Η αποδοχή της εθνικής μας παρακμής..

Δεν έχει η χώρα μια ομάδα σοβαρών και ικανών ανθρώπων, που να είναι σε θέση να διαχειριστούν ένα αεροδρόμιο, με την ίδια αποτελεσματικότητα και αποδοτικότητα με την οποία θα το κάνουν οι Γερμανοί; Πρέπει να είναι κανείς ψεκασμένος για να κάνει αυτήν την ερώτηση; Μια ερώτηση που δεν γίνεται με όρους "εθνικής υπερηφάνειας", αλλά καθαρά για πρακτικούς λόγους. Υπάρχουν ή όχι τέτοιοι άνθρωποι;

Γιατί η πώληση ή η εκχώρηση σε ξένους της οργανωτικής ευθύνης κάθε σχεδόν σοβαρής δραστηριότητας έφτασαν να θεωρούνται οι μόνες αποδεκτές και φυσιολογικές λύσεις;

Επειδή προφανώς η "εθνική" μας απάντηση στην πιο πάνω, πρώτη ερώτηση είναι εξ ορισμού αρνητική; Η Ελλάδα δέχεται και επισήμως πλέον ότι ούτε μπορεί, ούτε θα μπορέσει να κάνει απολύτως αυτονόητα πράγματα. Ότι ο μέσος Έλληνας είναι εγγενώς ανίκανος και πρέπει, αν θέλει να επιβιώσει να τεθεί υπό την επιτροπεία φωτισμένων ξένων. Και αυτό πρέπει να γίνει και θεσμικά αποδεκτό, επειδή μόνον τότε θα μπορεσουμε να πάμε δυο βήματα παραπέρα.

Η κυρίαρχη άποψη των ρεαλιστών, των δήθεν προοδευτικών και ανοιχτόμυαλων, είναι πια αυτή. Μια άποψη πλήρους παραίτησης, που μας φέρνει στα όρια της "ορθολογικής" και σχεδόν ιδεολογικοποιημένης επαιτείας. Από την άλλη μεριά, ως αντίβαρο υπάρχει μόνον η "ψεκασμένη" "υπερήφανη" στάση, αυτή που αρνείται με θυμό τα πάσης φύσεως "ξεπουλήματα". Τα αρνείται μεν, αδυνατεί, όμως, να δώσει τις κατάλληλες απαντήσεις δε.

Την πραγματική απάντηση κανείς δεν θέλει να την ξεστομίσει. Ότι δεν είναι η χώρα που δεν διαθέτει ανθρώπους. Αντίθετα μάλιστα διαθέτει πολλούς και ικανούς και πρόθυμους. Είναι τα κόμματα που δεν διαθέτουν. Και επειδή δεν διαθέτουν αυτά είναι σαν να μην διαθέτει και η ίδια η χώρα. Μπορούμε όσα μπορούν οι κομματάνθρωποι. Οι δυνατότητες μας, ως συνόλου, περιορίζονται στο ύψος των δικών τους δυνατοτήτων. Όταν αποτύχουν τα κόμματα πρέπει αναγκαστικά να έρθουν οι Γερμανοί. Επειδή ο ανταγωνισμός στους κομματανθρώπους από άλλους Έλληνες δεν επιτρέπεται.

Οι μόνες μεταρρυθμίσεις που μπορούν τελικά να μας οδηγήσουν κάπου είναι αυτές οι μεταρρυθμίσεις που θα ανοίξουν το κλειστό επάγγελμα της πολιτικής. Που θα αλλάξουν την δομή των κομμάτων. Που θα επιτρέψουν να εισχωρήσουν σε αυτά και άνθρωποι που μπορούν να διαχειριστούν λιμάνια και αεροδρόμια, που μπορούν εκτός από του να περιφέρουν την ασημαντότητα τους στα τηλεπαράθυρα να μοιράσουν και δυο γαϊδουριών άχυρο.

Αλλά για τις μεταρρυθμίσεις αυτές κανείς δεν μιλάει. Αντίθετα ονομάζουμε μεταρρυθμίσεις τις ίδιες τις εκχωρήσεις των λιμανιών και των αεροδρομίων. Που στην ουσία δεν είναι τίποτε άλό από την θεσμική αποδοχή της εθνικής μας παρακμής. Της επίσημης ομολογίας ότι εμείς, επειδή είμαστε Έλληνες, ακριβώς γιαυτό, δεν μπορούμε.

Themis Kazantzidis