Γράφει, η Κωνσταντίνα Μπούρη.
Κάποτε, πριν κάποια χρόνια, χρειαζόμουν την ασφάλεια για να ζήσω. Οι γονείς μου, ευτυχώς στάθηκα τυχερή στον τομέα οικογένεια, φρόντιζαν και με το παραπάνω γι’ αυτό. Βρίσκονταν δίπλα μου, για να με προφυλάξουν από τους κινδύνους, κλείδωναν διπλά και τρίδιπλα τις θωρακισμένες πόρτες, έβαζαν συναγερμούς, ήταν στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, έτοιμοι να επέμβουν, όταν χρειαζόμουν βοήθεια.
Μεγάλωσα σε ένα ασφαλές περιβάλλον για αρκετά χρόνια μαθαίνοντας, πως οι άνθρωποι είναι αγνοί και καλοί από τη φύση τους. Πως εκείνοι -οι λίγοι- που ανατράφηκαν σε άσχημες οικογενειακές συνθήκες και πήραν λάθος πρότυπα και κατ’ επέκταση λάθος δρόμο, ώστε να αποτελούν κοινωνική απειλή, μπορούν να αντιμετωπιστούν με μέτρα ασφαλείας. Κλείδωμα της πόρτας, σφαλιστά παράθυρα , αστυνομική φύλαξη και τα λοιπά.
Φτάνοντας στην ενηλικίωση, όμως, ήρθα αντιμέτωπη με έναν λάθος συγχρονισμό. Ενηλικιώθηκα σε μια περίοδο, όπου όλα τα μέτρα προστασίας αποδείχθηκαν επιφανειακά, ελλειμματικά και αναποτελεσματικά. Η ασφάλεια κρίθηκε θέμα τύχης.
Πλέον δεν προκαλείς την τύχη σου πηγαίνοντας βράδυ με πορτοφόλι στο χέρι στην Ομόνοια. Πρόκληση μπορεί να θεωρηθεί και η ίδια κίνηση, μέρα μεσημέρι, στην πλατεία προαστίου βόρεια της Αθήνας. Πια δεν προκαλεί ένα κορίτσι ντυμένο για νυχτερινή έξοδο, που περπατά σε μια υπόγεια διάβαση στη Συγγρού. Πρόκληση εκλαμβάνεται και το ίδιο σκηνικό, στο δρόμο κάτω από το σπίτι του, όπου θα το βιάσουν τρεις άντρες, αψηφώντας το σκύλο, τον οποίο έχει βγάλει βόλτα.
Στα δεκαοχτώ μου κατάλαβα, πως τόσα χρόνια ήμουν ασφαλής κατά τύχη. Όχι επειδή φρόντισαν οι γονείς μου, όχι επειδή μερίμνησε το κράτος, όχι επειδή εγώ δεν προκάλεσα. Όλα στην τύχη.
Συμφιλιώθηκα με αυτό και για να πω την αλήθεια, ένιωσα μεγαλύτερη ασφάλεια και ελευθερία κινήσεων. Και ενώ όλα κυλούσαν ομαλά, τον τελευταίο χρόνο, που οι κοινωνικές προεκτάσεις της οικονομικής κρίσης οξύνθηκαν, ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με ένα άλλο είδος ασφάλειας, ή μάλλον με την απουσία του. Την απουσία, δηλαδή, της συναισθηματικής ασφάλειας.
Πίστευα πως το χρήμα δεν εξαγοράζει συναισθήματα, πως δεν καθορίζει την ψυχή. Δε συνέβαινε σε μένα τουλάχιστον. Ίσως όλοι πιστεύαμε πως δε συμβαίνει στον καθένα. Μα, καταλαβαίνεις την αξία και τη σημαντικότητα από κάτι, μόνο όταν λείψει. Η οικονομική κρίση, λοιπόν, έριξε τις μάσκες. Το χρήμα όντως δεν παίζει τα όργανα της ανθρώπινης ψυχής και των συναισθημάτων, που αυτή εκλύει. Για κάποιους όμως, έπαιζε το ρόλο του μαέστρου. Συντόνιζε και διηύθυνε συναισθήματα. Και εδώ, όλοι χάσαμε την ασφάλεια.
