Η πολιτική της ... εξαγοράς! Πάρε κόσμε, όσο-όσο!

 

Διαβάζω εδώ πως «η «Η Γαλλία παίρνει θέση για να εξαγοράσει κομμάτια της Ελλάδας» όπως δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα rtl.fr. Μετάφραση: Ελένη Κωνσταντινίδου».  Και το δημοσίευμα συνεχίζει:

«Οι σύμβουλοι στο Elysée, μεταφέρθηκαν ήδη στην Αθήνα για να προετοιμάσουν το έδαφος για την επίσκεψη του Γάλλου προέδρου. (...) Καλά θα είναι αν καταφέρουμε να οργανώσουμε ένα μικρό αυθόρμητο πλήθος Ελλήνων, για να σφίξουν το χέρι του Φρανσουά Ολάντ και να τον ευχαριστήσουν για την υποστήριξή του, αυτό τον καιρό.

Οι Εύζωνες θα είναι εκεί έξω επίσης. Είναι οι παραδοσιακοί Έλληνες φρουροί, με φούντες στις άκρες των παπουτσιών τους και φουστανέλες με τετρακόσιες πιέτες, που συμβολίζουν τα τετρακόσια χρόνια της Οθωμανικής κατοχής. Αυτά ως προς το ελληνικό φολκλόρ. Γιατί μπροστά στους Έλληνες φρουρούς, ο πρόεδρος Ολάντ, θα παρατάξει ένα στρατό από Γάλλους διευθυντές επιχειρήσεων, χωρίς φούντες και φουστανέλες, οι οποίοι θα εξετάσουν πολύ προσεκτικά τις ευκαιρίες στην Ελλάδα.

Η Αθήνα ανεβάζει τις ταχύτητες

Υπάρχει ένα πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων για τη διάσωση των ελληνικών τραπεζών. .... Ο πρόεδρος του ομίλου Vinci, με παγκόσμια ηγετική θέση στον τομέα των κατασκευών, θα συμμετέχει στην αντιπροσωπεία του Φρανσουά Ολάντ.

Ο ίδιος δεν μας αποκάλυψε ποιοι αυτοκινητόδρομοι ή ποιο αεροδρόμιο τον ενδιαφέρει ― αυτό είναι κατανοητό ― αλλά επιβεβαιώνει ότι η Vinci πιθανότατα να επανεπενδύσει στην Ελλάδα. Πρώτον, επειδή ο όμιλος είναι ήδη εγκατεστημένος εκεί, εδώ και καιρό. Και λίγο χάρη στον Φρανσουά Ολάντ.

«Η Γαλλία έχει προσφέρει σημαντική υποστήριξη για τον καθορισμό μιας λύσης για την οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Οι Έλληνες είναι ευγνώμονες προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Όλα αυτά δημιουργούν μια καλή σχέση και θετικό κλίμα στις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών, και αυτό είναι καλό», δήλωσε.

Αυτό το θετικό κλίμα δεν σημαίνει ότι οι 70 γαλλικές εταιρείες ― Vinci, Total, Veolia, SNCF, Suez και EDF ― θα υπογράψουν συμβάσεις την επόμενη εβδομάδα.

Όμως, οι γαλλικές αρχές θέλουν, όπως και να 'χει, να υπογράψουν ένα «είδος συμφωνίας», «να μπει κάπου μια σφραγίδα» με τον πρωθυπουργό Τσίπρα, μας είπε η απεσταλμένη του RTL στην Αθήνα, Αλεξία Κεφαλά. Ένα κομμάτι χαρτί για το θεαθήναι, για να δηλώσουμε τη θέση μας. Για να δείξουμε ότι η Γαλλία είναι εκεί και θέλει κι αυτή να έχει το μερίδιό της στην Ελλάδα.

Οι Γερμανοί έχουν ήδη αγοράσει δεκατέσσερα περιφερειακά αεροδρόμια. Αυτός είναι ο λόγος που Ολάντ βιάζεται να πάει στην Ελλάδα. «Δε θα καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια να βλέπουμε τους Κινέζους να αγοράζουν τα ελληνικά νησιά και λιμάνια το ένα μετά το άλλο», μας είπε ένας ανώτερος Γάλλος διπλωμάτης». Και εδώ τελειώνει το παραπάνω δημοσίευμα.

