Η αξία της Σημαίας και των δέκα έξι νησιών!

Και είπε, προς κατάπληξή μας, ο υπουργός: «Άλλη αξία έχει η ελληνική Σημαία που βρίσκεται στα δημόσια κτίρια και άλλη η Σημαία που αγοράζεται από ένα κατάστημα».

Την τελευταία πολιτική περίοδο έχουμε ακούσει στην χώρα μας τόσα παράδοξα πράγματα, και τόσα ανιστόρητα, που έχει χαθεί κάθε δυνατότητα συνεννόησης. Οι άνθρωποι μοιάζει να ήρθαν από το πουθενά. Σαν να μην υπήρξε προηγούμενη περίοδος ιστορίας και πολιτισμού του ανθρώπου.

Η «επαναστατική» αλαζονεία, η αυθαιρεσία, η πολιτική ανοησία, κι η πολιτική ρηχότητα που προηγήθηκε, έφερε -με προεκλογική ασυδοσία- στην διακυβέρνηση, μια άπειρη πολιτικά ομάδα, για να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα, ήδη δρομολογημένο από την πίεση, που, ως αντιπολίτευση, είχε εξωθήσει την χώρα να εφαρμόσει, και που οι ανίκανες ή εξωνημένες κυβερνήσεις βρήκανε πρόχειρο, αδυνατώντας να επινοήσουν μια καλύτερη πολιτική πρόταση για την χώρα.

Σε όλη την μακρά μεταπολιτευτική περίοδο, πολλάκις είχε συμβεί οι επαναστατικές αντιπολιτευτικές διεκδικήσεις να φτάσουνε μέχρι το σημείο που να καταστρέφουνε δομικά στοιχεία της χώρας. Από υποδομές μέχρι σύμβολα, χωρίς ασφαλώς να φεισθούν ακόμη και της ιδιωτικής περιουσίας, τάχα πως αυτή συμβόλιζε την καταπίεση του λαού από το κεφάλαιο. Γιατί μέσα σε άσκεφτα μυαλά υπήρχε η πίστη (ή ο επιπόλαιος ισχυρισμός) πως ο μικρο-μαγαζάτορας ή ο βιοτέχνης ήτανε το μεγάλο κεφάλαιο. Ήταν ανύπαρκτη η απλή σκέψη πως κι αυτός ήτανε ένας βιοπαλαιστής που αγωνιούσε για το μεροκάματό του, απασχολώντας και λίγους ακόμη ανθρώπους, οι οποίοι προσδοκούσαν από εκείνον να ποριστούν –με την εργασία τους- τα απαιτούμενα για την διαβίωσή τους.

Ίσως όμως όλα αυτά να οφείλονταν στο "δόγμα της κοινωνικής εξαθλίωσης", που όπως έλεγε κι ο μεγάλος κομμουνιστής επαναστάτης (ο Λένιν), αυτή (η κοινωνική εξαθλίωση) είναι που καθιστά τις συνθήκες ώριμες για την μετάβαση στον κομμουνισμό. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει επακριβώς όλες τις σκέψεις και τα ελατήριά τους.

Οι οικονομικές και πολιτικές διεκδικήσεις έξώθησαν, πολλάκις, τους διεκδικητές, σε καταστροφική μανία κατά πραγμάτων και προσώπων, κι έχουμε γίνει μάρτυρες καταστροφών και βιαιοτήτων, ακόμη και θανατικών, στον βωμό της διεκδίκησης.

Έτσι χάσαμε τρεις ανθρώπους που κάηκαν μέσα στη φωτιά, την οποία άναψε μια ανάλγητη οικονομική διεκδίκηση, κι όλοι εμείς σταθήκαμε ανίκανοι να την σβήσουμε έγκαιρα. Έτσι, πολλές φορές, διάφοροι, έκαψαν και την Ελληνική Σημαία. Και πολλές φορές, κάποιοι, επιπολαίως αποφάνθηκαν, πως αυτά συμβαίνουν, και πως είναι ... παιδικές αντιδράσεις!

