Select Menu


Ένα από τα μέλη της Κίνησης Χειραφέτησης ΑμεΑ Μηδενική Ανοχή, ο συγγραφέας και κοινωνιολόγος με σπαστική τετραπληγία, Ανδρέας Κουζέλης, έγραψε τις σκέψεις του σε μια δημόσια ανάρτηση στο facebook λίγο πριν τα μέλη της Μηδενικής Ανοχής αποχωρήσουν από το ΘΧΠ - πρώην ΚΕΠΕΠ Λεχαινών, ένα ίδρυμα στο οποίο είναι έγκλειστα παιδιά δεμένα χειροπόδαρα στα κρεβάτια τους και κλειδωμένα σε κλουβιά.


Οι μηχανικές καθηλώσεις που χρησιμοποιούνται επί 24ώρου βάσεως στα παιδιά του ιδρύματος συνοδεύονται σταθερά και επίμονα από την επίσημη αιτιολόγηση πως τα παιδιά έχουν σοβαρές ψυχικές ή αναπηρικές παθήσεις και δεν μπορούν να ελεγχθούν με άλλο τρόπο. Τα ξύλινα κλουβιά, στα οποία είναι κλεισμένα πολλά από τα παιδιά, για την προστασία τους σύμφωνα με τη διοίκηση του ιδρύματος, "για το καλό τους", αποκαλούνται από το προσωπικό του ιδρύματος... πάρκα.

Φεύγοντας από το ίδρυμα, μετά από τέσσερις ημέρες κατάληψης αλλά και συμβίωσης με τα παιδιά του ιδρύματος, ο Ανδρέας Κουζέλης έγραψε τις σκέψεις του, τις οποίες παραθέτουμε σε αυτό το άρθρο ως απάντηση στις απίστευτες και επίμονες δικαιολογίες που χρησιμοποιούνται για να παραμένουν τα παιδιά στα Λεχαινά δεμένα με ιμάντες στα κρεβάτια τους και κλεισμένα σε ξύλινα κλουβιά. Το ζήτημα του ΘΧΠ - πρώην ΚΕΠΕΠ Λεχαινών δεν είναι μια μεμονωμένη περίπτωση. Υπάρχουν και άλλα κλειστά ιδρύματα για παιδιά, στα οποία δεν ξέρουμε τι συμβαίνει μέσα, ενώ οι μηχανικές καθηλώσεις χρησιμοποιούνται ακόμη στα κρατικά ψυχιατρεία με πολύ απλές αφορμές. Η Κίνηση Χειραφέτησης ΑμεΑ Μηδενική Ανοχή θα παραχωρήσει συνέντευξη τύπου εντός της τρέχουσας εβδομάδας για την κατάληψη που πραγματοποίησε και δεν θα σταματήσει μέχρι να λυθεί το ζήτημα και να βγει και το τελευταίο παιδί από το κλουβί στα Λεχαινά. Κανένας μας δεν θα σταματήσει. Θα τα βγάλουμε τα παιδιά απ' τα κλουβιά!


Σάββατο επτά (7) Νοεμβρίου 2015 11.40 Λεχαινά. Πριν την αποχώρηση. 

Πριν το τέλος της κατάληψης θέλαμε όλοι να χαιρετίσουμε τα παιδιά και ενήλικες που βιώνουν την «όποια» ζωή στο ΘΧΠ (πρώην ΚΕΠΕΠ) Λεχαινών και την κατάληψη που κάναμε τέσσερις μέρες τρείς νύχτες συνολικά 76 ώρες.

Εβδομήντα έξι ώρες ζώντας σε μία πραγματικότητα, που ξεπερνούσε κάθε αντοχή, κάθε νοητή αξιοπρέπεια ανθρώπινης αντοχής. Τελειώνοντας τον αποχαιρετισμό και πηγαίνοντας προς την έξοδο είδα ένα άδειο κλουβί, ένα από τα πολλά που είχα συναντήσει στην τελευταία περιήγησή μου.

Η αντίδραση η δική μου του Αντώνη και του Θανάση ήταν ίδια και αυθόρμητη.

Μπήκα στο κλουβί, έκατσα στο κρεβάτι και όση ώρα άκουγα το θόρυβο των φωτογραφικών μηχανών του Αντώνη και του Θανάση έκλαιγα.

Ολη η ζωή μου πέρασε σαν φλας μέσα στα ελάχιστα αυτά δευτερόλεπτα. Κατάλαβα ότι παρά τρίχα δεν ήμουν και εγώ ένας από τους 56 έγκλειστους.