Πολύ μου άρεσε όλη αυτή ανάλυση. Είναι πράγματι σφαιρική. Μας προϊδεάζει για τη βαθύτερη σκέψη επί του είδους της βοηθείας, εκείνο το «εξαγοράσει» που υπάρχει στην πρώτη φράση του δημοσιεύματος! Τουλάχιστον θα υπάρχει κάποιο τίμημα, έστω και για κοροϊδία!

Γιατί υπάρχει και το άλλο, εκείνο με τον κ. Φουρμόν! Εκείνον τον φίλο του Βασιλιά Λουδοβίκου του ΙΕ, που ήρθε εδώ εφοδιασμένος με φιρμάνι (του Σουλτάνου Αχμέτ του Γ) με το δικαίωμα να ερευνήσει και να μελετήσει όσους αρχαιολογικούς χώρους ήθελε, εντός της επικρατείας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας!

Στην περίπτωση αυτή την παλαιά, αυτό ήταν το ξεκίνημα!

Αλλά ο φράγκος ιερωμένος (σκέψου και νά 'ταν ανίερος τί θά 'κανε), με αυτό το φιρμάνι στο χέρι, κατέστη κυριολεκτικά ασύδοτος και επί δύο περίπου έτη πήγε από τόπο σε τόπο στην κυρίως Ελλάδα, όχι μελετώντας αλλ’ αντιθέτως καταστρέφοντας συστηματικά σπάνιες αρχαιότητες (πηγή).

Ο Αββας Φουρμόν, αναφέρεται στην παραπάνω πηγή, ως ΕΝΑΣ ΑΓΡΟΙΚΟΣ ΚΛΗΡΙΚΟΣ  που ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΤΟΝ 18Ο ΑΙΩΝΑ Ο,ΤΙ ΕΙΧΕ ΑΠΟΜΕΙΝΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΣΠΑΡΤΗ. Αναφέρεται επί λέξει:

«(...) Ο Γάλλος αββάς Fourmont, μέγας καταστροφέας κλασικών αρχαιοτήτων, γεννήθηκε το έτος 1690 και ήταν αδελφός του ανατολιστή Etienne Fourmont. Διδάχθηκε την Ελληνική, Εβραϊκή και Συριακή γλώσσα και το έτος 1720 χειροτονήθηκε κληρικός και εν συνεχεία έγινε καθηγητής της Συριακής στο Γαλλικό Κολλέγιο (College de France) και διερμηνεύς στη Βασιλική Βιβλιοθήκη. Βοήθησε τον αδελφό του στις σινολογικές μελέτες του και το 1724 κατάφερε ν’ ανακηρυχθεί μέλος της Ακαδημίας Επιγραφών και Καλών Τεχνών.

Όπως εξιστορεί ο Κυριάκος Σιμόπουλος, στις αρχές του 1729, ο Fourmont έφτασε στην Κωνσταντινούπολη, ως απεσταλμένος του βασιλέως της Γαλλίας Λουδοβίκου ΙΕ (...).

(...) έφθασε με συνοδεία ένστολων εντοπίων στη Ζαρνάτα, αλλά δεν προχώρησε στα ενδότερα της Μάνης, γιατί κατά τα γραφόμενά του «οι κάτοικοι της μέσα Μάνης ευρίσκονται διαρκώς εις πόλεμον, πότε με τους Τούρκους πότε αναμεταξύ των, οι παπάδες, οι μοναχοί και οι Επίσκοποι ακόμη περιφέρονται ένοπλοι και οι γυναίκες της Μάνης φέρουν πιστόλες. Οι Μανιάτες είναι λαός άγριος, αλλά έχει αγάπη προς την ελευθερίαν και μόνος του πόθος είναι η απόκτησις ωραίων όπλων».

