Select Menu


Στις 31 Μαρτίου 1933, η Αμερικανική Εβραϊκή Επιτροπή, που ελεγχόταν από τον Warburg και την μασονική στοά B'nai B'rith, που σε μεγάλο βαθμό επηρεαζόταν από το περιβάλλον του Εβραίου επιχειρηματία και εκδότη της εφημερίδας The New York Times, Arthur Ochs Sulzberger, δημοσίευσαν στην The New York Times μια επίσημη κοινή δήλωση των δύο οργανισμών, η οποία συνέστηνε «να μην ενθαρρύνεται κανένα μποϊκοτάζ κατά της Γερμανίας » , και έδινε επίσης συμβουλές για να «μην υποστηρίζουν παρόμοιες κινητοποιήσεις και να μην προβαίνουν σε άλλες παρόμοιες μορφές προπαγάνδας».

Η Αμερικανική Εβραϊκή Επιτροπή και η B'nai B'rith συνέχισαν αυτήν την σκληρή γραμμή καταστολής ενάντια σε όλες τις επιθέσεις κατά του Χίτλερ σε όλη τη δεκαετία του '30, εθελοτυφλώντας για τον αγώνα που ξεκίνησε από πολλούς Εβραίους και Αντιφασίστες .

Οι Σιωνιστές τραπεζίτες Ρότσιλντ και Warburg παρεμπόδιζαν, όχι μόνο την εμφάνιση οποιασδήποτε πληροφορίας σχετικά με το πώς ο Χίτλερ, χρησιμοποιώντας στο στρατό του Φασίστες Κακοποιούς, τρομοκρατούσε τους Γερμανούς, που ήθελαν να εμποδίσουν την εκλογή του το 1933, αλλά ήταν και οι Κύριοι Χρηματοδότες και υποστηρικτές της ανόδου του Χίτλερ στην εξουσία .

Το περιοδικό Time Magazine στο τεύχος του την 2α Ιανουαρίου 1939 ανακήρυξε τον Αδόλφο Χίτλερ «Άνθρωπο της Χρονιάς» για το έτος 1938.

Η Τράπεζα της Αγγλίας, η οποία ελέγχεται μέχρι και σήμερα από τους Rothschilds, αντάμειψε τον Χίτλερ για τη εισβολή στην Πράγα, παρέχοντάς του τα τσέχικα αποθέματα χρυσού που είχαν αποθηκευτεί στο Λονδίνο .

Στις 28 Αυγούστου 1937 ένας από του τελευταίους Καγκελάριους της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, ο Heinrich Bruening , απέστειλε την ακόλουθη επιστολή προς τον Winston Churchill :
«Δεν μου αρέσει και δεν θέλω, για προφανείς λόγους , να αποκαλυφθεί η πληροφορία ότι τον Οκτώβριο του 1928 οι Μεγαλύτεροι και πιο Τακτικοί Χρηματοδότες για το Ναζιστικό Κόμμα ήταν τα Κύρια Στελέχη των Δύο Μεγαλύτερων Τραπεζών του Βερολίνου, και οι δύο Εβραίοι, ένας από τους οποίους είναι ο γνωστός Σιωνιστής Ηγέτης της Εβραϊκής Θρησκείας στη Γερμανία».
Τα έγγραφα του Bruening αποθηκεύονται τώρα στο Syracuse University(ΗΠΑ , New York ), συμπεριλαμβανομένου και αυτού, με τον Τσώρτσιλ , το οποίο αντιγράφηκε διά χειρός από τον Βρετανό συγγραφέα DavidIrving, ο οποίος εργάστηκε για την βιογραφία του Βρετανού πολιτικού,Winston Churchill .

Στην επιστολή του προς τον Daniel Longwell στις 7 Φεβρουαρίου 1948 οBruening έγραψε ότι τα τάγματα SA και τα SS, πριν από το 1933, ήταν κυρίως εξοπλισμένα με περίστροφα και πολυβόλα που κατασκευάζονται στις ΗΠΑ . Και αυτή η επιστολή έχει τώρα αποθηκευτεί, στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστήμιου της Κολούμπια .

Από τα Πρακτικά Δικών της Νυρεμβέργης, τόμος 1, κεφάλαιο VIII, προκύπτει ότι μία σειρά από γνωστούς μέχρι και σήμερα τραπεζίτες, βιομηχάνους, εφοπλιστές, πράκτορες μυστικών υπηρεσιών και πολυεθνικές χρηματοδότησαν-προώθησαν-συνεργάστηκαν με τον Αδόλφο Χίτλερ!

Τραπεζίτες


1. H Union Banking Corp. – UBC της γνωστής οικογένειας των Thyssen και Harriman ξέπλενε χρήματα των Ναζί. Για την δημιουργία της συμμετείχαν η Τράπεζα του Αugust Thyssen με αρχηγείο στο Βερολίνο, και η Τράπεζα Βορ Χάντελ (Ολλανδία) που ανήκε στην Harriman & Co. Η Harriman & Co δημιουργήθηκε από τον αυτοκράτορα των σιδηροδρόμων William Averell Harriman και τον Prescott Bush ορίζοντας ως πρόεδρο τον τραπεζίτη Max Warburg.

Οι Χάριμαν –Τίσεν, με την UBC, ήταν από τους μεγαλύτερους χρηματοδότες του ναζιστικού καθεστώτος. Πρόεδρος της UBC ήταν ο Πρέσκοτ Μπους. O τέως πρόεδρος των ΗΠΑ, όπως και ο πατέρας του (πρώην διευθυντής της CIA, αντιπρόεδρος, και πρόεδρος) έφτασαν στα υψηλότερα πολιτικά αξιώματα των ΗΠΑ χάρη στην συμβολή του πρόγονού τους Πρέσκοτ Μπους. Μαζί του συνεργάστηκε και η οικογένεια Ντάλες όπου του παρείχαν νομική υποστήριξη αλλά και διαπλοκή.

Διαπλοκή μέσω της Wall Street με την συμμετοχή της οικογένειας Βάρμπουργκ και του μεγιστάνα πρόεδρου της Γερμανικής Κοινοπραξίας Χάλυβα, Κλαρενς Ντίλον. Διαπλοκή μέσω των μυστικών υπηρεσιών αφού ήταν οι ιδρυτές της CIA. Η Οικογένεια Thyssen επισήμως εντάχθηκε στο Ναζιστικό Κόμμα το 1931, ενώ επί ιδρύσεως του κόμματος «δώρισε» 25.000 USD. Η UBC έγινε το μυστικό κανάλι που προστάτευε το Ναζιστικό κεφάλαιο που διέφευγε από την Γερμανία προς τις ΗΠΑ διαμέσου της Ολλανδίας.

