Νεοζηλανδή σώζει στην Κρήτη τα γαϊδούρια που δένουν στα δένδρα για να πεθάνουν!

Είναι εννιά το βράδυ. Από τις πιο ζεστές μέρες του Ιουλίου. Της έχουν φέρει ένα κοκαλιασμένο άλογο που γέννησε πριν μερικές μέρες ένα μικρό και έχει μέρες να φάει και να πιεί νερό. Τα περισσότερα βράδια μένει μέχρι αργά να το ταΐζει με το μπιμπερό και να το χαϊδεύει να ηρεμήσει.

«Πολλές φορές μπορεί να περάσουν δυο μήνες μέχρι να βεβαιωθούν ότι δεν θέλεις να τους κάνεις κακό και να σε αφήσουν να τα πλησιάσεις», εξηγεί. «Είναι τόσο βασανισμένα από το ξύλο, την πείνα, τις ατέλειωτες ώρες στον ήλιο που φοβούνται και την σκιά τους».

Η Μπάρμπαρα Δουλγεράκη αγαπούσε πάντα τα ζώα. Από τότε που μεγάλωνε στην φάρμα της οικογένειας έξω από το Ωκλαντ της Νέας Ζηλανδίας. Αν της έλεγε, όμως, κανείς ότι θα είχε το μοναδικό καταφύγιο γαϊδουριών στο Πετροκεφάλι Ηρακλείου, στην περιοχή Αγία Μαρίνα, λίγα χιλιόμετρα από τα Μάταλα, θα πίστευε ότι πρόκειται για αστείο. Την πρώτη φορά που επισκέφτηκε την Κρήτη ήταν το 1969 17 χρόνων.

Ο πατέρας της είχε έρθει στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και ήθελε να τους δείξει τα μέρη που πολέμησε. «Την αγάπησα αμέσως». Και μαζί αγάπησε και τον άντρα της, Φάνη Δουλγεράκη. Έφυγε για Νέα Ζηλανδία και μερικούς μήνες αργότερα, βρήκε αφορμή με μια φίλη να κάνει τον γύρο της Ευρώπης και βέβαια, να περάσει από Κρήτη. Δεκαεννιά χρόνων παντρεύτηκαν και αποφάσισαν να μείνουν στο Ζαρό. 

Εκείνη δεν μιλούσε ελληνικά οι χωριανοί δεν μιλούσαν αγγλικά. Δουλειές δεν υπήρχαν για τον άντρα της που ήταν φωτογράφος και μερικά χρόνια αργότερα αποφασίζουν να φύγουν για Νέα Ζηλανδία όπου μένουν 15 χρόνια και αποκτούν τρία παιδιά.

Όταν ο άντρας της της είπε να επιστρέψουν στο νησί αντέδρασε. Δεν ήταν εύκολο με τρία παιδιά στην εφηβεία. Σήμερα δεν θέλει να φύγει. «Εχω είκοσι χρόνια να πάω στην Νέα Ζηλανδία αλλά δεν μπορώ να αφήσω τα ζώα μου». Το πρώτο γαϊδούρι, την Αγάπη, το βρήκαν το 1994 δεμένο σε ένα δέντρο χωρίς φαγητό και νερό.

Το πήραν στο κτήμα μαζί με τις κότες, τα σκυλιά, τις γάτες και τα παγόνια τους. Τίποτα σπουδαίο. Σιγά-σιγά, το έμαθε ο κόσμος και άρχισαν να τους φέρνουν και άλλα. Τα περισσότερα άρρωστα, καχεκτικά, γέρικα, με παράσιτα και προβλήματα στα πόδια και τα δόντια από τα χρόνια δουλειάς και αδιαφορίας. Σχεδόν ετοιμοθάνατα. Το ένα γαϊδούρι της αρχής έγιναν δυο και αργότερα, δέκα. Σήμερα έχει 22 και αν είχε και άλλη έκταση δίπλα στο σπίτι της θα ήταν υπερπολλαπλάσια.

«Είναι απίστευτο το θέαμα: να βλέπεις το γαϊδούρι δεμένο στο δέντρο κάτω από την ζέστη να τριγυρνάει γύρω από το σχοινί ελπίζοντας να ελευθερωθεί». Το 2006 αποφάσισε να ανοίξει επίσημα το καταφύγιο Agia Μarina Donkey Rescue ξεκινώντας συνεργασία με μια ομάδα Ολλανδών και Ελλήνων εθελοντών κτηνιάτρων, πεταλωτών και οδοντιάτρων που έρχονται δυο φορές το χρόνο στην Kρήτη.

