Κάθε άνθρωπος, που ζει μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο, είναι υποχρεωμένος να ανέχεται ορισμένες καταστάσεις ανεπιθύμητες, ή ακόμη και επιζήμιες στον εαυτόν του . Η ανοχή όμως αυτή έχει ένα όριο, πέραν του οποίου ο άνθρωπος δεν είναι δυνατόν να την αντέξει και το όριο αυτό ποικίλει, από άτομο σε άτομο, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του, τη νοοτροπία του και την πνευματική του καλλιέργεια . Αυτό βέβαια συμβαίνει σε όλους τους πολίτες μιας χώρας, αλλά το όριο ανοχής διαφέρει από χώρα σε χώρα . Στη χώρα μας, το όριο αυτό εμφανίζεται να είναι, κατά την γνώμη μου, πολύ αυξημένο, σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής μας ζωής, συγκριτικά με τις άλλες χώρες της Ευρώπης .
Για να στηρίξω αυτή την πεποίθησή μου, θα αναφερθώ πρώτα στις κοινωνικές σχέσεις που αφορούν τις εμπορικές συναλλαγές μεταξύ των πολιτών . Όταν ο Έλληνας πολίτης προβαίνει σε αγορά ενός προϊόντος, εγχώριας κυρίως βιομηχανίας ή βιοτεχνίας, ενδέχεται να διαπιστώσει αρκετά συχνά ένα ελάττωμα, όχι βέβαια τόσο σοβαρό, ώστε να περιορίζει πολύ την λειτουργικότητά του. Ποτέ όμως δεν θα ενδιαφερθεί να επιστραφεί αυτό το ελαττωματικό προϊόν, από τον πωλητή του, στον κατασκευαστή του . Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σε όλους τους τομείς των κατασκευαστικών έργων.
Για παράδειγμα, στον τομέα των οικοδομών, όταν ο Έλληνας πολίτης αγοράζει ένα κτίσμα, κατοικία ή κατάστημα, δέχεται αδιαμαρτύρητα και οποιαδήποτε κακοτεχνία, που συνήθως το συνοδεύει, χωρίς να απαιτήσει την εξάλειψή της . Η συνέπεια αυτής της ανεξήγητης ανεκτικότητας των πολιτών είναι, οι μεν παραγωγοί των βιομηχανικών προϊόντων να επαναπαύονται, με την ιδέα ότι τα προϊόντα τους είναι τέλεια και να μην προσπαθούν να τα βελτιώσουν, οι δε κατασκευαστές των οικοδομών να θεωρούν, ότι η οικοδομή είναι τόσο σφικτά δεμένη με την κακοτεχνία, που δεν είναι δυνατόν να την αποχωριστεί.
Σε ό,τι αφορά τώρα τις εμπορικές σχέσεις, μεταξύ του ελληνικού κράτους και των προμηθευτών του, καθώς και των κατασκευαστών δημοσίων έργων, η αντοχή στην ανοχή, έναντι των ελαττωματικών υλικών των προμηθειών και των κατασκευαστικών κακοτεχνιών, είναι συνάρτηση κυρίως της εντιμότητας των κρατικών λειτουργών, που είναι εντεταλμένοι για τον έλεγχο και παραλαβή των προμηθειών ή των έργων και είναι αντιστρόφως ανάλογη, προς τον βαθμό της εντιμότητας αυτών των κρατικών εκπροσώπων.
Η ανεκτικότητα όμως των Ελλήνων πολιτών, είναι πολύ μεγαλύτερη στον χώρο της πολιτικής ζωής του τόπου μας και αυτό μπορούμε να το διαπιστώσουμε, αν εξετάσουμε και προσπαθήσουμε να αναλύσουμε λιγάκι τις σχέσεις τους με τους εκπροσώπους της πολιτικής εξουσίας και τις αντιδράσεις τους απέναντι στις συμπεριφορές αυτών των τελευταίων, αν και εκ πρώτης όψεως φαίνεται να είναι ανεξήγητο αυτό το, μοναδικό ίσως, φαινόμενο, που συμβαίνει στην χώρα μας, δηλαδή της ανυπαρξίας ενός ανωτάτου ορίου ανοχής, εκ μέρους των Ελλήνων πολιτών .
