Το ελληνικό δυστύχημα

Ορίζεται ως ο κίνδυνος να εγκαταλείψουν μεγάλες ποσότητες χρημάτων τις τράπεζες και τη χώρα, στραγγίζοντας τη ρευστότητα και στραγγαλίζοντας την - με αποτέλεσμα να ζητήσει η κυβέρνηση, πανικοβλημένη, την έξοδο της από την Ευρωζώνη

"Ο κίνδυνος ενός ελληνικού δυστυχήματος (Gr accident) είναι πολύ υψηλός, ενώ μεγαλώνει κάθε ημέρα που δεν υπάρχει μία καθαρή στρατηγική «από και για» την Ελλάδα. Η Αθήνα κάθεται με έναν αναμμένο αναπτήρα, επάνω σε ένα βαρέλι με πυρίτιδα. Η κυβέρνηση της χώρας έχει χάσει την αξιοπιστία, καθώς την προκαταβολική εμπιστοσύνη των εταίρων της. Η κάθε λάθος απόφαση στις επόμενες εβδομάδες, θα μπορούσε να μετατρέψει την κατάσταση στην Ελλάδα σε εκρηκτική" (DIW Γερμανίας)

Άρθρο

Η λέξη «ελληνικό δυστύχημα» περιγράφει ουσιαστικά την πιθανότητα να τελειώσουν τα χρήματα στα ταμεία της χώρας μας, οπότε να αναγκασθεί να εγκαταλείψει, ανεξέλεγκτα και εκούσια προφανώς, την Ευρωζώνη - γεγονός που προϋποθέτει την έξοδο από την ΕΕ, η οποία θα έπρεπε να προηγηθεί, αφού διαφορετικά δεν μπορεί κανένα κράτος να εγκαταλείψει τη νομισματική ένωση.

Βέβαια, εάν απλά τελείωναν τα χρήματα, με την έννοια πως η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να εξυπηρετήσει κάποιες από τις εξωτερικές υποχρεώσεις της, τότε δεν θα ήταν απαραίτητο να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη - αφού απλά θα χρεοκοπούσε εντός του ευρώ (ανάλυση), δηλώνοντας στάση πληρωμών, έτσι ώστε να διαπραγματευθεί τη διαγραφή μέρους του χρέους, καθώς επίσης το διακανονισμό του υπολοίπου.

Σε μία τέτοια περίπτωση, το καλύτερο θα ήταν να προβεί σε μία, ελεγχόμενη κατά κάποιον τρόπο, χρεοκοπία - να μην περιμένει δηλαδή η κυβέρνηση να τελειώσουν τα χρήματα της χώρας, αλλά να δηλώσει στάση πληρωμών, ήρεμα και ψύχραιμα, προτού συμβεί τυχαία, ξαφνικά και απρόοπτα.

Με τον τρόπο αυτό θα μπορούσε να ελέγχει η ίδια τη μοίρα της χώρας, σχεδιάζοντας με λεπτομέρεια κάθε της κίνηση - πόσο μάλλον αφού έχει ασφαλώς τη δυνατότητα να προϋπολογίσει τα έσοδα της, ενώ είναι γνωστές οι υποχρεώσεις της (γράφημα), καθώς επίσης οι δυνατότητες εξόφλησης τους.

Στο σημείο αυτό αναρωτιέται όμως κανείς γιατί η Γερμανία επιμένει πως μπορεί να συμβεί ένα ατύχημα, το οποίο θα υποχρέωνε την Ελλάδα να ζητήσει μόνη της την έξοδο από το κοινό νόμισμα. Ο λόγος είναι κυρίως το ότι κάποιο γεγονός, όπως για παράδειγμα η αδυναμία της χώρας να εξοφλήσει μία δόση του ΔΝΤ, θα τρομοκρατούσε τους Έλληνες, με αποτέλεσμα να επιτεθούν στις τράπεζες (Bank run), δημιουργώντας συνθήκες πανικού - ενώ παράλληλα θα προκαλούνταν μαζικές εκροές κεφαλαίων εκ μέρους των ξένων, καθώς επίσης ξεπούλημα των μετοχών τους στο χρηματιστήριο.

Σε μία τέτοια περίπτωση, μεγάλες ποσότητες χρημάτων θα εγκατέλειπαν τις τράπεζες και τη χώρα, στραγγίζοντας τη ρευστότητα και στραγγαλίζοντας την - με εύλογο αποτέλεσμα να υποχρεωθεί να ζητήσει ανεξέλεγκτα, σε κλίμα πανικού, την έξοδο της από την Ευρωζώνη και την ΕΕ, έτσι ώστε να πάρει εκείνα τα έκτακτα μέτρα (υιοθέτηση της δραχμής, ελέγχους στη διασυνοριακή διακίνηση κεφαλαίων, περιορισμός αναλήψεων κλπ.), τα οποία δεν της επιτρέπονται διαφορετικά από τους κανονισμούς της Ευρωζώνης και της ΕΕ.