2. Η αμερικανική τράπεζα Kuhn, Loeb&Co., επικεφαλής της οποίας, ήταν ο αδελφός του Max Warburg, Felix Warburg

3. FED - Μέσα από το Διοικητικό Συμβούλιο της Ομοσπονδιακής Αποθεματικής Τράπεζας των ΗΠΑ πάνω από 30 εκατ USD κατευθύνθηκαν προς το «Ταμείο του Χίτλερ». Ο γιος του Τζ. Π. Μόργκαν ο νεώτερος, σε συνεργασία με τους αδελφούς Βάμπουργκ και τους Ροκφέλερ, υπο την οικονομική στήριξη των Rothschild, κατάφεραν να δημιουργήσουν την FED - Ομοσπονδιακή Τράπεζα Αποθεμάτων των ΗΠΑ.

4. H γνωστή προσφάτως και σκανδαλωδώς πτωχευμένη τράπεζα των αδελφών Lehman είχε κάνει τεράστιες επενδύσεις μέσω δανείων στην Ναζιστική Γερμανία.

5. Η ελβετική «Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών / BIS» που χρηματοδότησε τον Χίτλερ. Διευθυντής ο Τόμας Μακίτρικ. Μέσω αυτής της τράπεζας ο χρυσός της Τσεχοσλαβακίας, του Βελγίου και της Ολλανδίά κατέληξε στην Reichsbank. Επίσης "ξέπλενε" τον χρυσό και τα κοσμήματα κλπ των εβραίων από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης


6. Η Deutsche Bank της Μέρκελ και του Σόιμπλε που χρηματοδότησε τη δημιουργία και λειτουργία των ναζιστικών φούρνων του Άουσβιτς αλλά και τον προσηλυτισμό των νέων στο ναζισμό.

7. Η τράπεζα Chase Manhattan την οποία εκπροσωπούσε ο John McCloy (ταυτόχρονα ήταν και νομικός εκπρόσωπος εταιρειών συμφερόντων Ροκφέλερ). Ο McCloy ως Ύπατος Αρμοστής των ΗΠΑ στη Γερμανία μετά τον πόλεμο, φρόντισε να παραγραφούν τα αδικήματα των στελεχών των εταιρειών δυτικών συμφερόντων και δεν τιμωρήθηκε ούτε ο ίδιος, όπως ήταν φυσικό, για τις σχέσεις του με τον ναζισμό. O McCloy ήταν από το 1947 ο πρόεδρος και της Παγκόσμιας Τράπεζας.

Βιομήχανοι


1. Η «Κρουπ» των διαλυμένων ναυπηγείων του Σκαραμαγκά και των 670 θυγατρικών ανά τον κόσμο είναι η ίδια «Κρουπ» που τροφοδοτούσε όλη την πολεμική μηχανή του Χίτλερ και που ο πρόεδρος των Γερμανών βιομηχάνων, ο κύριος Κρουπ έλεγε το 1934: «Ο Εθνικοσοσιαλισμός απελευθέρωσε τον Γερμανό εργάτη από τη μέγγενη ενός δόγματος (σ.σ. του κομμουνιστικού δόγματος) που ήταν βασικά εχθρικό τόσο για τον εργοδότη όσο και για τον εργαζόμενο. Ο Αδόλφος Χίτλερ επέστρεψε τον εργάτη στο έθνος του. Τον μετέτρεψε σε πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας και συνεπώς σύντροφό μας (σ.σ. σύντροφο των βιομηχάνων)».

Ο ίδιος κύριος, ο κύριος Κρουπ, ένα χρόνο νωρίτερα, στη μυστική σύσκεψη της 20ής Φλεβάρη 1933, ήταν ένας εκ των παρευρισκομένων βιομηχάνων, τραπεζιτών κτλ. που έδωσαν στους παριστάμενους Χίτλερ και Γκέρινγκ την τελική τους έγκριση για την κατάληψη της εξουσίας από τους Ναζί. Ο «κύριος» Κρουπ το 1940 παρέλαβε από τα χέρια του Χίτλερ το χρυσό παράσημο του ναζιστικού κράτους. Η σημερινή Κρουπ είναι αυτή στην οποία οι κυβερνήσεις της Ελλάδας έχουν ξεπουλήσει τα ναυπηγεία της χώρας. Μόνο από ένα εργοστάσιο της «Κρουπ», της σημερινής «Κρουπ» με τις 670 θυγατρικές σε όλο τον κόσμο, από το εργοστάσιο που ξέχασαν να βομβαρδίσουν οι Αμερικάνοι στο Έσσεν, οι ναζί χρηματοδοτήθηκαν μέχρι το 1945 με το ασύλληπτο για την εποχή ποσό των 4.738.446 μάρκων.

2. Η εταιρεία I.G. Farben (Interessen – Gemeinschaft Farbenindustrie Aktiengesellschaft / σήμερα κυκλοφορεί με τo όνομα «Bayer» ), το τεραστίων διαστάσεων βιομηχανικό συγκρότημα της οποίας κατασκευάστηκε από κρατούμενους του Άουσβιτς. Περισσότεροι από 25.000 άνθρωποι πέθαναν στη διάρκεια της κατασκευής του. Στη Φάρμπεν δούλευαν 85.000 κρατούμενοι των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Η Φάρμπεν κατασκεύασε το Κυκλώνιο Β.

Ήταν το αέριο που χρησιμοποιήθηκε για την εξόντωση χιλιάδων ανθρώπων στα κρεματόρια. Δείτε την κοινοπραξία του βασικού πυλώνα χρηματοδότησης του Χίτλερ: AGFA (Aktien-Gesellschaft für Anilin-Fabrikation), με έδρα το Βερολίνο, Cassella (Leopold Cassella & Co.) με έδρα τη Φρανκφούρτη, BASF (Badische Anilin und Soda Fabrik), με έδρα το Λούντβιχσχάφεν, Bayer, με έδρα το Λεβερκούζεν (η γνωστή φαρμακοβιομηχανία), Farbwerke Hoechst (σήμερα γνωστή ως Sanofi-Aventis, μετά την κατάργηση του εμπορικού ονόματος Hoechst ), με έδρα τη Φρανκφούρτη-Χέξτ (Frankfurt-Höchst), Chemische Werke Hüls, με έδρα το Μαρλ (Marl) (Προσχώρησε το 1938, μετά την ίδρυσή της), Chemische Fabrik Kalle, με έδρα το Βισμπάντεν-Μπίμπριχ (Wiesbaden-Biebrich).

