Ο Ντράγκι απειλεί ευθέως την Ελλάδα ως συνέπεια της απραξίας της κυβέρνησης!

Μόνο καθησυχαστικό δεν ήταν το ρεπορτάζ της «REAL News», στο οποίο αποκαλύπτονται οι σκέψεις του Ιταλού ισχυρού άνδρα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), Μάριο Ντράγκι, ο οποίος απειλεί ευθέως την Ελλάδα, ότι η ΕΚΤ θα σταματήσει να προβαίνει στις αγορές ομολόγων, στο πλαίσιο της τόνωσης της ρευστότητας της οικονομίας, εάν δεν υπάρξει συμφωνία με την Τρόικα και δεν διευκρινιστεί το πλαίσιο εντός του οποίου θα κινηθεί η χώρα το επόμενο διάστημα.

Είναι προφανές, ότι εάν κάτι τέτοιο γινόταν, το πλήγμα στην ελληνική οικονομία θα ήταν ισχυρότατο, ενώ οι νομοτελειακά βέβαιες επιθέσεις των αγορών, θα «έπειθαν» και τους πιο «επαναστατημένους» πολιτικούς ή/και πολιτικάντηδες, για τα πραγματικά περιθώρια κινήσεων της χώρας, καθώς κανείς εκ των δανειστών δεν είναι διατεθειμένος να συνεχίσει άνευ όρων τη δανειοδότηση της Ελλάδας, χωρίς την ανάληψη συγκεκριμένων δεσμεύσεων, ασχέτως του αν θα ονομαστεί Μνημόνιο ή όπως αλλιώς.

Οι δανειστές της Ελλάδας έχουν δώσει κάποιες δυνατότητες επιλογής στην ελληνική πλευρά, αφού σύμφωνα με το ρεπορτάζ, τα ενδεχόμενα είναι δύο: Η παράταση του χρηματοδοτικού σκέλους του υφιστάμενου προγράμματος ή η αποδοχή της δημιουργίας πιστοληπτικής γραμμής ενισχυμένων όρων (ECCL).

Σε αμφότερες τις περιπτώσεις θα απαιτηθεί η υπογραφή συμφωνίας που θα προβλέπει την ανάληψη συγκεκριμένων υποχρεώσεων από την ελληνική πλευρά, το οποίο θα είναι και καταλυτικός παράγοντας για να επικυρωθεί η συμφωνία χρηματοδότησης από τα Κοινοβούλια των κρατών-μελών. Η διαδικασία αυτή δεν μπορεί να παρακαμφθεί, ενώ όλα δείχνουν ότι πλην της Ελλάδας, δεν υπάρχει και άλλη χώρα που να το επιθυμούσε, παρά το θεσμικό αδιέξοδο.

Το μεγάλο πρόβλημα είναι το εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι στην Ελλάδα, αφού όπως παραδοσιακά δεν αντιλαμβάνεται η πλειοψηφία, η ρητορική όλων των πλευρών, εάν ειδωθεί «από έξω προς τα μέσα», από την οπτική γωνία των χωρών της ΕΕ οι οποίες παρατηρούν τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα, αποκτά τελείως διαφορετική διάσταση.

Η εικόνα που επικρατεί για την Ελλάδα, είναι ότι παρά κάποια σημαντικά βήματα που έχουν γίνει, αφενός απέχει από τη δυνατότητα χάραξης ασφαλούς μεμονωμένης πορείας και αφετέρου ο πολιτικός κόσμος παραμένει δέσμιος του λαϊκισμού περασμένων δεκαετιών, με την πελατειακή σχέση υποψηφίων και ψηφοφόρων να μην έχει αλλάξει.

Τούτων λεχθέντων, ακόμα και η διαφαινόμενη (;) προτίμηση της κυβέρνησης να μπει στο νέο έτος με όλα τα μέτωπα ανοικτά και να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές, ενδεχομένως και πριν την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας με διλήμματα σχετικά με τη χρεοκοπία και όσα αυτή θα συνεπάγεται, μοιάζει με στρατηγική αυτοκτονίας και ουδείς μπορεί εκτός Ελλάδος να αντιληφθεί το να παίζει στα σοβαρά τέτοια αυτοκαταστροφική – με τα δικά τους κριτήρια – προοπτική.