Ο αποκλεισμός του δυστυχήματος

Εδώ αναρωτιέται ξανά κανείς, γιατί δεν λαμβάνονται προληπτικά, προτού συμβεί δηλαδή το ατύχημα, «αντίμετρα» εκ μέρους της κυβέρνησης, σε συνεργασία με την Κομισιόν, αφού κάτι τέτοιο απαιτείται από τις συνθήκες της Ευρωζώνης και της ΕΕ - όπως έχουμε ήδη αναφέρει πολλές φορές (άρθρο), μεταξύ άλλων στην ανάλυση μας «Πτώχευση εντός του ευρώ».

Με απλά λόγια, γιατί δεν επιβάλλονται αμέσως έλεγχοι στη διασυνοριακή κίνηση των κεφαλαίων, στις τραπεζικές αναλήψεις κοκ., όπως έχει συμβεί ήδη στην Κύπρο, οπότε υπάρχει το «δεδικασμένο» και δεν μπορεί να ισχυρισθεί κανείς ότι απαγορεύεται από τους κανονισμούς - έτσι ώστε να αποκλεισθεί το ατύχημα.

Βέβαια, από την πλευρά της Γερμανίας το καταλαβαίνουμε, αφού με τον τρόπο αυτό έχει τη δυνατότητα να εκβιάζει την ελληνική κυβέρνηση, με στόχο να υποχρεωθεί να συμβιβαστεί με ένα νέο μνημόνιο - το οποίο θα ισοδυναμούσε με τη θανατική καταδίκη της πατρίδας μας.

Άλλωστε, αυτό που ουσιαστικά ενδιαφέρει τη Γερμανία δεν είναι τόσο η εκδίωξη της Ελλάδας όσο, κυρίως, η λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας της - ενώ έχει τη δυνατότητα, οποιαδήποτε στιγμή, να «πατήσει το κουμπί» της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας, διαρρέοντας κάποιες φήμες που θα τρομοκρατούσαν τόσο τους Έλληνες καταθέτες, όσο και τους ξένους κεφαλαιούχους που έχουν ακόμη τα χρήματα ή τις επενδύσεις τους στη χώρα μας.

Είναι όμως ακατανόητο, όσον αφορά την κυβέρνηση, η οποία οφείλει να προβλέπει τους κινδύνους και να παίρνει έγκαιρα τα μέτρα της - εκτός εάν έχει κάποια «κρυφή ατζέντα», η οποία όμως θα ισοδυναμούσε με εσχάτη προδοσία απέναντι στη χώρα, εάν είναι πράγματι αυτή που υποψιαζόμαστε.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, συνεχίζουμε να πιστεύουμε πως η καλύτερη λύση για την Ελλάδα, εάν όχι η μοναδική, είναι

(α) είτε η διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του χρέους της με τη συμφωνία των δανειστών της, καθώς επίσης ο βιώσιμος διακανονισμός του υπολοίπου - η ελεγχόμενη χρεοκοπία δηλαδή, έτσι ώστε να μπορεί η χώρα να δανείζεται αργότερα από τις αγορές, με στόχο τη διεξαγωγή επενδύσεων, οπότε την ανάπτυξη,

(β) είτε η έγκαιρη στάση πληρωμών εντός του ευρώ (ανάλυση), έτσι ώστε να διαπραγματευθεί τη διαγραφή χρέους κοκ. με τους δανειστές της, με τους ίδιους ως άνω στόχους - κάτι με το οποίο η κυβέρνηση δεσμεύθηκε προεκλογικά, αλλά αναίρεσε ανεύθυνα αμέσως μετά την εκλογή της, πολύ πριν τις συζητήσεις στη Γερμανία.

Πριν από κάθε τι άλλο όμως, επείγει η λήψη μέτρων, τα οποία να αποκλείουν το ελληνικό ατύχημα - την επικίνδυνη παγίδα δηλαδή που μας έχει στήσει η γερμανική κυβέρνηση, γνωρίζοντας πως, τόσο οικονομικά, όσο και από γεωπολιτικής πλευράς, έχουμε πάρα πολύ καλά χαρτιά στα χέρια μας.

Υστερόγραφο: Σχετικά με τον υπουργό οικονομικών, ο οποίος ουσιαστικά δεν λειτουργεί ως τέτοιος, αλλά ως διαπραγματευτής της χώρας με τους δανειστές της, καθώς επίσης ως επικοινωνιακός «πολιορκητικός κριός» της κυβέρνησης, έχουμε την άποψη ότι δεν πρέπει να ενοχλεί η «ναρκισσιστική εκκεντρικότητα» του.

Η αιτία είναι το ότι, δίνει μεν την αίσθηση πως είναι αθεράπευτα «πεινασμένος» με τη δημοσιότητα, αλλά πρόκειται για μία μάλλον σκόπιμη συμπεριφορά - με στόχο την προσέλκυση των διεθνών ΜΜΕ, στα πλαίσια του σωστού σχεδίου της κυβέρνησης, όσον αφορά τη δημοσιοποίηση των διαπραγματεύσεων στη διεθνή κοινότητα.