3. Οι εταιρείες Kuhlmann (Γαλλία), Imperial Chemical Industries(γνωστότερης σαν ICI) της Βρετανίας, Standard Oil (NJ), DuPont και Dow Chemical των ΗΠΑ συνεργάζονται ΑΜΕΣΑ με την Φάρμπεν! Το 1928, ο Herry Ford (General Motors) και η American Standart Oil Company (Rockfellers) συγχωνεύτηκαν με την IG FARBEN.Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, υπήρχαν πάνω από 100 αμερικανικές εταιρείες, οι οποίες είχαν θυγατρικές και συνεργάζονταν με τη ναζιστική Γερμανία.

4. Η General Motors στα εργοστάσια της οποίας κατασκευάστηκαν χιλιάδες θωρακισμένα αυτοκίνητα, φορτηγά και τανκς για τον γερμανικό στρατό. «Ό,τι συμφέρει την General Motors συμφέρει την Αμερική», έλεγε ο Αϊζενχάουερ. Το αμερικανικό κράτος αποζημίωσε με 33 εκατ. δολάρια την General Motors για τις ζημιές που υπέστησαν τα εργοστάσια της σε Γερμανία και Αυστρία στον πόλεμο.

5. Το 1/3 των φορτηγών της Βέρμαχτ το κατασκεύασε η αμερικανική πολυεθνική «Ford». Οι μισοί «εργαζόμενοι» της εταιρείας ήταν σκλάβοι από στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο πρόεδρος της «Ford», ο «κύριος» Ford, το 1938 γιόρτασε τα 75α γενέθλιά του παραλαμβάνοντας από τους Γερμανούς πρόξενους στο Ντιτρόιτ το μετάλλιο του Μεγάλου Σταυρού της Γερμανικής Τάξης του Αετού.

Ο H. Ford εν έτη 1938 γιορτάζει τα 75α γενέθλιά του λαμβάνοντας το παράσημο του ναζιστικού μεγαλόσταυρου, η ύψιστη διάκριση του ναζιστικού Γ’Ράιχ προς μη Γερμανό πολίτη.

6. Οι 25 από τους μεγαλύτερους βιομηχάνους της Γερμανίας το 1933 τροφοδότησαν το αποκαλούμενο και «Ταμείο του Χίτλερ» με το αστρονομικό για την εποχή ποσό των 3 εκατ. μάρκων. Ήταν στις εκλογές του '33 που οι Ναζί πήραν το 44% των ψήφων. Στα εργοστάσια αυτών καταδικάστηκαν σε υποχρεωτική εργασία οι κρατούμενοι από το Μαουτχάουζεν.

7. Η Standard Oil (η σημερινή Exxon-Mobil), συμφερόντων Ροκφέλερ, στη διάρκεια του πολέμου, προμήθευε με καύσιμα και τον Άξονα… Τα Γερμανικά αεροπλάνα δεν μπορούσαν να πετάξουν αν δεν τους προμήθευε ο Rockefeler μέσω της Standard Oil ένα ειδικό πρόσθετο στο καύσιμο… Ο μεγάλος βομβαρδισμός του Λονδίνου δεν θα είχε επιτευχθεί αν η Standard Oil δεν πουλούσε με άδεια της αμερικανικής κυβέρνησης αυτό το πρόσθετο έναντι 20 εκατ. USD.

8. Η ΙΒΜ, ο πρόεδρος της οποίας, Τ. Γουώτσον, τιμήθηκε προσωπικά από τον Αδόλφο Χίτλερ, για τις «υπηρεσίες» του στο Γ' Ράιχ με το μετάλλιο του Μεγάλου Σταυρού της Γερμανικής Τάξης του Αετού το 1937.

Ο πρόεδρος της IBM T. Watson με τον Χίτλερ, λίγο πριν από την παρασημοφόρησή του από τους ναζί, το 1937.

9. Η Siemens του Χριστοφοράκου είναι η ίδια «Siemens» που με πρόταση και χρηματοδότηση του επικεφαλής της στην Αθήνα συγκροτήθηκαν επί του γερμανοντυμένου «πρωθυπουργού» Ράλλη τα Τάγματα Ασφαλείας το 1943.

Ναζιστικό εκλογικό‐περίπτερο σε φορτηγό προσφορά της SIEMENS.
«Προεδρικές Εκλογές Γερμανία Βερολίνο 1932» Φώτο, αρχείου από Presidential elections, Nazi public address van at Berlin - Pankow, April 1932.

10. Η ΙΤΤ (η σημερινή ΑΤ&Τ) του Σωσθένη Μπεν σε συνεργασία με τους Βάλτερ Σέλενμπεργκ της Gestapo, και του Κουρτ φον Σρέντερ της Τράπεζάς Διεθνών Διακανονισμών εφοδίαζε την Wehrmacht με τηλεπικοινωνιακό υλικό, ηλεκτρονικά συστήματα και εξαρτήματα συσκευών, ραντάρ και παρέδιδε 50000 πυροσωλήνες πυροβολικού τον μήνα.

Επίσης ο Μπεν απέκτησε το 1938 το 28% της γερμανικής εταιρίας κατασκευής αεροσκαφών Focker-Wulf. Το 1946 η κυβέρνηση Τρούμαν τον παρασημοφόρησε για τις εξαίρετες υπηρεσίες του προς την πατρίδα..!! Η Σουηδική εταιρία ρουλεμάν SKF, και η αμερικανική θυγατρική της υπό τους Ουίλιαμ Μπατ, και Ούγκο φον Πόσεν, εξάδελφος του Γκαίρινγκ εφοδίαζαν με έτοιμο υλικό ή πρώτες ύλες τον γερμανικό στρατό και αεροπορία, πχ κάθε βομβαρδιστικό αεροσκάφος χρειάζονταν τουλάχιστον 4000 ρουλεμάν για να πετάξει. Το μείζον θέμα είναι πως η αμερικανική κυβέρνηση γνώριζε τα πάντα από αναφορές του FBI, αλλά πότε δεν έκανε κάτι για να σταματήσει την δράση αυτών των εταιριών...

11. Η General Motors, της εβραϊκής οικογένειας των Ντυ Ποντ, και με κεφαλή της επιχείρησης τον Ειρηναίο εφοδίαζε την εταιρία I.G. Farben με συνθετική βενζίνη και καουτσούκ για τον Χίτλερ. Όπως και με θωρακισμένα οχήματα και άρματα μάχης μέσω της θυγατρικής της Opel, και μάλιστα η GM έτυχε απαλλαγής φόρων ύψους 33 εκατ. $ για ζημιές στα εργοστάσιά της της Γερμανίας..!!