Φοβισμένος ο χριστιανός κληρικός από τα ήθη των Μανιατών, επέστρεψε μέσω Καλαμάτας και Μεγαλοπόλεως στο Μυστρά με απωθημένο πλέον το να καταστρέψει από την Αρχαία Σπάρτη ο,τιδήποτε δεν μπορούσε να μετακινηθεί και να σταλεί στη Γαλλία. Αμέριμνοι οι δημογέροντες του τόπου τον υπεδέχθησαν φιλικά και του παρείχαν διευκολύνσεις, καθώς ξήλωνε από τα μεσαιωνικά τείχη μερικά εντοιχισμένα ενεπίγραφα σπαρτιατικά βάθρα και αργότερα είκοσι ακόμη επιγραφές. Το συνεργείο του Γάλλου αββά ήταν πολυπληθέστατο, περίπου 60 εργάτες. Επί 53 συνεχείς ημέρες, σάρωσε σχεδόν τα πάντα στο Μυστρά, τη Σπάρτη και τις Αμύκλες. Κατεδαφίζοντας και ανασκάπτοντας μανιωδώς, απεκάλυψε περίπου 300 επιγραφές τις οποίες αντέγραψε και μετά άφησε έκθετες ή κατέστρεψε, καθώς και διάφορα άλλα ανάγλυφα, αναθήματα και μικροτεχνήματα, τα οποία εφόρτωσε σε πλοία και έστειλε στην Γαλλία.
(...)
(...) στις 20 Απριλίου του 1730, ο μοχθηρός κληρικός, σε επιστολή του προς τον πρεσβευτή της Γαλλίας στην Κωνσταντινούπολη, αποδίδει τις ακρότητες και τους βανδαλισμούς του σε επιθυμία εκδικήσεως για την κακή τάχα συμπεριφορά των Μανιατών απέναντί του: «Επέρασα από έναν φοβερό τόπο, την περιβόητη Μάνη, που κατοικείται από έναν αιμοβόρο λαό. Είμαι πολύ ευτυχής που γλίτωσα. Έφυγα από την βάρβαρη πατρίδα τους χωρίς να αποκομίσω τίποτε το αξιόλογο, τίποτε για να βγουν τουλάχιστον τα έξοδά μου. Για να ξεσπάσω και για να εκδικηθώ αυτό το σκυλολόϊ, έρριξα τη θλίψη μου επάνω στην Αρχαία Σπάρτη. Δεν ήθελα να μείνει τίποτε από την πόλη που έκτισαν οι πρόγονοί τους. Την έσβησα, την κατέσκαψα, την εκθεμελίωσα, δεν της άφησα λίθο επί λίθου.

Και γιατί, θα ερωτήσει η εξοχότης σας, επέπεσα με τόση μανία επάνω σε αυτή την αρχαία πόλη, ώστε να την κάνω αγνώριστη, υποχρεώνοντάς τη να πληρώσει τις αμαρτίες των απογόνων της; Έχω την τιμή να σας απαντήσω, ότι ήταν πολύ αρχαία και έκρυβε με φιλαυτία κάτω από τα χώμα της πολλούς θησαυρούς, πράγμα που δεν μπορούσα να συγχωρέσω. Έως σήμερα κανείς ταξιδιώτης δεν ετόλμησε να τους αγγίξει, ακόμη και οι Βενετοί, παρά το ότι υπήρξαν κάποτε κυρίαρχοι αυτής της χώρας, τους εσεβάσθησαν. Εγώ έκρινα πως δεν έπρεπε να θρέφω ανάλογο σεβασμό και την ισοπέδωσα λοιπόν με κάθε επισημότητα, πράγμα που προεκάλεσε τον θαυμασμό των Τούρκων, ενώ οι Γραικοί εθύμωσαν και οι Εβραίοι έμειναν κατάπληκτοι. Είμαι ικανοποιημένος, διότι απέκτησα από αυτό το ταξίδι μου πράγματα ικανά να θαμπώσουν όλους τους σοφούς.

Ποιος θα επίστευε ποτέ ότι θα ήταν δυνατόν ν’ ανακαλυφθεί ο τάφος του Αγησιλάου και του Λυσάνδρου, αυτών των ενδόξων βασιλέων της Σπάρτης; Ποιός θα επίστευε πως θ’ ανεκάλυπτα, ύστερα από τόσους πολέμους, σεισμούς και άλλες θεομηνίες που αφάνισαν αυτή την πόλη, θαυμαστά μάρμαρα που μας κάνουν γνωστούς όλους τους Εφόρους, τους ρήτορες και άλλες προσωπικότητες, παντελώς άγνωστες, έως τουλάχιστον την τελευταία καταστροφή που έγινε από εμένα;

