Δεν αρχίζουμε να ετοιμάζουμε τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου;

Χρόνια τώρα βρισκόμαστε στα σύννεφα, καθώς γιορτάζουμε την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου. Άλλοτε χωρίς τους Έλληνες, άλλοτε χωρίς τη γιορτή.

Η αντίστασή μας, αντίσταση σύσσωμου του ελληνικού Λαού,  στον επεκτατισμό ενός μανιακού που συνεταιρίστηκε μ' έναν τρελλό και εισβάλανε  κι οι δυό τους στη χώρα μας για να επεκτείνουν την εξουσία και την κυριαρχία τους, είναι ιστορικό γεγονός.

Το γεγονός αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Ούτε η αριστερά, ούτε η Δεξιά, ούτε οι κεντρώοι, ούτε οι μεσοβέζοι.

Μπορεί η αριστερά να αρρωσταίνει και να χτυπιέται που έτυχε κι είπε το «Όχι» -στους φίλους του τους Γερμανούς και τους Ιταλούς-, ο δικτάτορας Μεταξάς, αλλά ξεχνάει ότι αυτός ήτανε τότε ο πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Και μάλιστα, δικτάτορας  που του παραδόθηκε η πρωθυπουργική εντολή, εκουσίως από τη Δημοκρατία. Ούτε την έκλεψε, ούτε  ξεγέλασε κανέναν, ούτε μας υποχρέωσε να του τη δώσουμε. Τον διάλεξε η Δημοκρατία.

Μπορεί η (λαϊκή/δημοκρατική) δεξιά να κλαίει κρυφά, που δεν ήτανε στο τιμόνι της χώρας, για να πάρει τη δόξα του «Όχι». Αλλά έτσι είναι τα πράγματα. (Ίσως δεν θα την έπαιρνε ούτε τότε, τη δόξα).

Μπορεί άλλοι να ολοφύρονται που χάσανε την ευκαιρία να πάρουνε τη δόξα, αλλά έτσι πάλι είναι τα πράγματα.

Ο Πρωθυπουργός χαράσσει την πολιτική και αυτός είναι αρμόδιος και υπεύθυνος για την υλοποίησή της. Και σαν τέτοιος, ο Μεταξάς  δεν πρόδωσε το πόστο του για κανένα φίλο και κανέναν ημέτερο. Από εκείνους που αυθαίρετα επιτέθηκαν  στη χώρα γιατί μας θέλανε «διάδρομο επιχειρήσεων». (Και στο τέλος, αυτός ο δικτάτορας, πέθανε εδώ,  από τις .....αμυγδαλές του, κι 'έτσι έχασε την ευκαιρία να πολυκαμαρώνει!).

Και σήμερα πρωθυπουργός είναι ο κ. Σαμαράς, και αυτός κανονίζει και συμφωνεί τα μνημόνια, για να ψευτοπεράσουμε και σήμερα. Βέβαια, μέχρι τώρα, οι προσπάθειές του,  δεν έχουν αποδώσει τους καρπούς που ενδεχομένως θα ήθελε. Εμείς, για να λέμε του στραβού το δίκιο,  γιά άλλο πράγμα τον διαλέξαμε, αλλά αυτός τελευταία στιγμή, και μάλιστα κατόπιν εορτής, άλλαξε την ατζέντα. Τί να κάνουμε;   Αυτός είναι ο πρωθυπουργός. Εμείς επιλέγουμε τα μνημόνια;  Εμείς που υφιστάμεθα τις οικονομικές ποινές και τιμωρίες;

Από την άλλη πλευρά, η αντιπολίτευση επιζητεί να κυβερνήσει και καταθέτει κάθε τόσο τις προτάσεις της. Αν αύριο πάρει την εξουσία, αυτοί θα χαράσσουν  την πολιτική και αυτοί θα έχουν την ευθύνη της υλοποίησής της. Αν η αντιπολίτευση διαφωνεί με τις σημερινές πρωθυπουργικές πολιτικές επιλογές, ας προσπαθήσει να φανεί η πιο αξιόπιστη δύναμη για να της ανατεθεί η εντολή. Τότε, αυτή θα επιλέγει και θα υλοποιεί πολιτικές. Και δεν θα της λέμε ότι εμείς καταφέραμε αυτά που εκείνη θα καταφέρει.