Οι Σιωνιστές Ροκφέλερ, Ρότσιλντ, Ντυ Ποντ κ.α. (που λυμαίνονται και σήμερα τον κόσμο μας) χρηματοδότησαν ένα τέρας που κατέστρεψε την ευρώπη, και εξόντωσε εκατομμύρια ομόφυλούς τους (όχι όμως απ' όλες τις δώδεκα φυλές των ισραηλινών, αλλά επιλεκτικά από κάποιες... το γιατί το γνωρίζουν οι ίδιοι) και εάν για τα 6 εκατομμύρια εβραίων της ναζιστικής θηριωδίας έτρεξαν, και τρέχουν ποταμοί δακρύων, γιατί δεν έσταξε σταγόνα για τα 14.000.000 Κινέζων που έσφαξαν οι Ιάπωνες πριν και κατά την διάρκεια του Β' ΠΠ..;;

Είναι μια από τις μεγαλύτερες απορίες... ίσως γιατί πιθανόν να είναι κακής ποιότητας το κινεζικό αίμα...ή γιατί πολύ απλά είμαστε, ως κοινωνία των εθνών, οι απόλυτοι υποκριτές....

O Ναζισμός χρηματοδοτήθηκε απο βιομήχανους και τραπεζίτες της Γερμανίας και της Αμερικής ακόμα και απο Μεγαλοεβραίους Σιωνιστές τραπεζίτες, με σκοπό την κυριαρχία στην Ευρώπη υπό ένα ελεγχόμενο απο την οικονομική ελίτ καθεστώς. Γι' αυτό και όπως θα δούμε παρακάτω, οι πρώτοι αξιωματούχοι της σημερινής Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ ήταν Ναζί, αξιωματούχοι, πρόεδροι βιομηχάνων, φαρμακευτικών εταιρειών και επιχειρήσεων συνδεδεμένων με την καρδιά του Ναζιστικού καθεστώτος.

Ο κατάλογος είναι μακρύς. Όπως και τα απαλλακτικά βουλεύματα.

Οι ιδρυτές και χρηματοδότες της ΕΕ ήταν Ναζί!


Από την αρχή, ένας από τους κύριους χρηματοδότες της «Ε.Ε. των Βρυξελλών» ήταν η κυβέρνηση της Δυτικής Γερμανίας. Στις 24 Απριλίου 1964, οι βασικοί αρχιτέκτονες της «Ε.Ε. των Βρυξελλών» – όλοι τους ενεργά μέλη της κοινοπραξίας IG Farben / Ναζί κατά τη διάρκεια του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου – συναντήθηκαν στην έδρα της «Ε.Ε. των Βρυξελλών» σχετικά με το μέλλον της ευρωπαϊκής ηπείρου. Οι άνδρες που εμφανίζονται σε αυτή την εικόνα είναι:

1. Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Walter Hallstein – το αφεντικό της «Ε.Ε. των Βρυξελλών»
2. Ο Γερμανός Καγκελάριος Ludwig Erhard
3. Ludger Westrick, επικεφαλής της γερμανικής Καγκελαρίας
4. Karl Carstens, γερμανός υφυπουργός του Υπουργείου Εξωτερικών
5. Karl-Günther von Hase, Προϊστάμενος της Υπηρεσίας Τύπου και Πληροφοριών της γερμανικής κυβέρνησης


Η παραπάνω εικόνα παρέχεται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Δυστυχώς, οι πληροφορίες που παρέχονται στην ιστοσελίδα της Επιτροπής της ΕΕ σχετικά με τους συμμετέχοντες της συνάντησης αυτής αφήνει έξω βασικές πτυχές για το υπόβαθρό τους.

Ακολουθεί μια πιο ολοκληρωμένη περιγραφή των ανδρών σε αυτή την εικόνα, οι οποίοι συναντήθηκαν τον Απρίλιο του 1964 στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις Βρυξέλλες, και η σχέση τους με τη σύμπραξη Ναζί / IG Farben:

1. Ο Walter Hallstein, Γερμανός δικηγόρος, είχε διοριστεί ιδρυτικός πρόεδρος της λεγόμενης Ευρωπαϊκής Επιτροπής, το ανώτατο όργανο στο πλαίσιο της «Ε.Ε. των Βρυξελλών. Το 1964,όταν πραγματοποιήθηκε η παραπάνω συνάντηση, ο Hallstein ήταν ήδη ο κύριος αρχιτέκτονας του κατασκευάσματος της ΕΕ για επτά χρόνια. Ο Hallstein, χωρίς νομιμοποίηση από καμία δημοκρατική ψηφοφορία οπουδήποτε στην Ευρώπη, είχε ήδη δημιουργήσει – με την επικουρία των διαδόχων του καρτέλ πετρελαίου και φαρμάκων της IG Farben – ένα στρατό 3.000 διοικητικών υπαλλήλων στις Βρυξέλλες και έναν προϋπολογισμό δισεκατομμυρίων ευρώ (σε νόμισμα σήμερα).

Πριν και κατά τη διάρκεια του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου ο Hallstein είχε υπηρετήσει το ναζιστικό καθεστώς ως ένθερμος υποστηρικτής της ναζιστικής νομοθεσίας, και στο Πανεπιστήμιο του Rostock, Γερμανίας. Στις 23 Ιανουαρίου του 1939, τρία χρόνια μετά την έκδοση των ρατσιστικών νόμων της Νυρεμβέργης από ναζί συναδέλφούς του – και μόνο λίγους μήνες πριν την έναρξη της επίθεσης των ΝΑΖΙ στην Πολωνία μίλησε για τη μελλοντική ευρωπαϊκή νομοθεσία υπό γερμανική ηγεσία «Rechtseinheit Großdeutschlands». Ο ίδιος δεν άφησε καμία αμφιβολία για την ιδεολογία που υπηρετούσε λέγοντας ότι: «. Ένας από τους πιο σημαντικούς νόμους (στις ναζιστικά κατεχόμενες ευρωπαϊκές χώρες) είναι ο νόμος για την προστασία του γερμανικού αίματος και τιμής”

2. Ο Ludwig Erhard ήταν οικονομικός σύμβουλος της σύμπραξης Ναζί / IG Farben- . Ήταν ιδρυτής και επικεφαλής του χρηματοδοτούμενου από ΝΑΖΙ “Institut für Industrieforschung» («Ινστιτούτο Έρευνας Βιομηχανίας») από το 1942. Ήταν παντρεμένος με την αδελφή του Δρ Guth, ο οποίος ήταν επικεφαλής του περιβόητου «Reichsguppe Industrie» – επίσημος σύνδεσμος των Ναζί βιομηχάνων του γερμανικού Ράιχ. Το 1944, ο Erhard έγραψε το «Οικονομικά του Πόλεμου και αναδιάρθρωση του χρέους» «Kriegsfinanzierung und Schuldenkonsolidierung» μια μελέτη για την ανασυγκρότηση της οικονομίας σε μια μεταπολεμική Γερμανία.