«Βιβλία δεν υπάρχουν», συνεχίζει στην επιστολή του. «Πολλοί δεν ξέρουν σ’ αυτή την χώρα ούτε να γράφουν, ούτε να διαβάζουν. Χρησιμοποιούν τα χειρόγραφα για φυσέκια. Κι αφού δεν υπάρχουν βιβλία, φρόντισα για κάτι άλλο, ώστε το ταξίδι μου να ωφελήσει τα Γράμματα. Αφοσιώθηκα με τόσο ενθουσιασμό σε αυτό και έδωσα τέτοια πλήγματα που ο αντίλαλός τους θα ακουστεί σε ολόκληρη την Ευρώπη. Δεν γκρεμίζει κανείς δύο και τρεις πολιτείες χωρίς θόρυβο. Εγώ τις κατέσκαψα, ενώ οι παλαιότεροι περιηγητές έρχονταν μόνο για να τις ανακαλύψουν».
 
Οι επενδύσεις των Γάλλων στην Ελλάδα ασφαλώς δεν είναι κακό πράγμα. Κακό πράγμα είναι να είναι σαν ένα ακόμη «Ελ.Βενιζέλος»! Δηλαδή να είναι μια ακόμη επένδυση στην Ελλάδα, που δεν  αφήνει τίποτε, παρά μόνο ελλείψεις εσόδων! Διότι αν η εταιρεία πλήρωνε τους φόρους της, θα είχαμε έσοδα, εφόσον όμως της επιτρέψαμε να μην πληρώνει τους φόρους της χάσαμε μια μεγάλη πηγή εσόδων.

Η γελοιοποίηση του εθιμοτυπικού και το στήσιμο της προσχηματικής εγκαρδιότητας, μου δίνει την εντύπωση πως  το δημοσίευμα απογυμνώνει την προσπάθεια και το εκατέρωθεν διάβημα από κάθε σοβαρότητα και ειλικρίνεια προθέσεων.

Όσο για τη συνδρομή της Γαλλίας στις δύσκολες στιγμές της Ελλάδας, ο αρθρογράφος δεν τα λέει όλα όσα έγιναν. Δεν λέει ότι η Γαλλία ήταν σχεδόν πάντα σιωπηρή και ένα βήμα πίσω από τις γερμανικές πρωτοβουλίες, όσο απαιτητικές και εξωπραγματικές και να ήταν απέναντι στην Ελλάδα. Δεν μας λέει ο αρθρογράφος ότι συνέβη ακριβώς το αντίθετο: ότι δηλ. η Γαλλία βρήκε την ευκαιρία να σηκώσει κεφάλι απέναντι στην Γερμανία, ντροπιασμένη όταν είδε την αδύναμη Ελλάδα να προσπαθεί να αρθρώσει λόγο για την εθνική της αξιοπρέπεια, και  να αμφισβητεί την παντοδυναμία κάποιων να αποφασίζουν  αυθαίρετα και δεσποτικά, συνωμοτικά και απόλυτα για κάποιους άλλους. «Φοβήθηκε» η Γαλλία να μην υστερεί σε πολιτικές θέσεις εθνικής αξιοπρέπειας και ανεξαρτησίας, και κρατώντας το σφυρί, διαρκώς χτυπούσε μια στο καρφί που κρατούσε η Γερμανία και μια στο πέταλο της Ελλάδας.

Και τώρα, που η δρυς-Ελλάδα- έπεσε, πάσα χώρα τρέχει και ξυλεύεται. Τρέχει η Γαλλία, τρέχει να προφτάσει. Μην πάρουν το κουφάρι της πεσούσης δρυός, μόνοι οι άλλοι ξυλοκόποι.

Αν η Γαλλία «εξαγοράσει κάποια κομμάτια της Ελλάδας» τούτη τη φορά, σε αντίθεση με την άλλη που αναφέραμε παραπάνω, ίσως να υπάρχει και κάποιο τίμημα. Αλλά το τίμημα αυτό δεν θα είναι βοήθεια για τη χώρα μας, θα είναι ο εύσχημος τρόπος της εγκατάστασής τους εδώ.

Αλλά πού καιρός για τέτοιες σκέψεις! Εμείς εδώ, έχουμε άλλα να μας βασανίζουν και να μας ταλαιπωρούν. Ασχολούμεθα πώς να βγάζουμε τα μάτια μας μοναχοί μας. Γιατί  φαίνεται είναι αλήθεια πως  «Πολλοί δεν ξέρουν σ’ αυτή την χώρα ούτε να γράφουν, ούτε να διαβάζουν. Χρησιμοποιούν τα χειρόγραφα για φυσέκια»...