Οι μεν που βασίζονταν στο χρήμα, βρέθηκαν ανήμποροι να οργανώσουν την ψυχική τους υγεία και οι δε, βρέθηκαν απρόοπτα αποσβολωμένοι σε μια απομυθοποίηση των ανθρώπων, όπου συνειδητοποίησαν, πως εκείνοι χωρίς το χρήμα, όχι απλά δεν μπορούν να εγείρουν όμορφα αισθήματα στους άλλους, δεν μπορούν καν να εκφράσουν τα δικά τους. Χωρίς την έκφραση αυτή, αλλοτριώθηκαν, άλλαξαν στάσεις ζωής και συμπεριφορές, κλείστηκαν στον εαυτό τους, ένιωσαν με απλά λόγια, συναισθηματική ανασφάλεια.
Και εδώ, δεν υπάρχουν κλειδαριές, όπλα και όργανα καταστολής. Υπάρχει κρίση της αξίας του χρήματος. Όχι μια ακαθόριστη αξιακή κρίση, όπως προβάλλεται. Όχι. Μια αξία παίζει κεντρικό ρόλο, είτε την υπερεκτίμησαν άλλοι, είτε την υποτιμήσαμε μερικοί. Το χρήμα.
Το χρήμα για κάποιους ήταν ο βασικός παράγοντας της εύρυθμης ψυχικής τους λειτουργίας. Τώρα δυσλειτουργούν και αρρωσταίνουν. Και μαζί μ’ αυτούς και οι υπόλοιποι, που παρακολουθούν τη ραγδαία εξέλιξη της κατάστασης.
Εδώ, δυστυχώς, δεν λαμβάνει χώρα η τύχη
Είναι καθαρά θέμα τύχης αν σε ληστέψουν στο κέντρο ή κάτω από το σπίτι σου. Μα αν επηρέασε η απουσία του χρήματος τη συναισθηματική σου ασφάλεια ήταν αποκλειστικά δική σου επιλογή. Απλά, τώρα κατέστη φανερή, μετά από χρόνια υπολανθάνουσας πορείας.
Και για να κλείσω με τους στίχους ενός τραγουδιού, αφιερωμένου και σμιλευμένου στην κρίση που περνά η χώρα:
«Λεφτά υπάρχουν δεν υπάρχουν, δε θα’μαστε φτωχοί», από τους «Κόρε.Ύδρο»
Όσο υπάρχουν συναισθήματα απελευθερωμένα από τη χρηματική κηδεμονία, φτωχοί και ανασφαλείς δε θα νιώσουμε ποτέ. Και αυτό δεν είναι τυχαίο.
Κάποτε, πριν κάποια χρόνια, χρειαζόμουν την ασφάλεια για να ζήσω. Οι γονείς μου, ευτυχώς στάθηκα τυχερή στον τομέα οικογένεια, φρόντιζαν και με το παραπάνω γι’ αυτό. Βρίσκονταν δίπλα μου, για να με προφυλάξουν από τους κινδύνους, κλείδωναν διπλά και τρίδιπλα τις θωρακισμένες πόρτες, έβαζαν συναγερμούς, ήταν στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, έτοιμοι να επέμβουν, όταν χρειαζόμουν βοήθεια.
Μεγάλωσα σε ένα ασφαλές περιβάλλον για αρκετά χρόνια μαθαίνοντας, πως οι άνθρωποι είναι αγνοί και καλοί από τη φύση τους. Πως εκείνοι -οι λίγοι- που ανατράφηκαν σε άσχημες οικογενειακές συνθήκες και πήραν λάθος πρότυπα και κατ’ επέκταση λάθος δρόμο, ώστε να αποτελούν κοινωνική απειλή, μπορούν να αντιμετωπιστούν με μέτρα ασφαλείας. Κλείδωμα της πόρτας, σφαλιστά παράθυρα , αστυνομική φύλαξη και τα λοιπά.
Φτάνοντας στην ενηλικίωση, όμως, ήρθα αντιμέτωπη με έναν λάθος συγχρονισμό. Ενηλικιώθηκα σε μια περίοδο, όπου όλα τα μέτρα προστασίας αποδείχθηκαν επιφανειακά, ελλειμματικά και αναποτελεσματικά. Η ασφάλεια κρίθηκε θέμα τύχης.
Πλέον δεν προκαλείς την τύχη σου πηγαίνοντας βράδυ με πορτοφόλι στο χέρι στην Ομόνοια. Πρόκληση μπορεί να θεωρηθεί και η ίδια κίνηση, μέρα μεσημέρι, στην πλατεία προαστίου βόρεια της Αθήνας. Πια δεν προκαλεί ένα κορίτσι ντυμένο για νυχτερινή έξοδο, που περπατά σε μια υπόγεια διάβαση στη Συγγρού. Πρόκληση εκλαμβάνεται και το ίδιο σκηνικό, στο δρόμο κάτω από το σπίτι του, όπου θα το βιάσουν τρεις άντρες, αψηφώντας το σκύλο, τον οποίο έχει βγάλει βόλτα.