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Erhard έγινε οικονομικός σύμβουλος των συμμαχικών δυνάμεων και μετέπειτα Υπουργός Οικονομικών και καγκελάριος στη μεταπολεμική Γερμανία. Ήταν τότε μέλος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος (CDU). Ήταν υπεύθυνος για την επανένταξη των διοικητικών στελεχών και διαχειριστών της IG Farben, οι οποίοι καταδικάστηκαν στη Νυρεμβέργη για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας σε κορυφαίες εταιρικές θέσεις στη μεταπολεμική Γερμανία.

Ένας από αυτούς ήταν ο διευθυντής της WWII BAYER Fritz ter Meer. Αυτό το στέλεχος της μεγαλύτερης φαρμακευτικής εταιρείας στον κόσμο καταδικάστηκε στη δίκη Νο. VI της Νυρεμβέργης για εγκλήματα Πολέμου για γενοκτονία σε σχέση με θανατηφόρα πειράματα σε ανθρώπους με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας της φαρμακοβιομηχανίας Bayer στο στρατόπεδο συγκέντρωσης KZ Auschwitz . Με τη βοήθεια του Erhard – τότε γερμανός υπουργός Οικονομικών Υποθέσεων -. Ο Ter Meer απελευθερώθηκε από τη φυλακή και επανήλθε ως πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου της BAYER από το 1956

Ο Erhard υπερασπίστηκε δημοσίως μια τέτοια ανείπωτη πράξη δηλώνοντας ότι η επιλογή αυτών των διευθυντών της μεταπολεμικής βιομηχανίας της Γερμανίας ήταν αναγκαία εξαιτίας της «εμπειρίας τους στον τομέα της οικονομίας και της χημικής τεχνολογίας» Προφανώς, δεν ενοχλούσε τον Erhard ότι ο Ter Meer και οι άλλοι φαρμακευτικοί διευθυντές είχαν δικαστεί στη Νυρεμβέργη για εγκλήματα πολέμου. Ως μέρος του «δούναι και λαβείν», ο Erhard βραβεύτηκε με το διορισμό του ως αντικαγκελάριος της Γερμανίας, μόλις ένα χρόνο αργότερα.

3. Ο Ludger Westrick ήταν πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου, πρόεδρος και αργότερα κεντρικός διαχειριστής των κρατικών “Vereinigte Industrie-Unternehmen AG” (VIAG) κατά τη διάρκεια της ναζιστικής περιόδου. Στη μεταπολεμική Γερμανία, ο Westrick εντάχθηκε στο Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα (CDU). Μέχρι το 1964 – κατά το χρόνο της πιο πάνω συνεδρίασης – είχε διοριστεί επικεφαλής της γερμανικής Καγκελαρίας, μία από τις πιο ισχυρές θέσεις στο γερμανικό πολιτικό σύστημα. Σε αυτή τη λειτουργία έλεγχε όλες τις βασικές αποφάσεις της γερμανικής πολιτικής, συμπεριλαμβανομένων των οικονομικών, της εξωτερικής πολιτικής, των μυστικών υπηρεσιών, πολιτικά ταμεία, δημόσιες σχέσεις και την προπαγάνδα της μετα-ΒΠΠ γερμανικής κυβέρνησης

Ο προκάτοχος του Westrick στην κορυφή της γερμανικής καγκελαρίας – και ο άνθρωπος που είχε συντονίσει τηνν πολιτική και οικονομική στήριξη για τον Hallstein και την κατασκευή της «Ε.Ε. των Βρυξελλών» από τη γερμανική καγκελαρία για τα 6 πρώτα έτη του νέου ευρωπαϊκού Πολιτικού Γραφείου του καρτέλ στις Βρυξέλλες – ήταν ο Hans Globke. Ο Globke ήταν ένας βασικός παράγοντας στο Υπουργείο Εσωτερικών του Χίτλερ.

Ήταν ο δικηγόρος ο οποίος ήταν υπεύθυνος για την εφαρμογή των ναζιστικών νόμων και κανονισμών, υποβάλλοντας τις κατεχόμενες χώρες στην Ευρώπη, σύμφωνα με τους όρους της IG Farben / Ναζί σύμπραξης. Επιπλέον, ο Globke ήταν συν-συγγραφέας του νομικού κώδικα που έκανε τους ρατσιστικούς νόμους της Νυρεμβέργης δεσμευτικούς νόμους στη ναζιστική Γερμανία. Αυτός ο κώδικας αποτέλεσε τη νομική βάση για την εξόντωση των Εβραίων, Σλάβων και άλλων εθνικοτήτων στην κατακτημένη από τους Ναζί Ευρώπη.

Ο δεύτερος συγγραφέας αυτού του κώδικα, Wilhelm Stuckart ήταν υφυπουργός στο γερμανικό υπουργείο Εσωτερικών και από τους λίγους επιλεγμένους συμμετέχοντες στην περίφημη “ συμφωνία Wannsee στην οποία αποφάσισαν την «τελική λύση». Ο Westrick, ο άνθρωπος στην παραπάνω εικόνα, ήταν ο άμεσος διάδοχος του Globke και είχε ενταχθεί στο γραφείο του από τον ίδιο.

4. Ο Karl Carstens ήταν ένας ενθουσιώδης οπαδός των Ναζί και εντάχθηκε στο SA το 1934. Ήταν εγγεγραμμένο μέλος του ναζιστικού κόμματος, το NSDAP από το 1940 . Το 1955 έγινε μέλος της γερμανικής Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης. Ο Carstens το 1954 έγινε μέλος της γερμανικής Υπηρεσίας Εξωτερικών και από το 1955 ήταν ο επίσημος εκπρόσωπος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στο Στρασβούργο. Παράλληλα, προωθήθηκε στη θέση του αντιπροέδρου Υπουργού Εξωτερικών με καθορισμένο πεδίο της ευθύνης «Ευρωπαϊκές ερωτήσεις» Το 1958 έγινε επικεφαλής του τμήματος «Europe West” στο γερμανικό Υπουργείο Εξωτερικών.

