Στην Αθήνα, σήμερα, πανηγυρίζοντας την επέτειο απελευθέρωσης της Αθήνας από τους ναζί, οργανώνονται τελετές και φιέστες, αθλητικά δρώμενα, τουριστικές περιηγήσεις και ομιλίες για την κατοχή (καλά, αυτή -η κατοχή- σταθερά εδώ! Υπάρχουν νεώτερα, ή οι άνθρωποι εξακολουθούν να πεθαίνουν από πείνα;).
Περίεργο! Έφυγε τότε ο φασισμός από τη χώρα; Κι εκείνο το τουφεκίδι και το φονικό που ακολούθησε στον τόπο μας, μετά το 1944, και κράτησε σχεδόν μέχρι το '50, εκείνος ο φασισμός του σκοτωμού ένθεν και ένθεν, το αιματοκύλισμα, οι (δι)εκδικήσεις, οι εκτελέσεις, οι εξορίες, οι διαχωρισμοί που μέχρι σήμερα δεν μας αφήνουν να μονοιάσουμε, τί ήταν; Οι τοτινοί πανηγυρισμοί της απελευθέρωσης από τους ναζί;
Δεν ήταν φασισμός αυθαιρεσίας, βίας, ψεύδους, δολοφονιών και εκτελέσεων; δεν ήταν (γεω) πολιτικά παίγνια πλεονεξίας και αυθαιρεσίας ξένων στην πλάτη μας; Πανηγυρίζουμε που έφυγε ο αλλοδαπός φασισμός, αλλά δεν μας πειράζει για τον ημεδαπό αντίστοιχο; (Αυτόν που, δυστυχώς εξακολουθεί να κατασκηνώνει ακόμα μέσα στα μυαλά μας, με τη μανία να πραγματοποιήσουμε και τις πιο ενδόμυχες πολιτικές μας επιθυμίες!).
Μου φαίνεται πως χάσαμε τη μπάλα. Ίσως πρέπει να προσπαθήσουμε να σκεφτούμε λίγο πιο βαθειά.
Σήμερα, είναι 16 μέρες πριν από τις 28 Οκτωβρίου, μέρα, που τυχαίνει (λέμε, τώρα) να είναι η επέτειος του ξεσηκωμού σύσσωμου του λαού και του έθνους και της πολιτικής του ηγεσίας (κι ας είχε και γαλόνια) ενάντια στο φασισμό, που απάντησε : εδώ δεν είσαι ευπρόσδεκτος.
Τα λίαν πρόσφατα χρόνια, κατά τους εορτασμούς της επετείου αυτής (και της άλλης, της παλιγγενεσίας) είχαν παρατηρθεί αρκετά παρατράγουδα. Από παράλληλες εκδηλώσεις άρνησης, μέχρι κοροϊδίες, μέχρι διαδηλώσεις, μέχρι συνδικαλιστικές εκδηλώσεις για τα εργασιακά προβλήματα και τις συναφείς διεκδικήσεις. Ακόμη και προπηλακισμοί της ηγεσίας της Χώρας (των προσώπων και του θεσμού). Ακούσαμε ακόμη, ότι για παρελάσεις δεν υπάρχουν λεφτά, σήμερα. Και άλλα φαιδρά.
Όλα αυτά τα φαινόμενα, από κοινού εξεταζόμενα, δείχνουν ορισμένα πράγματα. Δείχνουν κυρίως, ότι ο εκφραζόμενος κατά τον τρόπο αυτόν κόσμος (το πλήθος ή τα μεμονωμένα άτομα),
- ή έτσι νομίζει ότι πρέπει να κάνει,
- ή αδυνατεί να καταλάβει τί ακριβώς κάνει,
- ή έχει υποβληθεί στην ιδέα να κάνει κάτι τέτοιο.
Αν αδυνατεί να το καταλάβει, αυτό είναι πρόβλημα. Γιατί σημαίνει, ότι δε διδάχτηκε ποτέ, πως πέρα από αυτό που θέλουμε εδώ και τώρα, υπάρχει κι εκείνο που πρέπει να γίνει, και που μας υπερβαίνει τη δεδομένη στιγμή. Σημαίνει επίσης, πως μερικοί τό 'καναν αυτό, δίνοντας ακόμη και τη ζωή τους, για 'κείνους που θά 'ρθουν. Αυτούς αν τους ξεχάσουμε, θα γίνουμε σαν το σακί με τις πατάτες. Ανοες, αναίσθητοι, αχάριστοι κι αγνώμονες, ιδιώτες και ευήθεις. Αυτός που αδυνατεί να το καταλάβει δε θα μπορέσει να καταλάβει ούτε τί πρέπει να κάνει σαν γονιός, ούτε τί πρέπει να κάνει σαν κυβερνήτης.
Αν τέλος, κάποιος υποβάλλει στον κόσμο τέτοιες ιδέες, και συμπεριφορές, πρέπει να γνωρίζει ότι αξίζει τις ίδιες. Και θα τις έχει, γιατί οι πολιτικές και οι διάφορες άλλες αντιθέσεις, υπάρχουν πάντοτε και παντού.
Κατά την αντίληψη αυτών που ενεργούν όπως οι παραπάνω, οι σημερινοί πανηγυρισμοί καθιστούν φυσικά πλεονασματικούς τους άλλους γιορτασμούς. Κι έτσι, θα καταργήσουμε σιγά-σιγά τους εορτασμούς για την 28η Οκτωβρίου του 1940 (!). Είναι άραγε αυτός ο στόχος;
Γιατί...θα μου πείτε, μέσα στο μήνα δυο γιορτές; πολύ δεν πάει;
Ας γιορτάζουμε λοιπόν, την αποχώρηση των γερμανών, που φύγανε, καταστρέφοντας τα πάντα πίσω τους, επειδή δεν αντέξανε άλλο! Μη μας διαφεύγει όμως η ουσία της γιορτής αυτής: Δεν γιορτάζουμε κάτι που κάναμε εμείς!
Και τέλος,
Όσο για τα νεώτερα χρόνια (τα δικά μας), μην ξεχάσουμε να γιορτάζουμε, ως αξιομνημόνευτο κατόρθωμά μας, κάθε που υπογράφεται και από ένα μνημόνιο! Θα έχουμε πολλές γιορτές!
Μήπως είμαστε για τα πανηγύρια;
Ε.Αθανασούλη
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.