Κι υπάρχει ένας φόβος, καθώς τάχα μας συντρέχουν, να φροντίσουν οι άλλοι τους παράπλευρους στόχους τους, όπως παλιά: Κι αφού δεν υπάρχουν εδώ βιβλία, (για να μορφωθούμε) οι άλλοι φρόντισαν για κάτι άλλο, ώστε το ταξίδι τους εδώ, να ωφελήσει «τις επενδύσεις τους».

Κι άλλος φόβος,  εμείς να μην αντιληφθούμε ότι «αφοσιώθηκα(ν) με τόσο ενθουσιασμό σε αυτό και (ότι μας) έδωσα(ν) τέτοια πλήγματα που ο αντίλαλός τους θα ακουστεί σε ολόκληρη την Ευρώπη. Δεν γκρεμίζει κανείς δύο και τρεις πολιτείες χωρίς θόρυβο...

Και φόβος, να μην αντιληφθούμε, τελικά, ότι οι φίλοι κι οι εταίροι μας, μας ξερίζωσαν ολοκληρωτικά,  ενώ οι παλαιότεροι φίλοι και περιηγητές έρχονταν μόνο και μόνο για να ανακαλύψουν και για να μάθουν από τον Έλληνα Πολιτισμό και Κόσμο... 

Γι' αυτό  ετούτη τη φορά, μπορεί και να χαθούμε -εκόντες- κάτω από τα ερείπιά μας...

Σημείωση: 

Η λέξη «εξαγορά» είναι χαρακτηριστική, στον παρόντα προβληματισμό. Γιατί αυτό που εννοούμε  εμείς, μπορεί να μην είναι το ίδιο με εκείνο που εννοούν οι ενδιαφερόμενοι «επενδυτές».

Όπως είναι καλά γνωστό,  η λέξη «εξαγορά» είναι σύνθετη, (πρόθεση εκ + αγορά). Όλο αυτό μαζί έχει την έννοια: «αγοράζω ολοκληρωτικά,  και ότι ο παλιός κύριος αποξενώνεται για πάντα από οποιαδήποτε σχέση μπορεί να είχε με το πράγμα μέχρι τη στιγμή της αγοράς». Γι' αυτό λέμε εκχερσώνω, εκγερμανίζω, εξελληνίζω,  αλλά και εξαγοράζω, κλπ.

Ναι, αυτό  που θέλουν οι φίλοι μας, «για να μας βοηθήσουν να σηκώσουμε κεφάλι», δεν  είναι αποτέλεσμα με λόγια καθαρά, είναι απλώς λόγια  πλάνα και ευχάριστα. 

Ας κάνουμε λοιπόν μια σύνοψη, γύρω από την πρόθεση εκ, σύμφωνα με τα τόσα που καλό είναι να τα ξέρουμε όταν διαπραγματευόμαστε (και τα οποία δεν μαθαίνουμε στα σχολειά σήμερα), αλλά γράφονται από πάντα! Πρέπει να ξέρουμε τα πάντα γι' αυτήν την πρόθεση, και για τη θέση που κρατά στα κείμενα και στις ... ενδόμυχες προθέσεις μας! 

Αντιγράφοντας (και εξαπλουστεύοντας) το λήμμα από το Μεγάλο Λεξικό της ελληνικής γλώσσης «Liddell and Scott», σας παραθέτω μερικά πολύ χρήσιμα στοιχεία, για την ενημέρωσή σας:
 

Η πρόθεση εκ: όταν βρίσκεται μπροστά από φωνήεν, το κ της τρέπεται σε ξ και η πρόθεση γίνεται εξ. Η πρόθεση χρησιμοποιείται:

