, φαίνεται πως από το 1996 και μετά, παρά τις επαναλαμβανόμενες επιβεβαιώσεις των ελληνικών αρχών για το αντίθετο, οι κανόνες (για την συλλογή στατιστικών στοιχείων) δεν εφαρμόστηκαν πλήρως. Μία πλήρης σχετική ανάλυση ίσως να έπρεπε να κάνει έναν επανέλεγχο του δημόσιου χρέους και του δημοσιονομικού ελλείμματος για αυτά τα χρόνια."
Όσον, δε, αφορά στο θέμα της συμφωνίας με την Goldman, γι' αυτήν ήταν ενήμερη η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα μέσω της Τράπεζας της Ελλάδας και φυσικά και το ΔΝΤ, το οποίο έχει άψογες και στενές σχέσεις με την Goldman, ενώ είναι κοινό μυστικό πως τέτοιου είδους συμφωνίες έχουν γίνει και από πολλές άλλες χώρες, αν όχι τις περισσότερες, με τη μία ή την άλλη μορφή. Έτσι, η απόλυτη αλήθεια είναι ότι είμαστε η τελευταία χώρα στην Ευρώπη που θα μπορούσε να σοκάρει με την αποκάλυψη τέτοιου είδους στοιχείων.

Λόγιος Ερμής ϶ϵ
 
Πηγή: Πάνος Παναγιώτου διευθυντής του ΕΚΤ