Όλα αυτά έχουν ένα όνομα: Πολιτικές θηριωδίες και πολιτικές ανοησίες. Γιατί οι πολιτικοί θα έπρεπε να φροντίζουν για την προστασία της Πολιτείας, και η ίδια η Πολιτεία που σέβεται τον εαυτό της θα έπρεπε να έχει παιδεύσει τα τέκνα της, διδάσκοντάς τα τον αυτοσεβασμό, και την ευθύνη των πράξεών τους. Αλλά, μας είναι πια καλά γνωστό (από τα όσα διαλαμβάνονται εδώ και 40-50 χρόνια), πως ούτε η Πολιτικοί προστατεύουν αποτελεσματικά την Πολιτεία και τον λαό, ούτε φέρονται υπεύθυνα και συνειδητά απέναντί μας για τις πράξεις τους (οι οποίες όχι μόνο μας αφορούν, αλλά και μας επιβαρύνουν!). Και η Πολιτεία μας φθίνει και ρημάζει. Λίγο μόνο απομένει να «ξυλεύονται από την πεσούσα» πολιτειακή μας δρυ και διάφοροι ενδιαφερόμενοι, όπως συμβαίνει με κάθε σκύλλευση εκτεθειμένου πτώματος.

Αν κάποιος προκειμένου να επιδιώξει και να υποστηρίξει τα «θέλω του», είναι διατεθειμένος να προκαλέσει ή/και να επιτρέψει τον θάνατο τρίτου προσώπου, αυτό -ακόμα τουλάχιστον- αντιστρατεύεται τον πολιτισμό μας. Γι’ αυτόν τον λόγο κατηγορούμε τους ναζί που έκαψαν το Δίστομο κι άλλους τόπους, λίγα χρόνια πριν, σκοτώνοντας -επειδή… θύμωσαν(!)- τόσους ανθρώπους, τόσους πληθυσμούς ελληνικών χωριών και πόλεων. Το ίδιο ισχύει και για όσους άλλους πράττουν αντιστοίχως, για δικαιώματα, αιτήματα ή … για την φιλοσοφία τους και την πολιτική τους!

Για να αρνηθεί κάποιος την Σημαία της πατρίδας του, πρέπει να έχει φτάσει σε ένα σημείο ψυχικής και πνευματικής απόφασης, πως δεν τον εκφράζει πια αυτό το σύμβολο και όλα όσα αυτό σημαίνει. Το αρνείται και τραβάει τον πολιτικό του δρόμο, χωρίς να τον συγκινούν και να τον δεσμεεύουν όσα η Σημαία αυτή σημαίνει.

[Δεν νοείται όμως, να επιτρέπεται σ' αυτόν να επιβάλλει στην Πολιτεία και τους θεσμούς της, και στους υπόλοιπους πολίτες, τις πολιτικές κι εθνοτικές του προτιμήσεις. Στην περίπτωση αυτή, δεν νοείται να του παρασχεθεί η εξουσία και η ελευθερία να κάψει την Σημαία, που εμείς εξακολουθούμε να τιμούμε και οι συμβολισμοί της οποίας μας εκφράζουν και μας αντιπροσωπεύουν.]

Για να τα κάνει και τα δυό (θάνατο/θανάτωση τρίτου και κάψιμο της Σημαίας) κάτι πολύ κακό συμβαίνει, και μάλλον το πρόβλημα δεν βρίσκεται σ’ αυτόν που το κάνει, αλλά στην κοινωνία -και στην εξουσία- που το επιτρέπει.

Η Σημαία μιας χώρας, συμβολίζει την ύπαρξη της ίδιας της χώρας, του έθνους δηλ., και της αυτοδύναμα οργανωμένης επικράτειάς του, ανάμεσα σε άλλες, ξεχωριστές χώρες. Συμβολίζει, επίσης, την ιστορική της διαδρομή και την ύπαρξή της. Συμβολίζει και την εθνική της υπόσταση και την κυριαρχία της. Την πρόθεσή της να υπάρχει και να δημιουργεί. Και την δέσμευσή της να εξακολουθήσει και στο μέλλον να υπάρχει, να δημιουργεί, να πολιτεύεται και –ας μου επιτραπεί ο «αυθαίρετος» νεολογισμός- να «πολιτίζει». Δηλ. να δημιουργεί νέον και να σέβεται τον υπάρχοντα πολιτισμό.

Το σώμα της Σημαίας, είναι ένα πανί, ζωγραφισμένο ή υφασμένο καταλλήλως με τις προεπιλεγμένες παραστάσεις. Ένα πράγμα, ένα υλικό αγαθό. Βιομηχανικά κατασκευασμένο. Αγορασμένο από την Πολιτεία ή από τον πολίτη για δική του χρήση, που την επιβάλλει συγκεκριμένα ο συμβολισμός της ιδέας της Σημαίας. Δεν υπάρχει λοιπόν διαφορά ανάμεσα στην Σημαία που αναρτούμε στο σπίτι μας, με την ευκαιρία μιας Εθνικής Εορτής, και στην Σημαία που αναρτάται στην πρόσοψη του Δημαρχιακού Μεγάρου, ή την Σημαία που αναρτάται στο αέτωμα του Κοινοβουλίου.

