Όταν δεν υπάρχει γύρω μας τίποτα αληθινό, πώς να υποψιαστούμε ότι όλα είναι ψεύτικα;

Όταν σήμερα μιλάμε για υποκρισία, η αναφορά μας γίνεται σε κάτι τόσο αυτονόητο, όσο και ο αέρας που αναπνέουμε. Το συνήθισε το αίμα μας το καυσαέριο...

Όλες οι σκέψεις μας, όλες οι λέξεις και οι πράξεις μας είναι κίβδηλες ως το τελευταίο τους κύτταρο.

Γεννιόμαστε μέσα στην υποκρισία, μεγαλώνουμε μαζί της, την σπουδάζουμε με ζήλο, την διδάσκουμε με φανατισμό. Κι όταν πεθαίνουμε, την αφήνουμε τρίτη Διαθήκη στα παιδιά μας.

Η υποκρισία μας σκεπάζει, μας προστατεύει, όπως η νύχτα τις νυχτερίδες.

Μας δυναστεύει και μας βολεύει, όπως οι πάγοι τις πολικές αρκούδες.

Αν ξεφύγουμε λίγο από την προστασία της, κινδυνεύουμε να βρεθούμε είτε κατεργαραίοι του νόμου, είτε αφορεσμένοι από τις εκκλησίες, είτε πελάτες των ψυχιατρείων.

Αν μας γεννιέται η απορία ότι την υποκρισία (πανταχού παρούσα τριγύρω μας) δεν την βλέπουμε πουθενά, είναι γιατί μας λείπει παντελώς το αντικείμενο της παραβολής και το μέτρο της σύγκρισης.

Όταν δεν υπάρχει γύρω μας τίποτα το αληθινό, πώς να υποψιαστούμε ότι όλα είναι ψεύτικα;

Ένας κόσμος βασισμένος στις ψευδαισθήσεις και στα ψέματα...

Τεχνητά συναισθήματα σε χάπια…

Ψυχολογικός πόλεμος υπό μορφή διαφημίσεων…

Χημικά για αλλαγή σκέψης υπό μορφή φαγητών…

Σεμινάρια πλύσης εγκεφάλου υπό μορφή ΜΜΕ…

Ελεγχόμενες απομονωμένες φούσκες υπό μορφή κοινωνικών δικτύων που μας υπνωτίζουν στη μεγαλύτερη αδράνεια που έχει υπάρξει ποτέ!

Τα κλείσαμε όλα εντελώς και μπουκωθήκαμε με γενετικά τροποποιημένα…

«Πραγματικό»; Θέλετε να μιλήσουμε για πραγματικότητα;

Δεν έχουμε ζήσει τίποτα το πραγματικό από την αρχή αυτού του αιώνα.

Έχουμε χαθεί μέσα στην αφθονία μας.  Μας περιστοιχίζει ένας απέραντος υλικός πολιτισμός, που εντέχνως βάζει φωτιά στο σύνολο των φόβων μας μέσα από την υπερδιέγερση των αισθήσεων. Μας έχει κατακλύσει η «εικόνα». Όλα γύρω μας γυαλιστερά, με περιτύλιγμα και εμείς στη μέση χαμένοι. Κοιτάμε θαμπωμένοι αυτό που συμβαίνει γύρω μας.

Η απόλυτη ευμάρεια που όμως δεν γίναμε ακόμα άξιοι για να έχουμε, αφού μας λείπουν τα μαγικά χαρτάκια. Μικρά μαγικά χρωματιστά χαρτάκια, που μόνο λίγοι διαθέτουν. Ελάχιστοι σε αυτόν τον κόσμο έχουν την δυνατότητα να φτιάξουν τέτοια χαρτάκια. Όλοι οι άλλοι νοιώθουμε μικροί και λίγοι. Φτωχοί μέσα στην τρελή πορεία του κόσμου. Αποκλεισμένοι από την ευμάρεια και την πολυπόθητη ικανοποίηση των ονείρων μας.

