Η Ελλάδα ως μία Κρατική Επιχείρηση - Analyst.gr

Προσάπτοντας στο ελληνικό κράτος τις ιδιότητες μιας κοινής επιχείρησης, με τους πολιτικούς στη θέση των διαχειριστών-διευθυντών και τους πολίτες στη θέση των μετόχων, θα έπρεπε η ηγεσία της να είχε απολυθεί χωρίς δικαίωμα αποζημίωσης.

Με μια ματιά στη γενικότερη κατάσταση της Ελλάδας, σε δύο «περιοχές» διαπιστώνονται ιδιαίτερα προβλήματα: στην Πολιτική και στην Οικονομία.

Θα χαρακτηρίσω τα προβλήματα ως εσωτερικά, καθώς το μεγαλύτερο μέρος αυτών προκαλούνται αλλά και αντιμετωπίζονται «εκ των έσω». Για παράδειγμα η ανεργία και κυρίως αυτή των νέων, στο σημείο της απόλυτης αδράνειας (χωρίς δηλαδή τη «χρήση» του συγκεκριμένου εργατικού δυναμικού, εκ μέρους των ιδιωτικών και κρατικών επιχειρήσεων), αποτελεί έγκλημα απέναντι σε δύο κοινωνικές ομάδες: στους συνταξιούχους και στους νέους.

Δεν έχει ακόμη γίνει απολύτως κατανοητό, πως η νέα γενιά είναι αυτή που θα κληθεί να χρηματοδοτήσει τα ασφαλιστικά ταμεία και κατ’ επέκταση τις αποδοχές των συνταξιούχων (τωρινών και μελλοντικών). Επιπλέον, δεν έχει γίνει κατανοητό, πως ο άνθρωπος που παραμένει εκτός εργασιακού (και πειθαρχικού) χώρου και δεν εφοδιάζεται με επαγγελματικές, με τεχνικές και με επικοινωνιακές γνώσεις, δεν θα καταφέρει μετά από μια δεκαετία να ενταχθεί τελικά στην παραγωγή (χαμένη γενιά).

Μία δεκαετία χαμένων εισφορών, είναι καταδικαστική για τα ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία θα καταλήξουν στη χρεοκοπία (με τους «μη ενταγμένους στο εργασιακό περιβάλλον» νέους, να μην είναι σε θέση πλέον να εισπράττουν τη «γονική χρηματοδότηση»). Βρισκόμαστε ήδη στα μισά του δρόμου. Η έντονη απογοήτευση στους νέους δεν είναι ακόμη εμφανής, επειδή ακόμη μπορούν και «χρηματοδοτούνται» οι ανάγκες τους.

Πέραν της ανεργίας, η οικονομία πάσχει στο σύνολό της – και πάλι «εκ των έσω». Η έλλειψη ενός σταθερού φορολογικού πλαισίου και η ουσιαστικά ανύπαρκτη εξαγωγική υποστήριξη από τους κρατικούς οργανισμούς (ενώ οι χρηματοδοτήσεις καταλήγουν σε εγχειρήματα που δεν μειώνουν την εξάρτηση της χώρας από τις εισαγωγές – στο βαθμό που είναι εφικτό), καταδικάζουν το μέλλον της χώρας.

Η Ελλάδα ως μία Κρατική Επιχείρηση
Θεωρώντας πως το κράτος είναι μια επιχείρηση και μάλιστα από τις μεγαλύτερες και πιο περίπλοκες, το πρώτο που πρέπει να κοιτάξουμε είναι εάν το προϊόν μας παράγει ζήτηση.

Ξεκινάμε λοιπόν, παρατηρώντας τον Τζίρο της χώρας (ΑΕΠ), ο οποίος το 2009 είχε φθάσει στα υψηλότερα επίπεδά του ($341 δις). Εάν το νούμερο αυτό το αντιπαραβάλλουμε με τον κυριότερο «ανταγωνιστή» μας στην Ευρωζώνη (τη Γερμανία), «ισοσκελίζοντας» την πληθυσμιακή διαφορά (η αναλογία Ελλάδας-Γερμανίας είναι 1:8), τότε ο αντίστοιχος Τζίρος (ΑΕΠ) του κυριότερου ανταγωνιστή μας το 2009, σε όρους πληθυσμού της Ελλάδας, θα ήταν $453 δις.

Η παραπάνω σύγκριση δεν έχει λάβει βέβαια υπόψη πολλούς άλλους παράγοντες (χρέος κα.). Όμως, βοηθάει να κατανοήσουμε τις δυνατότητες της χώρας υπό ιδανικές συνθήκες. Βασικό συμπέρασμα δε είναι πως ζήτηση για τα προϊόντα της Ελλάδα Κ.Ε. υπάρχει.