5. Ο Karl-Günther von Hase προσχώρησε στην Βέρμαχτ, το γερμανικό στρατό του 1936. Συμμετείχε στο ναζιστική γερμανική εισβολή της Πολωνίας το 1939,στη Μάχη της Γαλλίας το 1940 και στην εισβολή της Ρωσίας κατά το 1941 – 1945 και παντρεύτηκε την κόρη ενός Ναζί Στρατηγού.

Μετά τον πόλεμο, ο von Hase εντάχθηκε σε μια διπλωματική σχολή στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας και ξεκίνησε μια ταχεία καριέρα στη γερμανική πολιτική. Από το 1962 – 1967 – συμπεριλαμβανομένου και του χρόνου της παραπάνω συνεδρίασης στις Βρυξέλλες –ο von Hase ήταν επικεφαλής του γραφείου Τύπου της γερμανικής κυβέρνησης και υπεύθυνος για τις δημόσιες σχέσεις της.

Μόνο 19 χρόνια αφότου η σύμπραξη IG Farben / Ναζί είχε προκαλέσει το θάνατο 60 εκατομμυρίων ανθρώπων και κατέστρεψε το ήμισυ της Ευρώπης κατά τη διάρκεια του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου, προσπαθούν και πάλι. Η Τρίτη προσπάθεια τους να κατακτήσουν την Ευρώπη δεν θα πραγματοποιηθεί με στρατιωτικές στολές, αλλά στα γκρι κοστούμια των επιχειρήσεων και των πολιτικών φορέων της σύμπραξης.

Πώς ήταν δυνατόν ο Hallstein, δημιουργός των ρατσιστικών νόμων της Νυρεμβέργης , να γίνει ο «πατέρας» της ΕΕ;

Γιατί οι πολιτικοί της Ευρώπης , στη συνέχεια δεν ενημερώνουν τους πολίτες για αυτά τα λείψανα από το ναζιστικό παρελθόν;

Πόσα χρήματα οι διάδοχοι της IG Farben πρέπει να διοχετεύσαν μέσω των τραπεζικών λογαριασμών των «Βρυξελλών της ΕΕ» για να αγοράσουν τη σιωπή της υπόλοιπης Ευρώπης για περισσότερο από μισό αιώνα;

Και, πώς είναι δυνατόν οι πολιτικοί της Ευρώπης σήμερα να προσπαθούν να παρουσιάζουν στους πολίτες αυτό το κατασκεύασμα της ΕΕ ως βάση για μια μελλοντική Ευρώπη;

Απο την Nαζιστική Βέρμαχτ στο ΝΑΤΟ!



Το ξέρατε ότι ο Adolf Heusinger, πρώην αρχηγός του Επιτελείου Στρατού της Βέρμαχτ, διορίστηκε αρχηγός του Επιτελείου Στρατού της Δ. Γερμανίας, ενώ στη συνέχεια τοποθετήθηκε πρόεδρος της Μόνιμης Στρατιωτικής Επιτροπής του ΝΑΤΟ;;;;


Εως το 1961 υπηρέτησαν στη διοίκηση του ΝΑΤΟ 136 Γερμανοί στρατηγοί και ναύαρχοι που είχαν καταδικαστεί ως εγκληματίες πολέμου!

Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κανένα μονοπώλιο και κανένα στέλεχος εταιρειών από τις χώρες των δυτικών Συμμάχων δεν τιμωρήθηκε για τις σχέσεις του με τον Ναζισμό, όπως εξάλλου και πολλοί Ναζιστές παρά τα εγκλήματα τους.

Όλα τα αδικήματά τους παραγράφηκαν.

Φρόντισε ο ο Υπατος Αρμοστής των ΗΠΑ στη Γερμανία, κύριος John McCloy. Αλλά βασικά ο κύριος McCloy όπως είδαμε παραπάνω ήταν από το 1947 ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας! Πιο πριν ως νομικός εκπροσωπούσε τα συμφέροντα των επιχειρήσεων «Ροκφέλερ» και της Τράπεζας  «Chase Manhattan». Αντιλαμβάνεστε την σύνδεση...

Η "ευρωπαϊκή οικονομική διακυβέρνηση", πνευματικό αποκύημα των Ναζί


Η απόφαση των παγκοσμιοποιητών να εκμεταλλευθούν την κρίση του χρέους, προκειμένου να αποσπάσουν με τη βία την οικονομική κυριαρχία κάθε κράτους-μέλους της ΕΕ, μέσω μιας κεντρικής οικονομικής επιτροπής προγραμματισμού - ο κρατικός προϋπολογισμός μετατρέπεται σε μια μορφή σύμβασης με την Ε.Ε - (δηλαδή των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης), στην οποία όλες οι χώρες θα είναι υπόλογες, δεν είναι απλά μια πράξη οικονομικής τρομοκρατίας, αλλά μια ανατριχιαστική αναδρομή στις ίδιες εκείνες ιδέες που εμπνεύστηκαν κάποια κορυφαία στελέχη του ναζιστικού καθεστώτος.


Τα σχέδια για τη δημιουργία μιας ομοσπονδιακής ευρωπαϊκής οικονομικής κυβέρνησης, στο όνομα της ανάληψης δημοσιονομικής ευθύνης και της αποφυγής μιας επανάληψης της ελληνικής κρίσης κάπου αλλού, έχουν τρομακτικές ομοιότητες με τα σχέδια που εκπόνησαν οι Ναζί στη δεκαετία του 1940, ως μέσο για τη διατήρηση της φασιστικής εξουσίας στο τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου από άνδρες που ήταν πρωτεργάτες στην ίδρυση της ΕΕ.

Όπως έχουμε διεξοδικά τεκμηριώσει μετά από έρευνες, η Ευρωπαϊκή Κοινή Αγορά, πρόδρομος της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης, ήταν "πνευματικό αποκύημα" κορυφαίων στελεχών του ναζιστικού καθεστώτος στη δεκαετία του 1940, τα οποία επεδίωκαν να διατηρήσουν τη φασιστική εξουσία σε περίπτωση ήττας τους στον πόλεμο.

Η έκθεση EW-Pa 128της αμερικανικής στρατιωτικής υπηρεσίας πληροφοριών, γνωστή και ως "The Red House Report", περιγράφει τη μυστική συνάντηση κορυφαίων στελεχών των Ναζί στο ξενοδοχείο Maison Rouge του Στρασβούργου στις 10 Αυγούστου 1944, όπου, γνωρίζοντας ότι η Γερμανία ήταν στα πρόθυρα μιας στρατιωτικής ήττας, συνωμότησαν για τη δημιουργία ενός "Δ' Ράιχ": μιας πανευρωπαϊκής οικονομικής αυτοκρατορίας, πυρήνας της οποίας θα ήταν μια ευρωπαϊκή κοινή αγορά, η ίδια, δηλαδή, πρόταση για ένα νέο είδος "οικονομικής διακυβέρνησης" που υποστηρίζουν σήμερα οι Cameron και Van Rompuy.