Όλες οι Σημαίες, συμβολίζουν το ίδιο πράγμα κι έχουν την ίδια αξία στην καρδιά μας, και το ίδιο νόημα για όλους. Και γι’ αυτούς που την τιμούν. Και για εκείνους που την πολεμούν. Εκείνοι που την τιμούν, προστατεύουν και αγαπούν όσα αυτή συμβολίζει, κι εκείνοι που την πολεμούν, εχθρεύονται κι επιδιώκουν να βλάψουν όσα αυτή συμβολίζει. Μα δεν την εχθρεύονται γιατί είναι ασήμαντη η δύναμή της. Την εχθρεύονται γιατί η ύπαρξή της και η σημασία της εμποδίζει τις επιδιώξεις τους. Την εχθρεύονται, γιατί έχει ρίζες στο χρόνο, είναι φορέας ιστορίας και συγκεκριμένου πολιτισμού, κι έχει συγκεκριμένη πρόταση ζωής.

Μα εκείνοι που την μισούν είναι χειρότεροι. Γιατί δεν είναι φανεροί εχθροί, κι από αυτούς δεν μπορείς να φυλάγεσαι και να αμύνεσαι απέναντί τους. Γιατί δεν ξέρεις πότε θα σε προσβάλλουν, πότε και γιατί θα σου επιτεθούν, και τι θα θέλουν. Είναι όπως με τη φωτιά, που έκαψε τρεις ανθρώπους ζωντανούς, από μίσος και φανατισμό διεκδίκησης.

Και όμως, οι μισούντες, δεν είναι οι χείριστοι! Γιατί μπορεί να αλλάξουν γνώμη, και να μεταστραφούν! Να μην εχθρεύονται πια την πατρίδα τους και τα σύμβολά της.

Οι χείριστοι όλων, είναι οι αδιάφοροι. Και είναι ακόμη περισσότερο επικίνδυνοι όταν έχουν θέσεις πολιτικής ευθύνης. Όταν διαχειρίζονται τις τύχες του λαού και της χώρας! Το ίδιο επικίνδυνοι είναι κι εκείνοι που έχουν την αρμοδιότητα και την ευθύνη να διαπαιδαγωγούν, να μορφώνουν και εκπαιδεύουν τον πολίτη στην γνώση και την ευθύνη. Οι Δάσκαλοι, όλων των βαθμίδων.

[Κραυγαλέα είναι η αντιφατικότητα της συμπεριφοράς ακαδημαϊκών, προς τα κοινωνικά και λειτουργικά τους καθήκοντα, όταν παρέχουν την αχρείαστη –ως επιβλαβή- άφεση και την εγκληματική υποστήριξή τους, σ’ εκείνους που καίνε την Σημαία. Το ίδιο, αν όχι χειρότερο είναι το παράδειγμα ακαδημαϊκού και μάλιστα με θέση εξουσίας (!) που δείχνει την χαλαρή του διάθεση απέναντι στο ενδεχόμενο ακρωτηριασμού της επικράτειας εξαιτίας των επεκτατικών και κατακτητικών βλέψεων της γείτονος χώρας, με την έκφραση "και τί είναι 16 νησιά του Αγαίου"!]

Κι αυτοί είναι οι χείριστοι όλων, γιατί αν διαπαιδαγωγούν, «παιδεύουν» και καθοδηγούν σε αυθαιρεσία, επιπολαιότητα, αδιαφορία ή ανευθυνότητα, επιδεικνύουν απερίσκεφτα και ανεπίτρεπτα πατριδο-αναιρετικές συμπεριφορές, ιδιαίτερα μάλιστα όταν προσφέρουν το ατομικό τους παράδειγμα. Στην περίπτωση αυτή κανείς δεν μπορεί να θεωρήσει πως «δεν ξέρουν» τι κάνουν!

Με τέτοια εξουσία, δεν πλήττουμε! Από την έκπληξη, στην κατάπληξη, από εκεί στην απόγνωση και στην απελπισία, και ήδη καταλήγουμε να υποφέρουμε από την αυστηρά αθεράπευτη νόσο τους. Αυτή που δεν σκοτώνει τον φορέα της μια και καλή, αλλά την παίρνει μαζί του. Ας προσέξουμε γιατί η ευήθεια είναι κολλητική.