Ενας επίλογος για την Κα Μέρκελ

«…Δυστυχώς όμως στο Καπιταλισμό όταν τα νούμερα δεν βγαίνουν, τα παραμύθια τελειώνουν. Αυτό που δεν εξαντλείται είναι η ειρωνεία της ιστορίας…»

του Αποστόλη Φωτιάδη

Εδώ και δέκα ημέρες η γερμανική Στατιστική Υπηρεσία έχει μετατραπεί σε εφιάλτη της Γερμανικής οικονομικής ορθοδοξίας. Αρχικά ανακοίνωσε τα στοιχεία για την εξέλιξη των παραγγελιών της γερμανικής βιομηχανίας τον Αύγουστο. Ήταν μειωμένες 5,7% σε σχέση με τον προηγούμενο μήνα. Ακολούθησε η πρόβλεψη για μειωμένη βιομηχανική παραγωγή τον 4% Αύγουστο. Και το κακό τρίτωσε με την μείωση των γερμανικών εξαγωγών τον Αύγουστο 5,8% συγκριτικά με τον Ιούλιο και κατά 1% μέσα στο δωδεκάμηνο. Ήδη μέχρι τότε οι παραινέσεις προς άλλες Ευρωπαϊκές χώρες να μην αμελούν τα δημοσιονομικά μαθήματα τους, ειπωμένα με μια δόση έπαρσης από πλευράς Μερκελ, έμοιαζαν κατά τι ανεπίκαιρα.

Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να τσαλακώνεται το αφήγημα και η εικόνα της μόνης σταθερής χώρας, λίγο πριν η Ευροζωνη ξαναμπεί σε ύφεση και η παρτίδα ξανά-χοντρινει.

Η τετάρτη φάση της Ευρωπαϊκής κρίσης δεν θα είναι η Γερμανία και οι άλλοι Ευρωπαίοι εναντίον της απείθαρχης περιφέρειας. Στο παρόν πλαίσιο, αυτό που αρχίζει να τρίζει είναι οι οικονομίες της Γαλλίας, της Ιταλίας και από ότι φαίνεται και λίγο η Γερμανική. Μπορεί η Γερμανική ηγεμονία πεισματικά να αγνοούσε την αλληλεξάρτηση της από άλλες Ευρωπαϊκές οικονομίες, προωθώντας μια αχαλίνωτη εσωτερική υποβάθμιση προσαρμοζόμενη ενίοτε σε ιδιωτικά συμφέροντα, και αναζητώντας από την αρχή της κρίσης καταναλωτές του εξαγωγικού πλεονάσματος της σε κέντρα εκτός Ευρώπης. Στα χαρτιά η στρατηγική φαινόταν μια χαρά, στην πράξη όμως;

Τα πράγματα στην ζωή είναι βασικά θέμα οπτικής γωνίας, το ίδιο και στην μακροοικονομία. Έτσι και τα νούμερα της Γερμανίας, που εδώ και πέντε χρόνια διασφάλισαν το δικαίωμα της να έχει τον πρώτο λόγο στις εξελίξεις και να υπαγορεύει τις λύσης, τροφοδοτούν απρόβλεπτα συμπεράσματα.

Μόλις χθες σε ένα άρθρο κόλαφο ο συντάκτης διεθνών οικονομικών νέων Ambrose Evans-Pritchard της συντηρητικής ναυαρχίδας The Telegraph αποδομει την Γερμανική ηγεμονία με ισχυρές δόσεις Αγγλοσαξονικού κυνισμού. Η ανάπτυξη της είναι μόλις 1,1 μέσο όρο την τελευταία δεκαετία, φέρνοντας την μόλις 13η στην Ευροζωνη και 156η σε 166 χώρες παγκοσμίως τα τελευταία 20 χρόνια.

“Οι χρόνιες αδυναμίες της κουκουλωθηκαν” λόγο μιας ελαφριάς ανάπτυξης από την κατάρρευση της Lehman και το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης «και από την δυναμική πιστωτή-δανειζόμενου που δημιούργησε η κρίση της Ευροζωνης». Στοιχεία του ΟΑΣΕ δείχνουν ότι η Γερμανική διεύρυνση της παραγωγικότητας έμεινε κολλημένη στο 0,3% από το 2007 έως το 2012, πολύ χαμηλότερα από πολλές άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Με λίγα λόγια «η Γερμανία φαινόταν υγιής» μόνο και μόνο «γιατί η μισή Ευρώπη φαινόταν ετοιμοθάνατη».

