Η χυδαιότητα της κριτικής των στοχασμών, στην νεωτερική εποχή μας

Στην νεωτερική εποχή μας, η ελευθερία του ατόμου επιζητείται μοναχικά, επιβάλλεται και αναγνωρίζεται νομικά-θεσμικά και, τελικά, χαρίζεται από τις (συνασπισμένες) εξουσίες. Αυτό όμως, δεν φαίνεται να οδηγεί σε πραγματική απελευθέρωση του ατόμου. Συχνά παρατηρείται να αποθεώνεται η αυθαιρεσία και να καθιερώνεται ο εγωϊσμός. Κι αυτό συντελεί στην ολέθρια ψευδαίσθηση ότι το άτομο είναι απολύτως ελεύθερο.

Δυστυχώς η νομική αναγνώριση όλο και περισσότερων ατομικών ελευθεριών, δεν γίνεται προς καλύτερη και εποικοδομητικότερη συνοχή της κοινωνίας, αλλά για την διαίρεση και τον αποσυντονισμό της, ώστε να είναι ευκολότερη η πολιτική αυθαιρεσία και ασυνέπεια και ανεξέλεγκτη η πολιτική δημαγωγία.

Εξηγούμαι: Η ελευθερία που αποθεώνεται, αν και φαίνεται να είναι μια ελευθερία του ατόμου έναντι των άλλων, στην ουσία δεν μπορεί να είναι μια ελευθερία τέτοια. Είναι, στην πράξη, μια ελευθερία σε αντίθεση με τους άλλους. Είναι μια ελευθερία να δεχτούμε τους άλλους, στο βαθμό που συμφωνούν με τις διαθέσεις μας. Ή, στο βαθμό που επιζητούμε το ίδιο πράγμα. Και στην αναζήτησή μας αυτή, συμφωνούμε μόνο με όσους αποδέχονται τα δικά μας προτάγματα. Οι άλλοι, είναι οι αντίπαλοί μας.

Η ελεύθερη έκφραση των στοχασμών, έφτασε να αφορά μονάχα τους δικούς μας στοχασμούς, ή τους στοχασμούς εκείνων που δεν ανατρέπουν τις εγωϊστικές και αντικοινωνικές μας επιλογές, την κομματικο-πολιτική μας αυθαιρεσία ή την ιδεοληψία και την απαιδευσία μας.

Η ελεύθερη έκφραση των στοχασμών, στις κοινωνίες που ο αφέντης όριζε όσα θα μπορούσαν να ξεστομίσουν οι άνθρωποι, ήταν απαγορευμένη και συνεπώς απολύτως επικίνδυνη. Όποιος αποφάσιζε να μιλήσει ενάντια στην απαγόρευση αυτή, έπαιρνε και το ανάλογο ρίσκο.

Μα η  έκφραση των σκέψεων του ανθρώπου, επειδή είναι φυσικός τρόπος ύπαρξής του, δεν νοείται να απαγορεύεται ή να επιτρέπεται. Γιατί ο άνθρωπος υπάρχει όταν εκφράζεται. Συνεπώς, είναι χωρίς αντικείμενο ο προβληματισμός αν η ελευθερία να εκφράζει ο άνθρωπος την σκέψη του, αναγνωρίζεται ή απαγορεύεται.

Στην πρώτη περίπτωση δεν μπορεί -γιατί δεν έχει κανένα νόημα-  να αναγνωρίζεται μια φυσική ιδιότητα, γιατί αυτό έχει να κάνει με την ταυτότητα του υπο(αντι)κειμένου. Στην δεύτερη περίπτωση, δεν μπορεί να απαγορεύεται μια φυσική ιδιότητα, γιατί αναιρεί την ίδια την ύπαρξη.

Εκείνος που απαγορεύει την ελευθερία της έκφρασης, είτε το κατανοεί, είτε όχι, αυτό που κάνει είναι πως επιβάλλει στους άλλους να συμφωνούν μαζί του. Κι αυτό είναι σίγουρο πως δεν του αρέσει να το κάνουν σ' αυτόν.

Σήμερα λοιπόν, στην νεωτερική εποχή μας, η αποθέωση της διανομής πολλών ειδών μικρο-ελευθεριών, ελευθεριών προς κατανάλωση και ιδιωτικοποίηση, μας έχει κάνει να μην βλέπουμε πως αυτές οι πολλές και μικρές ελευθερίες, έγιναν ένα κουβάρι αντιφάσεων, που μας έχει τυλίξει και σιγά-σιγά χάνουμε τον αέρα που χρειαζόμαστε για να αναπνέουμε.

Όταν κάποτε στον κόσμο μας ανακαλύφθηκε πως η ανάγκη για έκφραση της σκέψης ήταν ζωτικής σημασίας, έγιναν ακόμη και επαναστάσεις και δημιουργήθηκε μεγάλη κουβέντα γι' αυτό. Γρήγορα όμως, οι επαναστάτες εννοούσαν πως αυτό αφορούσε τους ίδιους, κι όχι τους άλλους! Κι αρχίσαν οι σφαγές των αντιρρησιών. Αργότερα ακόμη, το δικαίωμα τούτο, καταγράφτηκε μαζί με τα μεγάλα προτάγματα του πολιτισμένου κόσμου. Ασφαλώς, όχι για να προστατευθεί, γιατί ποτέ δεν σταμάτησαν οι εξουσίες του κόσμου να καταδιώκουν και να καταπολεμούν την αντιτιθέμενη σκέψη.

Εκείνο που ενδιαφέρει τις -πάσης φύσεως- εξουσίες είναι η συγκλίνουσα προς αυτές σκέψη. Η συναινούσα διατύπωση. Η σύμφωνη γνώμη. Η χύδην και αγελαία σύνταξη και υποταγή στα κελεύσματά τους.

Η ανταλλαγή απόψεων, η "έκφραση στοχασμών" και η συζήτηση, η χάραξη πολιτικής και η επιδίωξη στόχων -εννοείται πως σήμερα, στην νεωτερική εποχή μας- είναι προνόμιο των εξουσιών και μάλιστα σε ολιγομελή κλιμάκια. Και, έτσι, όλους εμάς, μας κατέστησαν, για την δική τους εξυπηρέτηση, απλούς υπηκόους!

Και τούτο, γιατί οι ελευθερίες που μας παραχώρησαν ήταν μόνο για την ιδιωτική μας κατανάλωση και διασκέδαση. Δεν ήταν για την ζωή μας, για την δημιουργία μας, την έκφραση του κόσμου και των ιδεών μας για τον κόσμο, για την σχέση της Πολιτείας μας με τις άλλες, για την Πολιτεία και το περιβάλλον που ζούμε, για την προοπτική και το μέλλον των οικογενειών μας, τον πλούτο και την ανάδειξη του τόπου, και τόσα άλλα!

Η κριτική της πολιτικής και των πολιτικών, κατέληξε, να θεωρείται μονομέρεια, ξερατό, ανυπακοή στα θέσφατα της εξουσίας, ενόχληση των καλών υπηκόων και ευκαιρία καθύβρισης και προσβολής των διαφωνούντων.


Ετούτο το σημείωμα είναι αφιερωμένο εξαιρετικά σ' εκείνον που έγραψε: "Δεν υπάρχει κανένας άλλος εδώ στον Λόγιο Ερμή να γράψει κάτι αντικειμενικό εκτός από τα εμετικά άρθρα της Αθανασσούλη η οποία μας έχει πάρει μονότερμα με τα ξερατά της;"