Δικαίως ή αδίκως;
Σίγουρα δεν είναι θέμα πολιτικής -εξαιρουμένης αυτής των ημερών μας- καθώς οι Γερμανοί ανήκαν ανέκαθεν στους παραδοσιακούς μας εχθρούς, όπως και οι Τούρκοι.
Οι λαοί των δύο χωρών στις οποίες και αναφέρθηκα ενδεχομένως σήμερα να απόσχουν κατά ένα μέρος αυτής της εχθρότητας καθώς τα σύγχρονα προβλήματα των κοινωνιών στους νοήμονες ανθρώπους, πλησιάζουν τα θέματά τους καθιστώντας τα σχεδόν όμορα. Οι άνθρωποι είναι λογικό να νοιάζονται για ανθρώπους.
Πέραν αυτών όμως των απλών ανθρώπων οι πολιτικές παραμένουν όμοιες όσο κι αν –λόγω πολιτισμού και σκοπιμότητας- δείχνουν, οι εμπαθείς του είδους, να είναι μέρος ενός κακού παρελθόντος, εν τούτοις παραμένουν κεκαλυμμένες εχθρικές. Εξαιρέσεις ασφαλώς και υπάρχουν όπως υπήρχαν -καθώς όλοι εννοούμε τους Γερμανούς- και στην εποχή του ναζισμού, δεν μιλάμε όμως γι' αυτές.
Σε δύο ή τρία άρθρα μου κατά το παρελθόν είχα αναφερθεί με τρόπο –δικαίως κατά τη γνώμη μου- δηκτικό στη στάση των Ελλήνων οι οποίοι τασσόταν με το μέρος των Γερμανών την εποχή του 1940 και μέχρι της απελευθέρωσης. Ασφαλώς και δεν εννοώ τους προδότες ή τους σθεναρούς-έμπρακτους συνεργάτες των εχθρών, στους οποίους το ελάχιστο που αξίζει στη μνήμη τους είναι η περιφρόνηση, αλλά σε όλους τους άλλους τους απλούς πολίτες οι οποίοι έβλεπαν με ''συμπάθεια'' ή συναινούσαν λόγω φόβου –για τα κακά ενδεχόμενα- με τον εισβολέα. Μιλάω επίσης και για εκείνους οι οποίοι ανίχνευαν έστω και ελάχιστα δίκαια στον κατακτητή.
Οι θετικές ψήφοι λοιπόν μοιραζόταν σε εκείνους που ανεχόταν λόγω συμφέροντος ή φόβου και στους άλλους οι οποίοι έβλεπαν μια κάποια προοπτική ίσως ένα ελάχιστο δίκιο...
Ίσως να αναρωτιέστε πόσοι να ήταν όλοι αυτοί… Ας πάμε λίγο πιο πίσω.
Ο Μεταξάς είπε το ΟΧΙ. (Βεβαίως δεν απάντησε μονολεκτικά, αλλά η απόκρισή του μεταφράζεται δικαίως σε άρνηση. ΟΧΙ.
Εάν τώρα θεωρείτε, -όπως μας λένε- ότι σύσσωμος ο Ελληνικός λαός συμφωνούσε με εκείνη την άρνηση, απατάσθε πλάνην κλίμακος ευρείας.
Ο μισός σχεδόν πληθυσμός για να μην πω πλέον αυτού, διαφωνούσε με αυτή την άρνηση, για χίλιους λόγους. Πρώτα από όλα για τα παιδιά του, θεμιτό, αλλά όχι ηρωικό. Για όλες τις δυσκολίες που θα έφερνε –όπως έφερε- ο πόλεμος, θεμιτό και αυτό και ωσαύτως ορθό, αλλά και πάλι όχι ηρωικό, για τις περιουσίες που θα χανόταν -όπως και χάθηκαν- και πάλι σωστός ο φόβος αλλά και αυτός όχι Ελληνικός, σύμφωνα με τα ιδεώδη με τα οποία επί μακρόν γαλουχηθήκαμε. Βεβαίως και υπήρξε το υπόλοιπο ικανό ποσοστό που αντρείεψε και έδειξε τη γροθιά του!