Μέσα σε έναν τέτοιο κόσμο ερχόμαστε και τα όνειρα μας πέφτουν στο κενό. Αδυνατούμε να ακούσουμε με τέτοιο θόρυβο. Ξεχάσαμε την φωνή της καρδιάς μας. Το μόνο που αντιλαμβανόμαστε είναι επιθυμίες. Δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε πια την ανάγκη από την επιθυμία. Υπερευαίσθητοι και εγωιστές, φοβόμαστε μήπως κάποιος καταλάβει την κενότητα μας. Έτσι, είναι απόλυτη ανάγκη να την καλύψουμε με φκιασίδια.

Αλλά οι άρχοντες της σπηλιάς είναι πολύ έξυπνοι. Τα φκιασίδια κοστίζουν. Κοστίζουν μικρά χρωματιστά χαρτάκια που μόνο αυτοί  μπορούν να φτιάξουν... Κανένας άλλος. Έχουν το αναφαίρετο αλλά και αποκλειστικό δικαίωμα. Όλοι οι άλλοι πρέπει να παρέχουν εξυπηρετήσεις, εκδουλεύσεις, όπως χαρακτηριστικά λέγονται. Μόνο τότε μπορούν να έχουν πρόσβαση σε «μικρά χρωματιστά χαρτάκια».

Κι’ έτσι όλοι μαζί βουλιάζουμε στον Μεσαίωνα που έρχεται, με μεγάλα λόγια και αχαλίνωτες επιθυμίες. Μεγάλα πάθη και άσβεστες φωτιές που μας κατατρώγουν.

Χιλιάδες ήρωες του παρελθόντος, όχι από αυτούς που κάνανε πολέμους, αλλά από αυτούς που σταυρώθηκαν ή δηλητηριάστηκαν για να μην γίνονται πόλεμοι, μίλησαν, φώναξαν, ούρλιαξαν, βασανίστηκαν, πέθαναν... Η ανθρωπότητα όμως είναι απτόητη. Σταθερά προδίδει το πεπρωμένο και τον εαυτό της. Πάντα μπροστά στο σταυροδρόμι διαλέγει τον εύκολο δρόμο.

Θα πρέπει να σκάψουμε πολύ βαθιά, για να βρούμε κάτι το πραγματικό.

Ζούμε σ' ένα βασίλειο ψεμάτων, ένα βασίλειο στο οποίο ζήσαμε υπερβολικά πολύ....

Και αυτός είναι ο αγώνας.

Να βρούμε κι’ άλλους σαν και εμάς. Ξέρω πως είναι λίγοι και νοιώθουν αδύναμοι και μόνοι καθώς αντικρίζουν την πλημμύρα των «υπνωτισμένων» γύρω τους. Φοβισμένοι από τα μιλιούνια των τρελλών. Τι μπορούμε να κάνουμε μπροστά στον χείμαρρο; Πώς να τον σταματήσουμε;

Και λέω, ας αφήσουμε να πάει στην πορεία του. Κανείς δεν μπορεί να σταματήσει μια χιονοστιβάδα παρά μόνο οι δυνάμεις που την γέννησαν. Πάντα μια άλογη δύναμη είναι δύναμη καταστροφής αλλά και κάθαρσης.

Αλλά εμείς υπάρχουμε όσο λίγοι και να είμαστε. Υπάρχουμε και οφείλουμε να το αποδεχτούμε. Να το πιστέψουμε και να νικήσουμε τον φόβο.

Κι’ αφού μάθουμε την «φύση» μας να ψάξουμε να βρούμε ο ένας τον άλλο. Να μην είμαστε άλλο σκόρπιοι. Να γίνουμε ένα σώμα, δίπλα στον χείμαρρο. Όχι μια μάζα, ούτε ένα κοπάδι, αλλά ένα σώμα, μια γροθιά, μια παλάμη προσφοράς, ένα χαμόγελο ελπίδας, μια αχτίνα φωτός για όλους αυτούς που ονειρεύονται να ζήσουν στο φως του ήλιου και όχι στην λάσπη της σπηλιάς.

Επιμέλεια: www.logiosermis.net
Με αποσπάσματα από το βιβλίο του Δημήτρη Λιαντίνη, Homo Educandus.