Να σας κεράσουμε μία καραμελίτσα;

Τα πράγματα είναι απλά.. Οι δανειστές απαιτούν εκείνα που θεωρούν πως τους ανήκουν. Το κράτος-κυβέρνηση συμβάλλει-συναινεί στην απαίτηση αυτή ασπαζόμενο την πολιτική που της επιβάλλεται ακόμη και αν οψίμως αρχίζει δειλά-δειλά να αντιλαμβάνεται πως κάπου έχει κάνει κάποιο λάθος. Κάποιο μικρό λαθάκι που βαθμιαία αυξάνει το μέγεθός του και αποκτά την σκληρή μάζα του ακαλαίσθητου μορφώματος που δεν αντιδρά πλέον στην αντιβίωση.

Η ατραπός έγινε λεωφόρος που οδηγεί στο στραβό χαμόγελο της καταστροφής.

Οι λόγοι του λάθους αυτού οι οποίοι θόλωναν το τοπίο -εκτός από όλους εκείνους που δεν θα μάθουμε ποτέ-, ήταν και συνήθεια της βόλεψης σε ένα γνώριμο κατεστημένο περιφρόνησης κάθε ρηξικέλευθης ιδέας, κάθε ανατρεπτικής πρακτικής, κάθε διάθεσης, κάθε ‘’πολέμου’’.

-Εδώ, είμαστε καλά, μέσα σε όλα αυτά που γνωρίζουμε, με εκείνους που ξέρουμε πως μας εκμεταλλεύονται, αλλά και που μας λένε πως είναι φίλοι μας. Μακριά από αυτούς μπορεί να είναι απείρως χειρότερα τα πράγματα. Εδώ λοιπόν, στην σίγουρη μιζέρια μας. Κάλλιο τα λίγα…

Και οι δανειστές; Οι δανειστές τι κάνουν; Τι να κάνουν εκτός από την δουλειά τους. Κοιτούν και βλέπουν τον πελάτη-θύμα να στέκει μουδιασμένο και χαμογελούν. Απαιτούν γνωρίζοντας πως θα πάρουν. Έχουν κατάδικό τους και το φαγητό αλλά και τα απαστράπτοντα σερβίτσια. Απομακρύνονται για λίγο, αφήνοντας την υπερβολική νευρικότητα του ψαριού να εκτονώσει τις σπασμωδικές τάσεις του και επανέρχονται.

-Μα βέβαια και ευρίσκεσθε στον σωστό δρόμο. Μα και βέβαια αποδίδουν οι θυσίες σας. Ασφαλώς και αντιλαμβανόμεθα την δυσχερή σας θέση…

Κατόπιν αυτών των δηλώσεων, κομπάζουν οι ιθύνοντες.

-Μας καταλαβαίνουν. Μας νοιώθουν. Μας συμπονούν. Ήδη πορευόμαστε στον δρόμο του μεγαλείου και της φωτεινής ευρωπαϊκής αξιοπρέπειας, σε εκείνο τον λαμπρό της εξόδου από την κρίση, σε ετούτο που οδηγεί με ακρίβεια στον άλλον, εκείνον της χλιδάτης ευμάρειας, της παχιάς κοιλιάς και της ξανθής ερωμένης. (…λέμε και καμιά υπερβολή να ζαχαρώσουμε την πίκρα)

Και στο τέλος όλων αυτών, ακούγεται και το συμπέρασμα το εξωφρενικό:

Μας αγαπάνε ρε!!! Σας το λέγαμε, σας το φωνάζαμε. Βρε δεν μπορεί να μην το κάνουν γιατί μας χαμογελάνε, μας κτυπάνε φιλικά την καμπουριαστή μας πλάτη. Όλοι τους. Ορίστε η απόδειξη. Να οι δείκτες των πινάκων. Να οι εκθέσεις των οίκων αξιολόγησης. Πάρε κόσμε. Πάρε να φας νούμερα, νούμερα όλων ειδών… Και τέλος έρχεται δια πολλοστή το αποτέλεσμα της λυτρωτικής διαλεκτικής και των ευγενών ελπιδοφόρων μηνυμάτων.

Νέα μέτρα. Αλλιώς πέφτετε στον γκρεμό. Και πάνε χαμένα όλα όσα κάνατε…

Άρα, νέα υποχρεωτικά μέτρα!

Η αθλιοσύνη του παραλόγου και της κατάπτυστης ιδεολογικής διαστροφής της παρούσας πολιτικής δεν έχει τέλος. Ο φόβος της παραδοχής του τεράστιου σφάλματος είναι ενεργός και ευκολοκατανόητος, το γνωρίζουμε και ως υπεράνω, τους κατανοούμε, όμως, η πατρίδα δεν έχει ανάγκη ούτε από ανθρώπους με εγωισμό ούτε από κυβερνήτες με κοντή ή εξαρτημένη λογική και ασφαλώς ούτε και από δικτατορικές πρακτικές.

Χρειάζεται ανθρώπους που να μπορούν να στοχάζονται, ηγέτες που να καταφέρνουν να παραδέχονται τα λάθη τους και ξέρουν να ισιώνουν πορείες αναλαμβάνοντας τις όποιες ευθύνες. Η ζωηρόχρωμη ελπίδα του ενδεχόμενου, ότι τάχα οι ίδιοι αθροιστές με αλλιώτικη σειρά, πως θα δώσουν διάφορο αποτέλεσμα, εκτός από βλακώδης καταντά και ύποπτη. Οι εύφημες θεωρίες και οι κενές πανηγύρεις, περισσότερο εξοργίζουν τον λαό που υποφέρει μονάχος.

Η πλάτη εκείνου που έχει ματώσει από το συνεχές μαστίγωμα, δεν κάνει το μυαλό του να αγαπήσει τον δήμιο, όσο κι αν εκείνος να επιμένει πως με αυτό τον τρόπο θα διαμορφώσει χαρακτήρα, όσο και αν ειλικρινώς επιμένει μετά την τελευταία βουρδουλιά να μας κεράσει μία καραμελίτσα…

 politisg.blogspot.gr