Κατά λάθος εγώ είμαι έξω, αν η Βάσω (η μάννα μου), το 1973 δεν είχε στείλει στο διάολο τον γαμπρό της, σύζυγο της αδελφής της που ζούσαν από τότε στην Πάτρα και της είχε προτείνει να με κλείσει σε ένα ίδρυμα που ήξερε «εκεί κοντά», για να μην βασανίζεται και δεν του είχε φέρει το βάζο στο κεφάλι, εγώ θα ήμουν ένας από αυτούς.

Ξέρετε, την εγκεφαλική παράλυση μέχρι και το 1979 την θεωρούσαν νοητική καθυστέρηση.

Γιατί κλαίω άραγε; Γιατί θυμώνω; Γιατί είμαι έτοιμος να καταρρεύσω στην φωτογραφία;

Η απάντηση είναι απλή γιατί φεύγοντας από εκεί άφησα ένα κομμάτι μου μέσα σε εκείνο το κλουβί, ήταν αρκετά τα λιγοστά δευτερόλεπτα για να συμβεί.

Ένα κλουβί που πιά με ακολουθεί.

Φεύγει από το κλουβί και γίνεται κλουβί-θάλαμος, φεύγει από θάλαμος και γίνεται κλουβί -διάδρομος, φεύγει από διάδρομο και γίνεται κλουβί- ίδρυμα, φεύγει από κλουβί –ίδρυμα και γίνεται κλουβί – τοπική κοινωνία, φεύγει από κλουβί –τοπική κοινωνία και γίνεται κλουβί καθημερινότητας.

Οπου και να είμαι πλέον βλέπω μπροστά μου εννιά ξύλινα κάγκελα συν τρία της πόρτας δώδεκα. Βλέπω το διπλανό μου σε κλουβί (παρκοκρέβατα τα λένε για να καλύψουν την ενοχή τους) κλεισμένο και δεμένο και αυτόν να μου φωνάζει εκδρομή. Βλέπω την Καννέλα με εγκεφαλική παράλυση 26 χρόνια έγκλειστη να μου λέει «τώρα που θα φύγετε εγώ θα κλαίω», την Ελλη μέσα στο γυάλινο κλουβί να βάζει το χέρι της στο πλέξι γκλάς απέναντι στο δικό μου, την Μαρία μέσα στο κλουβί με αυτισμό, την Αμαλία πανέμορφη να δείχνει την μοναξιά της και της προσμονή της.

Βγήκα από το κλουβί, έτρεξα στον διάδρομο του θαλάμου, κατέβηκα άρον- άρον τις σκάλες, πήγα στις σκουριασμένες κούνιες, ΚΑΙ ΚΑΤΕΡΡΕΥΣΑ.

Δεν ξέρω γιατί από όλα έκλαιγα: για την καλή μου τύχη λόγω Βάσως; Για την κακή τους τύχη λόγω των δικών τους αδιάφορων γονιών; Για την κοινωνία που αδιαφορεί και συγκρούεται με το φοβικό της σύνδρομο; Για την πολιτεία που είναι ανάξια να εξασφαλίσει το δικαίωμά τους στην αξιοπρέπεια της ζωής τους; ή για μένα που δεν μπόρεσα να τους και τις πάρω όλες από εκεί και να φύγουμε από το Νταχάου των Λεχαινών;

Γύρισα σπίτι, ξυρίστηκα, έκανα μπάνιο και ξυνόμουν ώρα πολύ, και δεν ξέρω τι ήθελα να βγάλω από πάνω μου, την βρώμα 4 ημερών απλυσιάς ή τις ενοχές μου;

Παραμένω στο κλουβί μου, όπως με βλέπετε στην φωτογραφία και θα είμαι εκεί μέχρι να δοθεί λύση, και εγώ και οι σύντροφοί μου.

ΥΓ. Αναπαυθείτε εν ειρήνη αγαπητοί διαδικτυακοί φίλοι και ποστάρετε ότι μαλακία ο ψυχισμός σας γουστάρει, από τραγουδάκια, επαναλαμβανόμενες κινούμενες εικόνες μέχρι και φωτογραφίες από την υπέροχη καθημερινότητάς σας.

Ο αγώνας συνεχίζεται, αλλά δεν είναι για σας.

- - - - - - -

Photo [περιγραφή για άτομα με προβλήματα όρασης]:

Άνδρας μέσης ηλικίας με κοντά μαλλιά και γυαλιά οράσεως, με κόκκινο μπουφάν, κάθεται σε ξύλινο κρεββάτι, πίσω από ξύλινα κάγκελα.

- - - - - - -

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΘΧΠ (πρώην ΚΕΠΕΠ) ΛΕΧΑΙΝΩΝ 4-7/11/2015 - Κίνηση Χειραφέτησης ΑμεΑ ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΟΧΗ

Σχόλια

Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.

 
Top