Το οξύμωρο στις αντιρρήσεις που εγείρονται κατά των εθνικών εορτών γενικά, αναδύεται καθώς ο λαός, στις 28 Οκτωβρίου 1940,  σύσσωμος ακολούθησε την επιλογή του δικτάτορα Μεταξά, και σαν σε πανηγύρι, ξεχύθηκε στους δρόμους, τραγουδώντας, με χαρά, με αγάπη για τούτον τον τόπο και τη λευτεριά του, λέγοντας πάλι: Ποτέ τύραννος! Και πολέμησε, κι έπαθε, και κακόπαθε.

Ο πατέρας μου, ένας άνθρωπος βιοπαλαιστής, ήτανε στα τραίνα, και δεν τον παίρνανε γιατ' είπανε δεν θέλανε προσωπικό των τραίνων στο μέτωπο, αλλά πιάστηκε και κρεμότανε απέξω, και πια αναγκάστηκαν να τον βάλουνε μέσα. Έφυγε κι άφησε πίσω του δυο μικρά παιδιά. Λίγα χρόνια αργότερα έχασε τη γυναίκα του. Ο  μπάρμπα Γιώργης ο «Βλαστάρης» (τον παρατσούκλιζαν βλαστάρη, γιατί η μάνα του τον είχε κανακεμένο, βλαστάρι μου-βλαστάρι μου, έλεγε η συχωρεμένη), όταν γύρισε από το μέτωπο περπατούσε με τις φτέρνες. Γύρισε  κατεψυγμένος, χωρίς μεγάλα δάχτυλα στα πόδια. Μικρά παιδιά, τον βλέπαμε που περπατούσε περίεργα, αλλά, οι μανάδες μας τονε συμπονούσαν για το σακάτεμά του, κι ο τρόπος που μας  εξηγούσαν το γιατί,  φανέρωνε ότι μας απέτρεπαν από το να γελάσουμε και να κοροϊδέψουμε την αστεία περπατησιά. Μάλλον βουβό κλάμα σ' έπιανε σαν το καλοσκεφτόσουν, καθώς εσύ μπορούσες να σηκώνεσαι στις μύτες των ποδιών, να πηδάς, να τρέχεις. Κι εκείνος (ο καθένας τέτοιος) ίσα-ίσα που περπατούσε.

Κι ύστερα,  άλλο οξύμωρο, είναι που σήμερα οι έλληνες εκλέξαμε πολιτικούς για να  φτιάξουνε κυβέρνηση και να ζήσουμε καλύτερα. Κι οι πολιτικοί φτιάξανε μια κυβέρνηση που δε φαινότανε ποτές πως θά'ταν τέτοια. Μια κυβέρνηση που κάνει ένα πρόγραμμα, ενώ δεν το υποσχέθηκε ποτέ σε μας αυτό το πρόγραμμα, και μάλιστα, το κοινοβούλιο το εγκρίνει  και το ψηφίζει. Κι εμείς, λέμε: μα δεν τους δώσαμε τέτοια εντολή, (δηλ. εντολή που αντί να μας πηγαίνει κατά τη σωτηρία και την ευημερία, να μας πηγαίνει κατά τη συμφορά, την ένδεια  και τον εξανδραποδισμό). Ποιός διοίκησε σπίτι και χρεωνότανε διαρκώς περισσσότερα; Ποιός χρεωνόμενος δεν έχασε το σπίτι του; Ο πρωθυπουργός της χώρας,  δεν φαίνεται νά 'χει σύσσωμο τον ελληνικό λαό κοντά του στις εντολές και τα προγράμματά του. Ο λαός αποφάσισε την πολιτική αυτή; Ασφαλώς «ΌΧΙ». Και αυτό το όχι δεν είναι ηρωϊκό. Είναι ένα τραγικό μίζερο, αγαναχτισμένο «όχι».

Και θά 'λεγε κανείς, έ πού θα πάνε θα τελειώσουν τα οξύμωρα!