Στα δεκαοχτώ μου κατάλαβα, πως τόσα χρόνια ήμουν ασφαλής κατά τύχη. Όχι επειδή φρόντισαν οι γονείς μου, όχι επειδή μερίμνησε το κράτος, όχι επειδή εγώ δεν προκάλεσα. Όλα στην τύχη.
Συμφιλιώθηκα με αυτό και για να πω την αλήθεια, ένιωσα μεγαλύτερη ασφάλεια και ελευθερία κινήσεων. Και ενώ όλα κυλούσαν ομαλά, τον τελευταίο χρόνο, που οι κοινωνικές προεκτάσεις της οικονομικής κρίσης οξύνθηκαν, ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με ένα άλλο είδος ασφάλειας, ή μάλλον με την απουσία του. Την απουσία, δηλαδή, της συναισθηματικής ασφάλειας.
Πίστευα πως το χρήμα δεν εξαγοράζει συναισθήματα, πως δεν καθορίζει την ψυχή. Δε συνέβαινε σε μένα τουλάχιστον. Ίσως όλοι πιστεύαμε πως δε συμβαίνει στον καθένα. Μα, καταλαβαίνεις την αξία και τη σημαντικότητα από κάτι, μόνο όταν λείψει. Η οικονομική κρίση, λοιπόν, έριξε τις μάσκες. Το χρήμα όντως δεν παίζει τα όργανα της ανθρώπινης ψυχής και των συναισθημάτων, που αυτή εκλύει. Για κάποιους όμως, έπαιζε το ρόλο του μαέστρου. Συντόνιζε και διηύθυνε συναισθήματα. Και εδώ, όλοι χάσαμε την ασφάλεια.
Οι μεν που βασίζονταν στο χρήμα, βρέθηκαν ανήμποροι να οργανώσουν την ψυχική τους υγεία και οι δε, βρέθηκαν απρόοπτα αποσβολωμένοι σε μια απομυθοποίηση των ανθρώπων, όπου συνειδητοποίησαν, πως εκείνοι χωρίς το χρήμα, όχι απλά δεν μπορούν να εγείρουν όμορφα αισθήματα στους άλλους, δεν μπορούν καν να εκφράσουν τα δικά τους. Χωρίς την έκφραση αυτή, αλλοτριώθηκαν, άλλαξαν στάσεις ζωής και συμπεριφορές, κλείστηκαν στον εαυτό τους, ένιωσαν με απλά λόγια, συναισθηματική ανασφάλεια.
Και εδώ, δεν υπάρχουν κλειδαριές, όπλα και όργανα καταστολής. Υπάρχει κρίση της αξίας του χρήματος. Όχι μια ακαθόριστη αξιακή κρίση, όπως προβάλλεται. Όχι. Μια αξία παίζει κεντρικό ρόλο, είτε την υπερεκτίμησαν άλλοι, είτε την υποτιμήσαμε μερικοί. Το χρήμα.
Το χρήμα για κάποιους ήταν ο βασικός παράγοντας της εύρυθμης ψυχικής τους λειτουργίας. Τώρα δυσλειτουργούν και αρρωσταίνουν. Και μαζί μ’ αυτούς και οι υπόλοιποι, που παρακολουθούν τη ραγδαία εξέλιξη της κατάστασης.
Εδώ, δυστυχώς, δεν λαμβάνει χώρα η τύχη
Είναι καθαρά θέμα τύχης αν σε ληστέψουν στο κέντρο ή κάτω από το σπίτι σου. Μα αν επηρέασε η απουσία του χρήματος τη συναισθηματική σου ασφάλεια ήταν αποκλειστικά δική σου επιλογή. Απλά, τώρα κατέστη φανερή, μετά από χρόνια υπολανθάνουσας πορείας.
Και για να κλείσω με τους στίχους ενός τραγουδιού, αφιερωμένου και σμιλευμένου στην κρίση που περνά η χώρα:
«Λεφτά υπάρχουν δεν υπάρχουν, δε θα’μαστε φτωχοί», από τους «Κόρε.Ύδρο»
Όσο υπάρχουν συναισθήματα απελευθερωμένα από τη χρηματική κηδεμονία, φτωχοί και ανασφαλείς δε θα νιώσουμε ποτέ. Και αυτό δεν είναι τυχαίο.
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.