Πριν συνεχίσω προς απόδειξη των λεγομένων μου αναρτώ το απόκομμα μίας εφημερίδας της εποχής και συνεχίζουμε. Θεωρώ απαραίτητη την ανάγνωσή του.
Αυτή λοιπόν ήταν η γνώμη μιας μερίδας λαού απλού, η οποία μερίδα κατά την γνώμη μου δεν ήταν -ας πούμε- …ηρωική. Πώς αλλιώς να χαρακτηρίζαμε την συγκαταβατική στάση της απέναντι στον εισβολέα ο οποίος δυνάστευε τον τόπο τους. Θα μπορούσαμε ίσως να την ονομάσουμε επιληψίμως …φοβισμένη.
- Το επιχείρημα ότι η χώρα τελούσε υπό κατοχή και άρα ο τύπος υφίστατο πιέσεις ή λογοκρισία, δεν ευσταθεί διότι ο μη συμφωνών, κλείνει την την επιχείρησή του και αποχωρεί, Δεν αβαντάρει τον κατακτητή. Επίσης ο λαός δεν αγοράζει το όποιο φύλλο και πάλι η προσπάθεια πέφτει στο κενό. (Συμφωνώ και αποδέχομαι τις όποιες διαφορετικές τοποθετήσεις καθώς η αλήθεια δεν ήταν ποτέ μία και εκ τούτου απόλυτη)
Η μερίδα λοιπόν αυτή του κόσμου εάν ερωτάτο, θα έλεγε ΝΑΙ (!) Να περάσουν οι Γερμανοί με τα στρατεύματά τους από τη χώρα μας και θα αιτιολογούσαν τη γνώμη τους με χιλιάδες επιχειρήματα. Όλα λογικά, πλην όμως όχι ηρωικά. Όλα επιχειρήματα βολής, καλοπέρασης, απόταξης κινδύνου, διατήρησης μίας υπάρχουσας ανεκτής κατάστασης κυρίως από τους έχοντες (χρήμα) διότι αυτοί που έχουν, φοβούνται μήπως χάσουν… (Θα ήταν άδικο να λησμονούμε ότι σε κάθε κανόνα υπάρχουν εξαιρέσεις)
Πάει καλά.
Εμείς όμως ακόμα ζούμε και γαλουχούμε συνειδήσεις στα παιδιά μας με ηρωικά ιδεώδη, με το έπος του 1940, με την επανάσταση του 1821 (θα μιλήσουμε και για αυτή) και για όλους όσους έδωσαν το αίμα τους για την ιδέα και σε αυτούς ανήκει σίγουρα το σύνολο των στρατευμένων. Άξιοι όλοι τους!
Ποιος αναφέρεται σήμερα στους θιασώτες εκείνου του ΝΑΙ;
Ποιος θυμάται πού πήγαν όλοι εκείνοι οι απλοί άνθρωποι που –δικαίως, ανθρωπίνως- απλώς εφοβούντο; Δεν αναφέρομαι στους προδότες επαναλαμβάνω.
''Αι γερμανικαί στρατιωτικαί αρχαί προσεπάθησαν μέχρι σήμερον να συμπεριφερθώσι προς τον ελληνικόν λαόν υπό πάσης απόψεως ευμενώς..." γράφει προς το τέλος του άλλο απόσπασμα...
Ερχόμενοι στο προκείμενο αναρωτιέμαι εάν θα έπρεπε να κάνουμε κάποιες συγκρίσεις τού τότε με το σήμερα, εάν κάποιοι από όλους εμάς καταφέρνουν να δουν τις ομοιότητες που υπάρχουν σε ένα κάπως πιο πολιτισμένο(;) επίπεδο.
Οι ίδιες φωνές, τα ίδια επιχειρήματα, οι ίδιες αγάπες, όχι μόνο για τον Γερμανό, αλλά και για τους συμμάχους αυτού, των δανειστών από μια ικανή μερίδα απλού και τίμιου κόσμου. Καμία αντίρρηση...