Αμ, δε! Το χειρότερο απ' όλα, το κορυφαίο οξύμωρο είναι που η ισχυρότερη  εναλλακτική (από την  συμφορά, την ένδεια  και τον εξανδραποδισμό) πολιτική μας επιλογή, είναι χειρότερη! Γιατί; Γιατί δεν έχει πυξίδα! Τη μια, με αριστερά μέτρα, θα δώσει λεφτά και θα κάνει επανάσταση κατά των τοκογλύφων δανειστών, και την άλλη με δεξιά αυτοσυγκράτηση θα συνεργαστεί κλπ.κλπ. Θα φορολογήσει, θα ... Κι αφού δεν έχουνε ακόμη αποφασίσει, τί ακριβώς θα κάνουνε, θέλουνε... απλώς να βγούνε πρώτοι! Κι είναι τόσες πολλές οι γνώμες και οι αποφάσεις.... Κι αν βγούνε πρώτοι, τί θα κάνουν μετά; Θα ξαναπάμε στους Κορυσχάδες, για να «Συνταχθούμε»;

Γι' αυτό ας αφήσουμε τις πολιτικές φαιδρότητες, μέρες που έρχονται, κι ας πιάσουμε την ιστορία:

-Αντισταθήκαμε στους Γερμανούς και τους Ιταλούς;
-Επί ποίου πρωθυπουργεύοντος;  Ο λαός αποδέχθηκε το κάλεσμα;
-Συμφωνούμε σήμερα να αντιστεκόμαστε στον φασισμό και τον επεκτατισμό, τη βία, την εισβολή, την ταπείνωση και τον ευτελισμό των λαών, με όποιο τρόπο και αν γίνεται αυτό;

Αν συμφωνούμε σε αυτά, οι συνθήκες, τα πρόσωπα, τα κόμματα, στην κάθε συγκυρία δεν έχουν σημασία. Πάντα κάποιος θα είναι στα πράγματα και κάποιος θα επιδιώκει το αντίθετο.

Ας αφήσουμε τους δασκάλους να πούνε ιστορία στα παιδιά, και να τους βάλουν ποιήματα τιμής και θάρρους στη μνήμη των πολεμιστών, και ποιήματα-επιτίμια για το φασισμό και την αυθαιρεσία των παρανοϊκών εισβολέων.
Γιατί σήμερα λείπει η τιμή και το θάρρος, και περισσεύει ο φασισμός η εισβολή και η αυθαιρεσία!

Αυτά τα γράφω, γιατί σε μια σχολική γιορτή των παιδιών μου, κάποια χρονιά, στα δρώμενα της επετειακής γιορτής,  είχε συμπεριληφθεί κι ένα τραγούδι που ελεγε: «ένα και δύο μετράω τα κύματα.....άσπρα κόκκινα, κίτρινα μπλέ καραβάκια...», και αρκετά άλλα παρόμοια. Εξεπλάγην και διαμαρτυρήθηκα στους καθηγητές. Μάλιστα τους είπα γιατί δεν είχανε και κανένα ρεμπέτικο. Ο καημένος ο φιλόλογος, που χωρίς χειρόγραφο εξεφώνησε έναν εξαιρετικό πανηγυρικό λόγο για την ημέρα, δέχθηκε τα θερμά και ειλικρινή μου συγχαρητήρια  κουνώντας το κεφάλι λυπημένος. Υπάρχουν και Δάσκαλοι.

Πάντα υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν και θέλουν να κάνουν το καθήκον τους. Πρέπει να βρούνε το θάρρος, σε τούτους τους καιρούς, που όλα μοιάζουν χωρίς παράταιρα.

Και πάντως, δεν έχει καμμιά σημασία αν αυτός που έκανε στο ακέραιο το καθήκον του είναι πολιτικός εχθρός μας. Είναι όμως, ντροπή, η έχθρα μας να μας τυφλώνει και να μην το βλέπουμε. Κι ακόμα χειρότερα: να παραποιούμε τα γεγονότα. Ενώ, από την άλλη πλευρά, έχει τεράστια σημασία αν λέμε ψέματα για να είναι ο φίλος μας (που δεν έχει κάνει το καθήκον του) με τους τιμημένους. Κι ακόμη χειρότερα: αν έδρασε ενάντια στο καθήκον προς την πατρίδα.