Για την ακρίβεια, το πρόβλημα αυτό είναι διαχρονικό και όχι επίκαιρο. Ωστόσο, λόγω της σημερινής ημέρας που είναι αφιερωμένη στην καταπολέμηση της σχολικής βίας, ένιωσα την ανάγκη να καταθέσω κι εγώ με την σειρά μου, τις απόψεις μου.
Ο «σχολικός εκφοβισμός» προσδιορίζεται ως ένα κοινωνικό φαινόμενο στο οποίο θεμελιώδης αρχή είναι η νεανική παραβατικότητα. Αναφέρεται στην βία που προκαλείται μεταξύ μαθητών, συμμαθητών και συνομήλικων, με απώτερο σκοπό την δημιουργία ψυχολογικού και σωματικού πόνου, αναστάτωσης και συναισθημάτων κατωτερότητας. Οι μορφές με τις οποίες εμφανίζεται, ποικίλλουν. Άλλοτε είναι λεκτικός εκφοβισμός (κοροϊδία, ντροπιαστικές εκφράσεις, λεκτικές διακρίσεις), άλλοτε σωματικός (χτυπήματα), άλλοτε κοινωνικός (ρατσισμός, κοινωνική απομόνωση, ειρωνικά σχόλια για την οικογενειακή κατάσταση του θύματος) και φυσικά ο ηλεκτρονικός (απειλή από τα διάσημα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μηνύματα στο κινητό τηλέφωνο, κλήσεις με απόκρυψη αριθμού).
Έρευνα που πραγματοποίησε η εταιρία Ψυχοκοινωνικής Υγείας του Παιδιού και του Εφήβου, κατέδειξε τα κύρια χαρακτηριστικά του φαινομένου: η αρρωστημένη πρόθεση του ατόμου να βλάψει το θύμα, η έλλειψη δικαιολογίας για την πράξη που επιτελεί, η συχνή επανάληψη με την συμμετοχή πολλών ατόμων, η ικανοποίηση που αντλεί ο δράστης από την βλάβη του θύματος. Θεέ μου! Μιλάμε για αδιανόητες καταστάσεις. Το παιδί που δέχεται τον σχολικό εκφοβισμό παρουσιάζει εκτός από ψυχοσωματικά προβλήματα, δυσκολία στην διαδικασία της μάθησης, αισθάνεται παντού ότι απειλείται (ακόμα και στον στενό οικογενειακό του πυρήνα), νιώθει απόγνωση και παρουσιάζει τάσεις φυγής. Είναι χαρακτηριστικό ότι εφτά στα δέκα θύματα αγνοούνται και μέχρι σήμερα δεν έχουν βρεθεί (χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Βαγγέλη Γιακουμάκη από την Γαλακτομική Σχολή Ιωαννίνων).
Το φαινόμενο χρίζει άμεσης επίλυσης. Πόσες φορές την έχουμε ακούσει την συγκεκριμένη φράση, αλλά δυστυχώς δεν γίνεται το παραμικρό. Το δυστύχημα είναι πως συνεργοί στο απαράδεκτο αυτό έγκλημα είναι δάσκαλοι, καθηγητές, ακαδημαϊκοί και το χειρότερο, οι ίδιοι οι γονείς. Ζούμε στον εικοστό πρώτο αιώνα και η σχολική βία αυξάνεται. Οι παραβάτες πρέπει να τιμωρούνται και όχι να καλύπτονται.
Ωστόσο, στο φαινόμενο υπάρχει ο δειλός και ο γενναίος. Ο γενναίος είναι το θύμα, το άτομο που δέχεται την αναίσχυντη αυτή συμπεριφορά και δεν βρίσκει το θάρρος να αντιδράσει, είτε εξαιτίας της μειωμένης αυτοπεποίθησης του, είτε γιατί δεν έχει βρει ακόμα το ψυχικό σθένος. Ο δειλός είναι ο θύτης, ο απαράδεκτος αυτός άνθρωπος που επιδεικνύει την μηδενική του δύναμη σε άτομα που θεωρεί κατώτερα από αυτόν. Ο Βόλφγκανγκ Γκαίτε αναφέρει: “ο δειλός απειλεί εκεί που νιώθει ασφαλής”. Προφανώς, η άνανδρη δειλία που παρουσιάζουν τα άτομα αυτά είναι μία μορφή ασφάλειας και επίδειξης.
Ας σταματήσει ο σχολικός εκφοβισμός. Ας δοθεί τέλος σε αυτήν την παράνοια που στοιχίζει ανθρώπινες ζωές, με νόμους, κυβερνητικά μέτρα και με την απαραίτητη εγρήγορση των αρμόδιων φορέων. Σήμερα είναι κάποιος άγνωστος, αύριο μπορεί να είναι το παιδί μας!!!
Δημήτριος Κλειώτης
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.