..

Το παραπάνω διάγραμμα, θυμίζει το άδοξο τέλος μιας επιχείρησης χωρίς όραμα. Το 2009, το χρέος της Ελλάδας Κ.Ε. βρισκόταν στο 112,9% του ΑΕΠ. Μολονότι ήδη σε υψηλά επίπεδα (πάνω από το θεωρητικά βιώσιμο 70%), το ποσοστό αύξησης του Τζίρου της χώρας (ΑΕΠ) και το ποσοστό αύξησης του χρέους (επένδυση), κινούνταν μαζί - κατά μέσον όρο με ρυθμούς 5-8%.

Μετά το 2009 όμως, τα πράγματα άλλαξαν δραματικά. Η μείωση του Τζίρου της Ελλάδας Κ.Ε. άρχισε να κατρακυλάει αρχικά με 5%, φθάνοντας τελικά να χάνει $100 δις σε Τζίρο (πάνω από 30%) μέσα σε 5 μόλις χρόνια! Και σαν να μην έφθανε αυτό, η Ελλάδα Κ.Ε. οδηγήθηκε (ή υποχρεώθηκε από κάποιον Gordon Gekko) στη λήψη δανείων, με το ποσοστό αύξησης στην πενταετία να αγγίζει το 60%!

Στο ίδιο διάστημα, η Ελλάδα Κ.Ε. προσπάθησε να μειώσει το χρέος της, πουλώντας κάποιες επιλεγμένες μονάδες της (κυρίως τις κερδοφόρες, που θα πετύχαιναν υψηλότερη τιμή πώλησης και που «γυάλιζαν» περισσότερο στον εκάστοτε Gekko). Όμως, με αυτόν τον τρόπο μείωνε συνεχώς το Τζίρο της (ΑΕΠ), ενώ δανειζόταν παράλληλα για να μην χρεοκοπήσει.

Αφού λοιπόν οι διευθυντές της επιχείρησης, πούλησαν μερικές κερδοφόρες μονάδες της μητρικής εταιρείας, συνέχισαν και στις θυγατρικές (ιδιωτικές επιχειρήσεις), στις οποίες μετέφεραν ένα μέρος του χρέους.

Επόμενο βήμα των διευθυντών της Ελλάδας Κ.Ε., ήταν να μειώσουν τις εσωτερικές δαπάνες. Άρχισαν λοιπόν τις απολύσεις στη μητρική εταιρεία (δημόσιοι υπάλληλοι), καθώς και τις μειώσεις μισθών (βασικός μισθός), με σκοπό να περιορίσουν τα έξοδα και να είναι σε θέση να μεταφέρουν αυτή τη μείωση κόστους στο προϊόν (ανταγωνιστικότητα).

Οι δαπάνες όμως δεν φαίνεται να μειώθηκαν επαρκώς, όπως διαπιστώνεται από το παραπάνω διάγραμμα (φυσικά στο διάγραμμα, το επίπεδο του δημόσιου χρέους υπολογίζεται ως προς το ΑΕΠ και αφού μειώθηκε το ΑΕΠ, ένα μέρος της αύξησης στις δημόσιες δαπάνες, είναι αποτέλεσμα αυτής της μείωσης).

Τελικά, οι διευθυντές της Ελλάδας Κ.Ε., ευρισκόμενοι ανάμεσα στην ανάγκη ικανοποίησης των στελεχών της μητρικής (δημόσιοι υπάλληλοι), καθώς επίσης στην ανάγκη της επιβίωσης της εταιρείας (και της διατήρησης των θέσεων τους), προχώρησαν στη σύναψη ειδικής δανειακής σύμβασης (με την ευλογία των μετόχων/πολιτών που δεν τους έδιωξαν εγκαίρως) με μια τοκογλυφική Τράπεζα – που για «χάρη λόγου» θα της προσάψουμε τη φιλική ονομασία «Gekko Solvency Investments».

Η συνέχεια του «έργου» μας είναι γνωστή και τα αποτελέσματα εξαιρετικά επώδυνα.

Αποτελέσματα
Πέραν της δραματικής μείωσης στο ΑΕΠ της χώρας μέσα στα τελευταία 5 χρόνια (-30%), ο ρυθμός ανάπτυξης με πρόσφατη ανακοίνωση (τελική), αρχίζει να σημειώνει ανοδικά βήματα (-0,9%).

