Δύο κόσμοι

Σε ένα έθνος μπορούν τα πάντα να βαφτίζονται άριστα. Ένα έθνος μπορεί να επιτρέπει όλες τις καλές πράξεις να συμβαίνουν. Ποιες θεωρεί καλές; Όσες εκείνο κρίνει πως είναι.

Γράφει ο Γιώργος Σ.Πολίτης

Με ποια κριτήρια; Με όποια το βολεύουν.

Όλοι έχουμε τη δύναμη να ζούμε τόσο ευτυχισμένοι όσο μπορούμε κάτω από τις εκάστοτε συνθήκες –που οι ίδιοι δημιουργήσαμε άμεσα ή έμμεσα- συγχρόνως δε να στηλιτεύουμε πάντα(όλα) όσα μας περιβάλλουν.

Μπορούμε να είμαστε ανεκτικοί. Επιλεκτικά ανεκτικοί.

Συμφεροντολόγοι στο έπακρον. Το αποδεικνύουμε κάθε μέρα.

Η χειρότερη μορφή ενός κράτους είναι ο ίδιος ο εαυτός του ο οποίος καλείται να είναι ειλικρινής και συνάμα να φέρεται υποκριτικά εν μέσω των άριστων ομολογιών του.

Βλέπετε έρχεται ως συνήγορος και το σύστημα του καπιταλισμού που δεν επιτρέπει παρεκτροπές από τους κανόνες του, οι οποίοι κανόνες έρχονται σταδιακά και εδραιώνονται στις συνειδήσεις των πολιτών ως να είναι οι μόνοι αληθείς προσφέροντες τις μόνες άνευ συζητήσεως λύσεις.

Οι ευκαιρίες ποτέ δεν θα είναι όμοιες σε όλους, διότι δεν είμαστε όλοι ίσα κι όμοια! Ούτε έχουμε τα ίδια δικαιώματα. Πώς θα μπορούσαμε άραγε να τα έχουμε;

Πρώτο κριτήριο η σωματική δύναμη, δεύτερη η ευστροφία του πνεύματος, κάποιο επόμενο η διάθεση για αγώνα. Εν συνεχεία το χρώμα του δέρματος, ο τόπος γέννησης και μύρια όσα επόμενα...

Τι άλλο πλην την απόλυτη εφαρμογή των ανωτέρω συμβαίνει;

Τα δίκαια έχουν καταντήσει υπηρέτες του συστήματος. Θα έλεγα των τραπεζιτών αλλά το ζήτημα πηγαίνει σαφώς μακρύτερα από τους οίκους του χρήματος, καθόσον αγγίζει τις συνειδήσεις μας.

Και πώς θα γίνει; –αναρωτιέται ο Κος Κώνστας-

Δεν μπορούν να κουρευτούν τα χρέη διότι εκείνοι που πλήρωσαν θα αισθανθούν κορόιδα,

εξαπατημένοι... και λέμε χαμηλόφωνα μεταξύ μας, πως πράγματι, από μια άποψη έχει δίκιο ο άνθρωπος. Και σταματάμε εκεί ως να μην υπάρχει δικαιότερη λύση ή το κράτος να μην είχε μηχανισμούς πρόβλεψης ή εξάλειψης του φαινομένου. Λέτε και δεν μπορούσε να εισπράξει από τις λίστες Λαγκάρντ... (μεταξύ μας προφανώς και δεν μπορούσε να υποχρεώσει να πληρώσουν οι θεματοφύλακες του συστήματος, μπορούσε όμως από όλους τους υπόλοιπους και πράγματι το κάνει!)

Η κυβέρνηση (και η παρούσα και η επόμενη της Ν.Δ. η οποία μετείχε δια χειρών και ποδών στη διαμορφωθείσα κατάσταση- έρχεται ή βαυκαλίζεται λύσεις μοναδικές προς άγρα ψήφων. Το κάνει σε ανθρώπους -όπως αντιλαμβάνεστε- με απεριόριστες δυνατότητες κρίσης...

Στρατιές οι άστεγοι στις γέφυρες της λεωφόρου Αθηνών και όλων των υπόλοιπων -φαντάζομαι- όπου υπάρχει κάλυψη από βροχή και ίσως από αέρα.

