Πέραν των Θρησκειών...

Μερικοί άνθρωποι θέλουν να είναι πάντα στο προσκήνιο. Καμμιά φορά, θέλουν να είναι και πρωτοπόροι. 

Γράφει η Ε. Αθανασούλη

Εκείνο όμως, που είναι τραγικό, είναι, όταν κάποιοι θέλουν να είναι πρωταγωνιστές και πρωτοπόροι σε πράγματα πολύ συνήθη, απλά και τετριμμένα. Αυτό συμβαίνει, ίσως, γιατί δεν ήξεραν. Θα μου πείτε: δε ρωτούσαν, καλύτερα; Ας είναι.

Aσφαλώς και είναι ιδιαίτερη τιμή και χαρά η προσωπική γνωριμία με έναν θρησκευτικό ηγέτη, όπως ο Δαλάι-Λάμα. Και, υποθέτω ότι, ασφαλώς, θα είναι ενδιαφέρουσα και σπουδαία η κοσμοθεωρία του Δασκάλου και πνευματικού αυτού ηγέτη, ακόμη και η εκμοντερνισμένη και προσαρμοζόμενη στα ευρήματα των εκάστοτε επιστημονικών ερευνών.

Από την άλλη μεριά, διάχυτη είναι η πεποίθηση πολλών, ότι εμείς εδώ, οι ιθαγενείς του ελλαδικού χώρου, τελούμε υπό την επήρεια και το σκοταδισμό των παπάδων και της θρησκείας τους, επί εκατονταετίες τώρα, προ και μετά την σύσταση του ελλαδικού κρατιδίου, και παραμένουμε στο σφιχτό εναγκαλισμό εκκλησίας και κράτους!

Τί κρίμα,αλήθεια, όταν υπάρχουν ανάμεσά μας τόσα και τόσα ανήσυχα πνεύματα που αγωνιούν να πετάξουν ελεύθερα και να καταρρίψουν τα δεσμά της άγνοιας και της προκατάληψης, να αναγκάζονται να ψάχνουν στους δασκάλους και τους πνευματικούς ηγέτες του Θιβέτ (βλ. εδώ) για ... την πυρίτιδα!

Είναι κρίμα ένα τόσο μεγάλο (πνευματικό) ταξίδι, όταν, την πυρίτιδα, για παιχνίδι τους την είχανε στα χέρια τους, τ' αλητάκια εδώ, στις γειτονιές των χωριών, την εποχή που, μεγάλοι και φωτισμένοι αρχόντοι, βοηθούσανε ο ένας τον άλλον πώς ν' αρπάξουν τα ιμάτια της καταματωμένης πατρίδας μας, καθώς παίζανε τη χώρα μας στα ζάρια.

Εκείνο που δεν δίδαξε ο Δαλάι Λάμα, αλλά φλογίζει πολλές καρδιές εδώ, είναι η αγάπη σε τούτα τα χώματα, τις ιδέες, τα όνειρα, τις διδαχές, και την αυτοθυσία με την οποία τα υπερασπίστηκαν όσοι αγωνίστηκαν και τα διέσωσαν. Και τούτος ο τρόπος δεν άλλαξε. Γιατί δεν είναι ένα «θρησκευτικό δόγμα» που μπορεί να αλλάξει. Είναι το νόημα της ζωής. Που δεν αλλάζει. Γιατί, την ζωή, την φροντίζεις, μονάχα μ' ένα τρόπο: με την αληθινή προσφορά έως θανάτου.

Η ζωή, βλέπετε, δεν είναι ατελώς εγνωσμένη επιστήμη, που συμπληρώνονται τα κενά της με την πάροδο του χρόνου και την συνεχιζόμενη μελέτη. Δεν είναι ούτε εμπόρευμα που γυρεύει διαρκώς νέους αγοραστές. Η ζωή υπάρχει εδώ και τώρα, και η επόμενη φροντίδα και συμπλήρωση, αφορά άλλη ζωή. Άλλου όντος.

Εμείς εδώ, τηρούμε και φυλάττουμε τα ιερά και τα όσια. Προστατεύουμε ό,τι θέλουμε να διατηρήσουμε. Το παρελθόν μας δεν είναι απόρριμμα, είναι προϋπόθεση, είναι ρίζα, είναι βάση. Είναι εμπειρία, είναι γνώση. Είναι βελτίωση της μεθοδολογίας, είναι αιτιολογία, είναι συμμόρφωση ή είναι αποφυγή. Είναι πρόβλεψη και αποτροπή. Δεν είναι νουθεσία, είναι συνείδηση, ενσυναίσθηση, εγρήγορση.