Βεβαίως και δεν υπάρχουν όπλα, βεβαίως και δεν υπάρχει(;) αίμα, καθώς το πνεύμα και η σύγχρονη υποδούλωση γίνεται σε γραφεία με τρόπο αναίμακτο. Ο υπόδουλος σήμερα εργάζεται και μάλιστα πληρώνεται υπό το βλέμμα του διεθνούς δικαίου. 300 ευρώ είναι αρκετά για τους Νότιους Βαλκάνιους.
Οι θιασώτες της πρακτικής του ΝΑΙ, φτάνουνε στο σημείο θα θεωρούν δίκαια τα δίκαιά τους (Δανειστών) με τρόπο πραγματικά ύποπτο (οι έχοντας οφέλη). (Όχι πως δεν κάναμε και εμείς οι Έλληνες τα δικά μας λάθη, όλα να τα λέμε)
Και τότε θεωρείτο κατάπτυστος πράξις η υποστολή της σημαίας των Γερμανών από την Ακρόπολη, και τότε υπήρξαν φωνές που καταδίκαζαν την κίνηση του Μανώλη Γλέζου. ''Θα μας βάλει σε μπελάδες'' ! (Αναρωτιέμαι πού να βρίσκονται οι κατήγοροι της ενέργειας του βουλευτή)
- Η ιστορία υποκλινόταν πάντοτε σε ''παλαβούς'' που έβαζαν σε μπελάδες τους βολικούς υπηκόους... Σε αυτών την τρέλα πατούσαν ομοννοώντας τα έθνη δημιουργώντας θρύλους..
Την ίδια ώρα κάποιοι άλλοι υπερασπίζονται τα δίκαια των δανειστών. Ακολουθούν τον προφανή δρόμο. Ονόματα δεν χρειάζονται, δεν μας ενδιαφέρουν καθώς εδώ καταδεικνύουμε τον λόγο για τον οποίο φτάσαμε εδώ που είμαστε. Πάντοτε υπήρχε ο μανδύας της πατριωσύνης. Ουδέποτε κανείς ενεδύθη ευθέως το κακό ''ρούχο''. Επιχειρήματα υπήρχαν και τότε, υπάρχουν και τώρα, εμάς μας ενδιαφέρουν οι ομοιότητες...
- Δημοσιογράφος του ΣΚΑΙ ανέφερε -ανησυχών τα μάλλα ο άνθρωπος- την ελπίδα να μην υποκύψουν οι δανειστές, στα εργασιακά, εννοώντας -χωρίς να αναφέρει- επιχειρήματα ''λογικά'', για το καλό του τόπου.
Η ατίθαση γνώμη κύριοι και κυρίες ελλείπει, Από βολικούς γνώστες και τιμητές της βολικής λογικής- αληθείας, πάντοτε είχαμε...
Άνθρωποι οι οποίοι σκεπτόταν μονίμως το προσωπικό τους συμφέρον, άνθρωποι οι οποίοι σκοπό είχαν και ακόμα έχουν, την καλοπέρασή τους έδωσαν τη χώρα. Οι ίδιοι άνθρωποι ή οι άλλοι οι δέσμιοι των επιλογών τους οι κατά στρεβλή (καθ' ημάς) συνείδηση ενεργώντες, εξακολουθούν να τρομάζουν, να φοβούνται, να σκιάζονται να υψώσουν ανάστημα, να πάρουν το ρίσκο να κατεβάσουν τη σβάστικα από την Ακρόπολη, υπό τον φόβο δεινών και αντιποίνων.
Είμαι βέβαιος ότι όταν κατέβει επιτέλους και πάλι θα ψάχνουμε να βρούμε ποιος ήταν αντίθετος με την ''κατάπτυστη κίνηση'' καθώς όλοι μονιασμένοι ΣΥΜΦΩΝΟΥΝΤΕΣ θα φωνάζουμε ζήτω.
Η καλή, η ένδοξη ιστορία δεν γράφεται με πέννα, γράφεται με κόπο και αίμα από τις απαρχές του κόσμου…
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.