Πλούσιοι Ναζί βιομήχανοι, όπως ο Alfried Krupp του βιομηχανικού ομίλου Krupp και ο Friedrich Flick, καθώς και μεγάλες εταιρείες όπως η BMW, η Siemens και η Volkswagen, ανέλαβαν το έργο της οικοδόμησης μιας νέας πανευρωπαϊκής αυτοκρατορίας των επιχειρήσεων. Σύμφωνα με τον πανεπιστημιακό Michael Pinto-Duschinsky, καθηγητή Ιστορίας και πρώην σύμβουλο Εβραίων εργατών σε ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης: "Για πολλές από τις κορυφαίες προσωπικότητες που ήταν φιλικά διακείμενες προς το ναζιστικό καθεστώς, η δημιουργία μας ενωμένης Ευρώπης απετέλεσε πρόσχημα για την επιδίωξη των γερμανικών εθνικών συμφερόντων μετά την ήττα του Hitler. (...) Η συνέχεια που χαρακτήρισε την οικονομία της Γερμανίας και των άλλων οικονομιών της μεταπολεμικής Ευρώπης είναι εντυπωσιακή. Μερικές από τις ηγετικές φυσιογνωμίες της ναζιστικής οικονομίας έγιναν λίγο αργότερα πρωτεργάτες της οικοδόμησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης".

Τα θεμέλια της ΕΕ και, εν τέλει, της Ευρωζώνης έθεσε η μυστική Λέσχη Bilderberg στα μέσα της δεκαετίας του 1950. Έγγραφα της Bilderberg που διέρρευσαν αργότερα αποδεικνύουν ότι η ατζέντα για τη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής κοινής αγοράς και ενός ενιαίου νομίσματος είχε διαμορφωθεί από την Bilderberg το 1955. Ένας από τους ιδρυτές της ομάδας εργασιών ήταν και ο πρίγκηπας Bernhard της Ολλανδίας, πρώην αξιωματικός των SS.

Ωστόσο, το ιδεολογικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης πηγαίνει ακόμη πιο πίσω, στη δεκαετία του 1940, όταν κορυφαίοι οικονομολόγοι και ακαδημαϊκοί εκπόνησαν σχέδιο για μια ενιαία ευρωπαϊκή οικονομική κοινότητα, μια ατζέντα που τηρήθηκε δεόντως μετά το τέλος του Β' παγκοσμίου πολέμου.

Ο ναζιστής υπουργός Οικονομίας και εγκληματίας πολέμου, Walther Funk, σε βιβλίο του με τίτλο "Η Ευρωπαϊκή Κοινότητα", που εκδόθηκε το 1940, έγραψε για την ανάγκη να δημιουργηθεί μια "Κεντρική Ευρωπαϊκή Ένωση" και ένας "Ευρωπαϊκός Οικονομικός Τομέας", που θα εγγυόταν σταθερές συναλλαγματικές ισοτιμίες. Στο βιβλίο του αναφέρει χαρακτηριστικά: "Κανένα έθνος στην Ευρώπη δεν μπορεί να επιτύχει μόνο του το υψηλότερο δυνατό επίπεδο οικονομικής ελευθερίας, συμβατό με όλες τις κοινωνικές απαιτήσεις. (...) Η δημιουργία μεγάλων οικονομικών πεδίων δραστηριότητας ακολουθεί τον φυσικό νόμο της εξέλιξης. (...) Μια σειρά από διακρατικές συμφωνίες στην Ευρώπη θα ελέγχουν [τις οικονομικές δυνάμεις γενικότερα]. (...) Θα πρέπει να υπάρξει η απαραίτητη ετοιμότητα προκειμένου να υπαγάγει περιστασιακά ο καθένας τα δικά του συμφέροντα σε εκείνα της Ευρωπαϊκής Κοινότητας [ΕΚ]".

Ποιά η διαφορά μεταξύ της έκκλησης του Funk προς τις κυβερνήσεις για υπαγωγή των οικονομικών τους συμφερόντων σε εκείνα της Ευρώπης από την εμμονή του Jose Manuel Barroso στο ότι είναι αναγκαίο τα κράτη-μέλη της ΕΕ "να εισηγηθούν διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις υπό την απειλή οικονομικών κυρώσεων"; Η ομοιότητα είναι τρομακτική.

Οι συνεργάτες του Funk στην συγγραφή του βιβλίου που προαναφέραμε επανέλαβαν τις ίδιες ιδέες. Ο ναζιστής ακαδημαϊκός Heinrich Hunke έγραψε: "Η εθνική οικονομία με την κλασσική έννοια του όρου δεν υφίσταται πλέον. (...) Η κοινότητα του μέλλοντος, που δεν είναι άλλη από την ευρωπαϊκή οικονομία, (...) η έκβαση και η έκταση της ευρωπαϊκής συνεργασίας εξαρτώνται από ένα νέο ενιαίο πρόγραμμα για την οικονομία".

Και ένα "νέο ενιαίο πρόγραμμα για την οικονομία" είναι ακριβώς η φράση που χρησιμοποιούν οι Cameron και Van Rompuy, όταν προτείνουν έναν κεντρικό έλεγχο των οικονομιών της Ευρώπης, που θα κατευθύνεται από τις Βρυξέλλες.

Ένας άλλος Nαζί, ο Gustav Koenig, παρατήρησε: "Έχουμε μπροστά μας μια αποστολή: τη δημιουργία μιας πραγματικής Ευρωπαϊκής Κοινότητας. (...) Είμαι πεπεισμένος ότι αυτή η κοινοτική προσπάθεια θα διαρκέσει και πέρα από το τέλος αυτού του πολέμου".

Το 1940, ο υπουργός Προπαγάνδας του Hitler, Joseph Goebbels, διέταξε τη δημιουργία της "ευρείας κλίμακας οικονομικής ενοποίησης της Ευρώπης", πιστεύοντας ότι "σε 50 χρόνια οι λαοί δεν θα σκέφτονται πλέον με γνώμονα τη χώρα τους". Ακριβώς 53 χρόνια αργότερα ιδρύθηκε ή Ευρωπαϊκή Ένωση με τη σημερινή της μορφή.

