Καταλήψεις Σχολείων: Υβρις και Αγος

 

Και να φανταστεί κανείς το μικρό παιδάκι που παίζει μονάχο στο σπίτι, κι ακούει παραμύθια και ιστορίες, και θέλει κι εκείνο να μάθει από μόνο του, και μαζί μ' άλλα παιδιά, ιστορίες και παραμύθια.

Γράφει η Ε. Αθανασούλη

Θέλει να βρεθεί με τους ομοίους του να παίζει, να διαβάζει, να ζωγραφίζει και να γράφει. Να δημιουργεί με τη φαντασία του, τόπους και χρόνους, και πράγματα και μάχες, και κάστρα και πολιτείες κι όνειρα. Και δεν φαντάζεται τις απογοητεύσεις που θα του γεμίσουν την ψυχή, οι ρήσεις, διαφόρων σοφών της πολιτικής και των «πολιτιστικών» απο-παιδείας  αγώνων.

Και θά 'ρθει μια μέρα, καληώρα σαν και σήμερα, που άνθρωποι, μεγάλοι, με ευθύνη, με λόγο και δύναμη στην κοινωνία,  θα ωθήσουν το νέο, και θα του πούν απερίφραστα, πως  κάνει-τάχα- κάτι σπουδαίο : «μπράβο, που κλείνεις μαχητικά το σχολειό σου»! Είναι, σαν να λέμε στο γιατρό, για τον ασθενή του που υποφέρει, να του καταργήσει τον πόνο με μια επαναστατική μέθοδο: να τον σκοτώσει! Στη μάνα που την παιδεύει το ατίθασο παιδί της, να το εγκαταλείψει!

Τί αφροσύνη! Τί ανευθυνότητα! Μόνο υστεροβουλία θα το χαρακτήριζα, γιατί αυτός που το λέει προσδοκά περιστασιακά οφέλη. Ένα είναι βέβαιο, ότι αν του τύχει να πρέπει να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της απώλειας της παιδείας, θα ευχόταν να μην είχε σταματήσει ποτέ η δουλειά του σχολείου!

Ποιό είναι το κέρδος των μαθητών που περνούν τα σχολικά τους χρόνια με πολλούς μήνες κλειστά τα σχολειά; Ποιό είναι το κέρδος των δασκάλων; ποιό είναι το κέρδος της κοινωνίας από τους ακατάλληλα, και αμεθόδευτα «παιδευμένους» υπαλλήλους της; Ποιό είναι το κέρδος της πολιτείας από τους αναποτελεσματικούς ανθρώπους των δομών της διοίκησης και της λειτουργίας της;

• Πάντα θα αναζητούν κάποιον να αναπληρώσει τα μη γενόμενα, και το κόστος (οικονομικό, ποιότητας ζωής και υπηρεσιών κλπ.) θα πολλαπλασιάζεται.
• Πάντα θα ζητούν κάποιον υπαίτιο για να υποστεί την τιμωρία, ή να χρεωθεί τη μομφή και τη ντροπή, την ευθύνη και την ολιγωρία. 
• Πάντα θα υπάρχουν οι αδικημένοι και προσβεβλημένοι πολίτες που θα υφίστανται την αντίστοιχη αναποτελεσματικότητα και βλάβη.
• Τελικά, ο αποδέκτης της κακής λειτουργίας της κρατικής μηχανής, είμαστε όλοι εμείς, η ζωή, η ανάπτυξή μας, η υγεία μας και η ευρυθμία της κοινωνίας μας. Και 
• κάτι ακόμη: Το στείρο «ΟΧΙ» είναι εύκολο και ανέξοδο πράγμα. Αλλά πριν αρνηθείς να ωφεληθείς, αναλογίσου τι χάνεις, κυρίως σε χρόνο και ανθρώπους. Γιατί, αυτό που λείπει από τον καθένα μας, είναι ο χρόνος μας, -που δεν ξέρουμε πόσος είναι- κι οι αγαπημένοι μας, που θέλουμε να τους κάνουμε όσο το δυνατόν περισσότερους κι ευτυχέστερους με τα έργα μας και το ποιόν μας, το ήθος και τα όνειρά μας.

Αν λοιπόν χάσουμε τον δημιουργικό και παραγωγικό μας χρόνο, καταστρέφοντας τις ευκαιρίες να γίνουμε καλύτεροι και αν μικραίνουμε τον κύκλο ή τον αριθμό εκείνων που θα μπορούσαμε να τους κάνουμε ευτυχισμένους με την αξιοσύνη μας και την καλλιέργειά μας, η ζημιά είναι όλη δική μας και των αγαπημένων μας. Χώρια, από όλους τους άλλους, που θα μπορούσαν να ωφεληθούν στο περιθώριο της δημιουργίας και της ευτυχίας μας.

Κι αυτό που κανείς δε συλλογιέται, είναι πως οι άνθρωποι που δε μαθητεύουν κοντά σε δασκάλους, αλλά κοντά σε τυχάρπαστους, αυτό θα σπουδάσουν, αυτό θ' αποκτήσουν, σαν μοντέλο της δικής τους ζωής: Όχι ν' ακολουθούν το παράδειγμα του δημιουργού, του σοφού, του παραγωγού, αλλά ν' ακολουθούν το παράδειγμα του τσαμπουκά, του αεριτζή, του κακώς εννοούμενου διαπραγματευτή, και μάλιστα για πράγματα μη διαπραγματεύσιμα.

Αν η κοινή λογική εξακολουθεί να απουσιάζει ακόμη και σήμερα, ας παρακαλέσουμε όλοι μαζί για ένα θαύμα!

Ακούς εκεί! Κλειστά σχολειά, για αντίδραση, στο κακό μας το χάλι!