Αυτό που ενοχλεί όμως είναι η έλλειψη σοβαρότητας που δυστυχώς επιδεικνύει, η οποία συμπεραίνεται από τις συνεχείς αλλαγές των απόψεων του, σχετικά με πολύ σοβαρά οικονομικά θέματα - γεγονός που ενδεχομένως οφείλεται στις πολύ συχνές εμφανίσεις του στα ΜΜΕ, όπου αναγκάζεται ουσιαστικά να μιλάει, χωρίς να προλαβαίνει να σκέπτεται.

Η συμπεριφορά του αυτή θα δημιουργήσει αργότερα μεγάλα προβλήματα στη χώρα, με την έννοια ότι κινδυνεύει να γελοιοποιηθεί ο υπουργός οικονομικών της - ενώ διευκολύνει τις προσπάθειες αποδόμησης του εκ μέρους της Γερμανίας, με δυσμενή αποτελέσματα για τις διαπραγματεύσεις που διεξάγουν οι Έλληνες Πολίτες, μέσω της κυβέρνησης τους.

Yπενθύμιση

Eίναι ίσως σωστό να τονίσουμε ξανά ότι κατά την άποψη μας, η οποία δεν θεωρούμε φυσικά πως είναι υποχρεωτικά σωστή, το πρόβλημα της Ελλάδας πρέπει να λυθεί τώρα – πριν ακόμη χαθεί η εμπιστοσύνη των Ελλήνων και σε αυτήν την κυβέρνηση, με αποτέλεσμα να βυθιστεί η χώρα μας σε μία εντελώς καταστροφική πολιτική και κοινωνική κρίση, με τρομακτικά επακόλουθα ειδικά για εμάς (επίσης για την Ευρωζώνη, την ΕΕ και την παγκόσμια οικονομία).

Η λύση δε πρέπει να είναι τέτοια, ώστε να μην εμφανιστεί ξανά το πρόβλημα – ενώ είμαστε σίγουροι πως πρόκειται για την τελευταία μας ευκαιρία. Προφανώς, δεν πρέπει να εκβιάσουμε κανέναν – θα ήταν άλλωστε αναποτελεσματικό και ανόητο.

Αντίθετα, είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε τα πάντα για να πείσουμε, στηριζόμενοι κυρίως στους Πολίτες των άλλων χωρών, οι οποίοι διαισθάνονται πλέον πως έχουμε δίκιο – κρίνοντας από το γεγονός ότι, ακόμη και το 51% των Γερμανών σήμερα είναι υπέρ της παραμονής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, όταν ελάχιστοι σχετικά το επιθυμούσαν στο παρελθόν.

Εάν βέβαια παρ’ ελπίδα δεν συμφωνήσει η κυβέρνηση της Γερμανίας, επιμένοντας στη «σκληρή» γραμμή, τότε δεν έχουμε άλλη επιλογή από τη χρεοκοπία τώρα (άρθρο), εντός του ευρώ – η οποία θα ήταν μεν εξαιρετικά επώδυνη, αλλά η μοναδική μας έντιμη και ορθολογική εναλλακτική λύση, υπό τις παρούσες συνθήκες.

Ευχόμαστε προφανώς να μην συμβεί, αφού θα ήταν υπερβολικά άδικο, μετά από τόσες προσπάθειες και θυσίες. Οφείλουμε όμως να πάρουμε το ρίσκο, εάν δεν θέλουμε να παραμείνουμε αποικία των δανειστών και σκλάβοι χρέους του διεθνούς τοκογλυφικού κεφαλαίου.

Ολοκληρώνοντας, θα μπορούσε να ισχυρισθεί η Ευρώπη ότι, θα έπρεπε προηγουμένως να προσφέρουμε εμείς «δείγματα γραφής» – να καταπολεμήσουμε δηλαδή τη φοροδιαφυγή, το λαθρεμπόριο κοκ., έτσι ώστε να ακολουθήσει η διαγραφή χρέους. Θα ήταν όμως σαν να ήθελε κανείς πρώτα να βγάλει κέρδη από μία επιχείρηση και μετά να επενδύσει – κάτι που είναι φυσικά ανέφικτο.

Περαιτέρω, πριν από κάθε τι άλλο θα έπρεπε να εξοφληθεί το ΔΝΤ και να φύγει από την Ευρωζώνη – αφού διαφορετικά δεν θα αποφύγουμε τη λεηλασία τόσο εμείς, όσο και πολλές άλλες χώρες. Τέλος, εύλογα πολλοί Έλληνες, συντηρητικοί και ηλικιωμένοι κυρίως, φοβούνται τις αλλαγές και τους κινδύνους – δυστυχώς όμως, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει πραγματικά, εάν δεν πάρει κανείς το ρίσκο, το οποίο είναι προτιμότερο από τον αργό θάνατο που μας περιμένει, εάν δεν το τολμήσουμε.

www.analyst.gr – Βασίλης Βιλιάρδος

© Copyright 2014 — Analyst.gr. Απαγορεύεται η μερική ή ολική αναδημοσίευση / αναπαραγωγή περιεχομένων του παρόντος website με οποιοδήποτε τρόπο χωρίς προηγούμενη έγγραφη άδεια των εκδοτών.