Ακούσαμε, επομένως, έναν από τους πιο έμπιστους συνεργάτες του Hitler να κάνει έκκληση για μια "οικονομική ενοποίηση της Ευρώπης", και σήμερα ακούμε από τα χείλη του πρώην υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας, Joschka Fischer, την παραίνεση για τη δημιουργία "ενός οικονομικού φορέα εποπτείας ο οποίος θα έχει την απαραίτητη εξουσία ώστε να ασκεί τον έλεγχο των οικονομικών των κρατών-μελών".

Ακόμη και αν το δει κανείς από θεωρητική σκοπιά, το γεγονός ότι η ΕΕ, η οποία ξεκίνησε ως μια ζώνη ελεύθερων συναλλαγών, επιδιώκει σήμερα να έχουν κάποια μη εκλεγμένα στελέχη της τον άμεσο έλεγχο των εθνικών οικονομιών, είναι εντελώς δικτατορικό, αυταρχικό, και αντιπροσωπεύει τον αντίποδα κάθε έννοιας της Δημοκρατίας ή της αντιπροσώπευσης των λαών της Ευρώπης. Εάν συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι την ίδια ακριβώς ημερήσια διάταξη επεδίωξε ένα από τα πιο διαβόητα για ποινικά κολάσιμες και βάρβαρες πράξεις καθεστώτα στην ιστορία, τότε θα πρέπει όλοι οπωσδήποτε να ανησυχούμε σοβαρά.

Ανάμεσα σε άλλα κορυφαία στελέχη των Ναζί, τα οποία υποστήριξαν τη δημιουργία ενός πανευρωπαϊκού ομοσπονδιακού οικονομικού υπερκράτους ήταν και οι Ribbentrop, Quisling και Seyss-Inquart, οι οποίοι δήλωσαν μεταξύ άλλων: "Η νέα Ευρώπη της αλληλεγγύης και της συνεργασίας μεταξύ όλων των λαών της (...) θα επιτύχει (...) ραγδαία αύξηση του δείκτη ευημερίας της, μόλις καταργηθούν τα εθνικά οικονομικά σύνορα".

Τα περισσότερα από τα άτομα που κατέχουν τα ηνία της εξουσίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι ναζιστικών αντιλήψεων. Αντίθετα, μάλιστα, αρέσκονται στο να πιστεύουν ότι είναι ακριβοδίκαιοι φιλελεύθεροι, οι οποίοι εργάζονται για το "γενικότερο καλό". Ωστόσο, η Ευρωπαϊκή Ένωση από τη φύση της είναι ολοκληρωτική, αφού επιδιώκει να αφαιρέσει την εξουσία από τις εθνικές κυβερνήσεις, οι οποίες λογοδοτούν στους ψηφοφόρους τους, και να τη συγκεντρώσει στα χέρια υπερ-εθνικών φορέων που δεν θα είναι υπόλογοι σε κανέναν εκτός από τους ίδιους τους εμπνευστές του συστήματος. Επιδιώκει επίσης να αφαιρέσει το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου από οποιονδήποτε κατέχει θέση επιρροής και ασκεί κριτική στη συγκεκριμένη ατζέντα.

Το γεγονός ότι η ΕΕ είναι ιδέα κορυφαίων οικονομολόγων και βιομηχάνων του ναζιστικού καθεστώτος, που διατυπώθηκε με σκοπό τη διατήρηση της συγκεντρωτικής εξουσίας και στη συνέχεια εφαρμόστηκε από πρώην Ναζί που εργάστηκαν υπό την αιγίδα της Ομάδας Bilderberg το 1955, αποδεικνύει ότι το σύνολο του συστήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι "μολυσμένο" με ένα κληροδότημα που λειτούργησε ως πρόσχημα, με πραγματικό στόχο τη διατήρηση του ολοκληρωτισμού.

Η πρόσθετη επίγνωση του ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση επιδιώκει πλέον οικονομικές πολιτικές πανομοιότυπες με εκείνες που στηρίχθηκαν από κορυφαία στελέχη των Ναζί, αρκετοί από τους οποίους αργότερα ίδρυσαν την ΕΕ με την πρωτόλεια μορφή της, είναι μια ανατριχιαστική υπενθύμιση του πόσο βαθιά αντιδημοκρατική και φασιστική καθίσταται η ΕΕ, καθώς καταβροχθίζει όλο και περισσότερες εξουσίες που κανονικά ανήκουν στα κράτη-μέλη της και αυτοανακηρύσσεται σε υπερ-δικτάτορα μιας ολόκληρης ηπείρου.

Είναι βέβαιο ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα παλέψει με νύχια και με δόντια, προκειμένου να αποτρέψει την κατάρρευση του ενιαίου νομίσματός της, όπως κατέστησε σαφές το ηγετικό στέλεχος της Λέσχης Bilderberg και καθηγητής του Πανεπιστημίου Harvard, Kenneth Rogoff, σε άρθρο του στους Financial Times. "Tα μελλοντικά σχέδια για ένα παγκόσμιο νόμισμα εξαρτώνται πλήρως από την επιβίωση του ευρώ, το οποίο θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι θα καταστραφεί, εάν η Ελλάδα ή οποιοδήποτε άλλο κράτος-μέλος οδηγηθεί σε χρεοκοπία, παρασύροντας συγχρόνως στην καταστροφή ολόκληρη την Ευρωζώνη".

"Το πείραμα του ευρώ μας έφερε, επίσης, σε ένα σημαντικό σταυροδρόμι αποφάσεων που αφορούν στο σύνολο του διεθνούς νομισματικού συστήματος", υπενθυμίζει στο άρθρο του ο Rogoff και στη συνέχεια αναρωτιέται: "Άραγε, θα κληρονομήσουν τα εγγόνια μας έναν κόσμο με έναν τεράστιο αριθμό εθνικών νομισμάτων, ή ένα ελάχιστο αριθμό πολυεθνικών νομισμάτων";

Οι παρακαταθήκες των Ναζί και οι εκπλήξεις ατελείωτες. 

Όπως αντιλαμβάνεστε, στον "υπέροχο κόσμο" που ζούμε, δεν υπάρχουν ένοχα μυστικά, τα πάντα είναι μπίζνες... 

Ενδεικτική βιβλιογραφία:
1- Charles Higham: TRADING WITH THE ENEMY, Barnes and Nobles books, USA, 1995....
2- James Pool: HITLER AND HIS SECRET PARTNERS, Pocket books, New York, 1997...
3- James Pool: WHO FINANCED HITLER, Pocket books, New York, 1997...
4- John Bowman: CHRONICLE OF 20th CENTURY HISTORY, Magna books, London, 1989.....
5- Michael Neufeld: THE ROCKET AND THE REICH, Free Press, New York, 1995...

Επιμέλεια: www.logiosermis.net

Σχόλια

Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.

 
Top