Το μεγάλο πρόβλημα βέβαια παραμένει η αδυναμία προώθησης μεταρρυθμίσεων, εξ ου και η ασφυκτική πίεση υιοθέτησης νέων συμφωνιών «τύπου μνημονίου» για δέσμευση των πολιτικών στην Ελλάδα που θεωρούνται παντελώς αναξιόπιστοι. Για παράδειγμα, ενδεικτικά, ουδείς μπορεί να κατανοήσει πως δυσκολεύεται η Ελλάδα να περάσει νόμο που να συνδέει τη σύνταξη που θα λάβει κάποιος με τις ασφαλιστικές του εισφορές, βασική προϋπόθεση οικοδόμησης βιώσιμου ασφαλιστικού συστήματος. Κι αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα.

Όλα αποδίδονται στην κρατικιστική, παρασιτική νοοτροπία περασμένων δεκαετιών, με την κοινωνία να έχει πειστεί ότι κάπου υπάρχει ένας μηχανισμός που τυπώνει χρήμα και το μοιράζει, άρα η χώρα μπορεί – αλλά δεν θέλει – να χρηματοδοτεί αφειδώς συντάξεις, εφάπαξ κ.λπ. χωρίς να τα συνδέει με τις εισφορές του ασφαλισμένου, με αποτέλεσμα να γίνονται κολοσσιαίες αδικίες εναντίον όσων εργάστηκαν σκληρά και χρηματοδότησαν αδρά το ασφαλιστικό, για να μπορέσουν να απολαύσουν σε μια προχωρημένη ηλικία.

Μόνο που τώρα διαπιστώνουν, ότι τόσα χρόνια άλλοι που δεν πλήρωναν έπαιρναν τεράστια εφάπαξ, επειδή έτσι το είχαν αποφασίσει κάποιοι, λες και πλήρωναν από την τσέπη τους, άλλοι έπαιρναν κλάσμα αυτού του ποσού, επειδή δεν είχαν τρόπο να πιέσουν και να εκβιάσουν τους πολιτικούς και αυτοί που είχαν ορθολογική συμπεριφορά, διαπιστώνουν τις συντάξεις τους να έχουν εξαερωθεί, μαζί με τον ιδρώτα τόσων χρόνων και δικαίως θεωρούν, ότι το «σύστημα» (ο Θεός να το κάνει…) δεν είχε καμία λογική, ούτε αρχή, ούτε τέλος.

Αυτά είναι μάλλον αυτονόητο να μην τα καταλαβαίνουν στο εξωτερικό και να μην είναι διατεθειμένοι καν να ανοίξουν συζήτηση για όσα σε άλλες – φυσιολογικότερες – χώρες θεωρούνται απλώς αυτονόητα. Και δεν είναι θέμα ούτε ονομάτων, ούτε προσανατολισμού πολιτικού. Το «Τσίπρας» και το «Σαμαράς» τους λέει πολύ λίγα πράγματα, εν συγκρίσει με όσα επιτάσσει η λογική, αφού αυτό που θα πληγεί είναι το δικό τους – εθνικό – πορτοφόλι. Άρα, το ελάχιστο που απαιτούν από τους Έλληνες είναι να συζητούν λογικά.

Βέβαια, αυτό είναι η μία διάσταση του προβλήματος, καθώς η άλλη αφορά τις πραγματικές ανοχές μιας κοινωνίας και δεν μιλάμε μόνο για την ελληνική. Εάν δεν συνδέσουν τις μεταρρυθμίσεις με σαφέστατα κίνητρα (π.χ. την υιοθέτηση μιας κατώτατης σύνταξης ώστε να εξουδετερωθεί το επιχείρημα όσων καταλογίζουν πρόθεση φτωχοποίησης στις πιέσεις των ισχυρών της Ευρωζώνης… δηλαδή των Γερμανών), ώστε να μην παραδίδονται και οι φιλικά διακείμενες στις μεταρρυθμίσεις δυνάμεις στις διαθέσεις λαϊκιστών που πίσω από τα φιλολαϊκά συνθήματα κρύβουν την αγωνία τους να βάλουν στο χέρι την κουτάλα της εξουσίας, τότε απλά θα διαλύσουν την Ευρωζώνη. Το πολιτικό κενό στη σημερινή Ευρώπη είναι περισσότερο από εμφανές.

defence-point.gr