Θα προσπαθήσω λοιπόν τώρα εδώ, να το ερμηνεύσω, αντικρίζοντάς το με το δικό μου προσωπικό πρίσμα, χωρίς να έχω την απαίτηση να δικαιωθώ, από τους αναγνώστες . Οι πολιτικοί μας ηγέτες, από συστάσεως του ελληνικού κράτους, εθεωρούντο από τον λαό μας ότι ήσαν ανώτεροι από κάθε έναν Έλληνα πολίτη, γιατί ήσαν φτιαγμένοι από μια πάστα διαφορετική, αφού είχαν την ικανότητα να διοικούν μια ολόκληρη χώρα και να την προστατεύουν από τις επιβουλές των εχθρών της, ώστε να είναι εξασφαλισμένη εσαεί η εθνική της κυριαρχία .
Σε ό,τι αφορά τώρα τις εμπορικές σχέσεις, μεταξύ του ελληνικού κράτους και των προμηθευτών του, καθώς και των κατασκευαστών δημοσίων έργων, η αντοχή στην ανοχή, έναντι των ελαττωματικών υλικών των προμηθειών και των κατασκευαστικών κακοτεχνιών, είναι συνάρτηση κυρίως της εντιμότητας των κρατικών λειτουργών, που είναι εντεταλμένοι για τον έλεγχο και παραλαβή των προμηθειών ή των έργων και είναι αντιστρόφως ανάλογη, προς τον βαθμό της εντιμότητας αυτών των κρατικών εκπροσώπων.
Η ανεκτικότητα όμως των Ελλήνων πολιτών, είναι πολύ μεγαλύτερη στον χώρο της πολιτικής ζωής του τόπου μας και αυτό μπορούμε να το διαπιστώσουμε, αν εξετάσουμε και προσπαθήσουμε να αναλύσουμε λιγάκι τις σχέσεις τους με τους εκπροσώπους της πολιτικής εξουσίας και τις αντιδράσεις τους απέναντι στις συμπεριφορές αυτών των τελευταίων, αν και εκ πρώτης όψεως φαίνεται να είναι ανεξήγητο αυτό το, μοναδικό ίσως, φαινόμενο, που συμβαίνει στην χώρα μας, δηλαδή της ανυπαρξίας ενός ανωτάτου ορίου ανοχής, εκ μέρους των Ελλήνων πολιτών .
Θα προσπαθήσω λοιπόν τώρα εδώ, να το ερμηνεύσω, αντικρίζοντάς το με το δικό μου προσωπικό πρίσμα, χωρίς να έχω την απαίτηση να δικαιωθώ, από τους αναγνώστες . Οι πολιτικοί μας ηγέτες, από συστάσεως του ελληνικού κράτους, εθεωρούντο από τον λαό μας ότι ήσαν ανώτεροι από κάθε έναν Έλληνα πολίτη, γιατί ήσαν φτιαγμένοι από μια πάστα διαφορετική, αφού είχαν την ικανότητα να διοικούν μια ολόκληρη χώρα και να την προστατεύουν από τις επιβουλές των εχθρών της, ώστε να είναι εξασφαλισμένη εσαεί η εθνική της κυριαρχία .
Και όσο οι ηγέτες έδειχναν ότι ήσαν φιλοπάτριδες, τόσο και ο λαός τους εκτιμούσε και τους επέτρεπε αδιαμαρτύρητα να απολαμβάνουν αυτά τα “αυτοδημιούργητα” προνόμια. ‘Όμως, με την πάροδο αρκετών δεκαετιών, άρχισαν να “εκσυγχρονίζονται” και να προσαρμόζονται και αυτοί στα νέα ήθη, εγχώρια και εισαγόμενα, που επεκράτησαν στη χώρα μας κατά τον περασμένο αιώνα . Σκέφθηκαν λοιπόν, ότι ήταν πια καιρός να αφήσουν κατά μέρος αυτά τα παρωχημένα συναισθήματα φιλοπατρίας και να ενδιαφερθούν περισσότερο για την μακροημέρευση του κόμματός τους και κατ’ επέκταση, για την δική τους προσωπική ευδαιμονία . Και αυτό έγινε ολοφάνερο κατά το διάστημα της μεταπολίτευσης, το δε μέγεθος του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, που από τότε είχαν εγκαθιδρύσει, για την επίτευξη των ιδιοτελών τους στόχων, έγινε περισσότερο αντιληπτό από τους Έλληνες πολίτες, κατά το διάστημα της τελευταίας επταετίας της οικονομικής κρίσης .