Μαζί με την Μπάρμπαρα και τον άντρα της κάνουν τον γύρο των χωριών και μαζεύουν όλα τα γαϊδούρια που έχουν εγκαταλειφθεί.

Από εκεί αρχίζει ο αγώνας για την επιβίωση. Ωρες δουλειάς, πολύ φροντίδα με φάρμακα, μασάζ για τα πόδια, ειδική διατροφή-όταν επιστρέφει τα μεσάνυχτα στο σπίτι της κάθεται σχεδόν μέχρι τις δυο για να φτιάξει μια υγρή θρεπτική τροφή αφού τα περισσότερα έχουν τέτοιες φθορές στα δόντια που δεν μπορούν να μασήσουν. Για όλα έχει μια ιστορία και ένα όνομα. Όταν την ρωτάει κανείς γιατί δεν τα πουλάει όταν γίνονται καλά της φαίνεται αδιανόητο. «Εδώ θα ζήσουν ελεύθερα μέχρι το τέλος της ζωής τους. Έχουν βασανιστεί αρκετά», λέει.

Την δεκαετία του ΄50 υπήρχαν μισό εκατομμύριο γαϊδούρια στην ελληνική επαρχία. Σήμερα μετά βίας παραμένουν 13.000 και από αυτά μόνο 4.000 είναι της ελληνικής φυλής. Όταν δεν αντέχουν πια τις δουλειές στο χωράφι πουλιούνται για κρέας στην Ιταλία ή εγκαταλείπονται χωρίς φαγητό-τα περισσότερα δεμένα που είναι και πιο σίγουρο-να πεθάνουν ή να τα φάνε οι λύκοι.

Στην Ελλάδα υπάρχουν και άλλα καταφύγια, όλα με την φροντίδα μερικών τρελών όπως η Μπάρμπαρα αλλά η κατάσταση επιδεινώνεται. «Τα προβλήματα είναι μεγάλα», εξηγεί, «και δεν υπάρχει φροντίδα από πουθενά». Το 2012, παράδειγμα, την πήρε μια φοιτήτρια τηλέφωνο που τάιζε ένα εγκαταλελειμμένο γαϊδούρι στην Ερέτρια.

 Επειδή ήταν αδύνατον να συνεχίζει γιατί έπρεπε να επιστρέψει στο πανεπιστήμιο ήλπιζε στην βοήθειά της. Σε αυτή την βοήθεια φίλων και γνωστών και στην ενίσχυση της αγγλικής οργάνωσης Caring for the Animals Trust στηρίχτηκε και η Μπάρμπαρα για να μεταφέρει την Ερμιόνη -όπως ονομάστηκε τελικά το γαϊδούρι- στο κτήμα της.

«Δεν μπορώ να πω όχι. Όταν με παίρνουν τηλέφωνο για ένα ετοιμοθάνατο γαϊδούρι είναι αδύνατον αν αρνηθώ. Και με την κρίση τα πράγματα έγιναν χειρότερα. Ενας παππούς στον Ψηλορείτη έκλαιγε πριν μερικούς μήνες να πάρω το γαϊδουράκι του αφού με την σύνταξή του δεν μπορούσε να αγοράσει ούτε φάρμακα».

 Όλα τα έξοδα που είναι πολλά–κάθε γαϊδούρι θέλει 800 ευρώ το χρόνο για τροφή-τα έχει αναλάβει η ίδια με την οικογένεια της, φίλους από το εξωτερικό και ορισμένους από την Ελλάδα που υιοθετούν ένα γαϊδούρι εξασφαλίζοντας φάρμακα ή μέρος της τροφής του. «Η εγγονή μου που σπουδάζει στην Σκοτία, ήρθε το καλοκαίρι για διακοπές και όλη την μέρα είναι δίπλα στα γαϊδούρια», λέει με περηφάνεια. «Είναι αδύνατον να τα εγκαταλείψω. Όταν έρχονται και σκύβουν το κεφάλι για ένα χάδι μετά από μήνες φόβου αξίζει όλο τον κόπο».

Μικρή λεπτομέρεια: μέχρι σήμερα το καταφύγιο έχουν επισκεφτεί 5000 τουρίστες από όλο τον κόσμο και μόλις 10 Έλληνες από τα γύρω χωριά.

Για περισσότερες πληροφορίες και υιοθεσία: www.agia-marina-donkeyrescue.com

www.vice.com