Όταν παλιότερα, την περίοδο του κουρέματος καταθέσεων στην Κύπρο, ο Σόιμπλε δεχόταν κριτική ότι η Γερμανία αντί να βοηθάει για την λύση της κρίσης την χρησιμοποιεί για να επεκτείνει την ηγεμονία της ο Σόιμπλε απαντούσε ότι ζηλεύουν την Γερμανία «όπως τον καλό μαθητή στο σχολείο». Η Κύπρος ήταν ένα διεφθαρμένο οικονομικό μοντέλο και δεν ανήκε στην Ευρωπαϊκή οικογένεια. Εάν τότε αναζητούσε κάνεις παρόμοια στοιχεία για την Γερμανική διαφθορά θα έβρισκε λίγο πολύ ότι…

Σύμφωνα με έρευνα που συνυπογράφουν ο Οργανισμός για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (ΟΕCD) και η FATF (Financial Action Task Force) ένα διακυβερνητικό όργανο που προωθεί την εφαρμογή νομοθεσίας για την καταπολέμηση μαύρου χρήματος, η Γερμανία είναι η χώρα στην οποία ξεπλένονται κάθε χρόνο περισσότερα από κάθε άλλη Ευρωπαϊκή οικονομία. Περίπου 50 έως 60 δις κάθε χρόνο (65 έως 78 δις δολάρια) κάθε χρόνο. Οι Γερμανικές αρχές καταφέρνουν να εντοπίσουν μόνο ένα 0,5% από αυτά. (http://flarenetwork.org/media/files/echo2_ml-in-de.pdf). Η Γερμανική οικονομία είναι για την ακρίβεια μία από τις πιο αγαπημένες του Διεθνούς Οργανωμένου Εγκλήματος (www.dw.de).

Η φαντασίωση των Μέρκελ και Σόιμπλε ότι συμμορφώνουν τα άτακτα παιδιά της Ευρώπης δεν είναι τυχαία, συμπληρώνει την ανωμαλία της αντίληψης ότι η μακροοικονομία και ο σύγχρονος καπιταλισμός μπορούν να λειτουργούν με μερκαντιλίστικό κώδικα ηθικής. Όλο το σχήμα μαζί είναι στην ουσία ένας αναχρονισμός, μια μετάφραση ενός ακόμα δόγματος σε κοσμοπολίτικη ορολογία. Ακόμα περισσότερο είναι ο μετασχηματισμός του νεοφιλελευθερισμού σε έναν ακόμα, αυτή την φορά οικονομίστικο, ολοκληρωτισμό. Βασική λειτουργία του Ευρωπαϊκού πολιτισμού εδώ και ενάμιση αιώνα.

Δυστυχώς όμως στο Καπιταλισμό όταν τα νούμερα δεν βγαίνουν, τα παραμύθια τελειώνουν. Αυτό που δεν εξαντλείται είναι η ειρωνεία της ιστορίας. Μπορεί το τέλος του Μερκελισμου να προδιαγράφεται αργό και βασανιστικό και να εναποτίθεται βασικά στην αντίδραση των υπόλοιπων μεγάλως Ευρωπαϊκός οικονομιών, την Γαλλία και την Ιταλία. Ο καταλύτης όμως είναι πολύ πιθανο να προκύψει ξανά από την τραγική ηρωίδα της ιστορίας, την Ελλάδα. Δεν είναι τυχαίο αφού εδώ επενδύθηκε το συμβολικό κεφάλαιο της κρίσης, εδώ δύναται να προκύψουν και ανατροπές. Ενώ η συγκυβέρνηση παλεύει να συγκρατήσει τα κομμάτια της που πολλαπλασιάζονται εντυπωσιακά γρήγορα, οι Γερμανοί ήδη κουβεντιάζουν παραδοσιακά για το διάδοχο σχήμα. Αφουγκράζονται πόσο αφομοιώσιμος είναι ο Σύριζα στον δεδομένο μετασχηματισμό. Δυστυχώς όμως για αυτούς, και για τον ίδιο τον Σύριζα, είναι λόγο πρόσφατης ιστορίας φορέας μιας ανεξέλεγκτης μεταβλητής. Η νίκη του στην Ελλάδα, είναι δεν είναι, θα σημάνει και την πρώτη ήττα της Γερμανικής ηγεμονίας. Εξέλιξη που ίσως παίξει καθοριστικό ρόλο στο πως θα γραφτεί η τέταρτη φάση της Ευρωπαϊκής κρίσης.

hitandrun.gr