Παρόλα αυτά όμως, ο ελληνικός λαός αντέδρασε στωικά, αποδεχόμενος την καταστροφή του και δεν έκανε επανάσταση . Δεν εννοώ βέβαια με αυτό, ότι έπρεπε να πάρει τα όπλα και να βγει στους δρόμους, γιατί είναι γνωστό από την ιστορία, ότι τις επαναστάσεις τις έκαναν οι διανοούμενοι και αυτοί απουσιάζουν από την χώρα μας, εκτός αν θεωρούνται διανοούμενοι οι ακαδημαϊκοί μας, αλλά αυτοί, είναι γνωστό, πώς αντέδρασαν κατά την διάρκεια της δικτατορίας . Έπρεπε όμως να δείξει, ότι δεν ανέχεται πια αυτή την αισχρή συμπεριφορά τους και να τους αποδοκιμάσει, διαμαρτυρόμενος με διάφορους ειρηνικούς τρόπους. Συνεπώς, στην περίπτωση αυτή, η αντοχή στην ανοχή του Έλληνα πολίτη είναι αδιανόητη .
Ας δούμε όμως τώρα, πώς εξηγείται αυτό το φαινόμενο : Από τον ελληνικό λαό, μια μεγάλη μερίδα κρατάει καλά τη σημαία του «ωχαδελφισμού» . Αυτά είναι τα κόμματα ! Αυτοί είναι οι πολιτικοί μας! Εγώ τώρα θα τους αλλάξω τα μυαλά τους ; Άλλη μια μερίδα είναι οι μεσήλικες και οι πιο ακόμη ηλικιωμένοι, από τους οποίους, άλλοι μεν αδιαφορούν, γιατί είναι καλά βολεμένοι από τα δυο μεγαλύτερα κόμματα, που εναλλάσσονται συνήθως στην εξουσία και άλλοι, ενώ υποφέρουν αφάνταστα σ’ αυτή την αθλιότητα που τους οδήγησαν οι προσφιλείς τους ηγέτες, πρεσβεύουν ότι η ηλικία τους δεν τους επιτρέπει να αγωνίζονται ακόμα και έχουν παραδώσει τα όπλα τους στους νεώτερους πολίτες .
Από τους νέους μας τώρα, υπάρχουν δύο μερίδες, εκείνοι τους οποίους έχουν καταφέρει οι πολιτικοί μας, να τους κάνουν πλύση εγκεφάλου και να τους πείσουν ότι θα πάνε καλά στη ζωή τους, μόνο αν προσκολληθούν αντάξια σε ένα κόμμα, παρέχοντάς τους μία κομματικοποιημένη παιδεία και οι άλλοι, που είναι πολιτικώς υγιείς και ευτυχώς είναι οι περισσότεροι . Τι θα μπορούσαν όμως να κάνουν αυτοί οι άξιοι αλλά αναξιοπαθούντες νέοι μας, αφού η Πολιτεία τους έχει τελείως εγκαταλείψει, αφήνοντάς τους να αντιμετωπίσουν μόνοι τους το φάσμα της ανεργίας και εμείς οι μεγαλύτεροι δεν μπορούμε να τους βοηθήσουμε, παρά μόνο να τους δίνουμε, κάπου - κάπου κανένα χαρτζιλίκι;
Παρόλα αυτά όμως, ο ελληνικός λαός αντέδρασε στωικά, αποδεχόμενος την καταστροφή του και δεν έκανε επανάσταση . Δεν εννοώ βέβαια με αυτό, ότι έπρεπε να πάρει τα όπλα και να βγει στους δρόμους, γιατί είναι γνωστό από την ιστορία, ότι τις επαναστάσεις τις έκαναν οι διανοούμενοι και αυτοί απουσιάζουν από την χώρα μας, εκτός αν θεωρούνται διανοούμενοι οι ακαδημαϊκοί μας, αλλά αυτοί, είναι γνωστό, πώς αντέδρασαν κατά την διάρκεια της δικτατορίας . Έπρεπε όμως να δείξει, ότι δεν ανέχεται πια αυτή την αισχρή συμπεριφορά τους και να τους αποδοκιμάσει, διαμαρτυρόμενος με διάφορους ειρηνικούς τρόπους. Συνεπώς, στην περίπτωση αυτή, η αντοχή στην ανοχή του Έλληνα πολίτη είναι αδιανόητη .
