Λένε πως η ζωή είναι ωραία

Aλλά με το απόφθεγμα αυτό εγώ διαφωνώ, διότι με τις εναλλαγές και τα σκαμπανεβάσματα της πότε πάνω και πότε κάτω, λέω πως απλώς είναι ενδιαφέρουσα.

Δε ζούμε στον παράδεισο για να είναι η ζωή γλυκιά. Όπως δεν υπάρχει παράδεισος έτσι δεν υπάρχει ζωή χωρίς ταλαιπωρίες και βάσανα.

Ζωή χωρίς βάσανα δεν ξέρω, όπως δεν ξέρω τα βάσανα να είναι ωραία και γλυκά!

Η ζωή μας από την ώρα που θα γεννηθούμε μέχρι τη στιγμή που θα μας εγκαταλείψει, είναι καπελωμένη με πάρα πολλά μη και όχι και με ακόμα περισσότερα πρέπει ή δεν πρέπει.

Τελειώνοντας το δημοτικό και πηγαίνοντας στο Γυμνάσιο με καπελώσανε με το μπλε τσόχινο μαθητικό πηλίκιο διακοσμημένο με γυαλιστερούς μπρούτζινους αριθμούς του αριθμού μαθητολογίου, οπότε αν κάναμε κάτι επιλήψιμο για την τότε αυστηρή κοινωνία, να μπορεί ο κάθε ευυπόληπτος πολίτης να καταγγέλλει το παράπτωμα που θα είχαμε υποπέσει στον κ. Γυμνασιάρχη.

Έτσι την άλλη μέρα ο κ. Γυμνασιάρχης μετά την πρωινή προσευχή ενώπιον όλων των μαθητών και των συνοφρυωμένων καθηγητών, καλούσε απειλητικά τον μαθητή: Αιγινήτη για έλα εδώ. Πλησίαζα έντρομος με την καρδιά μου να πάει να σπάσει και αναρωτιόμουν τι διάολο να έκανα πάλι;

Το καπέλο του δόγη ιεροεξεταστή του έλειπε. Με κοιτούσε από πάνω μέχρι κάτω με τα χέρια σταυρωμένα και απήγγειλε το κατηγορητήριο. Αιγινήτη εθεάθεις να εξέρχεσαι της εκκλησίας εγκαταλείποντας τον εκκλησιασμό και να ασχολείσαι σε παρακείμενη αλάνα με το κλοτσοσκούφι. (έτσι αποκαλούσε το τόπι που παίζαμε). Αύριο να έρθεις με τον κηδεμόνα σου. Γύρνα στη θέση σου τώρα.

Από μικρά παιδιά συνηθίσαμε να έχουμε κηδεμόνα να κατευθύνει τα βήματά μας και τις συμπεριφορές μας. Καλά όταν είσαι παιδί η καθοδήγηση είναι απαραίτητη, αλλά και όταν μεγαλώσουμε;

Η αλήθεια είναι πως εμείς οι Έλληνες είμαστε αιωνίως παιδιά και κάνουμε μονίμως τα ίδια λάθη, λες και το μακραίωνο παρελθόν μας δε μας δίδαξε τίποτα. Λες πως δεν έχουμε κρίση, λες και δεν διαθέτουμε λογική. Λες και διαγράψαμε τη γνώση.

Όταν ήμουν 12 χρονών, έβλεπα τον πατέρα μου που ήταν 40 και φόραγε καπέλο (ρεπούμπλικα) και έλεγα πότε θα γεράσω κι' εγώ να βάλω καπέλο. Εγώ καπελώθηκα στα 50 μου, αλλά το έβαλα στραβά και έκτοτε απέρριψα πολλά από τα μη τα όχι και τα δεν πρέπει που μου είχανε επιβάλλει η πολιτική και η θρησκεία.

Ένοιωσα ελεύθερος, αλλά η ζωή μου δεν ήτανε ποτέ ωραία. Είχε τα σκαμπανεβάσματά της και τώρα στα γεράματα που την σουμάρω κάνοντας τον απολογισμό της βρίσκω πως ήταν άκρως ενδιαφέρουσα.

Άλλος είναι ευτυχισμένος που κατάφερε να κάνει πολλά λεφτά, αλλά τα πολλά λεφτά δεν γίνονται με νόμιμο τρόπο και έτσι κινδυνεύει να κάνει κάποια στιγμή παρέα στον Τσοχατζόπουλο.

Άλλοι κατάφεραν με πολύ κόπο να ανέβουν στα ψηλά σκαλοπάτια της διανόησης, αλλά και εκεί θα βρούν την μοναξιά του πνεύματος.

Γι' αυτό καλοί μου φίλοι βάλτε και σεις στραβά το καπελάκι σας και ζήστε ανθρώπινα μια ενδιαφέρουσα ζωή χωρίς υπερβολές. Η υπερβολή φέρνει δυστυχία!

ΒΕΒΑΙΟΝ ΟΥΔΕΝ ΕΣΤΙΝ ΕΝ ΘΝΗΤΩ ΒΙΩ (στην ανθρώπινη ζωή τίποτα δεν είναι σταθερό.)

Αισχίνης 4ος αιώνας ΠΕ.

Θεόφιλος Αιγινήτης 

Ζωγράφος-Συγγραφέας 

theofilouerga.gr