[Είναι αλήθεια, όμως, πως εδώ και χρόνια, κάποιοι αγωνίζονται σθεναρά και συστηματικά, να το αλλάξουνε όλο τούτο και να μας φωτίσουνε με αλλοδαπά συνήθεια και τρόπους, που δεν μας αφορούν, γιατί είναι άσχετα με τα δεδομένα και τα ζητούμενά μας.]

Τα ηθικά προτάγματα της δικής μας πίστης και παράδοσης μπορούν να απευθύνονται σε όλον τον κόσμο, και να αφορούν όλους τους ανθρώπους. Γιατί η πίστη κι η παράδοσή μας, δεν είναι club. Είναι ανοικτή πρόσκληση σε ένα διάφανο τρόπο ζωής. Θέλουμε όλοι να αγαπούν όλους, να ανέχονται, να συγχωρούν, να σέβονται, να συντρέχουν, να συντροφεύουν. Θέλουμε όλοι να αγαπούν την πατρίδα τους και να τη θέλουν ελεύθερη, όπως κι εμείς τη δική μας. Δεν θέλουμε την αρπαγή, το ψέμμα, την συκοφαντία, την απληστία, την εξαπάτηση, την εξουδετέρωση κανενός. Ούτε τη δική μας, ασφαλώς...

Ποτέ η ηθική δεν επιβάλλεται. Ούτε ο τρόπος σκέψης και ζωής. Εκείνο όμως που καθιστά τον τρόπο ζωής μιας κοινωνίας νοηματοδοτημένο ή ανόητο και απάνθρωπο, είναι οι αξίες που διαφυλάσσονται και προστατεύονται σε τούτη την κοινωνία.

Η συμπόνοια πάλι, είναι μια έκφραση για την αλληλεγγύη, την συντροφικότητα, την συμπαράσταση και την ανθρωπιά. Και δεν υφίσταται κανένα περιθώριο για τον ορθό λόγο, όταν κάποιος χρειάζεται την συμπόνοια μας, αν εμείς είμαστε διατεθειμένοι να την παράσχουμε προς «θεραπεία» του. Γιατί, αυτός που συμπονεί, συχνά «χάνει το κύρος του», προκειμένου να μη χάσει το λόγο για να ζήσει εκείνος, τον οποίο συμπονούμε!

Συχνά, οι σημερινοί πολυάσχολοι άνθρωποι, συνήθως θυμούνται πως έχουν ανθρώπους, φίλους και συγγενείς, όταν μονάχοι και γερασμένοι, φτάνουν στο κατώφλι της αδυναμίας, της απελπισίας και της εγκατάλειψης. Και τούτο δεν χρειάζεται να μας το πει η εξελικτική βιολογία ή κάποιος Δαλάι Λάμα. Αρκεί να κοιτάξουμε γύρω μας. Είναι απλή κοινωνική πρακτική εκείνων «των ανώτερων θηλαστικών», που ζούνε τα ατελείωτα θέλω τους, χωρίς κανένα άλλον στο κεφάλι τους, που να τους «δίνει βάρος»! Πολλοί από αυτούς, θυμούνται ανθρώπους, σχέσεις χλιαρές, συγγενείς ξεχασμένους, και (πολύ αργά για όλους), αποκτούν «την αίσθηση κοινότητας με τους άλλους, που ξεπερνάει το «εγωϊστικό γονίδιο» κλπ., όταν χρειάζονται κάποιον για να προσκολληθούν σ' αυτόν ώστε να τους εξυπηρετεί...

Βλέπετε, η γνώση είναι άλλο πράγμα από την εμπειρία. Γιατί η εμπειρία μπορεί να σε κάνει άνθρωπο, ενώ η γνώση, καμμιά φορά, σε κάνει... μαγνητόφωνο!

Τελειώνοντας τούτο το σημείωμα, είμαι αναγκασμένη (εν όψει του άρθρου του κ. Δήμου στο protagon-βλ. παραπάνω-) να ιστορήσω εν συντομία το ακόλουθο περιστατικό:

Ένας φίλος μου, βρέθηκε στην ανατολή, αναζητώντας γνώση και αυτογνωσία, κι εκεί οι διάφοροι γκουρού (ανάμεσα στα άλλα που σχολίασαν και) αναρωτήθηκαν, ήταν και τούτο: Καλά, εσείς εκεί, έχετε τον Climacus(*), για όλα αυτά τα εσωτερικά ζητήματα...τί γυρεύετε σ' εμάς;

Τί να πείς!

Αλήθεια, τώρα που προοιωνίζεται και αλλαγή διακυβέρνησης, ο κ. Τσίπρας, τί έχει μελετήσει, προκειμένου να μας κυβερνήσει: Climacus, ή Δαλάι Λάμα; Πώς θα πορευτούμε άραγε, από εδώ και πέρα;

Σημείωση: (*) Climacus: Ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης, ο συγγραφέας του έργου «Κλίμαξ».