Ας δούμε όμως τώρα, πώς εξηγείται αυτό το φαινόμενο : Από τον ελληνικό λαό, μια μεγάλη μερίδα κρατάει καλά τη σημαία του «ωχαδελφισμού» . Αυτά είναι τα κόμματα ! Αυτοί είναι οι πολιτικοί μας! Εγώ τώρα θα τους αλλάξω τα μυαλά τους ; Άλλη μια μερίδα είναι οι μεσήλικες και οι πιο ακόμη ηλικιωμένοι, από τους οποίους, άλλοι μεν αδιαφορούν, γιατί είναι καλά βολεμένοι από τα δυο μεγαλύτερα κόμματα, που εναλλάσσονται συνήθως στην εξουσία και άλλοι, ενώ υποφέρουν αφάνταστα σ’ αυτή την αθλιότητα που τους οδήγησαν οι προσφιλείς τους ηγέτες, πρεσβεύουν ότι η ηλικία τους δεν τους επιτρέπει να αγωνίζονται ακόμα και έχουν παραδώσει τα όπλα τους στους νεώτερους πολίτες .
Από τους νέους μας τώρα, υπάρχουν δύο μερίδες, εκείνοι τους οποίους έχουν καταφέρει οι πολιτικοί μας, να τους κάνουν πλύση εγκεφάλου και να τους πείσουν ότι θα πάνε καλά στη ζωή τους, μόνο αν προσκολληθούν αντάξια σε ένα κόμμα, παρέχοντάς τους μία κομματικοποιημένη παιδεία και οι άλλοι, που είναι πολιτικώς υγιείς και ευτυχώς είναι οι περισσότεροι . Τι θα μπορούσαν όμως να κάνουν αυτοί οι άξιοι αλλά αναξιοπαθούντες νέοι μας, αφού η Πολιτεία τους έχει τελείως εγκαταλείψει, αφήνοντάς τους να αντιμετωπίσουν μόνοι τους το φάσμα της ανεργίας και εμείς οι μεγαλύτεροι δεν μπορούμε να τους βοηθήσουμε, παρά μόνο να τους δίνουμε, κάπου - κάπου κανένα χαρτζιλίκι;
Αναγκάζονται λοιπόν να εγκαταλείπουν την χώρα μας και να αναζητούν καταφύγιο για την επιβίωσή τους, σε μια άλλη χώρα της Ευρώπης ,ή της Ανατολής, όπου εφαρμόζεται η αξιοκρατία . Και είναι σε όλους μας γνωστό, ότι στο διάστημα της τελευταία επταετίας, της οικονομικής κρίσης, έχουν αποδημήσει, σ’ αυτές τις χώρες, περισσότεροι από 200.000 πτυχιούχοι ανωτάτων σχολών και μάλιστα, πολλοί απ’ αυτούς, με μεταπτυχιακές σπουδές .
Συμπερασματικά λοιπόν, οι πολιτικοί μας, με όλες αυτές τις άθλιες μεθοδεύσεις τους, κατάφεραν με την πάροδο του χρόνου, να διασπάσουν τεχνηέντως την κοινωνική συνοχή του λαού μας και επωφελούμενοι και απ’ αυτή την απεριόριστη ανοχή του, να εξασφαλίσουν εσαεί την επικυριαρχία τους.
Αιμίλιος Κομίνης
Συμπερασματικά λοιπόν, οι πολιτικοί μας, με όλες αυτές τις άθλιες μεθοδεύσεις τους, κατάφεραν με την πάροδο του χρόνου, να διασπάσουν τεχνηέντως την κοινωνική συνοχή του λαού μας και επωφελούμενοι και απ’ αυτή την απεριόριστη ανοχή του, να εξασφαλίσουν εσαεί την επικυριαρχία τους.
Αιμίλιος Κομίνης
Διπλωματούχος ηλεκτρολόγος μηχανικός
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.