Η ντροπή θα έπρεπε να ελαύνει σε κύματα, παρασύροντας άπασες τις πολιτικές των απανταχού πολιτικών οι οποίοι επέτρεψαν να συμβεί το ανάλογο εξ’ αιτίας της βαθύτατης υπόκλισής τους στον βωμό του συμφέροντος.

Το συμφέρον -φίλοι- είναι η μόνη αληθής προσκυνούμενη αξία. Ασφαλώς πολιτευόμενων, αλλά θα τολμήσω ακόμα και θρησκευόμενων (αν δεν υπήρχε ο τρόμος και στον αντίποδα η μετά θάνατον ανταμοιβή, ελάχιστοι θα προσέρχονταν από την καθαρότητα της ιδέας και μόνον. Τέλος πάντων αυτά δεν είναι της παρούσης)

Το μισό ημισφαίριο του εγκεφάλου του κράτους λοιπόν, επιθυμεί να προσφέρει. Νοιάζεται και αγορεύει ενάντια σε καταστρεπτικές πολιτικές. Διατυμπανίζει κοινωνικές προσεγγίσεις, διάκειται φίλα προς τους αδύναμους. Το υπόλοιπο μισό του τις εφαρμόζει (τις καταστρεπτικές πολιτικές).

Πέραν του οξύμωρου σχήματος υπάρχει στο όλον μία αντίφαση. Φτάσαμε σε σημείο να μην ξέρουμε πώς να συμβολοποιήσουμε το οτιδήποτε, καθόσον μοιάζει επαμφοτερίζουσα η κάθε έκφανση κάθε δημόσιας πράξης. Χαμογελά στη ανθρώπινη πλευρά της κοινωνίας και την επόμενη στην αναγκαία πολιτική η οποία καταστρέφει, φτωχοποιεί τη βάση της.

Οι δανειστές επιβάλλουν!

-Πριν λοιπόν μιλήσετε για ελαφρύνσεις ή παροχές ρωτήστε τους.

Αν θέλετε κοινωνικές πολιτικές και δεν σας αφήνουν διαχωρίστε τη θέση σας και πάρετε το δικό σας δρόμο (που θα γίνει και δικός μας) άλλως παραιτηθείτε. (Εδώ δικαίως θα με ρωτήσετε και ποιος να αναλάβει; Και έχετε δίκιο διότι δεν υπάρχει κανείς. Τότε εγώ θα σας ρωτήσω με τη σειρά μου: και γιατί δεν υπάρχει κανείς; Διότι δεν αφήσαμε να υπάρξει κανείς με τους φόβους μας, ή με τις παράλογες προσδοκίες μας. Αυτή είναι η απάντηση)

Σε κάθε περίπτωση -επανερχόμενοι- θα πρέπει να γνωρίζουμε πως δεν μπορεί να πολεμήσει κανείς την πορνεία ενώ εστιάζεται σε πορνείο. Πώς να το κάνουμε.

Από τη μια αγορεύει - κάθε κυβέρνηση- καταδεικνύοντας το κοινό συμφέρον που στην περίπτωση αυτή θα το ονομάσουμε ‘κοινό καλό’ και από την άλλη δημιουργεί και εδραιώνει καταστάσεις διαιώνισης της ανατροπής του οικοδομήματος που ίδια προσπαθεί να μας πείσει πως κτίζει.

Φαίνεται να μην υπάρχει λύση. Η νεοφιλελεύθερη παγκόσμια τάξη πραγμάτων στην παρούσα φάση μοιάζει να είναι νικήτρια. Το όραμα του κάθε ισχυρού λάμπει ασυγκράτητο προς πάσα κατεύθυνση. Το επόμενο στοίχημά του μοιάζει να είναι η δρέψη του νέου χρήματος που από τα μέσα του προηγούμενου αιώνα εφηύρε. Το χρέος.

Ήρθε η ώρα της κεφαλαιοποίησής του. Μπορεί να γίνει με υπέρογκους φόρους με πλειστηριασμούς με δημεύσεις περιουσιών, με παραχωρή-σεις κυριαρχιών. Το τελευταίο μάλιστα παίζει πολύ ισχυρά.