Βιαστικά θα μπορούσε κανείς να καταλήξει στο συμπέρασμα, πως η οικονομία ανακάμπτει και πως τα δεινά της Ελλάδας ήταν δικαιολογημένα και προς τη σωστή κατεύθυνση. Όμως, όπως και στη παραπάνω περιγραφή, όπου παρομοιάσαμε το κράτος με μια επιχείρηση, η τεράστια αύξηση στο χρέος (ιδιωτικό και δημόσιο) κατά 60% στην ίδια πενταετία, μας δίνει την εντύπωση πως η ανοδική τάση στο ΑΕΠ έχει απλά χρηματοδοτηθεί με επιπλέον χρέος.

Κοινώς, δεν είναι αρκετή η ανάπτυξη που προσέφεραν αυτά τα δανεικά χρήματα, για να επαναφέρουν την Ελλάδα στην «κερδοφορία» και μάλιστα σε επίπεδα που να μπορεί να αποπληρώσει και τα χρέη της (πόσο μάλλον με το επιτόκιο που χρεώνεται) – ενώ το έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο, μας υπενθυμίζει πως κυριολεκτικά δανειζόμαστε για να επιβιώσουμε - μια κατάσταση πολύ εύθραυστη.

Εκτός της ανάληψης των χρεών, η κυβέρνηση «λεηλατεί» και τα χρήματα των πολιτών της, ενώ θεωρεί πως μπορεί να ανακάμψει, χωρίς να έχει αλλάξει απολύτως τίποτα στη στρατηγική που απέτυχε. Αυτό γίνεται αντιληπτό από το ότι, οι εξαγωγές δεν κινήθηκαν θετικά, όπως φαίνεται και από το διάγραμμα παρακάτω:

Η στρατηγική λοιπόν που το ίδιο το ΔΝΤ είχε προτείνει (και που παραδέχθηκε πως απέτυχε), περί μείωσης του βασικού μισθού που θα βελτίωνε την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων, απέτυχε παταγωδώς. Ενώ το μόνο που «πέτυχε», ήταν η αύξηση της ανεργίας.

Η εικόνα τώρα των αγορών για τη χώρα, είναι φαινομενικά θετική. Κρίνοντας απλά και μόνο από την απόδοση του 10ετούς ομολόγου, θα μπορούσαμε να υποθέσουμε πως διαβλέπουν βελτίωση της πολιτικής σταθερότητας της χώρας (?), μείωση του ρίσκου πτώχευσης (?) και επαναφορά της Ελλάδας σε πορεία ανάπτυξης.

Από την άλλη πλευρά βέβαια, θα μπορούσε να σημαίνει πως η «επίθεση» εναντίον της Ελλάδας έχει πλέον πάψει, αφού αποδέχτηκε την υποταγή της στις εντολές των τοκογλύφων, οι οποίοι μάλλον σκέφτηκαν ως εξής: «Ας τους αφήσουμε να επιβιώσουν για λίγο ακόμη, μέχρι να τους λεηλατήσουμε πλήρως και μετά τους ρίχνουμε και τη χαριστική βολή».

Ως επιχείρημα στο παραπάνω υποθετικό λογύδριο, θα μπορούσαμε να λάβουμε υπόψη την εξέλιξη του ελληνικού χρηματιστηρίου:

Όπως γίνεται αντιληπτό, εάν πράγματι οι αγορές θεωρούσαν πως η ελληνική οικονομία ανακάμπτει, τότε δεν θα έπρεπε να ακολουθήσει και η ανάκαμψη του χρηματιστηρίου της χώρας (το πιο «φθηνό» του κόσμου);

Με το 10ετές ομόλογο να έχει απόδοση 5%, όταν πριν από λίγους μήνες είχε 40%, που ουσιαστικά μεταφράζεται χονδρικά πως «για τα επόμενα 10 χρόνια (10ετή ομόλογο) η Ελλάδα διατρέχει 5% πιθανότητες να χρεοκοπήσει», πως είναι δυνατόν το ελληνικό χρηματιστήριο να βρίσκεται ακόμη σε τόσο χαμηλά επίπεδα;

Τέλος, σήμερα το έσωσε από τη συνεχιζόμενη πτώση η δήλωση του πρωθυπουργού, σχετικά με το ότι θα βρει τους 180 βουλευτές για να ψηφίσουν τον επόμενο πρόεδρο της Δημοκρατίας και να αποφευχθούν οι εκλογές (οι αγορές θέλουν πολιτική σταθερότητα). Αύριο όμως ή όταν η δήλωση δεν ευοδωθεί, τι θα γίνει;

www.analyst.gr – Γεώργιος Κασιμάνης

© Copyright 2014 — Analyst.gr. Απαγορεύεται η μερική ή ολική αναδημοσίευση / αναπαραγωγή περιεχομένων του παρόντος website με οποιοδήποτε τρόπο χωρίς προηγούμενη έγγραφη άδεια των εκδοτών.