Ι. Επί τόπου: είναι η συνηθέστερη χρήση της, αλλά διαφοροποιείται. Συγκεκριμένα:
ι. επί κινήσεως εκ τινος τόπου (π.χ. εκ Πύλου)
ιι. εκ θυμού, εκ ψυχής, εξ όλης καρδίας, εξ ευμενών στέρνων, εξ ακινήτου ποδός, εξ αιτίας
ιιι. προς δήλωση μεταβάσεως από μιά κατάσταση ή θέση σε άλλη πολλάκις με αντιθετική επανάληψη της ίδιας λέξεως ( οπότε ισοδυναμεί με την πρόθεση αντί: κακόν εκ κακού, λόγον εκ λόγου, φόβον εκ φόβου, ελέυθερον εκ δούλου κλπ)
ιν. προς δήλωσιν χωρισμού ή διακρίσεως από έναν αριθμό ή ποσό (π.χ. τέσσαρες εκ πολλών, εμοί εκ πολλών άλγε'έδωκεν Ζεύς)
ν. επί θέσεως, έχει την έννοια του έξω, εκτός, πέραν (π.χ. έξω βελών =μακριά από τα βέλη, εξ οδού=έξω της οδού, εκ καπνού=μακριά από τον καπνό, εκ του μέσου=χωριστά, εξ ηθέων= μακριά από τα συνηθισμένα μέρη)
νι. Με ρήματα στάσεως σημαντικά, όπου υπονοείται ότι έχει προηγηθεί κίνηση (στην περίπτωση αυτή θα μπορούσε να τεθεί η πρόθεση επί ή η πρόθεση εν π.χ. Εκ χειρός άγειν, εκ του βραχίονος ίππον εφέλκουσα)
νιι. Νικάν έκ τινος (π.χ. =απαλλάσσοντας εαυτούς εκ της δυνάμεως τινος)

ΙΙ. επί Χρόνου, 
ι. Σε ελλειπτική διατύπωση και με αναφορική ή δεικτική αντωνυμία (π.χ. Εξ ου,  εξ ου τε χρόνου, εξ εκείνου του χρόνου, εκ πολλού κλπ.)
ιι. από ιδιαίτερα χρονικά σημεία (π.χ εκ γενετής, εκ νεότητος, εκ μικρού παιδαρίου, εξ αρχής, εκ της θυσίας εγένετο, εξ ειρήνης πολεμείν κλπ).
ιιι. Εν καιρώ νυκτός = κατά την νύκτα
 

ΙΙΙ Για να δηλωθεί
ι. η ύλη (π.χ. εξ αδάμαντος, εκ πηλού)
ιι. ο γεννήτωρ (εκ τινος είναι/γενέσθεαι/φύναι)
ιιι. Η αρχική πηγή, αιτία ή προέλευση (π.χ. εκ Διός τ' όναρ)
ιν. το ποιητικό αίτιο με παθητικά ρήματα, αν και είναι συνηθέστερο να χρησιμοποιείται η πρόθεση υπό.
ν. η αιτία ή το μέσο εξαιτίας του οποίου γίνεται κάτι (π.χ. εκ πατέρων φιλότητος= ένεκα της φιλίας των πατέρων μας κλπ)
νι. η έννοια: σύμφωνα με (π.χ. εκ νόμων= σύμφωνα με τους νόμους, εκ λογίων= σύμφωνα με τους χρησμούς, εκ κελεύσματος= σύμφωνα με τις διαταγές)
νιι. Με γενική πτώση, ως περίφραση, αντί επιρρήματος (π.χ. εκ βίας=βιαίως, εκ προδήλου= φανερά κλπ)
νιιι. Με αριθμητικό. π.χ. εκ τρίτου, κλπ.

IV. Συχνά παρατηρείται να χωρίζεται η πρόθεση (εκ) από την γενική πτώση με την οποία συντάσσεται, ή να τίθεται στο τέλος της φράσης, αν είναι εμφατική. Στην Επική ποίηση χρησιμοποιείται με επιρρήματα σε -θεν. Τέλος, συνδυάζεται και με άλλες προθέσεις (διεκ-, παρεκ-, υπεκ-) προκειμένου να καταστήσει μια έννοια καλύτερα ωρισμένη.

V. Στην σύνθεση των λέξεων:
ι. επικρατεί η έννοια της μετακινήσεως, ή της μεταβάσεως, έξω, μακράν.
ιι. εκφράζει το εντελώς, παντελώς, όλως διόλου, άρδην, όπως στις περιπτώσεις: , εκβαρβαρόω, εκδιψάω, εκδωριέω, εξευρίσκω, εξοπλίζω, εξομματόω, έκλευκος, έκπικρος κλπ.

Ελπίζω να μην αισθάνεστε εξαντλημένοι,  δεν ήταν στις ...προθέσεις μου!