Σε αυτή την περίπτωση χρειάζεται μαζική αντίσταση. Όχι από τους άστεγους ή μόνο τους υποψήφιους ομοίους αλλά και από όλους εκείνους που μπορούν ακόμα να απολαμβάνουν το κρασί τους στο γιορτινό τραπέζι αναρωτώμενοι ποιο θα ήταν το καταλληλότερο ποτήρι.

Τι προβλήματα κι αυτά...

Ο καθένας από τους δύο κόσμους έχει τα υπαρξιακά του.

Στον πρώτο, βρίσκονται οι στυλοβάτες της κοινωνίας που αγωνίζονται στα μεγάλα σαλόνια (σκαρφαλωμένοι στις αποτυχίες* τους) με ήσυχες τις συνειδήσεις πως εκείνο που έκαναν ήταν το καλύτερο που μπορούσαν να κάνουν... Την ίδια ώρα ο -απέχων μίλια από τους χλιδάτους αυτούς

κυρίους-, δεύτερος (κόσμος), που σκεπάζεται κάτω από τα γεφύρια με τις κουβέρτες που πρόσφερε ο εξ’ αγχιστείας ο ανθρωπιστής νους του κράτους σε μια έξαρση της εναπομείνασας ηθικής του. (*αποτυχίες διότι δεν κατάφεραν να αποσοβήσουν το κακό ενδεχόμενο. Εργασία την οποία είχαν αναλάβει)

Είναι σαφές πως υπάρχει συνευθύνη. Όλοι έχουμε βάλει ελαφρώς το δακτυλάκι ή βαρύτερα το χέρι μας στη διαμόρφωση της εδραιωμένης κατάστασης από την οποία πολλοί ευεργετούμεθα σε μικρό η μεγαλύτερο ποσοστό από κάποιους άλλους που που έχουν σκληρά πληγεί και γυρεύουν τις μέρες αυτές να κάνουν ένα ζεστό μπάνιο σε κάποιο λεωφορείο του δήμου ή να φάνε ένα κάπως καλύτερο γεύμα.

Πόσο θλιβερό για αυτούς τους ανθρώπους και πόσο μακρινό και αδιάφορο για όλους εμάς. (Το κούνημα του κεφαλιού και η συμφωνία με τα ανωτέρω δεν αποτελούν συμπαράσταση. Τοποθετώ πρώτο τον εαυτό μου και μάλιστα στη πλέον επιλήψιμη θέση)

Κι αυτό (το μπάνιο και το ζεστό γεύμα των συνανθρώπων) συμβαίνει για λίγες φορές το χρόνο όπου η ανθρωπιά μας ασφυκτιά.

Η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι συμμεριζόμαστε την άθλια κατάσταση των άστεγων, αλλά μας έχουν καλέσει για ρεβεγιόν το βράδυ… οπότε μια άλλη φορά τα συζητάμε.

Και όχι κύριε Κώνστα. Δεν είναι άξιοι όλοι της μοίρας που από καιρό τους ετοίμαζε το Ευρωπαϊκό ή το παγκόσμιο σύστημα παραγωγής χρήματος. Υπάρχουν πολλοί που δεν άντεξαν και μαζί με αυτούς και κάποιοι άλλοι άσωτοι αν θέλεις, όμως η σκληρότητα δεν αξίζει σε κανέναν άνθρωπο. Είναι πολλές φορές προτιμότερο να αθωώσουμε εκατό ένοχους από το να καταδικάσουμε έναν αθώο…

Το φωνάζουμε σε ανθρώπους με κοστούμια και γραβάτες, που απλά κάνουν τη δουλειά τους.

Δεν θα πρέπει όμως να λησμονούμε πως το ίδιο έκαναν όλοι οι εκείνοι συνεργάστηκαν με τον εχθρό στην κατοχή...

Έφευγαν κάθε πρωί για τη δουλειά τους. Η μεγάλη διαφορά είναι πως εκείνοι στο στενό φόραγαν τη κουκούλα, ενώ στις μέρες δεν χρειάζεται κάλυψη διότι οι πάντες έχουν πεισθεί για την αναγκαιότητα της δοσοληψίας μέσω του προετοιμασμένου για εμάς προγράμματος.

politisg